H ζωγραφική

H ζωγραφική ήταν για μένα ένα όνειρο που με ταξίδευε, ένα «άπιαστο όνειρο». Η αγάπη μου στο να ταξιδεύω σε μια κόλα χαρτί, με οδήγησε σε μονοπάτι που για μένα άρχισαν όλα να γίνονται εφικτά και πιο σωστά ένας νέος τρόπος έκφρασης.
Με μια μπογιά στα χέρια τα παιδιά αποτυπώνουν τα διάφορα στάδια της ανάπτυξής τους με τρόπο που τα λόγια συχνά δε μπορούν να περιγράψουν.
Μία μουτζούρα μπορεί να αποτελεί απλά το γλίστρημα του χεριού στο χαρτί μπορεί και όχι. Είναι πολύ σημαντική η ζωγραφική στην ανάπτυξη του παιδιού και πώς μπορούν να ενθαρρύνουμε εμείς αυτό το τόσο ιδιαίτερο μέσο έκφρασης.

Οι ζωές μας περιπλέκονται

Πόσοι άνθρωποι περνούν από τη ζωή μας; Με άλλους μοιραζόμαστε στιγμές, μέρες, χρόνια, με άλλους απλά μια ματιά. Αγαπημένα πρόσωπα, συγγενείς, φίλοι, περαστικοί. Οι ζωές μας περιπλέκονται σαν τον ιστό μιας αράχνης.
Μαζί με τις ζωές μας περιπλέκονται αισθήματα και συναισθήματα.
Φιλίες, έρωτες, αγάπες, όλα είναι στο παιχνίδι της ζωής.
Άλλοι έρχονται και άλλοι φεύγουν. Άλλοι μένουν έτσι απλά. Άλλοι έρχονται και διεκδικούν να μείνουν. Άλλοι φεύγουν χωρίς καν να μείνουν.

Άνοιξα τα μάτια μου ένα πρωί και προσπαθούσα να δω.

Όλα ήταν θολά γύρω μου, όλα σαν ένα σύννεφο πιασμένα.

Προσπάθησα να αγγίξω τα ακροδάχτυλα μου, όμως δεν είχα δύναμη, γύρισα στο πλάι και κοίταξα το κενό. Δεν τρόμαξα, δεν λυπήθηκα, δεν ένιωσα τίποτα.

Γιατί; Μα γιατί δεν ένιωθα τίποτα πια;

Βρήκα την δύναμη και σηκώθηκα, πλησίασα τον καθρέπτη και κοίταξα μέσα του. Χαμογέλασα στο είδωλο μου και του έγνεψα.

Αναμνήσεις που ξεθωριάζουν με το χρόνο

Αναμνήσεις, που ξεθωριάζουν με το χρόνο λίγο - λίγο κιτρινίζουν στις άκρες, τσαλακώνονται σαν ρυτίδες προσώπου, μυρίζουν πολυκαιρία, σαν παλιές φωτογραφίες. Αλλά αν δεν θες να χαθούν, δεν χάνονται.
Γυρίζοντας πίσω, μέσα σε τόσες αναμνήσεις, είναι στιγμές που νιώθουμε τη ζεστασιά τη γλύκα της φύσης, το αγνό συναίσθημα της ζωής, μιας ολόκληρης ζωής.
Σαν όνειρο θυμόμαστε τις στιγμές που παριστάναμε τους μεγάλους και βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε.
Τις πρώτες φιλίες..
Τα πρώτα χρόνια στα θρανία..
Τις σχολικές εκδρομές..
Την ξενοιασιά της εφηβείας..
Τις νεανικές τρέλες..
Τον Έρωτα... Τον πρώτο μεγάλο Έρωτα..
Τα τραγούδια που αγαπήσαμε..
Τα πράγματα με τα οποία δεθήκαμε..
Τα παγκάκια που χαράξαμε " Love for ever "..
Υποσχέσεις που δώσαμε, αλλά ό άνεμος σαν θύελλα τα σκόρπισε..
Δεν ξεχνάς, αν δεν θες να ξεχάσεις. Κυρίως αν αυτό το κομμάτι που έζησες ήταν γεμάτο όμορφες στιγμές, αν το έζησες με πάθος.
Και όταν θα φτάσει ο χιονιάς, αυτές οι στιγμές, αυτές οι εικόνες θα είναι όλη σου η ζωή, σαν ταινία μπρος στα μάτια σου, με συνοδό την ωραία ανάμνηση και μια αληθινή φιλία.
Απορρίπτοντας μία φιλία είναι σαν να απορρίπτεις μια ολόκληρη ζωή.

Μην αργείς το ταξίδι ξεκινά

Το όνειρο δεν διαρκεί πολύ…

Είναι από αυτά τα απόβραδα στη θάλασσα περπατούσα εκεί που ο ήλιος συναντά το φεγγάρι και ανάμεσα τους θα καθίσω.

Αγαπάω τη θάλασσα γιατί με γαληνεύει, γιατί την κοιτάζω και αποκτάω πάλι την ηρεμία μου, γιατί με κάνει να πιστεύω ότι όλα θα πάνε καλύτερα, γιατί πάντα μετά την τρικυμία έρχεται η μπουνάτσα.

Μου θύμισε κάτι που διάβασα παλιά..

«Υπάρχουν καράβια που ταξιδεύουν για μια ζωή, με επιβάτες όλους εμάς. Κάποια έχουν προορισμό και κάποια δημιουργούν απλά ένα διάλειμμα στη μοναξιά μας. Θα ήταν μαγικό να μπορούσε το μυαλό να συγκρατήσει κάθε τοπίο αυτής της διαδρομής, αλλά συνήθως θυμάται τα πρόσωπα που προσπάθησαν να σταματήσουν το καράβι και να μας κάνουν ν' αγγίξουμε από κοντά τη ζωή, σαν πρωταγωνιστές της...»

Μοναξιά

Πόσες φορές δεν το ζήσαμε όλοι μας? Να ζούμε μέσα σε κόσμο αλλά να είμαστε μόνη. Όχι δεν είμαι μόνη, έχω φίλους, παρέες, γνωστούς, συγγενείς. Λόγω της δουλείας μου συναναστρέφομαι καθημερινά με πολλούς ανθρώπους και έχω αποκτήσει και αρκετούς φίλους.
Πολλές φορές οι μέρες μου είναι τόσο γεμάτες που πραγματικά καμία φορά το 24ωρο δεν μου φτάνει, κι όμως υπάρχουν στιγμές που νοιώθω μόνη.
Μόνη μέσα σ ένα κτίριο γεμάτο κόσμο.
Μόνη μαζί με εκατοντάδες ανθρώπους.
Μόνη, παρέα με αμέτρητες μοναξιές που ζουν και κινούνται εκεί έξω, που περιμένουν τη στιγμή που δε θα είναι μόνοι και αυτοί, που γνωρίζονται μεταξύ τους, που "χαίρονται πολύ" τη στιγμή της γνωριμίας και κατόπιν χάνονται.
Καθένας μας είναι κομμάτι ενός απέραντου πάζλ που υπήρχε πριν από μας και θα υπάρχει και όταν δεν θα υπάρχουμε.
Η μοναξιά μεγαλώνει όσο μεγαλώνει το πλήθος, όσο μεγαλώνει η καριέρα, όσο μεγαλώνει ο τραπεζικός λογαριασμός, όσο μεγαλώνουν τα παιδία μας, όσο μεγαλώνουμε εμείς, και όσο μικραίνουν τα όνειρα μας.

Καμιά φορά η μοναξιά της μεγαλούπολης είναι πολύ καλύτερη από την μοναξιά της ψυχής. Αυτό το πέπλο μοναξιάς που σκεπάζει τις ψυχές κατά καιρούς φοβίζει, τρομάζει τόσο πολύ.
Μοναξιά, είναι ίσως το πιο βαρύ, το πιο εξαντλητικά ψυχοφθόρο συναίσθημα που υπάρχει. Θέλεις να τη διώξεις κι όμως είναι τόσο δύσκολο, μάτια βουρκώνουν, και παρέα με τη μοναξιά έρχεται η μελαγχολία.. Και όμως κάπου υπάρχει κάποιος ή αν είσαι τυχερός κάποιοι που ενδιαφέρονται, ή τουλάχιστον που έτσι λένε, πραγματικά όμως νοιάζονται; Πόσο μόνοι είμαστε στ' αλήθεια;

Και όμως το συναίσθημα της μοναξιάς είναι συνέπεια της εξάρτησης που έχουμε από τους γύρω μας. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην εξαρτάται από το περιβάλλον του. Όλοι έχουμε ανάγκες, ανάγκες κοινωνικές, ανάγκη για μια γλυκιά κουβέντα, για ένα χαμόγελο, για μια αγκαλιά. Όμως εμείς φταίμε για τη μοναξιά μας...
Είμαστε ακριβώς τόσο μόνοι όσο αφήνουμε τον εαυτό μας να πιστεύει κάτι τέτοιο. Αν κοιτάξουμε καλύτερα θα δούμε ανθρώπους που στέκονται αόρατοι δίπλα μας κι ας είναι χιλιόμετρα μακριά κι ας έχουμε να ακούσουμε από αυτούς για χρόνια. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που θέλουν να μας κάνουν να χαμογελάμε. Υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται πραγματικά και δεν εμφανίζονται παρά μόνο όταν τους έχουμε ανάγκη. Μπαίνουν στις ζωές μας και τις αλλάζουν, τους δίνουν νόημα εκεί που νομίζαμε πως δεν έχουμε κανένα.