Δευτέρα 30 Οκτωβρίου 2017

Οι Έλληνες του «Πόρτ Σαίντ»



Πορτ Σάιντ بورسعيد , Μπορσάιντ ή Πορσάιντ είναι πόλη της βορειοανατολικής Αιγύπτου όπου εκτείνεται περίπου 30 χιλιόμετρα κατά μήκος της ακτής της Μεσογείου Θάλασσας, βόρεια της διώρυγας του Σουέζ. Η πόλη ιδρύθηκε το 1859 κατά την κατασκευή της διώρυγας του Σουέζ.
Η οικονομική βάση της πόλης είναι η αλιεία και οι βιομηχανίες, όπως τα χημικά προϊόντα, τα μεταποιημένα τρόφιμα, και τα τσιγάρα. To Πορτ Σάιντ είναι επίσης ένα σημαντικό λιμάνι για τις εξαγωγές των αιγυπτιακών προϊόντων, όπως το βαμβάκι και το ρύζι, αλλά και ένας σταθμός ανεφοδιασμού για τα πλοία που διέρχονται από τη Διώρυγα του Σουέζ. Ευδοκιμεί σαν αφορολόγητος λιμένας, καθώς και τουριστικό θέρετρο ειδικά κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού.
Υπάρχουν πολλά παλιά σπίτια με μεγάλα μπαλκόνια σε όλους τους ορόφους, δίνοντας στην πόλη ένα διακριτικό βλέμμα. Η δίδυμη πόλη του Πορτ Σαΐντ είναι το Πορτ Φουάντ, που βρίσκεται στην ανατολική όχθη του καναλιού.
Οι δύο πόλεις συνυπάρχουν σε βαθμό που δεν υπάρχει σχεδόν κανένα κέντρο στη πόλη Πορτ Φουάντ. 
Οι πόλεις συνδέονται με ελεύθερο πορθμείο και μαζί σχηματίζουν μια μητροπολιτική περιοχή με πάνω από ένα εκατομμύριο κατοίκους, που εκτείνεται τόσο στην αφρικανική και την ασιατική πλευρά της διώρυγας του Σουέζ. Η μόνη άλλη μητροπολιτική περιοχή στον κόσμο που εκτείνεται επίσης σε δύο ηπείρους είναι η Κωνσταντινούπολη.
To Πορτ Σάιντ λειτούργησε ως παγκόσμια πόλη από την ίδρυση της και άκμασε ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του δέκατου ένατου και του πρώτου μισού του εικοστού αιώνα, όταν κατοικήθηκε από διάφορες εθνικότητες και θρησκείες. 
Οι περισσότεροι από αυτούς προέρχονταν από χώρες της Μεσογείου, και συνυπήρχαν σχηματίζοντας μια κοσμοπολίτικη κοινότητα.
Αναφερόμενος σε αυτό το γεγονός Ράντγιαρντ Κίπλινγκ είπε: «Αν πραγματικά θέλετε να βρείτε κάποιον που να γνωρίζει και που να ταξιδεύει, υπάρχουν δύο σημεία στον πλανήτη που έχετε να πάτε, αλλά να καθίστε και να περιμένετε, αργά ή γρήγορα ο άνθρωπος σας θα έρθει εκεί.. οι αποβάθρες του Λονδίνου και το Πορτ Σάιντ»
Η νεότερη παρουσία των Ελλήνων στην Αίγυπτο θα διαιρεθεί σε τέσσερις χρονικές περιόδους:
- Η πρώτη περίοδος καλύπτει τα χρόνια 1830-1881. Περιλαμβάνει, με τάση χρονικά και προς τα πίσω, την εγκατάσταση Ελλήνων σε διάφορες πόλεις και χωριά της Αιγύπτου από την εποχή του ιδρυτή της δυναστείας Μωχάμετ Άλυ μέχρι την αγγλική κατοχή, που υπήρξε συνέπεια της επανάστασης Οράμπι. Στην περίοδο αυτή συγκαταλέγεται και η ίδρυση προξενικών αρχών του ελληνικού κράτους, καθώς και η ίδρυση των πρώτων κοινοτήτων, αδελφοτήτων, συλλόγων και άλλων οργανισμών από μόνιμα εγκατεστημένους Έλληνες.
- Η δεύτερη περίοδος καλύπτει τα χρόνια 1882-1913. Περιλαμβάνει τις προσπάθειες των Ελλήνων να συμμετέχουν στην οικονομία του τόπου και να συνεχίσουν την παροικιακή ζωή ιδρύοντας σχολεία, ναούς, νοσοκομεία και άλλα κοινωφελή ιδρύματα. Γεννιέται η πρώτη γενιά και η γενέτειρα γη λογίζεται δεύτερη πατρίδα. Η περίοδος αυτή, που για τον τόπο σημαίνει, καθαρά, με την έκρηξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
- Η τρίτη περίοδος καλύπτει τα χρόνια 1914-1940. Χαρακτηρίζεται οπωσδήποτε και αυτή από μια ακμή στην παροικιακή ζωή των Ελλήνων. Επεκτείνονται τα ιδρύματα και ιδρύονται νέα. Γεννιέται η δεύτερη γενιά Ελλήνων στην Αίγυπτο, που είναι προφανώς η πολυαριθμότερη. 
Η χώρα απαγκιστρώνεται από την οθωμανική και την αγγλική κυριαρχία, έστω τυπικά, και γίνονται οι πρώτες πολιτειακές, θα λέγαμε, ανακατατάξεις που προμηνύουν την άνοδο του αιγυπτιακού στοιχείου, φαινόμενα που, με αποκορύφωμα την κατάργηση των Διομολογήσεων, δημιουργούν ανησυχίες στην ελληνική ομογένεια για το μέλλον.
- Η τέταρτη περίοδος καλύπτει τα χρόνια 1940 μέχρι σήμερα, με δύο υποδιαιρέσεις: 1940-1952 και 1952 μέχρι σήμερα. Χαρακτηρίζεται από τη δυναμική παρουσία του Ελληνισμού και την προσφορά των ομογενών κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και από τα εθνικιστικά σοσιαλιστικά μέτρα που πήρε η επανάσταση των ελεύθερων αξιωματικών το 1952, αποτέλεσμα των οποίων υπήρξε η αρχή της φυγής των Ελλήνων από το 1957 και εφεξής.
Το Πορτ Σάιντ ήταν η πόλη που άνθισε το Ελληνικό στοιχείο, ο πολιτισμός και η ναυτιλία.. 
Το Πορτ Σάιντ, το 1865, ο πληθυσμός του ήταν γύρο στους 12.000 - 15.000 κάτοικοι, ενώ το 1917 φθάνει στους 70.873 κατοίκους.
Αν φαντασθείτε ότι οι ιθαγενείς κάτοικοι ανέρχονταν σε 55.000 περίπου, ενώ οι Ευρωπαίοι 16.000. Από αυτούς, την πρώτη γραμμή κατέχουν οι Έλληνες υπήκοοι 7.000, ακολουθούν οι Ιταλοί 2.996, οι Σύριοι 896, οι Μελιταίοι και Άγγλοι 2.076 και τέλος οι Γάλλοι 862.
«Πόρτ Σαίντ» με χιλιάδες Έλληνες μετανάστες κατόρθωσαν από το 1859 να δημιουργήσουν μια κοσμοπολίτικη πόλη μετατρέποντας την τεράστια έρημο.
Οι Έλληνες κατοικούσαν σε σπίτια και παράγκες που είχε φτιάξει η Εταιρία γι’ αυτούς στην Ευρωπαϊκή συνοικία. 
Ήταν μια διαφορετική πόλη από όλες τις άλλες αιγυπτιακές πόλεις, και όφειλε την διαφορά στο ότι οι δύο συνοικισμοί που άρχισαν να σχηματίζονται από το 1863 και μετά, ο Ευρωπαϊκός και ο Αραβικός, τους χώριζε απλά μια έκταση 150 μέτρων, που κατελάμβαναν τα νερά της λίμνης Μενζάλας.

Το 1885 η περιοχή επιχωματώθηκε και αποξηράνθηκε, με αποτέλεσμα οι δύο συνοικισμοί απόκτησαν επαφή, ιδρύοντας μια νέα συνοικία, τη «Νέα Χωράφα».
Αυτό ανάγκασε τους Έλληνες το 1864 να μετακινηθούν σε γύρο πόλεις με τις οικογένειες τους εκτός από το Πορτ Σάιντ, στην Ισμαηλία, το Σουέζ και το Πορτ Τεουφίκ.
Την περίοδο 1830-1881, οπότε σημειώνεται το πρώτο κύμα μαζικής μετανάστευσης Ελλήνων στην Αίγυπτο και αρχίζει η οργάνωση του ελληνισμού της Αιγύπτου σε συλλόγους και κοινότητες. 
Γρήγορα δημιουργήθηκαν σχολεία, εκκλησίες, ξενοδοχεία, τράπεζες κλπ.
Εκεί που διέπρεψαν οι συμπατριώτες μας στην Αίγυπτο, ήταν οι τομείς του εμπορίου, της γεωργίας, της βιομηχανίας και των τραπεζών. Έμειναν στην ιστορία αρκετές ελληνικές οικογένειες που διέπρεψαν στην Αίγυπτο, όπως των αδελφών Τοσίτσα, Μπενάκη, Στουρνάρα, Ζιζίνια, Αβέρωφ, Τσανακλή, Ντ΄ Αναστάση, Καζούλη, Ζερβουδάκη κ.α. Με προσπάθειες της οικογένειας Τοσίτσα, που είχε την επιστασία των εμπορικών σχέσεων μεταξύ Ελλάδος και Αιγύπτου, λειτούργησε το πρώτο ελληνικό προξενείο στην Αλεξάνδρεια και στη συνέχεια στο Κάϊρο, στο Πορτ-Σάϊντ, τη Μανσούρα κ.α.
Η ομογένεια εκεί είχε περιφανή ιδρύματα. Κοινότητα, σωματεία, αθλητισμό, λέσχες, κέντρα, αδελφάτα, Ιερούς Ναούς, Δημοτικό σχολείο και πλήρες εξατάξιο γυμνάσιο όπου φοιτούσαν και απ’ άλλες πόλεις. Επίσης και Συστήματα Ελλήνων Προσκόπων και Οδηγών ...
Είκοσι χρόνια περίπου μετά την ίδρυση της πρώτης Ελληνικής παρίσθμιας Κοινότητας του Πορτ Σάιντ το 1865, αρχίζουν και λειτουργούν επίσημα πια, οι πρώτες παρίσθμιες Κοινοτικές Σχολές, στις εξής περιοχές. Στο Πορτ Σάιντ το 1886, στο Σουέζ το 1888, και Ισμαηλία το 1895, όπου διδάσκουν όλα τα εγκυκλοπαιδικά μαθήματα σύμφωνα με το πρόγραμμα του Ελληνικού Υπουργείου Παιδείας, επί πλέον ξένες γλώσσες γαλλικά, αγγλικά και αραβικά. 
Τα σχολεία αυτά συντηρούνταν από τα κοινοτικά ταμεία.
Η εκπαίδευση μετά το 1920 αρχίζει να βελτιώνεται αφού αρχίζουν να ιδρύονται και να λειτουργούν οι πρώτες γυμνασιακές τάξεις. Σιγά, σιγά προστίθενται και οι υπόλοιπες μέχρι το 1937, και τα γυμνάσια γίνονται πλήρη εξατάξια, όπου το Πανεπιστήμιο του Λονδίνου τα αναγνωρίζει το 1952, ισότιμα, τα απολυτήρια των Ελληνικών γυμνασίων που λειτουργούσαν στην Αίγυπτο της Μανσούρας, Πορτ Σάιντ, Ισμαηλίας και Σουέζ.
Παράλληλα με τα Ελληνικά Κοινοτικά Εκπαιδευτήρια, λειτουργούν και ξένες μέσες σχολές, ιδίως γαλλικές. 
Πολλές Ελληνικές οικογένειες προτίμησαν την φοίτηση των παιδιών τους από τις πρώτες μέρες ίδρυσής τους.
Στο Πορτ Σάιντ λειτουργούσαν από το 1863 η «Etablissement du bon Pasteur», από το 1887 το «Le collège Sainte Marie», Frères. Το 1894 η «Asile Couvreux». Το 1910 το «Lycee Francais Societe d’ Enseignement Francaise». Το 1914 λειτουργεί η Ιταλική κυβερνητική σχολή «Casa Milà» στην οποία διδάσκονταν η Ιταλική, Γαλλική, Αγγλική και Αραβική, δακτυλογραφία και στενογραφία.
Επίσης απο το 1888 τα «Ελληνικά Κοινοτικά Εκπαιδευτήρια» Πορτ Σάιντ όπως το «Αρρεναγωγείο» Δημοτικό σχολείο αρρένων επτατάξιο. «Παρθεναγωγείο» δημοτικό θηλέων εξατάξιο, μικτό νηπιαγωγείο καθώς και τμήμα Κοπτικής και Ραπτικής. Τον Αύγουστο του 1924, η Ελληνική Κυβέρνηση ανεγνώρισε τα Κοινοτικά Σχολεία του Πορτ Σάιντ.
«Μικτή Δημοτική Σχολή» του Πορτ Φουάτ, δημοτικό σχολείο και νηπιαγωγείο.
«Κοινοτικό Γυμνάσιο» Πορτ Σάιντ 1923 όμως, αναγνωρίστηκε από το Υπουργείο Παιδείας της Ελλάδος το 1939.
«Ελληνικό Λύκειο» Πορτ Σάιντ, «Οι τρεις Ιεράρχαι» ιδρύθηκε το 1921 ιδιωτική σχολή Χρηστίδη. (Δημοτικό και Γυμνάσιο)
Καθώς και τμήμα ξένων γλωσσών, τμήμα γαλλικών, αγγλικών, αραβικών και γερμανικών, καθώς και μαθήματα εμπορικής γραφομηχανής και στενογραφίας.
Το Ιδιωτικό Δημοτικό Σχολείο «Ιωνία»  ιδρυτής ο  Σπυρόπουλος.
Υπήρχαν και πολλοί εύποροι γονείς που έστελναν τα παιδιά τους σε Ανώτερες και Ανώτατες Σχολές του Καΐρου, της Αλεξάνδρειας και του Εξωτερικού.
Στην αρχή του εικοστού αιώνα, δύο πράγματα συνέβησαν για να αλλάξουν το Πορτ Σάιντ. Το 1902 το αιγυπτιακό βαμβάκι άρχισε να εξάγεται μέσω του Πορτ Σάιντ και το 1904 η πόλη συνδέθηκε σιδηροδρομικά με το Κάιρο. 
Το αποτέλεσμα ήταν να προσελκύσει μία μεγάλη κοινότητα εμπόρων και να αυξήσει την κοινωνική θέση του. Ειδικότερα άνθισε μια αρκετά μεγάλη ελληνική κοινότητα. Μετά το τέλος του Α' Παγκοσμίου πολέμου, οι διευθυντές της εταιρείας της διώρυγας του Σουέζ αποφάσισαν να δημιουργήσουν μια νέα πόλη στην ασιατική πλευρά με 300 σπίτια για τους εργάτες και το υπόλοιπο προσωπικό της. Η νέα πόλη ονομάστηκε Πορτ Φουάντ και σχεδιάστηκε από τους École des Beaux Arts στο Παρίσι. Τα σπίτια ακολουθούν το γαλλικό μοντέλο, η νέα πόλη ιδρύθηκε τον Δεκέμβριο του 1926.
Το 1956 ο πρόεδρος Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ εθνικοποίησε τη Διώρυγα του Σουέζ. Η εθνικοποίηση κλιμάκωσε την ένταση με τη Βρετανία και τη Γαλλία, οι οποίες συνωμότησαν με το Ισραήλ για να εισβάλει στην Αίγυπτο, την εισβολή γνωστή στην Αίγυπτο ως την τριμερή επιθετικότητα ή την Κρίση του Σουέζ. Οι κύριες μάχες σημειώθηκαν στο Πορτ Σαΐντ το οποίο έπαιξε ιστορικό ρόλο στην κρίση του Σουέζ. Η αποχώρηση του τελευταίου στρατιώτη των ξένων στρατευμάτων ήταν στις 23 Δεκεμβρίου 1956. Από τότε, η ημέρα αυτή επιλέχθηκε ως εθνική ημέρα του Πορτ Σαΐντ και 
γιορτάζεται κάθε χρόνο. 
Η γαλλόφωνη ευρωπαϊκή κοινότητα είχε αρχίσει να μεταναστεύει στην Ευρώπη, την Αυστραλία, τη Νότια Αφρική και αλλού το 1946 και το μεγαλύτερο μέρος των υπολοίπων έφυγαν από την Αίγυπτο στον απόηχο της κρίσης του Σουέζ, παράλληλα με την σύγχρονη έξοδος των γαλλόφωνων από την Τυνησία.
Μετά το 1967 και τον αραβοισραηλινό πόλεμο, που ονομάζεται επίσης ο Πόλεμος των Έξι Ημερών η Διώρυγα του Σουέζ έκλεισε μέχρι τις 5 Ιουνίου 1975 και το Πορτ Σαΐντ εκκενώθηκε από την αιγυπτιακή κυβέρνηση για να προετοιμαστούν για το «πόλεμο Γιομ Κιπούρ» το 1973. 
Η πόλη ξανακατοικήθηκε μετά τον πόλεμο και την επαναλειτουργία της διώρυγας.
Ένας Ελληνικός πολιτισμός που σιγά σιγά  από την δεκαετία του 1960 έως το 1973 εγκατέλειψε τα πάντα και ερήμωσε το ελληνικό στοιχείο, αφήνοντας πίσω του όνειρα και ελπίδες μιας ζωής.

Σάββατο 28 Οκτωβρίου 2017

Μηχανή του χρόνου διηγείτο την ιστορία της «28η Οκτωβρίου 1940»



Η απόφαση για την επίθεση κατά της Ελλάδας ελήφθη στις 15 Οκτωβρίου
1940 από το Ιταλικό Πολεμικό Συμβούλιο, παρουσία του Μουσολίνι και παρά τις αντιρρήσεις πολλών από τους παρισταμένους για την προχειρότητα με την οποία αντιμετωπιζόταν η επιχείρηση.
Ο «Ντούτσε» ήθελε μία νίκη για να μπει στο μάτι του Χίτλερ, που είχε εκφράσει τις επιφυλάξεις για μία επίθεση κατά της Ελλάδας. 
Πίστευε ότι η χώρα μας ήταν ο εύκολος στόχος. «Το μόνο μας εμπόδιο είναι οι λασπωμένοι δρόμοι» τον είχαν διαβεβαιώσει οι επιτελείς του. 
Ως ημέρα της επίθεσης ορίσθηκε η 26η Οκτωβρίου, αλλά ο Μουσολίνι τη μετέθεσε για τις 28 Οκτωβρίου, προκειμένου να συμπέσει με τη 18η επέτειο της Πορείας προς τη Ρώμη, που έφερε τους φασίστες στην εξουσία.
Στην Αθήνα έφθαναν οι πληροφορίες για επικείμενη ιταλική επίθεση. 
Στο Υπουργικό Συμβούλιο της 25ης Οκτωβρίου ο Μεταξάς ενημέρωσε τους υπουργούς του για την κατάσταση και τους διαβεβαίωσε ότι η στρατιωτική προπαρασκευή της χώρας είχε προχωρήσει ικανοποιητικά. Η αλήθεια ήταν ότι η χώρα μας ήταν σχεδόν ανοχύρωτη προς την πλευρά της Αλβανίας και με ελλιπείς στρατιωτικές δυνάμεις, καθώς το βάρος είχε δοθεί στα σύνορα με τη Βουλγαρία.
Η ζωή, εν τω μεταξύ, στην πρωτεύουσα κυλούσε με δικούς της ρυθμούς. Το κοσμικό και πολιτιστικό γεγονός των ημερών ήταν η πρεμιέρα της όπερας του Τζάκομο Πουτσίνι «Μαντάμ Μπατερφλάι» από τη νεοσύστατη Λυρική Σκηνή. Την παράσταση θα τιμούσε ο γιος του συνθέτη, γεγονός που είχε κινητοποιήσει την κοσμική Αθήνα. Ο πρεσβευτής της Ιταλίας Εμμανουέλε Γκράτσι είχε καλέσει τον Μεταξά σε γεύμα μετά την παράσταση. Ο δικτάτορας αρνήθηκε «είναι δυσάρεστο για τον καθένας μας να δεχθεί το φιλί του Ιούδα» σημείωνε στο ημερολόγιό του και έδωσε την εντολή σε μόνο δύο υπουργούς να παρακολουθήσουν την παράσταση.
Το βράδυ της 27ης Οκτωβρίου ο Ιταλικό Πρακτορείο Ειδήσεων «Στέφανι» εξαπολύει επίθεση εναντίον της Ελλάδας, στην οποία απαντά το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων.
Η ελληνική ηγεσία πιστεύει ότι η ιταλική επίθεση είναι ζήτημα ωρών. Ο αρχηγός του ΓΕΣ Αλέξανδρος Παπάγος επικοινωνεί με τα ελληνοαλβανικά σύνορα, ενώ ενημερώνεται και ο Μεταξάς.
Τα άσχημα μαντάτα δεν θα αργήσουν και στις 3 τα ξημερώματα της Δευτέρας 28ης Οκτωβρίου, ο πρεσβευτής της Ιταλίας στην Αθήνα, Γκράτσι θα 
συναντηθεί τελικά με τον Μεταξά, αλλά για να του επιδώσει στο σπίτι του στην Κηφισιά τελεσίγραφο, με το οποίο ο Μουσολίνι απαιτούσε από την Ελλάδα να μην εμποδίσει το στρατό του να καταλάβει ορισμένες στρατηγικές θέσεις στη χώρα μας. 
Η κυβέρνηση των Αθηνών είχε διορία τρεις ώρες για να δώσει την απάντησή της. Ωστόσο, αυτή ήταν αυτονόητη για τον δικτάτορα: «Donc, Monsieur c’est la guerre» «Λοιπόν, Κύριέ μου έχουμε πόλεμο». 
Με αυτές τις φράσεις στα Γαλλικά ειπώθηκε το ΟΧΙ από τον Μεταξά, που απηχούσε τις διαθέσεις του ελληνικού λαού. Αμέσως μετά, ο Μεταξάς ενημέρωσε τον άγγλο πρέσβη Πάλερετ και ζήτησε τη βοήθεια του Ηνωμένου Βασιλείου.
Οι Ιταλοί δεν περίμεναν την εκπνοή του τελεσιγράφου.
Ο αρχιστράτηγος Βισκόντι Πράσκα έδωσε την εντολή για προσβολή των ελληνικών θέσεων από τις 5 το πρωί. 
Την ώρα αυτή σημειώθηκε και η πρώτη ελληνική απώλεια
Ο 27χρονος πεζικάριος Βασίλειος Τσιαβαλιάρης από τα Τρίκαλα, που υπηρετούσε σε φυλάκιο της ελληνοαλβανικής μεθορίου, σκοτώθηκε από θραύσμα ιταλικού όλμου.
Η ιταλική επίθεση εκδηλώθηκε με εισβολή ισχυρών στρατιωτικών δυνάμεων στους τομείς της Πίνδου και της Ηπείρου από το Γράμμο μέχρι το Ιόνιο και με τοπικές συμπλοκές στην περιοχή της ΒΔ Μακεδονίας. Ο ιταλός αρχιστράτηγος Βισκόντι Πράσκα είχε στη διάθεσή του 135.000 άνδρες και ο έλληνας ομόλογός του Αλέξανδρος Παπάγος μόλις 35.000.
Στις 9:30 το πρωί πραγματοποιούνται και οι πρώτοι αεροπορικοί βομβαρδισμοί στον Πειραιά και το Τατόι δίχως συνέπειες, ενώ στην Πάτρα θα υπάρξουν νεκροί.
Βομβαρδίστηκαν, ακόμη, η Διώρυγα της Κορίνθου και η ναυτική βάση της Πρέβεζας. Το απόγευμα της 28ης Οκτωβρίου ο Μουσολίνι γεμάτος καμάρι ανακοίνωνε στο Χίτλερ, με τον οποίον συναντήθηκε στη Φλωρεντία, την επίθεση κατά της Ελλάδας.
Το ΟΧΙ γίνεται δεκτό με πρωτοφανή ενθουσιασμό απ’ όλο τον ελληνικό λαό, που ξυπνά στις 6 το πρωί από τους συριγμούς των σειρήνων και ξεχύνεται στους δρόμους, κρατώντας τη γαλανόλευκη. 
Οι στρατεύσιμοι ετοιμάζονταν για το μέτωπο «με το χαμόγελο στα χείλη» και το ραδιόφωνο μετέδιδε διαρκώς το περίφημο πρώτο ανακοινωθέν του Γενικού Στρατηγείου: «Αι ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλουν από της 5:30 πρωινής σήμερον τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως της ελληνοαλβανικής μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους».
Η απόφαση της Ελλάδας να αντισταθεί προκαλεί αυθημερόν εκδηλώσεις θαυμασμού, κυρίως στη Μεγάλη Βρετανία και τις χώρες της Κοινοπολιτείας. Σταδιακά αρχίζουν να καταφθάνουν δεκάδες μηνύματα συμπαράστασης, με πρώτο αυτό του βασιλιά της Αγγλίας Γεώργιου ΣΤ’, που τονίζει: «Η υπόθεσίς σας είναι και ιδική μας υπόθεσις». Στο ίδιο μήκος κύματος και το τηλεγράφημα του Τσόρτσιλ: «Θα σας παράσχομεν όλην την δυνατήν βοήθειαν μαχόμενοι εναντίον του κοινού εχθρού και θα μοιρασθώμεν την κοινήν νίκην».
Οι ΗΠΑ, που ήταν εκτός πολέμου, εξέφρασαν απλώς τη λύπη τους δια του Προέδρου Ρούζβελτ, ενώ η Σοβιετική Ένωση παρέμεινε «άφωνη», αφού δεσμευόταν από το Σύμφωνο Ρίμπεντροπ Μολότοφ.
Σε αντίθεση, ο Τουρκικός Τύπος δεν φείσθηκε διθυραμβικών επαίνων για το «ΟΧΙ». Η «Ικδάμ» έγραφε στις 29 Οκτωβρίου «Ζήτω η Ελλάς! Είμαστε υπερήφανοι, που έχουμε σύμμαχο ένα τέτοιο έθνος», ενώ η «Βακίτ» ανέφερε την Ελλάδα ως «αλησμόνητο για όλο τον κόσμο παράδειγμα γενναιότητας».
Αυτή η μικρή υπερήφανη Ελλάδα που ΠΟΤΕ δεν κατέβασε το κεφάλι της , 
28η Οκτωβρίου 1946: Χήρες, μητέρες και κόρες πεσόντων 
παρελαύνουν στην Πλατεία Συντάγματος
ούτε πρόδωσε την σημαία της που κυμάτιζε ελεύθερη και σκόρπιζε το αέρα της λευτεριάς με φύλακα άγγελο την Παναγιά να μας προστατεύει, σήμερα γιορτάζουμε.. Το πρέπων είναι στους εκπαιδευτικούς όλων των σχολείων να διδάξουν στα παιδιά τι σημαίνει «ελευθερία έθνους» και τι σημαίνει το «Όχι» για μας τους Έλληνες, Υπερηφάνεια, Θησεία, άνθρωποι χάθηκαν για να είμαστε εμείς ελεύθεροι και να εξακολουθεί η γαλανόλευκη να κυματίζει ελεύθερη. 
Δεν είναι πρέπων οι παρελάσεις εις μνήμην των προγόνων μας και το αίμα που χύθηκε να μετατρέπεται σε πασαρέλα μόδας και να ξευτιλίζει το έθνος. 
Με πρωταγωνιστές τους εκπαιδευτικούς με σεβάσμια ένδυση και πλήρη αυστηρότητα ενδυμασίας μαθητών να τελεστούν οι παρελάσεις και να κυματίζει η σημαία σε Ελληνικά χέρια Ορθόδοξα όπως αυτά τα χέρια θυσιάστηκαν για αυτήν την χώρα.  
Αυτό είναι το πρέπον «ΟΧΙ» προς τιμήν των θανόντων Ελλήνων προγόνων μας. 
Μαθήτρια που τιμά το έθνος ή κάνει πασαρέλα?