Η ελιά ή ελαιόδενδρο ή λιόδεντρο

Καλημέρα σας να έχετε ένα όμορφο ευλογημένο Σαββατοκύριακο.
Η ελιά αποτελεί ιερό δέντρο από τα αρχαία χρόνια και βρίσκεται υπό την προστασία της θεάς Αθηνάς. Όπως μας θυμίζει ο αρχαίος μύθος, στον αγώνα μεταξύ των θεών. Η Αθηνά δώρισε στους Αθηναίους την πρώτη ελιά του κόσμου, η οποία φύτρωσε εκεί όπου χτύπησε το δόρυ της, κατά τον αγώνα μεταξύ των θεών για την ανάδειξη του προστάτη των Αθηνών. Οι Μυκηναίοι προσέφεραν ελαιόλαδο στους Θεούς, ενώ ο Όμηρος ονόμαζε την ελιά «το υγρό χρυσάφι της διατροφής»
Υπάρχουν τόσα πολλά διαφορετικά νοήματα για αυτό το ξεχωριστό δέντρο, αλλά για εμάς  συμβολίζει την οικογενειακή κληρονομιά και παράδοση. Μία παρακαταθήκη που μας οδηγεί μπροστά, ώστε να συνεχίσουμε τον κύκλο της ζωής εμποτίζοντας λίγο απ’ την ψυχή μας στη διαδικασία. Σύμβολο ευημερίας, πλούτου, εξαγνισμού, μυστικισμού, δύναμης, εξουσίας, θρησκείας, ελπίδας. Επίσης συμβολίζει το αθλητικό ιδεώδες, την ειρήνη, την σοφία, την γονιμότητα, την ευφορία, την τύχη και την νίκη.
Κανένα καρποφόρο δέντρο στον τόπο μας ,δεν υμνήθηκε, δεν ζωγραφίστηκε, δεν τραγουδήθηκε  όσο το ελαιόδεντρο. Αυτό το δέντρο που αγαπάει την θάλασσα και τον μεσογειακό ήλιο, μεγαλώνει ακόμα και σε άγονα, πετρώδη εδάφη και αντέχει σε συνθήκες ανομβρίας και δυνατών ανέμων.
Συντρόφεψε τους κατοίκους αυτών των περιοχών τόσο σε εποχές ευμάρειας , όσο και σε εποχές στέρησης, αφήνοντας το αποτύπωμά του σε κάθε πολιτισμική παράδοση των λαών της Μεσογείου.
Κατά την ελληνική παράδοση, με την γέννηση ενός παιδιού φυτεύεται μια ελιά .Η ελιά και το παιδί θα μεγαλώσουν ταυτόχρονα και όταν το παιδί θα γίνει 6 ετών η ελιά θα δώσει τους πρώτους της καρπούς. Θα επιζήσει και θα βρίσκεται εκεί πολλές γενιές αργότερα για να θυμίζει την συνέχεια και την εξέλιξη της ζωής.
Οι Αρχαίοι Έλληνες αγάπησαν την ελιά και θεοποίησαν την καταγωγή της, προσδίδοντάς της λατρευτικό και θρησκευτικό χαρακτήρα, καταδικάζοντας σε θάνατο όποιον κατέστρεφε ένα ελαιόδεντρο. Με κλάδο ελιάς ερχόταν οι αγγελιοφόροι για σύναψη ειρήνης, ενώ στους ολυμπιακούς αγώνες μοναδικό βραβείο για τους νικητές ήταν ένα στεφάνι από την άγρια ελιά της Ολυμπίας, ο κότινος.
Πολλοί ήταν οι Έλληνες φιλόσοφοι που μελέτησαν τις θεραπευτικές ιδιότητες του ιερού αυτού δέντρου. Διοσκουρίδης, Διοκλής, Αναξαγόρας, Εμπεδοκλής, Ιπποκράτης. Ο Αριστοτέλης μελέτησε το ελαιόδεντρο και ανήγαγε την καλλιέργειά του σε επιστήμη. Ο Σόλων πρώτος νομοθέτησε την προστασία του. Ο Όμηρος το παρομοίασε με υγρό χρυσό.  Από το 4000 π.χ. ήταν γνωστή η χρήση του ελαιόλαδου για θεραπευτικούς σκοπούς. Ο Ιπποκράτης, ο πατέρας της Ιατρικής, το περιγράφει σαν τέλειο θεραπευτικό. Χαρακτηριστικά στον Ιπποκράτειο κώδικα αναφέρονται περισσότερες από 60 φαρμακευτικές και ιατρικές χρήσεις του ελαιόλαδου.
Η ελιά, το ιερό αυτό δέντρο, με την αέναη και αειθαλή παρουσία της ανά τους αιώνες στον ελλαδικό χώρο, φέρει ακέραιη την μνήμη και αποτελεί τον συνδετικό κρίκο του παρελθόντος με το παρόν….
Είναι δέντρα σ΄ όλη την γη , μα σαν την ελιά δεν είναι, λιάζει, χιονίζει, βρέχεται , μα πάντα δροσερή  είναι.

 

Ο σκοπός του ταξιδιού μου σ αυτόν τον κόσμο.

Ένα δύσκολο κείμενο για πολλούς για να αφιερώσουν χρόνο να το διαβάσουν, αλλά και να το καταλάβουν, όμως μου ζητήθηκε να γράψω γιατί αρνούμαι το παρελθών μου, γιατί δεν το συζητάω… Για μένα απλώς δεν το θυμάμαι …

Οι ευτυχισμένοι πρέπει να ξέρουν πως όσο πιο γεμάτο είναι ένα ποτήρι, τόσο πιο εύκολα χύνεται. Δηλαδή,
Όσο περισσότερη προσοχή δίνεις στο παρελθόν, τόσο το ενεργοποιείς και χάνεις τον εσωτερικό σου κόσμο. Χάρισα πολύτιμο χρόνο για να το μάθω. 

Πολλές φορές αναρτιόμουνα γιατί ο κόσμος ψάχνει και αναπολεί το παρελθόν του, ενώ πάει πέρασε και πρέπει να ζητάμε το μέλλον μας τώρα.
Εξακολουθώ να πιστεύω ότι πρέπει να έχουμε ένα σκοπό στο τα­ξίδι της ζωής μας διαφορετικά, απλώς περιπλανιόμαστε άσκοπα, και σκοπός σημαίνει μέλλον…  Σωστά;
Πώς το συμβιβάζουμε αυτό, με το να ζούμε στο παρόν;
Όταν κάνεις ένα ταξίδι, είναι βέβαια χρήσιμο να ξέρεις που πας ή τουλάχιστον τη γενική κατεύθυνση προς την οποία κινείσαι, αλλά μην ξεχνάς, το μόνο πράγμα που τελικά είναι αληθινό σε σχέση με το ταξίδι σου είναι το βήμα που κάνεις ετούτη τη στιγμή.
Αυτό είναι το μόνο που υπάρχει.
Το ταξίδι της ζωής σου έχει έναν εξωτερικό και έναν εσώτερο σκοπό.
Ο εξωτερικός σκοπός είναι να φτάσεις στο στόχο σου ή στον προορισμό σου, να επιτύχεις αυτό που ξεκίνησες να κάνεις, να κα­τορθώσεις αυτό ή εκείνο, πράγμα που, φυσικά, προϋποθέτει μέλλον.
Αν όμως ο προορισμός σου ή τα βήματα που πρόκειται να κάνεις στο μέλλον απασχολούν ένα τόσο μεγάλο μέρος της προσοχής σου ώστε να γίνονται πιο σημαντικά από το βήμα που κάνεις τώρα, τότε χάνεις εντελώς τον εσώτερο σκοπό του ταξιδιού σου, που δεν έχει κα­μιά σχέση με το πού πας ή το τι κάνεις, αλλά έχει μεγάλη σχέση με το πώς.
Δεν έχει καμιά σχέση με το μέλλον, αλλά μεγάλη σχέση με την ποιότητα της συνειδητότητάς σου ετούτη τη στιγμή.
Ο εξωτερικός σκοπός ανήκει στην οριζόντια διάσταση του χώ­ρου και του χρόνου, ο εσώτερος σκοπός αφορά το βάθεμα της Ύ­παρξής σου στην κατακόρυφη διάσταση του άχρονου «Τώρα».

Το ε­ξωτερικό ταξίδι μπορεί να περιέχει ένα εκατομμύριο βήματα, το ε­σώτερο ταξίδι έχει μόνο ένα. «Το βήμα που κάνεις αυτή τη στιγμή».
Καθώς αποκτάς βαθύτερη επίγνωση αυτού του ενός βήματος, συνει­δητοποιείς ότι ήδη περιέχει μέσα του όλα τα άλλα βήματα, καθώς και τον προορισμό.
Αυτό το ένα βήμα έχει μεταμορφωθεί σε μια έκφραση τελειότητας, σε μια πράξη μεγάλης ομορφιάς και ποιότητας.
Σε έχει πάει μέσα στην Ύπαρξη, και το Φως της θα λάμπει μέσα απ’ αυτό. Αυτός είναι τόσο ο σκοπός όσο και η πραγμάτωση του εσώτε­ρου ταξιδιού σου, του ταξιδιού μέσα στον εαυτό σου.
Έχει καμία σημασία αν θα πετύχω τον εξωτερικό μου σκοπό, αν θα πετύχω ή θα αποτύχω στον κόσμο;
Θα έχει σημασία για σένα εφόσον δε θα έχεις πραγματοποιήσει τον εσώτερο σκοπό σου.
Είναι επίσης δυνατόν να αποτύχεις εντελώς στον εξωτερικό σου σκοπό και ταυτόχρονα να πετύχεις εντελώς τον εσώτερο σκοπό σου ή και το αντίστροφο, που στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο συνηθισμένο. Εξωτερικά πλούτη και εσωτερική φτώχεια ή «να έχεις κερδίσει τον κόσμο και να έχεις χάσει την ψυχή σου».
Τελικά, κάθε εξωτερικός σκοπός είναι καταδικασμένος να «αποτύχει» αργά ή γρήγορα, μόνο και μόνο επειδή υπόκειται στο νόμο της παροδικότητας όλων των πραγμάτων.
Όσο πιο γρήγο­ρα αντιληφθείς ότι ο εξωτερικός σου σκοπός δεν μπορεί να σου δώσει διαρκή ικανοποίηση, τόσο το καλύτερο.
Όταν έχεις δει τα ό­ρια του εξωτερικού σου σκοπού, τότε παραιτεί σαι από τη προσδοκία σου ότι θα πρέπει να σε κάνει ευτυχισμένο, και έ­τσι τον κάνεις υπηρέτη του εσώτερου σκοπού σου.

Το παρελθόν δεν μπορεί να επιβιώσει όταν είσαι παρών στο τώρα…
Όμως, πέρα από το παρελθόν που θυμόμαστε και με το οποίο ίσως ταυτιζόμα­στε, δεν υπάρχει άλλο ένα επίπεδο παρελθόντος μέσα μας, που είναι πολύ πιο βαθιά εδραιωμένο;
Μιλάω για το ασυνεί­δητο παρελθόν που καθορίζει τη ζωή μας, ιδιαίτερα μέσα α­πό τις εμπειρίες της πρώιμης παιδικής ηλικίας, ίσως και από εμπειρίες περασμένων ζωών.
Έπειτα υπάρχει και η πολιτισμική μας εκπαίδευση, που έχει να κάνει με το πού ζούμε, γεωγραφικά, καθώς και με την ιστορική χρονική περίοδο στην οποία ζούμε.
Όλα αυτά καθορίζουν το πώς βλέπουμε τον κόσμο, πώς αντιδρούμε, τι σκεφτόμαστε, τι είδους σχέσεις έχουμε, πώς ζούμε γενικά τη ζωή μας.
Θα με ρωτήσετε και με το δίκιο σας…
Πώς είναι δυνατόν να τα συνειδητοποιήσουμε όλα αυτά ή να απαλλαγούμε απ’ αυτά;
Πόσος καιρός θα χρειαζόταν για κάτι τέτοιο;
Κι ακόμα κι αν το καταφέρναμε, τι θα α­πέμενε τελικά;
Τι απομένει όταν τελειώνει η ψευδαίσθηση;
Δεν είναι ανάγκη να ερευνήσεις το ασυνείδητο παρελθόν μέσα σου, παρά μόνο καθώς εκδηλώνεται ετούτη τη στιγμή σαν σκέψη, σαν συναίσθημα, επιθυμία, αντίδραση ή σαν ένα εξωτερικό γεγο­νός που σου συμβαίνει.
Οτιδήποτε χρειάζεται να ξέρεις γύρω από το ασυνείδητο παρελθόν μέσα σου, θα το φέρουν στην επιφάνεια οι προκλήσεις του παρόντος. 

Αν αρχίσεις να σκαλίζεις το παρελθόν, θα γίνει ένα απύθμενο πηγάδι, υπάρχει πάντα κι άλλο.
Μπορεί να πιστεύεις ότι χρειάζεσαι περισσότερο χρόνο για να καταλάβεις το παρελθόν και να ελευθερωθείς απ’ αυτό, με άλλα λό­για, ότι το μέλλον θα σε λυτρώσει τελικά από το παρελθόν.
Αυτό εί­ναι πλάνη.
Μόνο το παρόν μπορεί να σε ελευθερώσει από το παρελ­θόν.
Ο περισσότερος χρόνος δεν μπορεί να σε ελευθερώσει από το χρόνο.
Προσέγγισε τη δύναμη του Τώρα. Αυτό είναι το κλειδί.
Τι είναι η δύναμη του Τώρα;
Δεν είναι άλλη από τη δύναμη της παρουσίας σου, είναι η συνειδητότητά σου απαλλαγμένη από σκεπτομορφές.
Ασχολήσου λοιπόν με το παρελθόν στο επίπεδο του παρόντος. Όσο περισσότερη προσοχή δίνεις στο παρελθόν, τόσο περισσότερο το ενεργοποιείς, και τόσο περισσότερο είναι πιθανό να κατασκευά­σεις έναν «εαυτό» απ’ αυτό.
Μην παρανοήσεις αυτό που σου λέω, η προσοχή είναι ουσιαστικής σημασίας, αλλά όχι για το παρελθόν ως παρελθόν.
Δώσε προσοχή στο παρόν, δώσε προσοχή στη συμπεριφορά σου, στις αντιδράσεις, τις διαθέσεις, τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τους φόβους και τις επιθυμίες σου, όπως εκδηλώνονται στο παρόν. Εκεί είναι το παρελθόν σε σένα.
Αν μπορείς να είσαι αρκετά παρών ώστε να τα παρατηρείς όλα αυτά, όχι επικριτικά ή αναλυτικά, αλλά χωρίς κρίσεις, τότε αντιμετωπίζεις με επιτυχία το παρελθόν και το διαλύεις με τη δύναμη της παρουσίας σου.
Δεν μπορείς να βρεις τον εαυτό σου με το να μπαίνεις στο παρελθόν. Βρίσκεις τον εαυτό σου με το να έρθεις στο παρόν.
Το να καταλάβω το παρελθόν δε με βοηθάει να καταλάβω γιατί κάνω ορισμένα πράγματα, γιατί αντιδρώ με ορισμένους τρόπους ή γιατί δημιουργώ ασυνείδητα το δικό μου «δράμα», τα πρότυπά μου στις σχέσεις και τα λοιπά;
Για παράδειγμα, γιατί οι σχέσεις σου ακο­λουθούν ορισμένα πρότυπα και μπορεί να θυμηθείς κάποια γεγο­νότα που συνέβησαν στο παρελθόν ή να τα δεις πιο καθαρά. Αυτό ίσως σε βοηθήσει, αλλά δεν είναι ουσιαστικής σημασίας.
Αυτό που είναι ουσιαστικό είναι η συνειδητή σου παρουσία. Αυ­τή διαλύει το παρελθόν. Αυτή είναι ο μεταμορφωτικός παράγοντας.
Έτσι, μην επιδιώκεις να καταλάβεις το παρελθόν, αλλά γίνε όσο πιο παρών μπορείς. Το παρελθόν δεν μπορεί να επιβιώσει όταν είσαι παρών. Μπορεί να επιβιώσει μόνο όταν είσαι απών.
«Η δύναμη του Τώρα» είναι αυτή που μεταμορφώνει τον εσωτερικό κόσμο σ ένα χείμαρρο, έτοιμος να κατακτήσεις με σωστή έννοια το ταξίδι σου σ αυτό τον κόσμο,  δεν σ ενδιαφέρουν τα υλικά αγαθά αλλά μόνο ο εσωτερικός σου κόσμος και η ψυχική του γαλήνη. Οι ρυτίδες μου θα πρέπει απλώς να υποδεικνύουν από πού έχουν περάσει σ αυτή την ζωή, και όχι αν πέρασα όμορφα ή είχα αποτυχίες. Πέθανε το παρελθών μου όλο με ένα μαγικό κουμπί, «διαγραφή μνήμης». Έμαθα να ακούω την φύση και το κάλεσμά της, να σέβομαι τους ανήμπορους και ηλικιωμένους, να σέβομαι την ανέχεια του κόσμου και να ταξιδεύω αθόρυβα δίπλα τους, να αδιαφορώ στα πολυτελή καλέσματα, να αγνοώ το παρελθόν και να δίνω σημασία στα μικρά καλέσματα,  θυμήσου ότι ο Πολιτισμός είναι ο ασταμάτητος πολλαπλασιασμός μη αναγκαίων αναγκών σ αυτή την ζωή.

Ο φόβος για τον θάνατο είναι επακόλουθο του φόβου για τη ζωή. Όποιος ζει μια γεμάτη εσωτερική ζωή, είναι έτοιμος να πεθάνει ανά πάσα στιγμή.

Ο καλύτερος σύμμαχος να βρεις την εσωτερική γαλήνη , είναι η θάλασσα, ταξίδεψε νοερά μόνος σου πάνω στα νερά της, μίλα της και πες της όλους τους φόβους σου, άσε τα κύματα να καθαρίσουν το πνεύμα σου και ρίξε μια ματιά στο φως του ουρανού και θα με θυμηθείς … ένας νέος άνθρωπος θα γίνεις, με γεμάτα πνευμόνια οξυγόνου ζωής, αληθινή ζωή, χωρίς παρελθών , χωρίς άγχος και έννοιες να σκαλίζω στο μυαλό μου για ένα παρελθών που πέρασε κάτι χρόνια πριν… ήρθες στην Γη για να εκπληρώσεις το ταξίδι σου το πέτυχες; Τουλάχιστον προσπάθησε για την μισή διαδρομή. 

Αυτό το βίντεο Το Αυγό, μια καταπληκτική ιστορία από τον «Andy Weir» σε λίγα λεπτά δείχνει το ταξίδι ζωής που αξίζει να κάνεις, στον αληθινό κόσμο του Τώρα …

 

Καναρίνια, από τα Κανάρια νησιά ως τις βασιλικές αυλές και στα σπίτια μας

Μια διαδρομή των ομορφότερων πτηνών που μαγεύουν Βασιλιάδες και απλούς θνητούς. Μια διαδρομή που καλό είναι να την μάθουμε, γιατί αξίζει.

Όταν ακούτε για καναρίνια τι σας έρχεται στο μυαλό, πέρα βεβαίως από το … αυτονόητο αλλά και ενδεχομένως τον πιο διάσημο «αστέρα» του είδους, τον Τουίτι; 

Μα φυσικά, τα Κανάρια νησιά της Ισπανίας. Και δεν έχετε άδικο. Τα καναρίνια είναι όντως γηγενή των νησιών το όνομα των οποίων ωστόσο δεν έχει καμιά σχέση με τα όμορφα πουλιά που μας ξετρελαίνουν με το κελάδισμα τους. Το όνομα των οκτώ βασικών νησιών του Αρχιπελάγους που βρίσκονται στον Ατλαντικό και ανήκουν στην Ισπανία, το Islas Canarias προέρχεται πιθανότατα από το λατινικό Canariae Insulae που παραπέμπει «στα νησιά των σκυλιών» (canes στα λατινικά), με τον Πλίνιο τον πρεσβύτερο να μας μεταφέρει ότι στο μεγαλύτερο από τα νησιά στο (Gran) Canaria υπήρχαν πολλές ράτσες μεγαλόσωμων σκύλων τους οποίους οι αυτόχθονες θεωρούσαν ιερά ζώα, λατρεύοντας και μουμιοποιώντας τα. 

Το 25 π.Χ. δυο χρόνια μετά την ανακήρυξη του ως Αυτοκράτορας της Ρώμης, ο Οκταβιανός Αύγουστος θέτει στην υποτέλεια του το Βασίλειο της Μαυριτανίας και ορίζει ως Βασιλιά της περιοχής τον εκρωμαϊσμένο έμπιστο του από την Νουμιδία, Ιόβα τον Δεύτερο. Το Βασίλειο της Μαυριτανίας, τότε, βρισκόταν στην βόρεια περιοχή του σημερινού Μαρόκου. Ο Ιόβας, αναβίωσε την παραγωγή πορφυρής βαφής από όστρακα στο παράκτιο νησί Μογκαντόρ το οποίο βρίσκεται στην σημερινή πόλη του Μαρόκου, Εσαουίρα, μια τεχνική που είχαν ήδη αναπτύξει στην περιοχή οι Φοίνικες, αιώνες πριν. Στις αρχές του πρώτου αιώνα μ.Χ., ο Ιόβας έστειλε από το Μογκαντόρ μια εξερευνητική αποστολή από Μαυριτανούς να πλεύσουν δυτικά προς τον ωκεανό. Οι Μαυριτανοί, έφτασαν στα Κανάρια Νησιά.
Αν και τα βρήκαν ακατοίκητα, παρατήρησαν πως στην περιοχή υπήρχαν ερείπια από κτίσματα και πολλά σκυλιά, κάτι που σαφέστατα υποδήλωνε προηγούμενη ανθρώπινη παρουσία. Από την παρουσία των σκύλων, προέκυψε η σημερινή ονομασία των νησιών ως “Canariae Insulae” (“Νησιά των Σκύλων” στα λατινικά) από την λατινική λέξη “canis” που σημαίνει “σκύλος”.

Τον 15ο αιώνα τα νησιά πέρασαν στην κυριαρχία της Ισπανίας. Μετά την Ανακάλυψη της Αμερικής, έγιναν σημείο ανεφοδιασμού των Ισπανικών πλοίων που ταξίδευαν από και προς τον Νέο Κόσμο.  Ένα από τα πτηνά που υπήρχε στην άγρια φύση των νησιών, ήταν και τα καναρίνια τα οποία προσέλκυσαν το ενδιαφέρον των αποίκων λόγω του μελωδικού τους κελαηδήματος. Οι Ισπανοί ναυτικοί ήταν εκείνοι που τα έφεραν για πρώτη φορά στην Ευρώπη έχοντας τα ως συντροφιά κατά την διάρκεια των ταξιδιών τους. Το κελάηδημα τους, τα έκανε αρχικά περιζήτητα στις υψηλές κοινωνίες της εποχής οι οποίες διέθεταν μεγάλα ποσά για να έχουν καναρίνια στις αυλές τους, κάτι που παρότρυνε τους ναυτικούς στο να τα αιχμαλωτίζουν κατά το πέρασμα τους από τα Κανάρια και να τα πουλάνε στην Ευρώπη.

Υπάρχει και μια δεύτερη εκδοχή για το όνομα που αυτή τη φορά παραπέμπει στις φώκιες οι οποίες ζούσαν στα νησιά, ως canes marinus, δηλαδή «θαλάσσιοι σκύλοι» που ίσως τα «βάφτισαν» Κανάρια. Πως όμως συνδέθηκαν με τα διάσημα πτηνά και έδωσαν το όνομα τους στα καναρίνια;
Τα πουλιά προέρχονται από τα Κανάρια νησιά, γνωστά και ως «νησιά της τύχης», από τις Αζόρες, τη συστάδα των εννέα νησιών της Πορτογαλίας καθώς και από την επίσης Πορτογαλική Μαδέρα, τα γνωστά από τους Ρωμαίους ως «Πορφυρά νησιά».
Αυτά τα νησιά μαζί με το Πράσινο Ακρωτήριο συνθέτουν το σύμπλεγμα της Μακαρονησίας του βόρειου Ατλαντικού ανοικτά των ακτών της Ευρώπης και της Αφρικής, τις Νήσους των Μακάρων των αρχαίων Ελλήνων όπου μετέβαιναν οι ψυχές των ηρώων και άλλων επιφανών, μετά τον θάνατό τους. Τα καναρίνια έφτασαν από εκεί στην ηπειρωτική Ευρώπη αρχικά από την Ισπανία τον 15ο αιώνα από Ισπανούς ναύτες που μαγεύτηκαν από το κελάηδισμα τους.
Ως εξωτικό είδος δεν άργησε να τραβήξει το ενδιαφέρον των ηγεμόνων και των αριστοκρατών, των μόνων που μπορούσαν να σηκώσουν το μεγάλο κόστος αγοράς τους.

Αναφέρεται μάλιστα ότι ένας από τους πιο γνωστούς λάτρεις των καναρινιών ήταν η Βασίλισσα της Βρετανίας Ελισάβετ ΙΙ (1570-1605) η οποία είχε στην αυλή της μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων που είχαν σαν αποκλειστικό καθήκον να φροντίζουν τα πουλιά της αυλής. Και κάπως έτσι μπήκαν στο «παιχνίδι» οι μοναχοί οι οποίοι άρχισαν να αγοράζουν από τους Ισπανούς ναύτες αρσενικά καναρίνια (τα οποία και κελαηδούν) για να τα μεταπουλούν στις βασιλικές αυλές της Ευρώπης.
Υπάρχει μάλιστα και ένας ενδιαφέρον θρύλος που εξηγεί το πώς τα καναρίνια μπήκαν στα κλουβιά των πλούσιων Ευρωπαίων. Σύμφωνα με αυτόν ένας Γάλλος ο οποίος παντρεύτηκε μια κοπέλα από τα Κανάρια νησιά μαγεύτηκε τόσο από το κελάηδισμα των πουλιών το οποίο τον συνόδευε στις αγροτικές εργασίες που έκανε στη φάρμα του και στη βάρκα του, μια που ήταν και ψαράς, ώστε να επιχειρήσει να αιχμαλωτίσει ένα ζευγάρι και να τα κρατήσει σε κλουβιά για να του κάνουν παρέα. Σύντομα διαπίστωσε ότι τα καναρίνια μπορούσαν να του προσφέρουν ένα καλό εισόδημα πουλώντας τα στους ναυτικούς οι οποίοι και τα αγόραζαν για να τα πουλήσουν στους πλούσιους. 

Ο θρύλος αναφέρει το όνομα του Ζαν ντε Μπετανκούρ ωστόσο δεν πρέπει να έχει βάσιμες ιστορικές ρίζες καθώς ο ίδιος είναι γνωστός ως ο εξερευνητής ο οποίος κατέλαβε τα Κανάρια το 1402 εξ ονόματος του Ερρίκου ΙΙΙ της Καστίλης. Ο θρύλος αυτός δεν είναι ο μόνος που αφορά στην εξημέρωση των καναρινιών. Ένας εξίσου δημοφιλής ειδικά στην Ιταλία εστιάζει στην νήσο Έλβα, τη μεγαλύτερη του Τοσκανικού αρχιπελάγους που είναι παγκοσμίως γνωστή για την εξορία του Ναπολέοντα Βοναπάρτη για 9 μήνες και 21 μέρες μέχρι την δραπέτευση του την 26 Φεβρουαρίου, 1815. Σύμφωνα με αυτή την παράδοση στο νησί υπήρχε μια αποικία άγριων καναρινιών που περιλαμβάνονταν στο φορτίο ενός Ισπανικού πλοίου που ναυάγησε εκεί και αφέθηκαν ελεύθερα από τους ναύτες που κατάφεραν να διασωθούν. Από εκεί κάποια από τα πουλιά κατάφεραν να πετάξουν ως τις ακτές της ηπειρωτικής Ιταλίας και έγιναν οι «γενάρχες» των Ιταλικών καναρινιών. Ο πρώτος θρύλος και ο πιο γνωστός αντανακλά την ιστορική πραγματικότητα για τη διάδοση των καναρινιών στην Ευρώπη καθώς οι Ισπανοί ναύτες ειδικά μετά την προσάρτηση των Καναρίων νησιών στην Ισπανία στα 1490 έκαναν εμπόριο των πτηνών θησαυρίζοντας μια που η τιμή τους ήταν εύλογα στα ύψη. Οι Ισπανοί είχαν το μονοπώλιο μέχρι τα μέσα του 16ου αιώνα για να ακολουθήσουν οι καλόγεροι, σχεδόν αποκλειστικά όμως για τα αρσενικά καναρίνια. Το μονοπώλιο αυτό έσπασαν Ιταλοί έμποροι οι οποίοι εξ έτρεφαν και πουλούσαν πλέον ζευγάρια δημιουργώντας παράλληλα ποικιλίες από καναρίνια, από τις οποίες προέρχονται οι περισσότερες ράτσες που γνωρίζουμε σήμερα. Από την Ιταλία τα πτηνά «ακολούθησαν» τη διαδρομή προς τη Γερμανία , τη βόρεια Ευρώπη τη Βρετανία και τη Ρωσία με τους εμπόρους να τα κάνουν δημοφιλή όχι μόνο στην αριστοκρατία αλλά και στους απλούς πολίτες. Αποτελούσαν δε από τα πιο χαρακτηριστικά είδη πτηνών που πωλούνταν στις λαϊκές αγορές ανά την Ευρώπη. Και έτσι τα Serinus canaria (domestica για τα κίτρινα εξημερωμένα και Spinus barbatus για εκείνα με καφέ τρίχωμα) της οικογένειας των Fringillidae ξεκίνησαν να κατακτούν τις καρδιές των ανθρώπων. 

Εκτός από είδος πολυτελείας αρχικά και πουλιά συντροφιάς στη συνέχεια, τα καναρίνια διαδραμάτισαν και ένα σημαντικό ρόλο από το 18ο ως και τον 20ο αιώνα σε ανθρακωρυχεία πολλών χωρών σώζοντας τις ζωές εργατών σε περιπτώσεις διαρροών αερίων καθώς τα καναρίνια είναι πολύ πιο ευαίσθητα από τον άνθρωπο και μπορούν να ανιχνεύσουν μεθάνιο ή διοξείδιο του άνθρακα. Έτσι οι ανθρακωρύχοι εξέταζαν καθημερινά την υγεία των πουλιών που επίσης τους κρατούσαν συντροφιά με το κελάηδισμα τους ώστε να είναι σίγουροι ότι δεν υπήρχε διαρροή εγκλωβισμένων, μέσα στα πετρώματα, επικίνδυνων ή θανατηφόρων αερίων. Η πρακτική αυτή σταμάτησε αρχικά από το Ηνωμένο Βασίλειο στα 1986.
Τα καναρίνια αποτελούν πλέον από τα πιο δημοφιλή πτηνά συντροφιάς που ζουν κατά μέσο όρο 10-15 χρόνια με κάποια να φτάνουν ως τα 20. Είναι δε τόσο αγαπητά που σε πολλά μέρη του κόσμου διεξάγονται διαγωνισμοί ομορφιάς και μελωδίας.Το άγνωστο στην Ευρώπη μέχρι τον 16ο αιώνα αυτό πτηνό, έγινε γνωστό από τον τόπο προέλευσης του ως “Canariο” στα ισπανικά που στα ελληνικά αποδίδεται ως Κανάριο (δηλαδή, πτηνό των Καναρίων). Η λέξη “καναρίνι” που χρησιμοποιούμε σήμερα στα ελληνικά,  προέρχεται από την βενετική λέξη “canarin” καθώς μέσω των Βενετικών πλοίων έφτασε για πρώτη φορά στις βενετοκρατούμενες τότε περιοχές της Ελλάδας.

Και να μην ξεχάσουμε το διάσημο Τουίτι, το ανθρωπόμορφο καναρίνι που βγήκε από τα στούντιο της Warner και πρωταγωνίστησε στις σειρές κινουμένων σχεδίων LooneyTunes και Merrie Melodies με πολλές γενιές να μεγαλώνουν με τις περιπέτειες του Σιλβέστερ του γάτου που προσπαθούσε να το πιάσει. Ο Τουίτι πρωτοεμφανίστηκε σε ταινία το Νοέμβριο του 1942 και αποτέλεσε δημιούργημα του σχεδιαστή Μπομπ Κλάμπετ. Αρχικά το όνομα του ήταν Όρσον, η μορφή του διαφορετική και οι γάτοι που τον κυνηγούσαν ήταν δυο ο Μπάμπιτ και ο Κατσέλο! Αλλά αυτά θα σας τα πω με λεπτομέρειες σε μια προσεχή ανάρτηση αποκλειστικά για τον λατρεμένο Τουίτι με τις γλυκές παιδικές μνήμες..!

 Πόσο όμορφο είναι γνωρίζουμε την ιστορία για τα πτηνά που τόσο πολύ αγαπάμε!!

Ο Ήρωας Νικηταράς ζητιάνευε στον Πειραιά.

 Άραγε τον γνωρίζουν?
Πιστεύω όχι…
Ούτε ποτέ ακούστηκαν αυτοί οι ήρωες που με το θάρρος τους κυματίζει ελεύθερη η γαλανόλευκη.

Καπετάνιε μου, μια συγνώμη ταπεινή δεν φτάνει, ούτε ένα ευχαριστώ, γιατί για μένα αυτοί οι ήρωες, οι Έλληνες οι πραγματικοί Έλληνες που θυσίασαν την ζωή τους για μια ελεύθερη Ελλάδα, αξίζουν σεβασμό και να μάθουν γι αυτούς τα παιδιά μας, την αληθινή ιστορία μας και τους αληθινούς ήρωες της Ελληνικής επανάστασης. Χρέος μου και τιμή μου να το αναρτήσω στο μπλοκ μου, να μαθευτεί απ όλους τους Έλληνες, να εκτιμούν και να σέβονται τους « αληθινούς ήρωες » της πατρίδας μας, για να μπορούν να ξεχωρίζουν τους προδότες που ξεπουλάν την Ελεύθερη Ελλάδα που άλλοι έχυσαν το αίμα τους για να κυματίζει ελεύθερη η γαλανόλευκη και να ζούμε ελεύθεροι…
Για μένα αυτή είναι η ταπεινή αλλά εγκάρδια συγνώμη μου και σαν ευχαριστώ για το έργο σου οφείλω να το διαδώσω για να μάθουν την αλήθεια...
Το διάβασα και ανατρίχιασε το σώμα μου …

Ακόμα ένα μελανό σημείο της ιστορίας μας.
Έτος 1843...

Ο Νικηταράς ζητιανεύει στον Πειραιά.
Του είχαν δώσει το «δικαίωμα» να ζητιανεύει μια φορά την εβδομάδα έξω από τον Ι.Ν της Ευαγγελιστρίας, έτσι πληρώνει η Ελληνική Πολιτεία τους αγωνιστές της! (Και στην Μαντώ Μαυρογένους δεν έδωσαν ούτε σύνταξη αγωνιστή.)
Ο Νικηταράς, ο ΤΟΥΡΚΟΦΑΓΟΣ... ένας "αμόρφωτος" στην άκρη του δρόμου με κατεβασμένο το κεφάλι από ντροπή κι απλωμένο το χέρι στο διαβάτη.
Τον έβγαλαν στην επαιτεία οι προύχοντες και οι "μορφωμένοι" Δανδήδες.
Η κόρη του δεν άντεξε να βλέπει σε άθλια κατάσταση τον πατέρα της και έχασε τα λογικά της, την έκλεισαν στο τρελάδικο.
Ο Νικηταράς, ο ΤΟΥΡΚΟΦΑΓΟΣ,
αυτουνού που με δυσκολία πήραν το σπαθί από το χέρι του μετά την καταστροφή του Δράμαλη.
Αυτουνού του ήρωα χρειάστηκαν 201 χρόνια για να γίνει (με ιδιωτική πρωτοβουλία) ένα κενοτάφιο δίπλα στον Κολοκοτρώνη.
Και ο τάφος του χαμένος στο χρόνο και κανείς δεν τον αναζήτησε.
"Κατέληξε" μοναχός του στην άκρη του δρόμου και κανείς δεν τον υπερασπίστηκε στο τέρμα της ζωής του, ενώ εκείνος μας υπερασπίστηκε όλους, όλες τις γενιές κι εκείνες, και τις τωρινές και εκείνες που θα έρθουν.
Πρέπει ως Έλληνες να ζητήσουμε συγγνώμη, να πούμε ένα ευχαριστώ γιατί μας προσέφερε την δυνατότητα να ζούμε και να σκεφτόμαστε ελεύθερα.

"Συγνώμη καπετάνιο μου... Και σε ευχαριστώ!
(ΠΗΓΗ... dinfo.gr)

 

 

Να σας πω ένα ευχαριστώ

 Τα καλά λόγια μπορεί να είναι σύντομα και εύκολο να ειπωθούν, αλλά ο απόηχος τους πραγματικά δεν τελειώνει ποτέ, μα ποτέ.
Η λέξη ευχαριστώ ή σ’ αγαπώ δίδυμα αδελφάκια με πολύ ωραία αύρα πάνω στην ζωή μας.
Μια από τις πιο όμορφες λέξης είναι το ευχαριστώ ή ακόμα και το σ’ αγαπώ.
Πολλές φορές είναι το εισιτήριο που μας βάζει στην καρδιά του άλλου.
Κάποιες άλλες είναι η απόλυτη πληρωμή για κάτι καλό που μας έκαναν ή κάναμε.
Πολλές φορές γίνεται και εχθρός μας, γιατί το εισπράττουν σαν αδυναμία, κανείς δεν γνωρίζει την τεράστια δύναμη που έχει μια μικρή λέξη σαν αυτή.. Έτσι και εγώ αποφάσισα να σας πω ένα ευχαριστώ, σε όλα τα φιλαράκια μου που με αγαπάνε και τους αγαπώ, αλλά και σε αυτούς που με διέγραψαν από την φιλία τους χωρίς λόγο και αιτία και ταυτόχρονα να σας γράψω δύο λόγια για αυτή την μαγική λεξούλα.
Είναι η γέφυρα που ενώνει άρρηκτα αυτόν που δίνει και αυτόν που δέχεται.
Είναι η αποδοχή της καλοσύνης και η έκφραση της ευγνωμοσύνης.
Η έλλειψή της, δημιουργεί μια δυσφορία γιατί η αχαριστία, το γράφαμε και στα λευκώματα ως μαθητές, είναι από τα χειρότερα ελαττώματα. Κανείς δεν συμπαθεί τον αχάριστο.
Χωρίς να σημαίνει ότι το καλό το κάνουμε για το ευχαριστώ, η έλλειψη αναγνώριση της προσφοράς, προκαλεί μια πικρία.
Για αυτό μην ξεχνάς να λες ευχαριστώ σε όσους ομορφαίνουν την ζωή σου.
Ευχαρίστησε τους γονείς σου, τούς φίλους σου, τα παιδιά σου, τον γείτονα σου, τα πουλιά που σου κελαηδούν, τον σκύλο που σου κουνάει την ουρά του, όλα μα όλα στην ζωή χρειάζονται μια μαγική λέξη είτε είναι το ευχαριστώ και το σ’ αγαπώ..
Μην παραμελείς την ευγένειά και την ευγνωμοσύνη. Μια σταγόνα τους αρκεί για να μαλακώσει και την πιο σκληρή καρδιά. Το ευχαριστώ, όταν το εννοεί κάποιος, αξίζει πολλά καντάρια χρυσό.
Ουδείς αγάπησε τον αχάριστο. Όλοι αγαπούν αυτόν που εκτιμά το καλό που του κάνουμε , την προσφορά μας και την καλοπροαίρετη βοήθειά μας.
Ευχαριστώ πολύ... σας αγαπώ.

Διαίσθηση

 Γυναικεία διαίσθησης:

Η γυναικεία διαίσθηση είναι ένα χάρισμα που έχουν πολλές γυναίκες να αντιλαμβάνονται ή καλύτερα να διαισθάνονται γεγονότα και καταστάσεις συνήθως αρνητικά τα οποία δεν έχουν συμβεί ακόμα ή και που έχουν συμβεί.

Διαίσθηση και ανησυχία:
Πολλές γυναίκες ισχυρίζονται ότι πριν συμβεί κάτι κακό σε αυτές ή σε κάποιον δικό τους άνθρωπο αισθάνονταν κάπως ανήσυχες γεγονός που δεν μπορούσαν να εξηγήσουν παρά μόνο αφού συνέβηκε το κακό και μετά, ή πολλές γυναίκες ισχυρίζονται ότι είχαν ονειρευτεί ένα γεγονός ή μία κατάσταση και μετά από λίγο καιρό βίωσαν αυτό το γεγονός ακριβώς όπως το ονειρεύτηκαν, λες και είχαν προβλέψει το μέλλον με απόλυτη ακρίβεια.

Ποιο ζώδιο έχει αυξημένες ψυχικές δυνάμεις και ποιο αντιλαμβάνεται τις λεπτές ενέργειες που υπάρχουν σε κάθε χώρο; με μια ματιά, ξέρει τι έχεις;
Η διαίσθηση είναι μια ικανότητα που υπάρχει σε όλα τα ζώδια, σε όλους τους ανθρώπους, απλά κάποιοι την έχουν ανεπτυγμένη σε μεγαλύτερο βαθμό, ενώ κάποιοι άλλοι δεν το διαισθάνονται καν ή δεν δίνουν σημασία στην διαίσθηση αυτή. 

Ο Σκορπιός είναι το ισχυρότερο ζώδιο και διαισθητικό.
Βαθύτατα διαισθητικό άτομο, ξέρουν τα πάντα, με μια ματιά.
Πολύ χειριστικά άτομα και πολύ δυνατό ζώδιο στο να λαμβάνει σήματα μέσω των σωμάτων, βλέπει ακόμα και μέσα στο σκοτάδι αν η ίριδα του ματιού σου έχει διασταλεί ή όχι.
Σε αυτό είναι ακαταμάχητος. Είναι διαισθητικοί αλλά με εγκεφαλικό τρόπο. Έχουν πολύ ανεπτυγμένη την αναλυτική δυνατότητα και αμέσως αντιλαμβάνονται, διαισθάνονται το καλό ή το κακό για τα άτομα που λατρεύουν και τα αγαπούν.
Σας έτυχε ποτέ να πάρετε μια πολύ γρήγορη απόφαση χωρίς να σκεφτείτε πολύ ή σχεδόν καθόλου; Κάπου μια στιγμιαία δύναμη, ένα ένστικτο, ή η διαίσθηση, σας οδηγούν να απομακρυνθείτε από ένα χώρο όπου νοιώθετε ένα ανεξήγητο φόβο ή ακόμη σας ωθούν να αγαπήσετε ένα καινούριο σπίτι που μόλις έχετε επισκεφτεί.

Φαίνεται, λοιπόν, ότι διάφορες αισθήσεις από τα όργανά μας, όπως είναι ένα φτερούγισμα ή ένα σφίξιμο για παράδειγμα στο στομάχι, στέλνουν μηνύματα στον εγκέφαλο που έχουν σημαντικό ρόλο σε αυτό που ονομάζουμε διαίσθηση.
Ακόμα διαισθάνονται μίλια μακριά για άτομα που τους αγαπούν το κίνδυνο ή την χαρά, αισθάνονται με λεπτομέρειες τον πόνο ή την στεναχώρια ανθρώπων που τους ενδιαφέρουν λες και βρίσκονται μπροστά στα γεγονότα.
Τρομερό και αβάστακτο συναίσθημα , να μην μπορείς να το αναλύσεις αυτό τον φόβο ή καλύτερα αυτό το πόνο στην καρδιά.

Ένας όμορφος κόσμος για σας.

✿ '¨) Χρώματα ψυχής

.¸.•*' ¨✿

(. ¸.•' (¸.•

Χρώμα και πάλι χρώμα που κλέβει το βλέμμα και αποτυπώνει ομορφιές του δημιουργό μας, που μας χάρισε απλόχερα.

Τι και αν φοβόμαστε το κρύο, την παγωνιά? 

Έχει τα δικά του χρώματα, τις δικές του μελωδίες. Η χειμερινή ομορφιά είναι η μαγεία των χρωμάτων. Αντιθέσεις με το λευκό και το χρυσαφή του ήλιου. 

Γι αυτό αγαπώ τον χειμώνα , είναι η εποχή της αγάπης, η γιορτή των Αγίων και των Χριστουγέννων.. απλά η γέννηση του Θεανθρώπου.

Θα έλεγα η εποχή που η ψυχή του φτωχού γεμίζει από αγάπη, Χριστουγεννιάτικα στολίδια και διακόσμηση. 

Αλεξανδρινά, Κυκλάμινα, Αμαρυλλίδα, το Αστέρι της Βηθλεέμ ή Ορνιθόγαλο, το Αρκουδοπούρναρο, Γκι ή Ιξός και το Έλατο.

Τι πιο όμορφο όνειρο.

Ένας μαγικός κόσμος με χιόνια, βροχές και πολλά κλεμμένα χρώματα από το ουράνιο τόξο.

Ένα δώρο στο νησί μου για όλα αυτά τα παιδιά που φιλοξενεί το ίδρυμα , να τους δώσει χαρές αυτές τις άγιες μέρες ..

Να περάσουν και αυτά όμορφες ζεστές αλλά πάνω απ όλα γεμάτες χρυσόσκονη μέρες.

« Καλά Χριστούγεννα αγγελούδια μου».