Ο Σεπτέμβρης

Ο αγαπημένος μου μήνας του χρόνου. Λατρεύω τον Σεπτέμβρη.

Μήνας σημαδιακός στον χρόνο γεμάτος δροσιά, ακόμα με την καλοκαιρινή αύρα να χαϊδεύει τα παράθυρα μας. Μπορεί γιατί αρχίζουν οι προετοιμασίες του χειμώνα, μπορεί γιατί πάντα τα όνειρά μου έδεναν με την αύρα του Σεπτέμβρη, τα

πρωτοβρόχια, μικρά αφρισμένα κύματα να ζωγραφίζουν τις αμμουδιές. Αναμνήσεις από ωραίες στιγμές πάντα ζωγραφισμένες στην μνήμη μου. Αχ Σεπτέμβρη μου σου παραδίδει ο Αύγουστος την σκυτάλη του με ζεστασιά και αγάπη. Ηλιόλουστη είναι η τελευταία μέρα του Αυγούστου, σαν να αποχαιρετά την ξενοιασιά του καλοκαιριού.

Η φυσική ομορφιά ενός τοπίου είναι το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κανείς. Αν αγαπάς πολύ ένα τόπο η ομορφιά του κλιμακώνεται στα μάτια σου. Έτσι και για μένα ο Σεπτέμβρης.
Η γλυκιά μελαγχολία του εκεί που κάθε μέρα η λιακάδα έμπαινε γλυκά από τις γρίλιες του παντζουριού τώρα στη θέση της έχει πάρει ένα θαμπό φως.

Ο Σεπτέμβρης για μένα είναι το ταξίδι στον παράδεισο… ένας μήνας γεμάτος αναμνήσεις που προσπαθεί με την βροχούλα του να τις διώξει αλλά δεν μπορεί.. Είναι εικόνες ριζωμένες στην ψυχή.  

Ήρθε ο Σεπτέμβρης, για να μας επαναφέρει σε μια ρουτίνα, μια μελαγχολική ρουτίνα και να μας προσγειώσει από τα καλοκαιρινά όνειρα.
Ήρθε ο Σεπτέμβρης και μαζί του η πιο γλυκιά μελαγχολία.
Μια γλυκιά μελαγχολία για να βρούμε τους ρυθμούς μας και όλα όσα αφήσαμε 3 μήνες να μας παρασύρουν.

Το φθινόπωρο

Καλό Μήνα.

Το φθινόπωρο μας καλωσορίζει με τον πρώτο μήνα του, τον Σεπτέμβριο.

Απ' τον πατέρα Φθινόπωρο
και τη μαμά βροχή
γεννήθηκε πρώτο παιδί

Σεπτέμβρης τ' όνομα του
κι ήρθε σαν δροσιά
απ' τ' ουρανού την αγκαλιά

Μαζί του ήρθε του τρύγου η χαρά
σταφύλια κόκκινα γλυκά και ζουμερά
Μύρισε ο μούστος έτρεξε κρασί
ο Διόνυσος και οι νύμφες του
χορέψανε τρελά ως την αυγή

Φίλους είχε μονάχα δύο

τα γκρίζα σύννεφα
και τον άνεμο

Μαζί του ήρθε του τρύγου η χαρά
σταφύλια κόκκινα γλυκά και ζουμερά
Μύρισε ο μούστος έτρεξε κρασί
ο Διόνυσος και οι νύμφες του
χορέψανε τρελά ως την αυγή

Καλό μήνα με υγεία και χαρές.

«Ταξίδι»

Για μερικούς τα ταξίδια είναι μια στοίβα από ψηφιακά εκτυπωμένες

φωτογραφίες, για άλλους μια ακόμα σφραγίδα στο διαβατήριο, ενώ πολλοί θεωρούν το «ταξίδι» ένας λόγος που ερχόμαστε σε αυτή τη γη.
Το ταξίδι, που άλλοτε μας γοήτευε, έμοιαζε τώρα μακρύ και αβάσταχτο, μια δουλειά με χρώματα χωρίς ψυχή και ουσία, ένα κυνήγι φαντασμάτων πίσω από τις σκιές των ονείρων μας.

Κάθε πόλη, έχει ένα φύλο και μια ηλικία που δεν έχουν να κάνουν με τα δημογραφικά της στοιχεία. 

Η Ρώμη είναι γυναίκα. Το ίδιο και η Οδησσός, Το Λονδίνο είναι ένας σκανταλιάρης έφηβος και αυτό ισχύει ακόμα από την εποχή του Ντίκενς. Το Παρίσι, είναι ένας άντρας, γύρω στα είκοσι, ερωτευμένος με μια γυναίκα μεγαλύτερή του…. κλπ. κλπ...

Το ιδανικότερο είναι να νιώθεις σαν στο σπίτι σου, οπουδήποτε και παντού.

Αναρωτιόμουν πάντα, με το άγχος μου να γιγαντώνεται, για ποιο λόγο ήμουν εδώ και τι ακριβώς ήταν αυτό που έπρεπε να σκεφτώ και γιατί διάλεξα εδώ.

Ποιο είναι εκείνο το συναίσθημα, όταν μπαίνεις στο αεροπλάνο και απομακρύνεσαι σιγά-σιγά από τους ανθρώπους, μέχρι οι φιγούρες τους να γίνουν στίγματα;

Είναι το συναίσθημα, ενός τεράστιου κόσμου, που σε καταβάλει και είναι και το συναίσθημα του αποχωρισμού. Το ταξίδι είναι σαν το γάμο. Ο σίγουρος τρόπος για να αποτύχει, είναι η εντύπωση ότι μπορείς να τον ελέγξεις.

Το ταξίδι είναι πάντα ένας επιτυχημένος τρόπος διαφυγής. Από την πρώτη κιόλας στιγμή που επιβιβάστηκα στο αεροπλάνο, η ζωή έμοιαζε τόσο ανούσια εδώ. Όταν θα ανάψει η ένδειξη για τις ζώνες ασφαλείας, «έσβησαν» τα προβλήματά μου.

Το χαλασμένο μπράτσο της θέσης στο αεροπλάνο, θα έμοιαζε σημαντικότερό από κάθε τι. Μέχρι το αεροπλάνο να φτάσει στους αιθέρες, θα ξεχάσεις παντελώς και διαπαντός την Ελλάδα και τα προβλήματα της. Όλα τα ταξίδια «σχηματίζουν» ένα κύκλο. Άλλωστε το ταξίδι, δεν είναι παρά ένας ακόμα τρόπος επιστροφής στο νέο σπίτι. Προορισμός…., σε μια άγνωστη χώρα, όπου δεν θα υπάρχει πια παρελθόν και όπου θα γεννηθείς ξανά, με νέα όψη και με μια νέα ζωή. Τα σύνορα μιας χώρας είναι κάτι παραπάνω από το κουβούκλιο του τελωνείου και τον ελεγκτή των διαβατηρίων. 

Η ζωή δεν θα είναι ποτέ ίδια από τη στιγμή που θα περάσεις τα σύνορα και το διαβατήριό σου θα έχει σφραγιστεί.

Το ταξίδι είναι σαν ένα κόρτε στη ζωή. Είναι σαν να λες, «Θα έμενα εδώ μαζί σου να σε αγαπήσω, αυτή είναι η στάση που κατεβαίνω».
Μια μίξη άγνοιας και αδικαιολόγητη αυτοπεποίθηση, που είναι αυτό ακριβώς που νιώθει εκείνος που ξεκινά το ταξίδι στο όνειρο, οδεύοντας προς έναν άγνωστο ορίζοντα.

«Να αγαπάς τον εαυτό σου. Να του προσφέρεις ταξίδια, από αυτά που κάνεις με κλειστά μάτια. Να τον αφήνεις να ταξιδεύει με όλες του τις αισθήσεις. 

Να μυρίζει μυρωδιές, να γεύεται γεύσεις, να βλέπει εικόνες, να αγγίζει σώματα και να ακούει μελωδίες που κανείς δεν μύρισε, δεν γεύτηκε, δεν είδε, δεν άγγιξε και δεν άκουσε… γιατί είναι ο μόνος που κατάφερε να ταξιδέψει ως εκεί.
Να αγαπάς τον εαυτό σου. Να μην τον σκορπίζεις στα χθες και τα αύριο. Να τον αφήνεις να απολαμβάνει το τώρα. Μην δίνεις χώρο σε κανένα νοσταλγικό παρελθόν και σε κανένα φοβισμένο μέλλον. Να τον αγαπάς για το «εδώ» του και το «τώρα»»
Καλησπέρα Φίλοι μου και ελπίζω το τελείωμα του καλοκαιριού να μας ταξιδέψει στον Σεπτέμβρη φέροντας όλα τα καλά. Καλό μεσημέρι.

Η γιορτή του Αγίου Φανουρίου

Μεγαλομάρτυρας της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας.

Η μνήμη του τιμάται στις 27 Αυγούστου και την ημέρα αυτή γιορτάζουν ο Φανούριος και Φανουρία. Με τον Άγιο Φανούριο συνδέεται ένα νηστίσιμο γλύκισμα, η φανουρόπιτα.

Η Εκκλησία δεν γνωρίζει πού και πότε μαρτύρησε, γι’ αυτό και ήταν άγνωστος στους Συναξαριστές. Έγινε γνωστός από την τυχαία ανεύρεση της εικόνας του μεταξύ 1355 και 1369 στη Ρόδο. Κατά τη διάρκεια ανασκαφών στο νότιο μέρος των παλαιών τειχών της πόλης βρέθηκε αρχαίος χριστιανικός ναός με πολλές κατεστραμμένες εικόνες και μία καλώς διατηρημένη, που απεικόνιζε ένα νεαρό στρατιωτικό, ο οποίος κρατούσε σταυρό και λαμπάδα αναμμένη, ενώ ολόγυρα της εικόνας ήταν ζωγραφισμένες δώδεκα παραστάσεις με τα μαρτύρια που υπόφερε ο Άγιος. 

Η εικόνα έφερε επιγραφή με τις λέξεις «Άγιος Φανούριος». Ο τότε μητροπολίτης Ρόδου Νείλος Β' ο Διασπωρηνός (1355-1369) ανοικοδόμησε τον ναό του Αγίου, συνέταξε την ακολουθία του και καθιέρωσε την εορτή του στις 27 Αυγούστου.

Ο Άγιος Φανούριος θεωρείται από τη λατρευτική παράδοση ως ο κατ’ εξοχήν άγιος που μπορεί να βοηθήσει στην ανεύρεση («φανέρωση») οποιουδήποτε χαμένου αντικειμένου, προφανώς από την παρετυμολογική σύνδεση του ονόματός του με τη λέξη «φανερώνω». Συναφής με τη δοξασία αυτή είναι και η παλαιότερη πίστη ότι ο Άγιος Φανούριος «φανερώνει» στις κοπέλες τον άνδρα που θα πάρουν.

Συνηθέστατα, οι γυναίκες όταν χάσουν κάτι, επικαλούνται τη βοήθειά του, τάζοντάς του μια φανουρόπιτα (κέικ με αλεύρι, μαύρες σταφίδες, ζάχαρη, λάδι, ξύσμα πορτοκαλιού κ.ά.) και τη μοιράζουν για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες της μάνας του Αγίου, που σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση ήταν αμαρτωλή. Πολλές φανουρόπιτες φτιάχνονται κατά την ημέρα της εορτής του Αγίου, ως ευχαριστήρια προσφορά προς αυτόν ή ως ένα είδος προληπτικής αίτησης βοηθείας για μελλοντικές απώλειες.

Γιατί φτιάχνουμε την γνωστή σε όλους μας Φανουρόπιτα;

Ο Άγιος Φανούριος είναι αναμφίβολα μια άγια, σημαντική νεανική μορφή, που ξεχωρίζει με τον δικό του τρόπο ανάμεσα στους άλλους Αγίους της χριστιανοσύνης. Ο Άγιος Φανούριος, που έζησε στα Ρωμαϊκά χρόνια, συγκρούσθηκε τότε θαρρετά με τον κόσμο της ειδωλολατρίας, γιατί το χριστιανικό πνεύμα του θεανθρώπου, δεν του επέτρεπε ν' αρνηθεί τις αναμφισβήτητα ενάρετες αρχές του.

Έτσι τα 12 μαρτύρια που υπέφερε ο Άγιος, αποτελούν για μας ένα δυνατό κίνητρο για αντοχή και προσκόλληση στις ηθικές αξίες του χριστιανισμού, για να βγούμε νικητές από ένα αδιάκοπο αγώνα, ενάντια στην απιστία και αδικία της εποχής μας.

Στις 27 Αυγούστου κάθε χρόνο η Ορθόδοξη εκκλησία τιμά τον Άγιο Φανούριο. Οι Εκκλησίες γεμίζουν με την μυρωδιά από τις πίτες που φτιάχνουν οι νοικοκυρές, οι γνωστές «Φανουρόπιτες».

Η παράδοση αυτή είναι μια μίξη τοπικών εθίμων που ξεκίνησαν από την Ρόδο και πίστης, που επεκτάθηκε σε ολόκληρη την χώρα.

Για την ζωή του Αγίου Φανουρίου, τον οποίο τιμάμε με αυτή τη νηστίσιμη πίτα, δεν υπάρχουν συγκεκριμένες μαρτυρίες. Κατά την παράδοση, η πίτα φτιάχνεται για να σωθεί η μητέρα του αγίου, η οποία ήταν μία σκληρή, αμαρτωλή γυναίκα. 

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης γράφει με αυτή την αφορμή ότι όποιος επικαλείται τον Άγιο Φανούριο πρέπει πάντα να λέει «Θεός σχωρέσ' τη μητέρα του Αγίου Φανουρίου. Θεός σχωρέσ' την».

Έτσι, στις 27 Αυγούστου που τιμάται ο Άγιος Φανούριος, συνηθίζεται οι νοικοκυρές να φτιάχνουν φανουρόπιτες, τις οποίες μοιράζουν στη γειτονιά αφού ευλογηθούν πρώτα από την εκκλησία. Με το πέρασμα των χρόνων, καθιερώθηκε να φτιάχνουμε φανουρόπιτα για να βρούμε κάτι που χάσαμε. Πολλοί, εξάλλου, συνδέουν αυτή την ιδιότητα του Αγίου Φανουρίου και της πίτας με το όνομα του Αγίου, που προκύπτει από το ρήμα «φαίνω» που σημαίνει αποκαλύπτω.

Τη δύναμη που αποδίδεται στην πίτα έρχονται να ενισχύσουν και τα υλικά της, τα οποία είναι πάντοτε 7 ή 9, καθώς οι συγκεκριμένοι αριθμοί ανήκουν στους λεγόμενους ιερούς αριθμούς ήδη από την εποχή των Πυθαγορείων.

Και όπως συμβαίνει με όλα τα έθιμα, σε όλη την Ελλάδα υπάρχουν παραλλαγές της παράδοσης. Στην Κρήτη, την Κύπρο, τη Σκιάθο, τη Φλώρινα και άλλες περιοχές, η φανουρόπιτα φτιάχνεται για να βρουν οι ανύπαντρες κόρες γαμπρό. Άλλοι πιστεύουν ότι φέρνει καλοτυχία και φωτίζει τον δρόμο της ζωής του καθενός. Λέγεται ακόμη ότι ο Άγιος Φανούριος προστατεύει τους αγρότες φανερώνοντας τα κλεμμένα ζώα.

Κατά την παρασκευή της φανουρόπιτας συνηθίζεται μάλιστα να διαβάζεται η παρακάτω ευχή:   

~..+..~
Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Ουράνιος Άρτος,
ο της βρώσεως της μενούσης εις τον αιώνα
πλουσιοπάροχος χορηγός,
ο δοτήρ των αγαθών,
ο δέ Ηλιού τροφήν αγεώργητον πηγάσας,
η ελπίς των απηλπισμένων,
η βοήθεια των αβοηθήτων και σωτηρία των ψυχών ημών.

Ευλόγησον τα δώρα ταύτα
και τους ταύτα σοι προσκομίσαντας,
εις δόξαν σήν και τιμήν
του αγίου ενδόξου μεγαλομάρτυρος Φανουρίου.

Παράσχου δέ, αγαθέ,
τοις ευπρεπίσασι τους πλακούντας τούτους,
πάντα τά εγκόσμια καί υπερκόσμια αγαθά σου.

Εύφρανον αυτούς εν χαρά μετά του προσώπου σου,
δείξον αυτοίς οδούς προς σωτηρίαν.

Τα αιτήματα τών καρδιών αυτών καί πάσαν
τήν βουλήν αυτών ταχέως πλήρωσον,
οδηγών αυτούς προς εργασίαν τών εντολών σου,
ίνα διά παντός εν ευφροσύνη καί αγαλλιάσει
υμνώσι καί δοξάσωσι
το πάντιμον καί μεγαλοπρεπές όνομά σου,
πρεσβείαις της υπερευλογημένης Θεοτόκου,
του αγίου ένδοξου νεομάρτυρος Φανουρίου,
του Θαυματουργού, καί πάντων σου τών αγίων.

Αμήν.

ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ

Ο Άγιος Φανούριος έκανε αρκετά θαύματα στους πιστούς που επικαλούνται το όνομά του κι ένα απ’ αυτά είναι το ακό­λουθο:
Σε μια περίοδο της ιστορικής ζωής της η Κρήτη ήταν υποδουλωμένη στους Λατίνους (1204 – 1669 μ.Χ.), που είχαν δικό τους Αρ­χιεπίσκοπο και γι’ αυτό προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να παρασύρουν τους κατοίκους του νησιού στον Καθολικισμό (Παπισμό).

Έτσι οι Λατίνοι πήρανε σαν καταπιεστι­κό μέτρο ενάντια στην Ορθοδοξία να μην επιτρέπουν να χειροτονούνται ιερείς στην Κρήτη, οπότε οι Κρητικοί αναγκάζονταν να μεταβαίνουν στο νησί Τσιρίγο (Κύθηρα) για να χειροτονηθούν ιερείς από Ορθόδοξο Αρχιερέα, που έδρευε εκεί.

Κάποια εποχή λοιπόν ξεκίνησαν απ’ την Κρήτη τρεις διάκονοι για το Τσιρίγο κι αφού χειροτονήθηκαν εκεί ιερείς, επέστρεφαν τρισευτυχισμένοι στο πολύπαθο τότε απ’ τη σκλαβιά νησί τους. Κατά κακή τους τύχη Αγαρηνοί πειρατές τους συνέλαβαν στο πέ­λαγος, τους μετέφεραν στη Ρόδο, όπου τους πώλησαν σε τρεις διαφορετικούς Αγαρηνούς αφέντες.

Η θέση των τριών ιερέων ήταν αξιοθρή­νητη κι όμως μια γλυκειά προσμονή ήλθε να γλυκάνει το πικρό παράπονό τους. Μάθα­νε πως στη Ρόδο ο Άγιος Φανούριος θαυματουργούσε και σ’ αυτόν στήριξαν τις ελ­πίδες τους κι ολοένα προσεύχονταν και τον επικαλούνταν ο καθένας τους ξεχωριστά, για να τους λυτρώσει απ’ την σκληρή αιχ­μαλωσία στους μιαρούς Αγαρηνούς. Ζήτησε, λοιπόν, ο κάθε ιερέας, χωρίς να συνεννοηθούν μεταξύ τους, απ’ τον αφέν­τη του, να του δώσει άδεια να μεταβεί στην εκκλησία για να προσκυνήσει την εικόνα του Αγίου Φανουρίου. Πήρανε κι οι τρεις τους μ’ ευκολία την άδεια, προσκύνησαν μ’ ευ­λάβεια την εικόνα του Αγίου βρέχοντας τη γη με τα δάκρυά τους γονατιστοί σαν προ­σεύχονταν και με όλη τη δύναμη της ψυχής τους παρακαλούσαν τον Άγιο Φανούριο να μεσολαβήσει για να γλυτώσουν πια απ’ τα χέρια των Αγαρηνών.
Αφού οι ιερείς αναχώρησαν, ανακουφι­σμένοι απ’ τον πόνο τους, ο Άγιος Φανού­ριος παρουσιάστηκε τη νύχτα και στους τρεις αφέντες τους και τους διέταξε να ελευ­θερώσουν τους σκλάβους ιερείς τους, δια­φορετικά θα τους τιμωρούσε σκληρά. Οι Αγαρηνοί όμως άρχοντες θεώρησαν την επέμ­βαση του Αγίου σαν κάποια μαγεία, γι’ αυ­τό αλυσόδεσαν τους σκλάβους τους κι άρ­χισαν να τους βασανίζουν με χειρότερο τρό­πο. Την άλλη όμως νύχτα ο Άγιος Φανούριος επενέβη πιο αποτελεσματικά, έλυσε τους τρεις ιερείς απ’ τα δεσμά τους και τους υ­ποσχέθηκε, πως θα τους ελευθέρωνε από τους Αγαρηνούς την άλλη μέρα. Φανερώ­θηκε και πάλι στους Αγαρηνούς και τους απείλησε αυτή τη φορά, πως αν δεν ελευθέρωναν το πρωί τους ιερείς, θα μεταχειρι­ζόταν σκληρά μέτρα γι’ αυτούς. Το άλλο πρωί οι Αγαρηνοί αισθάνθησαν την τιμωρία, γιατί έχασαν όλοι το φως τους και το κορμί τους έμεινε παράλυτο. 

Έτσι αναγκάσθησαν τότε να συμβουλευτούν τους συγγενείς τους, για να συζητήσουν το κα­κό που τους βρήκε. Όλοι δε οι άρχοντες αποφάσισαν να καλέσουν τους τρεις ιερείς, μήπως μπορούσαν να τους βοηθήσουν. Οι ιερείς την μόνη απάντηση που έδωσαν ήταν, πως αυτοί θα παρακαλούσαν τον Θεό τους κι Εκείνος θα αποφάσιζε.

Την τρίτη νύχτα παρουσιάστηκε πάλι ο Άγιος Φανούριος στους Αγαρηνούς και τους ανακοίνωσε πως αν δεν έστελναν οι τρεις άρχοντες γραπτώς στο ναό του τη συγκατάθεση τους για την απελευθέρωση των ιερέων, δεν θα ξανάβρισκαν πια την υ­γεία τους. Οι Αγαρηνοί τότε θέλοντας και μη έγραψαν το γράμμα που ζήτησε ο Άγιος Φανούριος και δήλωναν απερίφραστα, πως παραχωρούσαν, στους τρεις ιερείς την ελευ­θερία τους. Αυτές οι δηλώσεις τους κατατέ­θηκαν στον ιερό ναό του Αγίου. Πριν ακόμα επιστρέψει η αντιπροσωπεία των Αγαρηνών απ’ το ναό, οι τυφλοί και παράλυτοι άπιστοι έγιναν εντελώς καλά με το θέλημα του Αγίου. Οι πλούσιοι Αγαρηνοί έδωσαν στους τρεις ιερείς όλα τα έξοδα του ταξιδιού τους κι αυτοί πριν αναχωρή­σουν κατέφυγαν στην εκκλησία, και αφού ευχαρίστησαν τον Άγιο για την απελευθέ­ρωσή τους, αντέγραψαν πιστά την εικόνα του Αγίου Φανουρίου και την πήραν στην Κρήτη, όπου την τιμούσαν κάθε χρόνο με δοξολογίες και λιτανείες.