Τεχνητή Λίμνη Πολυφύτου Κοζάνης.

Η υψηλή γέφυρα των Σερβίων, ή αλλιώς η γέφυρα της Νεράϊδας, είναι μία από τις μακρύτερες γέφυρες της Ελλάδας.

Έχει μήκος 1.372 μέτρα και ύψος 55 μέτρα από τα νερά της λίμνης Πολυφύτου. Ουσιαστικά, πρόκειται για δύο γέφυρες που ενώνονται. Είναι η Υψηλή Γέφυρα Σερβίων και η γέφυρα του Ρυμνίου, μικρότερη σε μήκος, που φτάνει τα 615 μέτρα.

Η γέφυρα της Νεράιδας, όπως την αποκαλούν, λόγω του οικισμού που βρίσκεται στο βόρειο άκρο της λίμνης, είναι το πιο εντυπωσιακό τμήμα της Εθνικής Οδού Κοζάνης - Λάρισας.

Τα έργα της κατασκευής ξεκίνησαν το 1972 και η γέφυρα εγκαινιάστηκε το 1976, όταν δημιουργήθηκε η τεχνητή λίμνη Πολυφύτου στον ποταμό Αλιάκμονα.
Ο θρύλος λέει ότι η ονομασία του χωριού προήλθε από τις Νεράιδες που εμφανίζονταν στους πρώτους πρόσφυγες της περιοχής που ήρθαν από την Σεβάστεια του Πόντου, μόλις γινόταν η δύση του ηλίου. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, όταν οι νέοι του χωριού περνούσαν την γέφυρα, οι Νεράιδες του ποταμού τους προέτρεπαν να πέσουν μέσα στα νερά και να τις συναντήσουν.

Την ονομασία του χωριού την έδωσε ο Δεσπότης Σερβίων Κοζάνης Μακαριστός Ιωακείμ, που όταν είδε τα πολλά νερά που ανάβλυζαν στην όχθη του ποταμού, ενθουσιάστηκε και πρότεινε στους κατοίκους από Νέα Ηράκλεια να μετονομασθεί σε Νεράϊδα.

Δίπλα στη γέφυρα και στην έδρα του Ναυτικού Ομίλου Κοζάνης έχει δημιουργηθεί μαρίνα, ενώ υπέροχη είναι η θέα της από το χωριό Νεράιδα Κοζάνης, τα ξενοδοχεία, οι ταβέρνες, και οι καφετέριες του οποίου, αποτελούν αγαπημένο μέρος αναψυχής των Κοζανιτών, αλλά και πολλών άλλων.

Στα νερά της έχουν καταγραφεί τουλάχιστον 17 είδη ψαριών του γλυκού νερού. Έχει αναδειχθεί σε σημαντικό τόπο για την ορνιθοπανίδα της, αφού έχουν καταγραφεί 128 είδη πουλιών. 

Η περιοχή της λίμνης είναι φιλόξενη, καθώς μεταναστευτικά είδη ζώων βρίσκουν το χειμερινό τους καταφύγιο. Περίπου το 1/3 των ειδών που απαντούν στην Ελλάδα. Μεταξύ αυτών αργυροπελεκάνοι (περισσότεροι από 100 σε μόνιμη βάση), μαυροπελαργοί, χρυσογέρακα, πετρίτες, αετογερακίνες, φιδαετοί,  χαλκόκοτες, μελισσοφάγοι, ερωδιοί, κορμοράνοι κλπ. Μερικά από τα είδη αυτά είναι σπάνια ή απειλούνται με εξαφάνιση. Η λίμνη του Πολυφύτου συγκεντρώνει όλες τις προϋποθέσεις για να ενταχτεί στις Σημαντικές Περιοχές για τα Πουλιά (ΣΠΠ).

Η ερπετοπανίδα περιλαμβάνει είδη, όπως βαλκανοβάτραχους, γραικοβάτραχους, δεντροβάτραχους, φρύνους, πρασινόφρυνους, μεσογειακές χελώνες, κρασπεδωτές χελώνες, κονάκια, αβλέφαρους, πρασινόσαυρες, τοιχογουστέρες, τυφλίτες, νερόφιδα, λιμνόφιδα, σαπίτες, λαφιάτες, σαΐτες και οχιές. Στα γύρω βουνά ζούνε υγιείς πληθυσμοί από λύκους, ενώ πιο σπάνια και περιστασιακή είναι η παρουσία της αρκούδας. Στα νερά της λίμηης και στα γύρω ποτάμια και ρέματα ζούνε αρκευές βίδρες, ενώ άλλα θηλαστικά της περιοχής είναι οι αγριόγατες, οι αλεπούδες, οι αγριόχοιροι, οι ασβοί, οι νυφίτσες, τα κουνάβια, οι σκατζόχοιροι, οι λαγοί και οι δεντρομυωξοί.

Η λίμνη Πολυφύτου είναι ένας από τους πιο πλούσιους ηπειρωτικούς ψαρότοπους με τους ντόπιους επαγγελματίες να κάνουν μέχρι και εξαγωγές. Στα νερά της λίμνης έχουν καταγραφεί 17 είδη ψαριών με σημαντικότερη την παρουσία των γουλιανών (Silurus glanis) που πολλές φορές φτάνουν σε τεράστια μεγέθη. Άλλα σημαντικά είδη είναι η αμερικανική πέστροφα, το γριβάδι, ο σύρτης, η πεταλούδα, το περκί, τα χέλια, το τσιρώνι, η τούρνα, ο μακεδονικός ποταμοκέφαλος, η μακεδονική μπριάνα, το θεσσαλόσιρκο, η μαλαμίδα, ο χορτοφάγος κυπρίνος και ο ασημοκυπρίνος. Τέλος, στη λίμνη ζούνε γαλάζιες καραβίδες αλλά και το δίθυρο μαλάκιο του είδους Dreissena polymorpha.

Τα λόγια περιττά ακόμα και η εικόνα από ψηλά δεν μπορεί να αποτυπώσει την μοναδικότητα του τοπίου στο σύνολο του. Ένας υγροβιότοπος από αυτούς που σπάνια συναντάς και πολύ πιο σπάνια σου δίνεται η δυνατότητα να τον διασχίσεις πάνω από μία Νεράϊδογέφυρα.

Το πάρκο της Νεράιδας είναι γνωστό και για τα ερωτευμένα ζευγάρια που προσελκύει και που επιλέγουν να έχουν φόντο τη γέφυρα και το απίστευτο φεγγάρι που ξεπροβάλλει σαν πέσει ο ήλιος για να βγάλουν την πιο ατμοσφαιρική φωτογραφία της ζωής τους.

Όλα στην χρονομηχανή

Η Γαλλία θα πουλήσει κάποια από τα έπιπλα αντίκες της εθνικής συλλογής, προκειμένου να ενισχύσει τα νοσοκομεία της χώρας, τα οποία δέχθηκαν άνευ προηγουμένου πίεση από την πανδημία του κορωνοϊού.

Η Mobilier National, η εθνική συλλογή επίπλων, οργανισμός υπό το υπουργείο Πολιτισμού, συντάσσει μια λίστα με αντικείμενα που κατέχει, τα οποία θα πωληθούν σε δημοπρασία τον Σεπτέμβριο. Ακόμη δεν είναι γνωστό τι θα βγει στο σφυρί, αλλά τα γαλλικά ΜΜΕ αναφέρουν ότι θα επιλεγούν περίπου 100 αντικείμενα του 19ου αιώνα, ιδιαίτερα από την περίοδο βασιλείας του Λουδοβίκου Φιλίππου (1830-1848).

«Ο συλλέκτης που αγαπάει το ωραίο έχει το μικρόβιο στο DNA του.
Ακόμη κι αν πεινάει, θα πάει να αγοράσει αυτό που του άρεσε» για πελάτες του παλαιοπωλείου που δεν σταματούν να κυνηγούν το ωραίο, ακόμη και σε περίοδο κρίσης. «Υπάρχουν και οι νεόπλουτοι που τα αγοράζουν απλώς για να αποκτήσουν πρεστίζ και όχι γιατί αγαπούν την τέχνη.

Υπήρχε μια σκηνή στην Μαντάμ Σουσού, όπου η Άννα Παναγιωτοπούλου θέλει να κάνει εντύπωση και πηγαίνει να αγοράσει έναν πίνακα.
Ο πωλητής της δείχνει έναν λέγοντας της πως είναι λάδι σε μουσαμά.
Εκείνη ρωτά: “Το λάδι είναι εκλεκτής ποιότητας;”», λέει με νόημα ο κ. πολωτής που ξεκίνησε να ασχολείται με το αντικείμενο από τα 17 του, όταν αποφάσισε να εκπαιδευθεί ως συντηρητής έργων τέχνης. 

«Το παλιό έχει μια αισθητική αλλόκοτη, κρύβει ένα μυστήριο, το μυστήριο του χρόνου.
Δες αυτό το γλυπτό της γονιμότητας. Φτιάχτηκε το 1730. Σκέψου πόσα τάματα τοποθέτησαν πάνω του, πόσοι το προσκύνησαν». 

Ο κ. πολωτής συνεχίζει να αναπολεί μπροστά σε μία παλιά ξύλινη πόρτα που έφερε από την Χίο. «Πόσα χιλιάδες χέρια χτύπησαν αυτή την πόρτα… Πόσα συναισθήματα όταν άνοιγε… Δες τώρα και αυτό το γλυπτό που είναι ολοκαίνουριο. Δεν δημιουργεί κανένα από αυτά τα συναισθήματα.
Η φθορά είναι αυτή που ντύνει το παλιό αντικείμενο με την συναισθηματική αξία».

 Η Αναγέννηση στο Μοναστηράκι

«Γιουσουρούμ» σκέφτονται ο κ. πολωτής και οι γιοι του να ονομάσουν το νέο τους παλαιοπωλείο, ενώ σκοπεύουν να το γεμίσουν με ευρωπαϊκές αντίκες, καθώς ο ιδιοκτήτης του τρέφει ιδιαίτερη αγάπη για τα γαλλικά έπιπλα περασμένων αιώνων. «Στην Ελλάδα δεν υπήρχε τέχνη στους αιώνες της Τουρκοκρατίας. Το μόνο που είχαμε ήταν σοφράδες. Ενώ όλα τα γαλλικά έπιπλα και διακοσμητικά που θα δεις εδώ είναι βγαλμένα από παλάτια, από αριστοκρατικά σπίτια». 

Τα περισσότερα από αυτά, ο ιδιοκτήτης του παλαιοπωλείου τα προμηθεύεται από δημοπρασίες του εξωτερικού, στις οποίες παρίσταται ο ίδιος, κυνηγώντας συνεχώς το ωραίο. Οι πραγματικές ευκαιρίες όμως κρύβονται αλλού: «Όταν ξεκίνησα την δουλειά, ένας γέρος παλαιοπώλης μου έμαθε το εξής:

 Το πραγματικό έργο τέχνης θα το πάρεις ή πολύ ακριβά ή τζάμπα. Είναι νόμος».
Όπως εξηγεί, πολλοί είναι αυτοί που δεν γνωρίζουν την αξία των αντικειμένων που βρίσκονται σκονισμένα στο πατάρι τους και τα ξεφορτώνονται όσο-όσο.

 

Flower in the desert

 This happened many many summers ago. 

There was a young flower in the desert where all was dry and sad looking... 
It was growing by itself...enjoying every day...

and saying to the sun "When shall I be grown up"? And the sun would say "Be patient"… 

Each time I touch you, you grow a little"... And she was so pleased. Because she would have a chance to bring beauty to this corner of sand ... And this is all she wanted to do… bring a little bit of beauty to this world.

One day the hunter came by and stepped on her. She was going to die and she felt so sad. Not because she was dying but because she would not have a chance to bring a little bit of beauty to this corner of the desert. 

The Great Spirit saw her, and was listening. Indeed, he said. She should be living. And he reached down and touched her and gave her life.
And she grew up to be a beautiful flower and this corner of the desert became so beautiful because of her.