Αχαριστία, μία έννοια την οποία έχω βιώσει στο έπακρο στη ζωή μου. Προσπάθησα να καταλάβω τον λόγο γιατί πρέπει να υπάρχει μέσα στην καθημερινότητα μας αυτό το συναίσθημα.
Γιατί άραγε οι
άνθρωποι φέρονται αχάριστα;
Πολλές απορίες γεννιούνται και πολλές απόψεις.
Από την προσωπική μου εμπειρία έχω καταλήξει στο εξής συμπέρασμα.
Η Αχαριστία έχει να κάνει με τα αποθέματα Αγάπης στη ψυχή κάθε ανθρώπου. Η ανιδιοτελής προσφορά σχετίζεται με την Αγάπη άνευ όρων και ανταλλαγμάτων. Αν μία ψυχή δεν έχει πλούσια αποθέματα Αγάπης, τότε δεν μπορεί να δεχθεί και να αντέξει την Αγάπη που εισπράττει από κάποιον άλλον, που υπερέχει σε αυτό το σημείο.
Τελικά είναι ένα από τα μεγαλύτερα αμαρτήματα των ανθρώπων είναι και αυτό της αχαριστίας. Της αγνωμοσύνης προς όλους εκείνους που με τον τρόπο τους ή τις ενέργειές τους, έχουν βοηθήσει, στο να ξεπεράσουμε κάποιες δυσκολίες, κάποιους κινδύνους, ακόμα και κάποιες άσχημες στιγμές της καθημερινότητά μας. Αυτοί βρίσκονταν εκεί για μας. Πάντα με ανοιχτά τα αυτιά και την καρδιά να μας βοηθήσουν. Όταν την ευημερία μας, την πρόοδό μας, την αποδίδουμε μόνο στις ικανότητές μας, στα τυπικά μας προσόντα, στη διπλωματία μας κι όχι στα ταλέντα που μας έδωσε ο Θεός, στους γονείς που φρόντισαν να μας μορφώσουν, στην κοινωνία που μας έδωσε τα εφόδια, στους φίλους και συνεργάτες που μας βοήθησαν ποικιλοτρόπως. Ανάλογα λοιπόν, το επίπεδο εξέλιξης της κάθε ψυχής, ανάλογη θα είναι και η αποδοχή της στα δώρα της προσφοράς των άλλων. Είναι αγνωμοσύνη να διαγράφουμε όλα όσα οι άλλοι έκαναν για μας, πολλές φορές μάλιστα με μεγάλο κόστος και να στρεφόμαστε εναντίον τους όταν γίνεται κάποιο σφάλμα. Είναι απάνθρωπο να θεωρούμε πως όλοι οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι να μας υπηρετούν, να μας υπακούουν και συγχρόνως να δέχονται αδιαμαρτύρητα την κακή συμπεριφορά μας. Είναι όλα αυτά ένδειξη υπερεγωισμού, ναρκισσισμού, φαυλότητας. Η αχαριστία φανερώνει αρρωστημένο ψυχικό κόσμο. Όλες οι ευαισθησίες, τα καλά συναισθήματα, όλα εκείνα που κάνουν τον άνθρωπο να ξεχωρίζει από τα ζώα και να πλησιάζει στο «κατ' εικόνα και ομοίωση» έχουν νεκρωθεί, έχουν θαφτεί κάτω από τον όγκο της φιλαυτίας, της μικρότητας, την κενοδοξίας, της φιλοδοξίας και της ζήλειας. Κι ενώ τα ζώα δείχνουν πάντοτε την ευγνωμοσύνη τους σ' αυτούς που τα φροντίζουν, τα ευεργετούν, οι άνθρωποι πολλές φορές φέρονται με αγνωμοσύνη. Αρκετοί άνθρωποι, βάζοντας υψηλούς στόχους ή επιθυμώντας να αποκτήσουν όσο το δυνατόν περισσότερα υλικά αγαθά, πέφτουν στο αμάρτημα της αχαριστίας. Εύκολα διακρίνει κανείς τον αχάριστο. Δεν έχει φίλους, οι συνεργάτες του δεν είναι ευτυχισμένοι, η συμπεριφορά του στους γύρω του είναι περιφρονητική. Απλά γιατί ποιος θα παραμείνει δίπλα σ' έναν αχάριστο που μόνο σκοπό έχει να παίρνει ό,τι του δίνουν οι άλλοι, χωρίς ποτέ κι αυτός να προσφέρει κάτι, έστω κι έναν γλυκό λόγο; Ποιος συνεργάτης νιώθει ευτυχισμένος έχοντας δίπλα του έναν άνθρωπο που στόχο έχει να εκμεταλλεύεται τα προσόντα των άλλων και να προβάλλει σαν δικό του έργο όλα όσα εκείνοι κάνουν; Πόσο θ' αντέξει κάποιος την περιφρονητική συμπεριφορά, ακόμα και αγαπημένου προσώπου όταν ποτέ δεν νιώθει ζεστασιά, θαλπωρή, αγάπη; Μεγάλη η αρρώστια της αχαριστίας. Γιατί δεν πληγώνει μονάχα όλους όσους έρχονται σ' επαφή με εκείνον που νοσεί. Βασανίζει αβάστακτα και τον ίδιο τον ασθενή που σε κάθε του βήμα βλέπει γύρω του ευτυχισμένους ανθρώπους, παρέες που γελούν και διασκεδάζουν, φίλους να εμπιστεύονται τα προβλήματά τους, να συζητούν σαν αδέλφια. Και αναρωτιέται γιατί τον αποφεύγουν, γιατί νιώθει άβολα μαζί τους, γιατί δεν του σφίγγουν με θέρμη το χέρι. Κι ο εγωισμός του, τον εμποδίζει να δει την αλήθεια. Διακρίνει γύρω του μόνο εχθρούς, ανθρώπους που δεν μπορούν να εκτιμήσουν τα μεγάλα προσόντα του, άτομα που τον ζηλεύουν επειδή έχει πετύχει στη ζωή του. Μ' αυτές τις σκέψεις, μ' αυτά τα κριτήρια αντιμετωπίζει ο αχάριστος τα άτομα γύρω του. Δεν κάνει ποτέ αυτοκριτική αλλά ψάχνει στους άλλους να βρει λάθη κι ελαττώματα. Και μόλις γίνει κάποιο σφάλμα, κάποια παράλειψη, γίνεται άδικος, προσβλητικός, χωρίς ποτέ να σκεφθεί σε ποιον αποδίδει κατηγορίες, ύβρεις, απρεπείς χαρακτηρισμούς. Και μέσα από αυτή την επίθεση που κάνει, αισθάνεται την δικαίωση του ισχυρού, του δυνατού, του μεγάλου, αλλά μόνο για λίγες στιγμές. Τόσες, όσες αρκούν για να ξανανιώσει μόνος, παράταιρος, άδειος και σ’ ένα άβολο περιβάλλον γεμάτο γκρίνια και ψευτιά. Είναι αλήθεια να λυπάται κανείς τέτοιους ανθρώπους . Γιατί η αχαριστία δεν είναι μια αρρώστια όπως η γρίπη που θεραπεύεται γρήγορα χωρίς να αφήσει πίσω της σημάδια. Είναι μια ψυχική νόσος που συνεχώς μεγαλώνει, κυριεύει τον άνθρωπο και του καταστρέφει την ύπαρξη. Είναι χειρότερη και από την αρρώστια του καρκίνου, μιας και αυτός καταστρέφει μόνο την σάρκα, το σώμα, αφήνοντας αλώβητη την ψυχή, ενώ η αχαριστία φωλιάζει μέσα της και την νεκρώνει αφήνοντας το σώμα υγιές.
Και όπως είπε και ο Χριστός ευγνωμοσύνη οφείλουμε ακόμα και όταν μας προσφέρουν απλώς ένα «ποτήριον ψυχρού ύδατος».
Πάντως ο λαός λέει κάνε το καλό και ρίξ' το στο γιαλό.
Ο πατέρας μου, μου έλεγε, κάνε το καλό και βοήθα τους ανθρώπους, από τους 100 οι 98 μπορεί να φανούν αχάριστοι αλλά οι 2 που θα είναι ευγνώμονες θα σου το ανταποδώσουν σε τέτοιο βαθμό που θα αποζημιωθείς και για την αχαριστία των 98, και δεν εννοούσε μόνο υλική ανταπόδοση.
Καλό βράδυ και καλή εβδομάδα.
