Το ταξίδι στο όνειρο.

Μερικοί άνθρωποι είναι σαν τον ήλιο, όταν εμφανίζονται στην ζωή μας η μέρα γίνεται όλο και πιο όμορφη, γεμίζει την άδεια ζωή και μας ταξιδεύει στους μαγικούς προορισμούς του παραδείσου.

Τι πιο όμορφο μετά από χρόνια να κτυπήσει η καρδιά μας, να αισθανθείς την μαγεία να παραλύει το μυαλό από ένα βλέμμα, από μια ανάσα.  

Τίποτα περισσότερο από την απλότητα δεν λειτουργεί ώστε να πλησιάζουν οι άνθρωποι το όνειρο. Ένα αίσθημα που μας το χαρίζει απλόχερα η ζωή, για να μας δώσει την χαρά σ αυτόν τον κόσμο.
Θαύμαζα πάντα αυτές τις όμορφες αληθινές ματιές που ξεχνούσαν προβλήματα, ξεπερνούσαν εμπόδια, πετούσαν στο φως του φεγγαριού. Έτσι γνώρισα την ηρωίδα μας.
Μικρή – μικρή την κτύπησαν τα βέλη του έρωτα, αλλά ποτέ δεν το χάρηκε. Μια ο φόβος του κόσμου, μια η ζήλεια του κόσμου δεν την άφησαν να χαρεί αυτό το Θεϊκό δώρο.  Έτσι χώρισαν χωρίς καν να καταλάβουν καν την δύναμη της μοίρας τι κρύβει γι αυτούς.
Χρόνια πέρασαν και δύο ενηλικιωμένη άνθρωποι πια, τους σμίγει η μοίρα για δεύτερη φορά.
Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν θέλει την ελευθερία του, να ζήσει αυτό που δεν έζησε ποτέ. Έτσι αψήφησαν τα πάντα για να ζήσουν για λίγο το ταξίδι στο όνειρο, αυτό που δεν έζησαν. Όταν η μοίρα χαράζει τα πάντα είναι εύκολα, όμορφα, θα έλεγα μαγικά.. τους χάραξε το ταξίδι σε μαγικούς κόσμους, στο άπιαστο όνειρο. Ένα όνειρο που δεν έζησαν πολύ.
Τόσα χρόνια χάνονται μέσα στο πέρασμα των χρόνων κυνηγώντας με πάθος τα προσωπικά τους, αλλά και τα επαγγελματικά τους όνειρα. Ξέχασαν όμως το πιο σημαντικό ότι χωρίς την αγάπη τελικά δεν μπορείς να απολαύσεις καμία επιτυχία. Αυτό το ταξίδι ήταν το σημάδι ότι κατόρθωσαν για μια μέρα να ταξιδέψουν στον κόσμο του έρωτα και της πραγματικής αγάπης.  Μόνο το ταξίδι ήταν, ένα ταξίδι ωρών και τέλειωσε… αφήνοντας πίσω δύο ψυχές να ξέρουν ότι έζησαν το μοναδικό άπιαστο όνειρο, το όνειρο της αληθινής αγάπης.
Όταν την ρώτησα γι αυτό το ταξίδι.. η απάντηση της ήταν.
«Έζησα τον αληθινό έρωτα δεν υπάρχει θέσει για άλλο όνειρο, είναι μοναδικό και μοιραίο να χαράξει την ζωή μου».
Πόσο ζηλεύω αυτό το όνειρο? Θα ήθελα και εγώ να το ζήσω. Αλλά σαν δίκαιος άνθρωπος, το θέλω για όλους γύρο μου να το ζήσουν…

Θυμάμαι μικρή η γιαγιά μου έλεγε στους γονείς μου «Η αληθινή αγάπη είναι τόσο μεγάλη που ποτέ δεν σε προδίδει». Είναι πολύ ωραίο συναίσθημα να ξέρει κάποιος ότι πήρε το μονοπάτι προς τον παράδεισο χωρίς επιστροφή.
Γιατί άραγε αγαπάμε κάποιον; Επειδή μας προσφέρει υλικά αγαθά; Επειδή είναι πιο όμορφος από κάποιον άλλο; Επειδή έχει πιο πολλά από κάποιον άλλο;
Η απάντηση είναι όχι.
Δεν αγαπάμε κάποιον σε σύγκριση με κάποιον άλλο. Αυτό δεν είναι αγάπη, είναι σύγκριση.
Αγαπάμε κάποιον επειδή μας κάνει να αισθανόμαστε ωραία, μας κάνει να αισθανόμαστε ο εαυτός μας, μας κάνει να γνωρίζουμε τον εαυτό μας καλύτερα, επειδή μας αγαπάει γι αυτό που είμαστε, γιατί ταυτίστηκαν οι ψυχές τους σε μία, χωρίς προσπάθειες και ίντριγκες. Η αληθινή αγάπη δεν γνωρίζει ζήλεια, και παροξυσμούς. Θυσιάζει τα πάντα για την αγάπη αυτή, ας είναι και ό ίδιος ο εαυτός τους.