Πάλι φέτος επιστρέφουν τα χελιδόνια.

Τα άκουσα πριν τα δω το πρωί – πρωί. 

Το μεσημέρι που γύρισα, ήδη τα σπιτοχελίδονα ψάχνανε για τις φωλιές τους, και οι σταχτάρες πετούσαν πολύ ψηλά, κυνηγιόντουσαν και κυνηγούσαν, ενώ έπεφταν ψιλές στάλες βροχής... Ίσως να μην το ξέρετε, αλλά στην Ελλάδα έχουμε 5 είδη χελιδονιών και 3 είδη σταχταρών, μικρά όμορφα πουλιά, που ταξιδεύουν 10.000 χιλιόμετρα, κάθε χρόνο τέτοια εποχή, για να αναπαραχθούν στην χώρα μας... 

Και τον Σεπτέμβρη, μαζεύονται πάλι σε μεγάλα κοπάδια, και ξαναφύγουν για να ξεχειμωνιάζουν σε πιο θερμά κλίματα, μεταναστεύουν στην Αφρική, άλλα 10.000 χιλιόμετρα μέχρι εκεί... 

Μα τις φωλιές τους τις κάνουν εδώ, εδώ ζευγαρώνουν και γεννάνε τα αυγά τους, εδώ μεγαλώνουν τα μωρά τους, και εδώ επιστρέφουν πάντα, παλιά και νέα ζευγάρια, και ο κύκλος της ζωής συνεχίζεται, στην πατρίδα τους, στα σπιτικά τους.
Έτσι και εδώ.. έχω την φωλιά τους και κάθε χρόνο μαζί φεύγουμε και μαζί γυρίζουμε ένα μικρό κρυφό ραντεβού.
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, με το πρώτο γνώριμο τιτίβισμα, η εποχή των νεοσσών, στο σπιτικό μου, άρχιζε συμπτωματικά με ένα μωρό χελιδονάκι... 

Και μετά έρχονταν όλα τα άλλα είδη, τα δεκαοχτουράκια, τα σταχταράκια, τα κιρκινεζάκια, τα τυτούδια, οι χουχουριστές, και ακόμα, οι καρδερίνες, και ένα σωρό άλλα φτερωτά, που είχαν την ατυχία να στριμωχτούν μέσα στις φωλιές και να βρεθούν στο κενό...

Και κατά παράδοξο τρόπο, τα χελιδονάκια ήταν αυτά που συνεργάζονταν καλύτερα. Γνώριζαν ότι οι φωλιές τους κάθε χρόνο είναι εδώ 

καθαρές και τους περιμένουν. Την ώρα του ταΐσματος τρώγανε όλο το φαγητό τους, το βράδυ μαζεύονταν όλα μαζί και γίνονταν μια κουμουλίτσα διπλώνοντας τα κεφαλάκια τους κάτω από τις φτερούγες τους, και όταν ήταν σχεδόν έτοιμα να φύγουν, φτεροκοπούσαν ανυπόμονα και δοκιμάζανε τα φτερά τους... Δεν μας φοβόντουσαν, με κοιτούσαν στα μάτια και καταλαβαίνανε ότι θέλω να τα βοηθήσω... Φέτος βλέπω μόνον ένα ζευγάρι χελιδόνια ..

Και η αλήθεια είναι ότι μόνον από νεώτερους ακούω πως τους ενδιαφέρουν τα πουλιά, οι γηραιότεροι γείτονες εκνευρίζονταν με την χαρά των χελιδονιών, το τιτίβισμα και ακόμα περισσότερο με την "απεχθή" κουτσουλιά (που έρχεται μαζί με την εγκατάσταση των πουλιών) και ρίξανε τις παλιές φωλιές τους, με αποτέλεσμα εκείνα να μην επιστρέψουν ποτέ ξανά... Τα πουλιά δεν είναι χαζά και δεν ξεχνούν, και η

διάρκεια ζωής τους, μπορεί να φτάσει μέχρι και τα 13 χρόνια... 

Ένας επιπλέον λόγος είναι και ότι στις πόλεις, δεν υπάρχει χώμα και λάσπη, και τα πουλιά χρησιμοποιούν τις παλιές φωλιές... Μόνον αν υπήρχαν ήδη κι άλλες, στον ίδιο χώρο, τα νέα ζευγάρια θα ξαναχτίζανε...

Αυτό έχω σκοπό να κάνω κι εγώ, ίσως όχι φέτος επειδή τα πουλιά γύρισαν πια, και οι αναγνωριστικές πτήσεις έχουν πλέον τελειώσει, αλλά οπωσδήποτε του χρόνου.. Θέλω τα χελιδόνια να γυρίσουν... Όσο για τα λερώματα, υπάρχουν τρόποι:
Βάζω πάνω στο τοίχο ιδικό χαρτί πλαστικοποιημένο, γύρω από τη φωλιά, τοποθετώ μια λεπτή σανίδα από κάτω, ώστε να μην πέφτουν οι κουτσουλιές στη βεράντα, και κάθε χρόνο τον Οκτώβρη, τα αλλάζω και τα έχω έτοιμα για τον επόμενο Μάρτη που 

επιστρέφουν τα πουλιά. Τα περιμένω κάθε χρόνο".. Αυτά είναι τα μικρά μου φιλαράκια μου .. να σας τα συστήσω είναι η χαρά μου να τα ακούω το πρωί να μου κελαηδούν και να περιμένουν το σουσάμι τους .. ακούνε στ' όνομα Ζωή και Φώτη .. είναι η ζωή μου και το φώς μου και αυτά ξέρουν αν πέσει κανένα μωρό από τη φωλιά τους κάποια στιγμή που θα λείπουν τα μεγάλα, παίρνω μια καρέκλα, το πιάνω μαλακά-μαλακά, και το ξαναβάζω στη φωλιά του... Και το βράδυ, κάθομαι και αγναντεύω και παίρνω μια ανάσα από τη δουλειά, τα ακούω μέσα στις φωλιές τους που μουρμουρίζουν μέσ' τον ύπνο τους... Δεν έχω λόγια, αυτό μόνο: 

Εγώ θα ήθελα να με διώξουν από το σπιτικό μου;

Ήρθε, ήρθε χελιδόνα
ήρθε και άλλη μεληδόνα
κάθισε και λάλησε και γλυκά κελάηδησε:
"Μάρτη, Μάρτη μου καλέ,
και Φλεβάρη φοβερέ
κι αν φλεβίσεις κι αν τσικνίσεις
καλοκαίρι θα μυρίσεις.
Κι αν χιονίσεις
κι αν κακίσεις,
πάλιν άνοιξη θ' ανθίσεις."
Καλή άνοιξη, σε όλους... και 

Καλή Σαρακοστή.