Η παγκόσμια ημέρα της γυναίκας.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στις ΓΥΝΑΙΚΕΣ , στις ΜΑΝΕΣ, στις ΚΟΡΕΣ και στα ΚΟΡΙΤΣΑΚΙΑ μας.
Για κάποιες γυναίκες η 8η Μαρτίου είναι μια μέρα σαν όλες τις άλλες
Σήμερα, 8 Μαρτίου, είναι η ημέρα που, που θεσμοθετήθηκε το 1977 από τον ΟΗΕ για το ασθενές φύλο. Ασθενές φίλο? … τέλος πάντων, έτσι γιορτάζει για εκείνο το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που μας καθιστά ξεχωριστές, ήτοι στην θηλυκότητά μας. Λοιπόν Χρόνια πολλά σε όλες τις γυναίκες του κόσμου.
Η Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας ή αλλιώς η Διεθνής ημέρα των δικαιωμάτων των γυναικών είναι μια γιορτή που καθιερώθηκε μετά από πολλές θυσίες και άνισους αγώνες. Τις ρίζες της τις συναντάμε στις διαμαρτυρίες των γυναικών, όπως αυτές εκφράστηκαν στις αρχές του εικοστού αιώνα στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Αίτημά τους ίσα δικαιώματα με τους άντρες, καλύτερες συνθήκες εργασίας καθώς και δικαίωμα ψήφου.
Σαν σήμερα στη Νέα Υόρκη:

8 Μαρτίου 1857: Οι γυναίκες που δούλευαν στα εργοστάσια υφαντουργίας και ιματισμού «εργάτριες ρούχων» στην Νέα Υόρκη ξεσηκώθηκαν σε διαμαρτυρία. Αγωνίζονταν ενάντια στις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και στο χαμηλό μισθό. Η αστυνομία επιτέθηκε στις διαδηλώτριες και τις διασκόρπισε. Δύο χρόνια αργότερα, πάλι το Μάρτιο, αυτές οι γυναίκες οργάνωσαν την πρώτη εργατική ένωση προσπαθώντας να προστατεύσουν τους εαυτούς τους και να κερδίσουν μερικά βασικά δικαιώματα στο χώρο εργασίας τους.
8 Μαρτίου 1908: 15000 γυναίκες παρέλασαν μέσα από την Νέα Υόρκη απαιτώντας λιγότερες εργατοώρες, καλύτερο μισθό, δικαίωμα ψήφου και να σταματήσουν να απασχολούνται παιδιά σαν εργάτες. Υιοθέτησαν το σύνθημα «Ψωμί και τριαντάφυλλα» (Bread and Roses), με το ψωμί να συμβολίζει την οικονομική ασφάλεια και τα τριαντάφυλλα μια καλύτερη ποιότητα ζωής.
Ο εορτασμός καθιερώθηκε το 1910 με πρόταση της Γερμανίδας σοσιαλίστριας Clara Zetkin κατά τη διάρκεια της Δεύτερης Διεθνούς ενώ εορτάσθηκε για πρώτη φορά το 1911.

Η παγκόσμια ημέρα των γυναικών ως ένας εορτασμός στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, της Ρωσίας, καθώς και του πρώην σοβιετικού μπλοκ. Σήμερα, σε πολλές περιοχές, η ημέρα έχει χάσει το πολιτικό της νόημα, και έχει γίνει απλώς μια ευκαιρία για τους άνδρες να εκφράσουν την αγάπη τους για τις γυναίκες όπως συμβαίνει και με τη γιορτή της μητέρας και την ημέρα του αγίου Βαλεντίνου. Σε άλλες περιοχές, ωστόσο, η αρχική παραμένει ισχυρή η αρχική πολιτική σημασία της ημέρας για την υποστήριξη της ενδυνάμωσης και της ισότητα των γυναικών.
Στην Ευρώπη κανείς πια δεν αμφισβητεί τη σημασία που έχει για τη γυναίκα η παιδεία, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι όλα τα προβλήματα έχουν λυθεί. Σε πολλές αναπτυσσόμενες χώρες το σχολείο αποτελεί πράγματι δύσκολο όνειρο για γυναίκες που ζουν σε κοινωνίες που μαστίζονται από τη βία, τη φτώχεια και τις διακρίσεις. Στην Ευρώπη τα εμπόδια αυτά έχουν προ πολλού πάψει να υπάρχουν, η πρόσβαση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης είναι αυτονόητη και στις περισσότερες χώρες οι ακαδημαϊκές επιδόσεις τους υπερτερούν.
Υπάρχουν πολλά κείμενα, πολλών συγγραφέων, που θα μπορούσαν να μας δώσουν τη θέση της γυναίκας και στην αρχαία ελληνική κοινωνία. Ο Πλάτων προηγείται, όταν ομιλεί για τη γυναίκα της εποχής του. Κανείς, ακόμη, πριν από τον Πλάτωνα, δεν μπόρεσε να συλλάβει τον μεγαλειώδη ρόλο της γυναίκας, μέσα στην κοινωνία και μέσα στη ζωή, αυτό το γυναικείο δράμα μέσα στο κοινωνικό και ιστορικό γίγνεσθαι.
Η φωνή του Πλάτωνα, που φαίνεται σήμερα τόσο προοδευτική και πολύ επίκαιρη, θεωρήθηκε, ακόμη και από το μεγάλο μαθητή του, τον Αριστοτέλη, ως ρομαντική. Ο Σταγιρίτης πιστεύει ότι η γυναίκα είναι μια εξελικτική αστοχία. Και γι’ αυτό την αποκλείει από τον δημόσιο βίο, ενώ, παράλληλα, ισχυρίζεται ότι για την καλή οργάνωση του σπιτιού πρέπει να «ασκείται εξουσία και στη γυναίκα και στα παιδιά», γιατί εκ φύσεως ο άνδρας είναι καμωμένος για την εξουσία.

Για να κατανοηθεί πόσο προηγμένες ήταν και είναι οι πλατωνικές αντιλήψεις, αναφέρεται εδώ ότι η αρχαία εβραϊκή άποψη κατέτασσε τις γυναίκες μαζί με τα κτήνη και τα υλικά αγαθά: το θήλυ θεωρούσαν ως αιτία δυστυχίας, ανεκτή μόνο γιατί ήταν πηγή στρατιωτών. Ούτε οι υστερότερες εποχές έδειξαν κατανόηση για τη γυναίκα. Βέβαια, η Ντι Μπαρί και η Πομπαντούρ κατά το πρότυπο της Ασπασίας και της Φρύνης έγιναν, με τη βοήθεια των θελγήτρων τους, αφορμή να συγκεντρώνονται στα σπίτια τους σπουδαίοι πνευματικοί άνθρωποι. Ούτε αυτή η ίδια η Γαλλική Επανάσταση κατοχύρωσε τα δικαιώματα της γυναίκας, αν και η ελευθερία είχε γυναικείο όνομα.. Οι νεότεροι χρόνοι και η εποχή μας ακόμη, ως το 1900, δεν αναγνώριζαν δικαιώματα στη γυναίκα. Σπουδαίοι, μάλιστα, πνευματικοί άνδρες χρησιμοποίησαν, αντί μελάνης, χολή εναντίον της. Ο Βάιγκερ έδειξε ότι οι «γυναίκες δεν έχουν ψυχή». Ο Σοπενάουερ στο Δοκίμιο για τις γυναίκες τις χαρακτηρίζει ως «υπανάπτυκτο γένος» και ο Νίτσε κατηγορηματικά συμβουλεύει «να μην λησμονούμε το μαστίγιο» στη συναναστροφή με τις γυναίκες. Αλλά και στις αρχές του αιώνα μας, οι γυναίκες δεν είχαν δικαιώματα. Στην ευδαίμονα Αγγλία, ο σύζυγος μπορούσε κάθε νύχτα να διαπράττει μοιχεία. Στην Αφρική οι γυναίκες πωλούνταν ως εργαλεία, ενώ στην Ταϊτή θήλαζαν τους χοίρους…
Πόση απόσταση από τη θεήλατη φωνή του Πλάτωνα, ο οποίος υποστήριζε ότι μια άδικη μεταχείριση της γυναίκας κατέστρεφε όλη την προσπάθεια για σύσταση δίκαιης και ευνομούμενης πολιτείας..