Μπορούν να νιώσουν πόνο τα φυτά;

Πολλές φορές αναρωτήθηκα αν μπορούν να πονέσουν τα φυτά όταν ο

άνθρωπος με απονιά τα ξεριζώνει, τα κόβει άτσαλα και χωρίς σκέψη ότι χαλάει τα βλαστάρια και πληγώνει τον κορμό του.. σαν ένα μικρό παιδί που το δέρμα του είναι αλαβάστρινο, τρυφερό και δεν αντέχει καμιά εκδορά στο δέρμα του.

Πως γίνεται όμως τα φυτά να νιώθουν πόνο αφού δεν έχουν νεύρα για να τον μεταφέρουν και ούτε εγκέφαλο για να επεξεργαστεί το ερέθισμα;

Και όμως αυτά τα απροστάτευτα λουλούδια έχουν αίσθηση του πόνου και αυτοάμυνα καθώς και δάκρυα πόνου.

Μου θύμισε την πρωτομαγιά και τα λουλούδια που σύμφωνα με την παράδοση, ο Μάης πήρε το όνομά του από την μητέρα του Ερμή, τη Μαία. Απεικονίζεται με ένα νέο άνδρα που φέρει στο κεφάλι του καλάθι γεμάτο λουλούδια.

Ο λαός μας, συσχετίζοντας παρετυμολογικά το όνομα του Μαΐου με τα μάγια, τον θεωρεί μαγεμένο μήνα. Ο μήνας των λουλουδιών και της βλάστησης.

Ο πόνος στην καρδιά του ανθρώπου είναι σαν τα λουλούδια. Είναι σαν τα λουλούδια που είναι ακόμη κλειστά και σταδιακά ανοίγουν τα πέταλά τους. Θέλει πολλή δύναμη για να ανοίξει ένα λουλούδια τα πέταλά του, θέλει πολλή δύναμη για να ανοίξει η καρδιά τα πέταλα του πόνου. Μόνο που εμείς σε αυτή τη δύναμη νομίζαμε ότι ο πόνος είναι αδυναμία και μία άχρωμη, μαύρη, άοσμη κατάσταση. 

Κι όμως ο πόνος έχει και χρώμα αλλά και άρωμα.

Ο πόνος έχει και νέκταρ και βάλσαμο, αρκεί να τον αφήσω να μου μιλήσει και να μην τον αγνοήσω. Να μάθω μέσα από τον πόνο τον δρόμο και τον τρόπο να περάσω μέσα από αυτόν.

Ο πόνος δημιουργεί τα δάκρυα τα οποία είναι εκεί για να ποτίσουν το σημείο του πόνου και να το οδηγήσουν στην ανακούφιση.

Έτσι λοιπό το ανθρώπινο χέρι που άτσαλα τραβά και κόβει ένα απροστάτευτο φυτό, ή λουλούδι το τραυματίζει θανάσιμα μέχρι και μπορεί να καταδικάσει την ανάπτυξη του φυτού.

Γιατί μάθαμε να καταστρέφουμε ότι μας χάρισε η Θεά φύση;

Αυτή η γλυκιά μοναδική ανοιξιάτικη φύση είναι ντυμένη με ένα απέραντο καταπράσινο χαλί, κεντημένο με αμέτρητα χρωματιστά και ευωδιαστά λουλούδια. Κήποι, λόφοι και λιβάδια, είναι στολισμένα με ροζ, λευκά, πορτοκαλιά, κόκκινα και μενεξεδένια λουλούδια.

Το όμορφο ανοιξιάτικο σκηνικό είναι αρμονικά στολισμένο με χίλια μύρια χρώματα και άφθονα αρώματα. Είναι οι μέρες αυτές οι πιο ιδανικές για να βγει κανείς στην εξοχή και να χαρεί την πιο όμορφη φύση. Τι πιο όμορφο δώρο μπορεί να χαρίσει ο Παντοδύναμος στα αγαπημένα του τέκνα. Ένα σκηνικό μαγικό που στο πέρασμα μας κλέβει 

και το πιο ατσάλινο βλέμμα, τον πιο σκληροπυρηνικό μυαλό το αφοπλίζει, το μαγεύει με την μυρωδιά του και τα χρώματα που φορεί. Σαν πύρινες γλώσσες προβάλλουν στα περιβόλια και τα λιβάδια οι ωραίες κατακόκκινες παπαρούνες. Αδερφωμένες με τα άσπρα χαμομήλια συνθέτουν μια πανώρια φυσική ζωγραφιά που μας καταγοητεύει. Τα λευκά και ροζ ανθοπέταλα της αμυγδαλιάς και ροδακινιάς, στο πρώτο απαλό άγγιγμα του ανέμου, ραίνουν τους λόφους και τις δημιουργούν ένα εξαίσιο θέαμα. 

Τα νυχτολούλουδα αρωματίζουν την νύχτα και την στολίζουν να μην υστερεί από το φως της ημέρας.

Σκέπτομαι όμως, ότι πλάι σε αυτά τα φυσικά λουλούδια με άλλη χάρη και άλλη ομορφιά. Είναι τα λουλούδια που φυτρώνουν στον κήπο της ψυχής μας και αν δεν σέβεσαι και πονάς αυτά τα μικρά δώρα της φύσης, αλλά και τον ανθρώπινο κόπο που κόπιασε σκυμμένος ώρες και μήνες για να τα δει να ανθίζουν.

Το χέρι που βάρβαρα τραβά και μαδά ένα παρτέρι από ένα μικρό βασιλικό μέχρι μια κατάλευκη στολισμένη νυφούλα με τα όμορφα τριαντάφυλλα της, δεν είναι παρά ένα χέρι ατσάλινο , μια καρδιά χωρίς αισθήματα, μια ψυχή που δεν ακούει το πόνο και δεν βλέπει ούτε τα δάκρυα που στάζουν στο χώμα. Είναι μια κτηνωδία ψυχής που δεν φρενάρει ούτε μπροστά σε κανέναν ανθρώπινο πόνο.

Ας καλλιεργήσουμε λοιπόν, εκτός από έναν όμορφο λουλουδένιο κήπο και έναν κήπο στην ψυχή μας με λουλούδια της αγάπης, του σεβασμού, της καλοσύνης, της φιλανθρωπίας και γενικά της αρετής. Τότε θα είναι μυρωμένο το σώμα μας, μυρωμένη και η ψυχή μας. Μόνον τότε, σαν μορφωμένα και καλλιεργημένα παιδιά, θα είμαστε σε θέση να χαρούμε και θα είμαστε σε θέση να χαρούμε αληθινά τις φυσικές καλλονές, να απαλύνουμε τον πόνο των συνανθρώπων μας και να αισθανόμαστε πραγματική χαρά και ικανοποίηση.  

Μόνο που εμείς μάθαμε τον πόνο να μην τον θέλουμε στην ζωή μας και λογικό είναι. Όμως εκείνος έρχεται. Έρχεται για να μας ενώσει με τα άνθη της 

καρδιάς και της ψυχής μας για να βγούμε από τον πόνο μαζί με γνώση η οποία δεν θα μας αφήσει να βιώσουμε άλλη πτώση. Ο άνθρωπος βιώνει την πτώση γιατί δεν αφήνει τον εαυτό του να λάβει την γνώση από τον κάθε του πόνο.

Κάθε πόνος μας λοιπόν μεταφέρεται εκεί στην καρδιά μας και δημιουργεί την υποδομή για άνθη. Τα άνθη αυτά ανθίζουν ανάλογα με την διάσταση του πόνου. Ο πόνος βιώνεται κατά τη διάρκεια που το λουλούδι προσπαθεί να ανοίξει τα πέταλά του, αν ενωθούμε με αυτό με οδηγό την γνώση.

«Τι θέλεις να με διδάξεις πόνε»?

Τότε έρχεται η στιγμή της άνοιξης και γεμίζει η καρδιά μας με λουλούδια, αρώματα και χρώματα και όλα αλλάζουν στην ζωή μας.