Η ιστορία της θαυματουργής εικόνας της Παναγίας, στην Τήνο…

Η εικόνα της Ευαγγελιστρίας στην Τήνο, η οποία κάθε χρόνο γίνεται αντικείμενο πανελλήνιου προσκυνήματος, ανευρέθη το 1823, κατά τη διάρκεια του μεγάλου Αγώνα για την ανεξαρτησία της Ελλάδας.

Η θαυματουργή εικόνα εντοπίστηκε κατόπιν σειράς ονείρων, τα οποία είχαν δει διάφοροι κάτοικοι του νησιού, πρώτος δε ο γηραιός Μιχαήλ Πολυζώνης, καταγόμενος από την Άνδρο. Κατόπιν, μια υπέργηρη μοναχή, ονομαζόμενη Πελαγία, είδε στον ύπνο της τη Θεοτόκο, που τη διέταξε να αποκαλύψει σε έναν από τους προκρίτους της Τήνου, ονόματι Σταματέλο Καγκάδη, ότι στον αγρό του Αντ. Δοξαρά υπήρχε ένας ναός, βαθιά χωμένος στη γη, ο οποίος έπρεπε να ανοικοδομηθεί μεγαλοπρεπώς.

Έτσι, τον Σεπτέμβριο του 1822 ξεκίνησαν οι ανασκαφές υπό την επίβλεψη του Σταματέλου Καγκάδη και λίγες ημέρες αργότερα, βρέθηκαν τα θεμέλια ενός αρχαίου ναού του Προδρόμου. Μόνο πλησίον του Ιερού Βήματος, ανακαλύφθηκε τελικά ένα φρέαρ παλαιότατο, βάθους περίπου είκοσι μέτρων.

Μετά τη διακοπή των ανασκαφών, χτυπήθηκε το νησί από επιδημία πανώλης. Τότε, η μοναχή Πελαγία είδε στο όραμά της και πάλι την Παναγία, η οποία της είπε ότι θα εξόντωνε όλους τους κατοίκους της Τήνου, εάν δεν ανοικοδομούσαν τον ναό.

Πράγματι, μετά από λίγο καιρό ο ναός ήταν έτοιμος, ενώ υπολειπόταν μονάχα η διακόσμηση και η πλακόστρωσή του.

Στις 30 Ιανουαρίου του 1823 το μεσημέρι, ανήμερα της εορτής των Τριών Ιεραρχών, μερικοί εργάτες ισοπέδωναν το έδαφος του ναού, όταν ένας από αυτούς, ονόματι Εμμ. Μάτσας ή Σπανός, αντιλήφθηκε ότι η αξίνα του προσέκρουσε σε ξύλο και το έχυσε στη μέση. Από περιέργεια, ο Σπανός το καθάρισε με το χέρι του και διαπίστωσε ότι από το ένα μέρος ήταν καμένο το ξύλο, ενώ από το άλλο διατηρούσε ίχνη χρωμάτων. Έσπευσε να το καθαρίσει καλύτερα και είδε ότι επρόκειτο περί μιας εικόνας. Δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία ότι τα δύο τεμάχια ξύλου ήταν η εικόνα της Παναγίας.

Έτσι, όταν η εικόνα καθαρίστηκε επιμελώς, αποκαλύφθηκε ότι παρίστανε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Από άποψη τέχνης, ήταν ένα αληθινό αριστούργημα! Η αξίνα του εργάτη είχε κόψει την εικόνα στο μέσον, μεταξύ των προσωπογραφιών της Θεοτόκου και του Αρχάγγελου Γαβριήλ, χωρίς να τις πλήξει. Τούτο θεωρήθηκε θαύμα!

 Μετά την ανεύρεση της εικόνας, η επιδημία της πανώλης εξαφανίστηκε ευθύς. Οι κάτοικοι της Τήνου, τότε, καταλήφθηκαν από ιερό ενθουσιασμό και αποφάσισαν σύσσωμοι να αναγείρουν περικαλλή Ναό επ’ ονόματι της Ευαγγελιστρίας.

Ο Ναός ανεγέρθηκε τάχιστα και ήταν έτοιμος εντός του ίδιου έτους, του 1823 δηλαδή. Ο Ναός της Ευαγγελιστρίας στην Τήνο είναι εκείνος, στον οποίο έκτοτε ολόκληρη η Ελληνική Ορθοδοξία προσέρχεται να προσκυνήσει τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΑΘΗΝΑΙ”, στις 14/08/1925…

«H ζωγραφική ήταν για μένα ένα όνειρο που με ταξίδευε»

 Ή ζωγραφική ήταν για μένα ένα όνειρο που με ταξίδευε» ένα «άπιαστο όνειρο».
Η αγάπη μου στο να ταξιδεύω σε μια κόλα χαρτί, με οδήγησε σε μονοπάτι που για μένα άρχισαν όλα να γίνονται εφικτά και πιο σωστά ένας νέος τρόπος έκφρασης.

 Με μια μπογιά στα χέρια τα παιδιά αποτυπώνουν τα διάφορα στάδια της ανάπτυξής τους με τρόπο που τα λόγια συχνά δε μπορούν να περιγράψουν. Μία μουτζούρα μπορεί να αποτελεί απλά το γλίστρημα του χεριού στο χαρτί μπορεί και όχι. Είναι πολύ σημαντική η ζωγραφική στην ανάπτυξη του παιδιού και πώς μπορούν να ενθαρρύνουμε εμείς αυτό το τόσο ιδιαίτερο μέσο έκφρασης. Η εμπειρία της ζωγραφικής στη ζωή του παιδιού αποτελεί συχνά μέρος της διασκέδασις του στο σπίτι αλλά και κομμάτι της εκπαίδευσής του. Αυτό που κάνει αυτή τη δραστηριότητα ίσως πιο ξεχωριστή από άλλες δραστηριότητες, όπως το ελεύθερο παιχνίδι, η μουσική, οι αθλητικές δραστηριότητες και πολλά άλλα, είναι η δυνατότητα να αφήνει πίσω του, ένα αποτύπωμα: το ίχνος δηλαδή μιας εμπειρίας το οποίο μπορεί να κρατηθεί ή να πεταχτεί, να γοητεύσει ή να απογοητεύσει, να σχολιαστεί, να γίνει δώρο, ή να παραμείνει σε ένα συρτάρι και να σκονίζετε. 

 Σε οποιαδήποτε περίπτωση, αυτό το ίχνος, το τελικό ή ημιτελές έργο δηλαδή, πάντα θα αποτελεί την ολοκλήρωση μιας δραστηριότητας που πήρε συγκεκριμένη μορφή μετά από συγκεκριμένες φυσικές κινήσεις αλλά και συγκινησιακές νοητικές αντιδράσεις . Όταν ένα παιδί στην ηλικία των 3 - 4 ετών μουτζουρώνει σε ένα κομμάτι χαρτί, ή στον τοίχο, χρησιμοποιεί όλο του το σώμα και στην ουσία αυτό που αποτυπώνει είναι η ίδια η κινητικότητα του. Αυτό που ευχαριστιέται και απολαμβάνει το παιδί είναι η ίδια η ικανοποίηση που του προκαλεί η δυνατότητα της κίνησης και η κατάκτηση του χώρου μέσα από αυτή του την κίνηση. Βλέποντας ένα παιδί να ζωγραφίζει και ακούγοντας τις ερμηνείες που δίνει για τις ζωγραφιές του, είναι σαν να διαβάζουμε την ψυχή του, επειδή μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα για τη ζωή του, τους προβληματισμούς του και τις ανησυχίες τους. Ένα μικρό παράδειγμα να γνωρίσουμε τα παιδιά μας μέσου της ζωγραφικής.
Το τζάκι : είναι σύμβολο συντροφικότητας, θαλπωρής και αγάπης. Αν ο καπνός της καμινάδας κατευθύνεται δεξιά, το παιδί κοιτάζει αισιόδοξα το μέλλον, αν κατευθύνεται προς τα αριστερά δηλώνει εσωστρέφεια. Και τέλος αν ο καπνός κρύβει τον ήλιο είναι ένδειξη κατάθλιψης 

 Επικράτηση ροζ χρώματος: είναι χρώμα που χρησιμοποιείτε κυρίως από τα κορίτσια και δηλώνει την γυναικεία φύση και την αίσθηση ηρεμίας.
Του μαύρου: το προτιμούν κυρίως τα εσωστρεφή παιδιά. Συμβολίζει τον φόβο, την ανησυχία και την επιθυμία περιθωριοποίησης.
Του γκρίζου: χρησιμοποιείται κυρίως από παιδιά εσωστρεφή, δύσκολα και με πνεύμα αντιλογίας.
Του λευκού: τα δειλά παιδιά φτιάχνουν μικρά σχέδια αφήνοντας το υπόλοιπο χαρτί κενό
Κάποια στιγμή αργότερα, όταν είχα αποκτήσει πλέον μεγαλύτερη εμπειρία στη ζωγραφική, αντιλήφθηκα ότι μπορούσα να αφιερώσω περισσότερο χρόνο στα όνειρά μου. Και το έκανα, βάζοντας όλη μου την ψυχή...
Στη ζωγραφική αφήνω το μυαλό μου ελεύθερο να εκφραστεί. Τις περισσότερες φορές αυτό που βγαίνει στα έργα μου δεν είναι μια ρεαλιστική απόδοση της πραγματικότητας. Η ακρίβεια δεν είναι και η αλήθεια». Μου άρεσε να αντιγράφω πίνακες , να κλέβω σκέψεις για να μπορώ να καταλάβω αν το αποτέλεσμα είναι αληθινό ή καλύτερα το όνειρο να ζωγραφίσω θα γινόταν πραγματικότητα. Μου άρεσε να βλέπω να ζωγραφίζουν. Στα μάτια ενός μικρού παιδιού οι μπογιές, τα χρώματα, η παλέτα, το πινέλο... φαντάζουν μαγικά». Είναι ένας τρόπος έκφρασης ψυχής. Ζωγράφιζα ότι αγαπούσα πολύ.
«Σημασία έχει να δίνεις την ψυχή σου σε ό,τι κάνεις» αγαπώ την φύση με μαγεύουν τα χρώματα της , ο ήλιος το φεγγάρι, τα αστέρια ο ουρανός, χλωμά πρόσωπα που η πινελιά τους δίνει το ρουζ της ομορφιάς. Να το ζεις, να το αγαπάς αυτό που κάνεις και το αποτέλεσμα πιστεύω πάντα θα μας δικαιώσει.

 

Τί ξέρουμε πραγματικά για τους τάρανδους των Χριστουγέννων;

Έφτασε λοιπόν η πιο όμορφη εποχή του χρόνου, τα Χριστούγεννα. Όλοι οι δρόμοι στολισμένοι, παντού μελωδίες Χριστουγέννων και όλα τα παιδάκια, μικρά και μεγάλα, αναμένουμε πως και πως τον ερχομό του Άγιου Βασίλη, με την συνοδεία φυσικά των ταράνδων του.
Οι τάρανδοι του Άγιου Βασίλη από τα παιδικά μας χρόνια είναι το σύμβολο των Χριστουγέννων και της πρωτοχρονιάς. Και ποιος δεν ξέρει ότι το έλκηθρο του Αγίου Βασίλη το σέρνουν οι τάρανδοι του;
Μικροί και μεγάλοι έχουν τραγουδήσει το “Ρούντολφ το ελαφάκι”, δηλαδή για την ακρίβεια το ταρανδάκι του Αγίου.

Τι μπορούν να κάνουν οι τάρανδοι που δεν μπορούν τα άλλα ζώα;

Τραβούν το έλκηθρο του Άγιου Βασίλη. Ανάμεσά τους και ο διάσημος Ρούντολφ, το ελαφάκι. Αλλά γιατί ο αγαπημένος άγιος των παιδιών διάλεξε αυτά τα συμπαθητικά τετράποδα; Τι μπορούν να κάνουν οι τάρανδοι που δεν μπορούν τα άλλα ζώα;
Οι τάρανδοι ενδείκνυνται για να τραβούν έλκηθρα, επειδή είναι τα μόνα από την οικογένεια των ελαφιδών που μπορούν να εξημερωθούν. Άλλα ζώα της ίδιας οικογένειας, όπως η άλκη ή το ελάφι, δεν είναι εξημερώσιμα. Και κάτι ακόμη: οι τάρανδοι ζουν σε αγέλες.
Μπρρρ!
Ενώ τα άλογα σε θερμοκρασίες 50 βαθμών υπό το μηδέν θα πάγωναν αμέσως, οι τάρανδοι αντέχουν μια χαρά. Άλλωστε δεν έχουν άλλη επιλογή, αφού ζουν σε μέρη όπως η βόρεια Αμερική, η Σκανδιναβία και η Σιβηρία. Από το κρύο τους προστατεύει το πυκνό τους τρίχωμα.
Οι μαγικές οπλές

Οι τάρανδοι είναι οπληφόρα ζώα. Οι οπλές τους επιτρέπουν να μην βουλιάζουν στο χιόνι. Ενώ όταν αναζητούν τροφή, τους βοηθούν να βγάζουν στην επιφάνεια τα χόρτα. Παράλληλα όμως τα ίχνη των οπλών τους προδίδουν και το πέρασμα του Άγιου Βασίλη.
Πρωταθλητές στο χιόνι

Οι τάρανδοι τρέχουν με ταχύτητα μέχρι και 80 χιλιόμετρα την ώρα. Γι' αυτό και κάποιοι διοργανώνουν αγώνες δρόμου ταράνδων. Για να μην υπερθερμαίνονται, τα ζώα αυτά χρησιμοποιούν μια ιδιαίτερη τεχνική: με 300 εισπνοές ανά λεπτό από τη μύτη μειώνεται η θερμοκρασία του αίματος στο ιγμόρειο άντρο.
Καριμπού

Υπάρχουν πολλά είδη ταράνδων, τα οποία κατατάσσονται σε δύο κατηγορίες: μία από αυτές ζει στις τούνδρες και η άλλη στα δάση. Ο βορειοαμερικάνικος τάρανδος ονομάζεται Καριμπού και ζει στην Αλάσκα, τον Καναδά και την Γροιλανδία.
Δεινοί κολυμβητές
Οι τάρανδοι διανύουν χιλιάδες χιλιόμετρα αναζητώντας τροφή. Γι' αυτό το σκοπό συγκεντρώνονται σε κοπάδια που αποτελούνται πολλές φορές από χιλιάδες ταράνδους. Πολλές φορές ο δρόμος τους, τους οδηγεί στα ποτάμια. Ευτυχώς που είναι και δεινοί κολυμβητές.
Οι αγαπημένοι των Λαπώνων

Η αξία και η ανθεκτικότητα των ταράνδων τους καθιστά απαραίτητους σε πολλούς λαούς που ζουν στο Βορρά. Λαοί όπως οι Λάπωνες που ζουν στη Σκανδιναβία τους χρησιμοποιούν ως μεταφορικά μέσα, πίνουν το γάλα τους αλλά τρώνε (δυστυχώς) και το κρέας τους.
Γιατί τα μάτια τους αλλάζουν χρώμα τον χειμώνα;
Το 2013 μια ομάδα νευροεπιστημόνων του University College of London, που ασχολούνται με την όραση των ζώων, απάντησε επιτέλους γιατί αλλάζουν χρώμα τα μάτια των ταράνδων. Όπως λένε λοιπόν, η χρυσαφένια λάμψη που αποκτούν τα μάτια τους το καλοκαίρι, οφείλεται σε ένα στρώμα πίσω από τον αμφιβληστροειδή που μοιάζει με καθρέφτη, το οποίο αντανακλά το φως όπως και η γάτα. Μέσα στο υποτονικό φως του χειμώνα, το ίδιο στρώμα υπόκειται σε μια περίπλοκη μεταμόρφωση και αλλάζει το είδος του φωτός που αντανακλά τώρα, δίνοντας αυτό το χαρακτηριστικό μπλε χρώμα στα μάτια τους. Ακόμη όμως και τα πέλματά τους διαφοροποιούνται με την εναλλαγή των εποχών. Το καλοκαίρι, που το έδαφος είναι λιγότερο υγρό, τα πέλματα των ποδιών τους μαλακώνουν, ενώ τον χειμώνα μέσα στον γλιστερό πάγο και το μαλακό χιόνι σκληραίνουν αποκαλύπτοντας τις άκρες των οπλών τους, δίνοντάς τους ακόμα αποτελεσματικότερη πρόσφυση στις απόκρημνες πλαγιές.
Τι γνωρίζουμε πραγματικά για τους τάρανδους των Χριστουγέννων;
Τα ονόματά τους αναφέρονται για πρώτη φορά στο ποίημα του Clement Moore «Επίσκεψη από τον Άγιο Νικόλαο».
Μη ξεχνάμε πως ο δικός μας Άγιος Βασίλης, είναι ο Άγιος Νικόλαος των δυτικοευρωπαίων.
Τα ζώα σχηματίζουν μια ομάδα ιπτάμενων τάρανδων σύνολο 9 τάρανδοι, που τραβούν το έλκηθρο του Αγίου Βασίλη, ώστε να παραδώσει τα Χριστουγεννιάτικα δώρα σε όλο τον κόσμο.
Κάθε ένας έχει τα δικά του χαρακτηριστικά και ευθύνες.
Dasher (ο τολμηρός) Το όνομα του Dasher περιγράφει το κύριο χαρακτηριστικό του. Είναι ο πιο τολμηρός από όλους, γρήγορος και γεμάτος ενέργεια. Είναι πάντα έτοιμος να τρέξει, να βγει μπροστά.
Dancer (η χορευταρού) Είναι το νεαρότερο θηλυκό της ομάδας. Μια χαριτωμένη ταρανδίνα με δυνατά πόδια, που λατρεύει να χορεύει.
Prancer (ο χοροπηδηχτούλης) Ο Prancer είναι ο νεαρότερος αρσενικός στην ομάδα. Του αρέσει να διασκεδάζει κι είναι γεμάτος ενέργεια.
Vixen (η στρίγγλα) Η Vixen είναι το μεγαλύτερο σε ηλικία θηλυκό και λίγο στρίγγλα. Οι άλλοι τάρανδοι βασίζονται σε αυτήν. Τους ενθαρρύνει να ταξιδέψουν ακόμα και στον πιο άσχημο καιρό. Η Vixen είναι έξυπνη με ισχυρή θέληση. Συνήθως βρίσκεται δίπλα στον Dancer.
Comet (ο κομήτης) Ο Comet είναι από τους πιο γρήγορους τάρανδους, όπως λέει και το όνομά του. Τρέχει σα κομήτης. Μαζί με τον Cupid βοηθούν την ομάδα να πετά ακόμη και σε ισχυρούς ανέμους και κακές καιρικές συνθήκες.
Cupid (ο έρωτας) Ο Cupid βρίσκεται πάντα μπροστά επειδή πετάει ευθεία σα βέλος. Είναι ο καλύτερος στο να κατευθύνει τους άλλους τάρανδους μαζί με τον Comet.
Donner ( η βροντή) Ο Donner είναι ο πιο δυνατός από όλους. Το όνομα του σημαίνει «βροντή» στα γερμανικά. Ο Donner είναι ο παλαιότερος των ταράνδων. Πετάει δίπλα στο Blitzen.
Blitzen (η αστραπή) Ο Blitzen είναι ο ταχύτερος τάρανδος στο έλκηθρο. Blitzen σημαίνει «αστραπή» στα γερμανικά. Είναι ο δεύτερος  δυνατότερος τάρανδος.
Ρούντολφ Ο Ρούντολφ είναι γνωστός για την κόκκινη φωτεινή μύτη του.
Δεν είναι μέλος της κυρίας ομάδας. Προστίθεται μόνο όταν οι καιρικές συνθήκες είναι δύσκολες και έχει ομίχλη, για να φωτίζει με τη μύτη του. Η λαμπερή κόκκινη μύτη του, τον έκανε διάσημο μεταξύ των άλλων τάρανδων.
Η ιστορία του Ρούντολφ γράφτηκε αρχικά από τον Robert L. May για τα πολυκαταστήματα Montgomery Ward το 1939. Το βιβλίο δόθηκε στα παιδιά στο κατάστημα την εποχή των Χριστουγέννων.

Η ιστορία του Ρούντολφ λένε ότι όταν επισκέφθηκε ο Άγιος Βασίλης το σπίτι του Ρούντολφ, για να δώσει τα δώρα, είδε ότι η μύτη του μικρού ταράνδου λάμπει στο σκοτάδι. Η ομίχλη ήταν πολύ πυκνή και το έλκηθρο δε μπορούσε να ταξιδέψει. Τα δώρα δε θα έφταναν ποτέ στα παιδιά και τα Χριστούγεννα θα καταστρέφονταν. Έτσι αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τον Ρούντολφ σαν προβολέας για να τον οδηγήσει μέσα στη νύχτα.
Ο ταρανδάκος στο τέλος επιστρέφει σαν ήρωας πίσω στο χωριό του, αφού έσωσε τα Χριστούγεννα! Χο χο χο!