Ο σκοπός του ταξιδιού μου σ αυτόν τον κόσμο.

Ένα δύσκολο κείμενο για πολλούς για να αφιερώσουν χρόνο να το διαβάσουν, αλλά και να το καταλάβουν, όμως μου ζητήθηκε να γράψω γιατί αρνούμαι το παρελθών μου, γιατί δεν το συζητάω… Για μένα απλώς δεν το θυμάμαι …

Οι ευτυχισμένοι πρέπει να ξέρουν πως όσο πιο γεμάτο είναι ένα ποτήρι, τόσο πιο εύκολα χύνεται. Δηλαδή,
Όσο περισσότερη προσοχή δίνεις στο παρελθόν, τόσο το ενεργοποιείς και χάνεις τον εσωτερικό σου κόσμο. Χάρισα πολύτιμο χρόνο για να το μάθω. 

Πολλές φορές αναρτιόμουνα γιατί ο κόσμος ψάχνει και αναπολεί το παρελθόν του, ενώ πάει πέρασε και πρέπει να ζητάμε το μέλλον μας τώρα.
Εξακολουθώ να πιστεύω ότι πρέπει να έχουμε ένα σκοπό στο τα­ξίδι της ζωής μας διαφορετικά, απλώς περιπλανιόμαστε άσκοπα, και σκοπός σημαίνει μέλλον…  Σωστά;
Πώς το συμβιβάζουμε αυτό, με το να ζούμε στο παρόν;
Όταν κάνεις ένα ταξίδι, είναι βέβαια χρήσιμο να ξέρεις που πας ή τουλάχιστον τη γενική κατεύθυνση προς την οποία κινείσαι, αλλά μην ξεχνάς, το μόνο πράγμα που τελικά είναι αληθινό σε σχέση με το ταξίδι σου είναι το βήμα που κάνεις ετούτη τη στιγμή.
Αυτό είναι το μόνο που υπάρχει.
Το ταξίδι της ζωής σου έχει έναν εξωτερικό και έναν εσώτερο σκοπό.
Ο εξωτερικός σκοπός είναι να φτάσεις στο στόχο σου ή στον προορισμό σου, να επιτύχεις αυτό που ξεκίνησες να κάνεις, να κα­τορθώσεις αυτό ή εκείνο, πράγμα που, φυσικά, προϋποθέτει μέλλον.
Αν όμως ο προορισμός σου ή τα βήματα που πρόκειται να κάνεις στο μέλλον απασχολούν ένα τόσο μεγάλο μέρος της προσοχής σου ώστε να γίνονται πιο σημαντικά από το βήμα που κάνεις τώρα, τότε χάνεις εντελώς τον εσώτερο σκοπό του ταξιδιού σου, που δεν έχει κα­μιά σχέση με το πού πας ή το τι κάνεις, αλλά έχει μεγάλη σχέση με το πώς.
Δεν έχει καμιά σχέση με το μέλλον, αλλά μεγάλη σχέση με την ποιότητα της συνειδητότητάς σου ετούτη τη στιγμή.
Ο εξωτερικός σκοπός ανήκει στην οριζόντια διάσταση του χώ­ρου και του χρόνου, ο εσώτερος σκοπός αφορά το βάθεμα της Ύ­παρξής σου στην κατακόρυφη διάσταση του άχρονου «Τώρα».

Το ε­ξωτερικό ταξίδι μπορεί να περιέχει ένα εκατομμύριο βήματα, το ε­σώτερο ταξίδι έχει μόνο ένα. «Το βήμα που κάνεις αυτή τη στιγμή».
Καθώς αποκτάς βαθύτερη επίγνωση αυτού του ενός βήματος, συνει­δητοποιείς ότι ήδη περιέχει μέσα του όλα τα άλλα βήματα, καθώς και τον προορισμό.
Αυτό το ένα βήμα έχει μεταμορφωθεί σε μια έκφραση τελειότητας, σε μια πράξη μεγάλης ομορφιάς και ποιότητας.
Σε έχει πάει μέσα στην Ύπαρξη, και το Φως της θα λάμπει μέσα απ’ αυτό. Αυτός είναι τόσο ο σκοπός όσο και η πραγμάτωση του εσώτε­ρου ταξιδιού σου, του ταξιδιού μέσα στον εαυτό σου.
Έχει καμία σημασία αν θα πετύχω τον εξωτερικό μου σκοπό, αν θα πετύχω ή θα αποτύχω στον κόσμο;
Θα έχει σημασία για σένα εφόσον δε θα έχεις πραγματοποιήσει τον εσώτερο σκοπό σου.
Είναι επίσης δυνατόν να αποτύχεις εντελώς στον εξωτερικό σου σκοπό και ταυτόχρονα να πετύχεις εντελώς τον εσώτερο σκοπό σου ή και το αντίστροφο, που στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο συνηθισμένο. Εξωτερικά πλούτη και εσωτερική φτώχεια ή «να έχεις κερδίσει τον κόσμο και να έχεις χάσει την ψυχή σου».
Τελικά, κάθε εξωτερικός σκοπός είναι καταδικασμένος να «αποτύχει» αργά ή γρήγορα, μόνο και μόνο επειδή υπόκειται στο νόμο της παροδικότητας όλων των πραγμάτων.
Όσο πιο γρήγο­ρα αντιληφθείς ότι ο εξωτερικός σου σκοπός δεν μπορεί να σου δώσει διαρκή ικανοποίηση, τόσο το καλύτερο.
Όταν έχεις δει τα ό­ρια του εξωτερικού σου σκοπού, τότε παραιτεί σαι από τη προσδοκία σου ότι θα πρέπει να σε κάνει ευτυχισμένο, και έ­τσι τον κάνεις υπηρέτη του εσώτερου σκοπού σου.

Το παρελθόν δεν μπορεί να επιβιώσει όταν είσαι παρών στο τώρα…
Όμως, πέρα από το παρελθόν που θυμόμαστε και με το οποίο ίσως ταυτιζόμα­στε, δεν υπάρχει άλλο ένα επίπεδο παρελθόντος μέσα μας, που είναι πολύ πιο βαθιά εδραιωμένο;
Μιλάω για το ασυνεί­δητο παρελθόν που καθορίζει τη ζωή μας, ιδιαίτερα μέσα α­πό τις εμπειρίες της πρώιμης παιδικής ηλικίας, ίσως και από εμπειρίες περασμένων ζωών.
Έπειτα υπάρχει και η πολιτισμική μας εκπαίδευση, που έχει να κάνει με το πού ζούμε, γεωγραφικά, καθώς και με την ιστορική χρονική περίοδο στην οποία ζούμε.
Όλα αυτά καθορίζουν το πώς βλέπουμε τον κόσμο, πώς αντιδρούμε, τι σκεφτόμαστε, τι είδους σχέσεις έχουμε, πώς ζούμε γενικά τη ζωή μας.
Θα με ρωτήσετε και με το δίκιο σας…
Πώς είναι δυνατόν να τα συνειδητοποιήσουμε όλα αυτά ή να απαλλαγούμε απ’ αυτά;
Πόσος καιρός θα χρειαζόταν για κάτι τέτοιο;
Κι ακόμα κι αν το καταφέρναμε, τι θα α­πέμενε τελικά;
Τι απομένει όταν τελειώνει η ψευδαίσθηση;
Δεν είναι ανάγκη να ερευνήσεις το ασυνείδητο παρελθόν μέσα σου, παρά μόνο καθώς εκδηλώνεται ετούτη τη στιγμή σαν σκέψη, σαν συναίσθημα, επιθυμία, αντίδραση ή σαν ένα εξωτερικό γεγο­νός που σου συμβαίνει.
Οτιδήποτε χρειάζεται να ξέρεις γύρω από το ασυνείδητο παρελθόν μέσα σου, θα το φέρουν στην επιφάνεια οι προκλήσεις του παρόντος. 

Αν αρχίσεις να σκαλίζεις το παρελθόν, θα γίνει ένα απύθμενο πηγάδι, υπάρχει πάντα κι άλλο.
Μπορεί να πιστεύεις ότι χρειάζεσαι περισσότερο χρόνο για να καταλάβεις το παρελθόν και να ελευθερωθείς απ’ αυτό, με άλλα λό­για, ότι το μέλλον θα σε λυτρώσει τελικά από το παρελθόν.
Αυτό εί­ναι πλάνη.
Μόνο το παρόν μπορεί να σε ελευθερώσει από το παρελ­θόν.
Ο περισσότερος χρόνος δεν μπορεί να σε ελευθερώσει από το χρόνο.
Προσέγγισε τη δύναμη του Τώρα. Αυτό είναι το κλειδί.
Τι είναι η δύναμη του Τώρα;
Δεν είναι άλλη από τη δύναμη της παρουσίας σου, είναι η συνειδητότητά σου απαλλαγμένη από σκεπτομορφές.
Ασχολήσου λοιπόν με το παρελθόν στο επίπεδο του παρόντος. Όσο περισσότερη προσοχή δίνεις στο παρελθόν, τόσο περισσότερο το ενεργοποιείς, και τόσο περισσότερο είναι πιθανό να κατασκευά­σεις έναν «εαυτό» απ’ αυτό.
Μην παρανοήσεις αυτό που σου λέω, η προσοχή είναι ουσιαστικής σημασίας, αλλά όχι για το παρελθόν ως παρελθόν.
Δώσε προσοχή στο παρόν, δώσε προσοχή στη συμπεριφορά σου, στις αντιδράσεις, τις διαθέσεις, τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τους φόβους και τις επιθυμίες σου, όπως εκδηλώνονται στο παρόν. Εκεί είναι το παρελθόν σε σένα.
Αν μπορείς να είσαι αρκετά παρών ώστε να τα παρατηρείς όλα αυτά, όχι επικριτικά ή αναλυτικά, αλλά χωρίς κρίσεις, τότε αντιμετωπίζεις με επιτυχία το παρελθόν και το διαλύεις με τη δύναμη της παρουσίας σου.
Δεν μπορείς να βρεις τον εαυτό σου με το να μπαίνεις στο παρελθόν. Βρίσκεις τον εαυτό σου με το να έρθεις στο παρόν.
Το να καταλάβω το παρελθόν δε με βοηθάει να καταλάβω γιατί κάνω ορισμένα πράγματα, γιατί αντιδρώ με ορισμένους τρόπους ή γιατί δημιουργώ ασυνείδητα το δικό μου «δράμα», τα πρότυπά μου στις σχέσεις και τα λοιπά;
Για παράδειγμα, γιατί οι σχέσεις σου ακο­λουθούν ορισμένα πρότυπα και μπορεί να θυμηθείς κάποια γεγο­νότα που συνέβησαν στο παρελθόν ή να τα δεις πιο καθαρά. Αυτό ίσως σε βοηθήσει, αλλά δεν είναι ουσιαστικής σημασίας.
Αυτό που είναι ουσιαστικό είναι η συνειδητή σου παρουσία. Αυ­τή διαλύει το παρελθόν. Αυτή είναι ο μεταμορφωτικός παράγοντας.
Έτσι, μην επιδιώκεις να καταλάβεις το παρελθόν, αλλά γίνε όσο πιο παρών μπορείς. Το παρελθόν δεν μπορεί να επιβιώσει όταν είσαι παρών. Μπορεί να επιβιώσει μόνο όταν είσαι απών.
«Η δύναμη του Τώρα» είναι αυτή που μεταμορφώνει τον εσωτερικό κόσμο σ ένα χείμαρρο, έτοιμος να κατακτήσεις με σωστή έννοια το ταξίδι σου σ αυτό τον κόσμο,  δεν σ ενδιαφέρουν τα υλικά αγαθά αλλά μόνο ο εσωτερικός σου κόσμος και η ψυχική του γαλήνη. Οι ρυτίδες μου θα πρέπει απλώς να υποδεικνύουν από πού έχουν περάσει σ αυτή την ζωή, και όχι αν πέρασα όμορφα ή είχα αποτυχίες. Πέθανε το παρελθών μου όλο με ένα μαγικό κουμπί, «διαγραφή μνήμης». Έμαθα να ακούω την φύση και το κάλεσμά της, να σέβομαι τους ανήμπορους και ηλικιωμένους, να σέβομαι την ανέχεια του κόσμου και να ταξιδεύω αθόρυβα δίπλα τους, να αδιαφορώ στα πολυτελή καλέσματα, να αγνοώ το παρελθόν και να δίνω σημασία στα μικρά καλέσματα,  θυμήσου ότι ο Πολιτισμός είναι ο ασταμάτητος πολλαπλασιασμός μη αναγκαίων αναγκών σ αυτή την ζωή.

Ο φόβος για τον θάνατο είναι επακόλουθο του φόβου για τη ζωή. Όποιος ζει μια γεμάτη εσωτερική ζωή, είναι έτοιμος να πεθάνει ανά πάσα στιγμή.

Ο καλύτερος σύμμαχος να βρεις την εσωτερική γαλήνη , είναι η θάλασσα, ταξίδεψε νοερά μόνος σου πάνω στα νερά της, μίλα της και πες της όλους τους φόβους σου, άσε τα κύματα να καθαρίσουν το πνεύμα σου και ρίξε μια ματιά στο φως του ουρανού και θα με θυμηθείς … ένας νέος άνθρωπος θα γίνεις, με γεμάτα πνευμόνια οξυγόνου ζωής, αληθινή ζωή, χωρίς παρελθών , χωρίς άγχος και έννοιες να σκαλίζω στο μυαλό μου για ένα παρελθών που πέρασε κάτι χρόνια πριν… ήρθες στην Γη για να εκπληρώσεις το ταξίδι σου το πέτυχες; Τουλάχιστον προσπάθησε για την μισή διαδρομή. 

Αυτό το βίντεο Το Αυγό, μια καταπληκτική ιστορία από τον «Andy Weir» σε λίγα λεπτά δείχνει το ταξίδι ζωής που αξίζει να κάνεις, στον αληθινό κόσμο του Τώρα …

 

Καναρίνια, από τα Κανάρια νησιά ως τις βασιλικές αυλές και στα σπίτια μας

Μια διαδρομή των ομορφότερων πτηνών που μαγεύουν Βασιλιάδες και απλούς θνητούς. Μια διαδρομή που καλό είναι να την μάθουμε, γιατί αξίζει.

Όταν ακούτε για καναρίνια τι σας έρχεται στο μυαλό, πέρα βεβαίως από το … αυτονόητο αλλά και ενδεχομένως τον πιο διάσημο «αστέρα» του είδους, τον Τουίτι; 

Μα φυσικά, τα Κανάρια νησιά της Ισπανίας. Και δεν έχετε άδικο. Τα καναρίνια είναι όντως γηγενή των νησιών το όνομα των οποίων ωστόσο δεν έχει καμιά σχέση με τα όμορφα πουλιά που μας ξετρελαίνουν με το κελάδισμα τους. Το όνομα των οκτώ βασικών νησιών του Αρχιπελάγους που βρίσκονται στον Ατλαντικό και ανήκουν στην Ισπανία, το Islas Canarias προέρχεται πιθανότατα από το λατινικό Canariae Insulae που παραπέμπει «στα νησιά των σκυλιών» (canes στα λατινικά), με τον Πλίνιο τον πρεσβύτερο να μας μεταφέρει ότι στο μεγαλύτερο από τα νησιά στο (Gran) Canaria υπήρχαν πολλές ράτσες μεγαλόσωμων σκύλων τους οποίους οι αυτόχθονες θεωρούσαν ιερά ζώα, λατρεύοντας και μουμιοποιώντας τα. 

Το 25 π.Χ. δυο χρόνια μετά την ανακήρυξη του ως Αυτοκράτορας της Ρώμης, ο Οκταβιανός Αύγουστος θέτει στην υποτέλεια του το Βασίλειο της Μαυριτανίας και ορίζει ως Βασιλιά της περιοχής τον εκρωμαϊσμένο έμπιστο του από την Νουμιδία, Ιόβα τον Δεύτερο. Το Βασίλειο της Μαυριτανίας, τότε, βρισκόταν στην βόρεια περιοχή του σημερινού Μαρόκου. Ο Ιόβας, αναβίωσε την παραγωγή πορφυρής βαφής από όστρακα στο παράκτιο νησί Μογκαντόρ το οποίο βρίσκεται στην σημερινή πόλη του Μαρόκου, Εσαουίρα, μια τεχνική που είχαν ήδη αναπτύξει στην περιοχή οι Φοίνικες, αιώνες πριν. Στις αρχές του πρώτου αιώνα μ.Χ., ο Ιόβας έστειλε από το Μογκαντόρ μια εξερευνητική αποστολή από Μαυριτανούς να πλεύσουν δυτικά προς τον ωκεανό. Οι Μαυριτανοί, έφτασαν στα Κανάρια Νησιά.
Αν και τα βρήκαν ακατοίκητα, παρατήρησαν πως στην περιοχή υπήρχαν ερείπια από κτίσματα και πολλά σκυλιά, κάτι που σαφέστατα υποδήλωνε προηγούμενη ανθρώπινη παρουσία. Από την παρουσία των σκύλων, προέκυψε η σημερινή ονομασία των νησιών ως “Canariae Insulae” (“Νησιά των Σκύλων” στα λατινικά) από την λατινική λέξη “canis” που σημαίνει “σκύλος”.

Τον 15ο αιώνα τα νησιά πέρασαν στην κυριαρχία της Ισπανίας. Μετά την Ανακάλυψη της Αμερικής, έγιναν σημείο ανεφοδιασμού των Ισπανικών πλοίων που ταξίδευαν από και προς τον Νέο Κόσμο.  Ένα από τα πτηνά που υπήρχε στην άγρια φύση των νησιών, ήταν και τα καναρίνια τα οποία προσέλκυσαν το ενδιαφέρον των αποίκων λόγω του μελωδικού τους κελαηδήματος. Οι Ισπανοί ναυτικοί ήταν εκείνοι που τα έφεραν για πρώτη φορά στην Ευρώπη έχοντας τα ως συντροφιά κατά την διάρκεια των ταξιδιών τους. Το κελάηδημα τους, τα έκανε αρχικά περιζήτητα στις υψηλές κοινωνίες της εποχής οι οποίες διέθεταν μεγάλα ποσά για να έχουν καναρίνια στις αυλές τους, κάτι που παρότρυνε τους ναυτικούς στο να τα αιχμαλωτίζουν κατά το πέρασμα τους από τα Κανάρια και να τα πουλάνε στην Ευρώπη.

Υπάρχει και μια δεύτερη εκδοχή για το όνομα που αυτή τη φορά παραπέμπει στις φώκιες οι οποίες ζούσαν στα νησιά, ως canes marinus, δηλαδή «θαλάσσιοι σκύλοι» που ίσως τα «βάφτισαν» Κανάρια. Πως όμως συνδέθηκαν με τα διάσημα πτηνά και έδωσαν το όνομα τους στα καναρίνια;
Τα πουλιά προέρχονται από τα Κανάρια νησιά, γνωστά και ως «νησιά της τύχης», από τις Αζόρες, τη συστάδα των εννέα νησιών της Πορτογαλίας καθώς και από την επίσης Πορτογαλική Μαδέρα, τα γνωστά από τους Ρωμαίους ως «Πορφυρά νησιά».
Αυτά τα νησιά μαζί με το Πράσινο Ακρωτήριο συνθέτουν το σύμπλεγμα της Μακαρονησίας του βόρειου Ατλαντικού ανοικτά των ακτών της Ευρώπης και της Αφρικής, τις Νήσους των Μακάρων των αρχαίων Ελλήνων όπου μετέβαιναν οι ψυχές των ηρώων και άλλων επιφανών, μετά τον θάνατό τους. Τα καναρίνια έφτασαν από εκεί στην ηπειρωτική Ευρώπη αρχικά από την Ισπανία τον 15ο αιώνα από Ισπανούς ναύτες που μαγεύτηκαν από το κελάηδισμα τους.
Ως εξωτικό είδος δεν άργησε να τραβήξει το ενδιαφέρον των ηγεμόνων και των αριστοκρατών, των μόνων που μπορούσαν να σηκώσουν το μεγάλο κόστος αγοράς τους.

Αναφέρεται μάλιστα ότι ένας από τους πιο γνωστούς λάτρεις των καναρινιών ήταν η Βασίλισσα της Βρετανίας Ελισάβετ ΙΙ (1570-1605) η οποία είχε στην αυλή της μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων που είχαν σαν αποκλειστικό καθήκον να φροντίζουν τα πουλιά της αυλής. Και κάπως έτσι μπήκαν στο «παιχνίδι» οι μοναχοί οι οποίοι άρχισαν να αγοράζουν από τους Ισπανούς ναύτες αρσενικά καναρίνια (τα οποία και κελαηδούν) για να τα μεταπουλούν στις βασιλικές αυλές της Ευρώπης.
Υπάρχει μάλιστα και ένας ενδιαφέρον θρύλος που εξηγεί το πώς τα καναρίνια μπήκαν στα κλουβιά των πλούσιων Ευρωπαίων. Σύμφωνα με αυτόν ένας Γάλλος ο οποίος παντρεύτηκε μια κοπέλα από τα Κανάρια νησιά μαγεύτηκε τόσο από το κελάηδισμα των πουλιών το οποίο τον συνόδευε στις αγροτικές εργασίες που έκανε στη φάρμα του και στη βάρκα του, μια που ήταν και ψαράς, ώστε να επιχειρήσει να αιχμαλωτίσει ένα ζευγάρι και να τα κρατήσει σε κλουβιά για να του κάνουν παρέα. Σύντομα διαπίστωσε ότι τα καναρίνια μπορούσαν να του προσφέρουν ένα καλό εισόδημα πουλώντας τα στους ναυτικούς οι οποίοι και τα αγόραζαν για να τα πουλήσουν στους πλούσιους. 

Ο θρύλος αναφέρει το όνομα του Ζαν ντε Μπετανκούρ ωστόσο δεν πρέπει να έχει βάσιμες ιστορικές ρίζες καθώς ο ίδιος είναι γνωστός ως ο εξερευνητής ο οποίος κατέλαβε τα Κανάρια το 1402 εξ ονόματος του Ερρίκου ΙΙΙ της Καστίλης. Ο θρύλος αυτός δεν είναι ο μόνος που αφορά στην εξημέρωση των καναρινιών. Ένας εξίσου δημοφιλής ειδικά στην Ιταλία εστιάζει στην νήσο Έλβα, τη μεγαλύτερη του Τοσκανικού αρχιπελάγους που είναι παγκοσμίως γνωστή για την εξορία του Ναπολέοντα Βοναπάρτη για 9 μήνες και 21 μέρες μέχρι την δραπέτευση του την 26 Φεβρουαρίου, 1815. Σύμφωνα με αυτή την παράδοση στο νησί υπήρχε μια αποικία άγριων καναρινιών που περιλαμβάνονταν στο φορτίο ενός Ισπανικού πλοίου που ναυάγησε εκεί και αφέθηκαν ελεύθερα από τους ναύτες που κατάφεραν να διασωθούν. Από εκεί κάποια από τα πουλιά κατάφεραν να πετάξουν ως τις ακτές της ηπειρωτικής Ιταλίας και έγιναν οι «γενάρχες» των Ιταλικών καναρινιών. Ο πρώτος θρύλος και ο πιο γνωστός αντανακλά την ιστορική πραγματικότητα για τη διάδοση των καναρινιών στην Ευρώπη καθώς οι Ισπανοί ναύτες ειδικά μετά την προσάρτηση των Καναρίων νησιών στην Ισπανία στα 1490 έκαναν εμπόριο των πτηνών θησαυρίζοντας μια που η τιμή τους ήταν εύλογα στα ύψη. Οι Ισπανοί είχαν το μονοπώλιο μέχρι τα μέσα του 16ου αιώνα για να ακολουθήσουν οι καλόγεροι, σχεδόν αποκλειστικά όμως για τα αρσενικά καναρίνια. Το μονοπώλιο αυτό έσπασαν Ιταλοί έμποροι οι οποίοι εξ έτρεφαν και πουλούσαν πλέον ζευγάρια δημιουργώντας παράλληλα ποικιλίες από καναρίνια, από τις οποίες προέρχονται οι περισσότερες ράτσες που γνωρίζουμε σήμερα. Από την Ιταλία τα πτηνά «ακολούθησαν» τη διαδρομή προς τη Γερμανία , τη βόρεια Ευρώπη τη Βρετανία και τη Ρωσία με τους εμπόρους να τα κάνουν δημοφιλή όχι μόνο στην αριστοκρατία αλλά και στους απλούς πολίτες. Αποτελούσαν δε από τα πιο χαρακτηριστικά είδη πτηνών που πωλούνταν στις λαϊκές αγορές ανά την Ευρώπη. Και έτσι τα Serinus canaria (domestica για τα κίτρινα εξημερωμένα και Spinus barbatus για εκείνα με καφέ τρίχωμα) της οικογένειας των Fringillidae ξεκίνησαν να κατακτούν τις καρδιές των ανθρώπων. 

Εκτός από είδος πολυτελείας αρχικά και πουλιά συντροφιάς στη συνέχεια, τα καναρίνια διαδραμάτισαν και ένα σημαντικό ρόλο από το 18ο ως και τον 20ο αιώνα σε ανθρακωρυχεία πολλών χωρών σώζοντας τις ζωές εργατών σε περιπτώσεις διαρροών αερίων καθώς τα καναρίνια είναι πολύ πιο ευαίσθητα από τον άνθρωπο και μπορούν να ανιχνεύσουν μεθάνιο ή διοξείδιο του άνθρακα. Έτσι οι ανθρακωρύχοι εξέταζαν καθημερινά την υγεία των πουλιών που επίσης τους κρατούσαν συντροφιά με το κελάηδισμα τους ώστε να είναι σίγουροι ότι δεν υπήρχε διαρροή εγκλωβισμένων, μέσα στα πετρώματα, επικίνδυνων ή θανατηφόρων αερίων. Η πρακτική αυτή σταμάτησε αρχικά από το Ηνωμένο Βασίλειο στα 1986.
Τα καναρίνια αποτελούν πλέον από τα πιο δημοφιλή πτηνά συντροφιάς που ζουν κατά μέσο όρο 10-15 χρόνια με κάποια να φτάνουν ως τα 20. Είναι δε τόσο αγαπητά που σε πολλά μέρη του κόσμου διεξάγονται διαγωνισμοί ομορφιάς και μελωδίας.Το άγνωστο στην Ευρώπη μέχρι τον 16ο αιώνα αυτό πτηνό, έγινε γνωστό από τον τόπο προέλευσης του ως “Canariο” στα ισπανικά που στα ελληνικά αποδίδεται ως Κανάριο (δηλαδή, πτηνό των Καναρίων). Η λέξη “καναρίνι” που χρησιμοποιούμε σήμερα στα ελληνικά,  προέρχεται από την βενετική λέξη “canarin” καθώς μέσω των Βενετικών πλοίων έφτασε για πρώτη φορά στις βενετοκρατούμενες τότε περιοχές της Ελλάδας.

Και να μην ξεχάσουμε το διάσημο Τουίτι, το ανθρωπόμορφο καναρίνι που βγήκε από τα στούντιο της Warner και πρωταγωνίστησε στις σειρές κινουμένων σχεδίων LooneyTunes και Merrie Melodies με πολλές γενιές να μεγαλώνουν με τις περιπέτειες του Σιλβέστερ του γάτου που προσπαθούσε να το πιάσει. Ο Τουίτι πρωτοεμφανίστηκε σε ταινία το Νοέμβριο του 1942 και αποτέλεσε δημιούργημα του σχεδιαστή Μπομπ Κλάμπετ. Αρχικά το όνομα του ήταν Όρσον, η μορφή του διαφορετική και οι γάτοι που τον κυνηγούσαν ήταν δυο ο Μπάμπιτ και ο Κατσέλο! Αλλά αυτά θα σας τα πω με λεπτομέρειες σε μια προσεχή ανάρτηση αποκλειστικά για τον λατρεμένο Τουίτι με τις γλυκές παιδικές μνήμες..!

 Πόσο όμορφο είναι γνωρίζουμε την ιστορία για τα πτηνά που τόσο πολύ αγαπάμε!!