Η ζωή είναι σαν το γλυκό του κουταλιού.

 Φίλοι μου καλησπέρα, σας εύχομαι να περάσετε ευλογημένη και χαρούμενη Παναγιά.. Την Ευλογία Της να έχουμε και να μας χαρίζει Υγεία, Ειρήνη, Αγάπη και Καλή ευλογημένη ζωή.

Από μικρή μου άρεσαν τα ταξίδια και η εμπειρίες άλλων κρατών. Πάντα σκεφτόμουνα ότι για να είσαι ένας καλλιεργημένος άνθρωπος, δεν φθάνει η μόρφωση θέλει δίπλα και την εμπειρία της ίδιας της Ζωής. Έτσι από πολύ νέα αποφάσισα να γεμίσω το κουτί της Πανδώρας μου με εμπειρίες από την ίδια την ζωή. 

 
Πήρα μια περιστρεφόμενη υδρόγειος σφαίρα και μαζευτήκαμε 6 φίλες με τις ίδιες ανησυχίες και αρχίσαμε την εξόρμηση στον πλανήτη Γη. 

 

Η Υποχρεώσεις και το οικονομικό μας, μας ανάγκασε να διαλέξουμε μια εποχή που θα ήταν ευλογημένη και θα βοηθούσε την κάθαρση του μυαλού μας. Έτσι ορίσαμε την Καθαρά Δευτέρα κάθε έτους να είναι η περίοδος αδειών μας, να καθαρίσουμε το σώμα μας και την ψυχή μας. Από αρχή του χρόνου μαζεύαμε σ ένα κουμπαρά τα έξοδα διακοπών μας, γυρίζαμε την περιστρεφόμενη σφαίρα και όπου σταματούσε ήταν ο νέος προορισμός μας….

Υπήρχε πάντα το ερέθισμα να συνδυάσουμε χώρες γύρο από τον προορισμό μας, για να μπορέσουμε να δούμε όσο γίνετε περισσότερα κράτη και μέρη σ αυτό το 20ήμερο ταξίδι. Αυτή η παρέα μεγάλωσε και γίναμε 20 – 25 άτομα, αγαπημένοι, αδέλφια μεταξύ μας, συμφωνούσαμε να καλύπτουμε τις ανάγκες του ταξιδιού, να σκεφτόμασταν το οικονομικό, να είναι  όμορφο, ευλογημένο με πολλά γέλια, αλλά πάνω απ όλα να μην χάσει το εκπαιδευτικό σκοπό του.
Αχ αυτή η περιστρεφόμενη σφαίρα άλλαξε χρώμα από τα δάχτυλά μας να προσπαθούμε με κλειστά μάτια να διαλέξουμε την περιοχή των ονείρων μας, μόλις διαλέγαμε τον προορισμό, διαλέγαμε και γειτονικές τοποθεσίες που ήταν στην πορεία μας. Μ ένα σπάρο δύο με τρία τρυγόνια 😂
Έτσι από τα 22 μου αρχίσαμε να μαθαίνουμε σιγά – σιγά τον κόσμο.
30 ολόκληρα χρόνια διήρκεσε αυτή η εξόρμηση στο εσωτερικό.  Τότε ήταν όμορφες εποχές, ευλογημένες μέρες, ο κόσμος σεβόταν τον άλλο, δεν υπήρχε τόση κακία, τα πάντα ήταν οικονομικά, ανθρώπινα, ειλικρινές φιλίες και προσιτά για μας τους εργαζόμενους.

Ξεκινήσαμε ήπειρο – ήπειρο να γυρίζουμε με αεροπλάνα, τρένα, καράβια, ποδήλατα ότι υπήρχε διαθέσιμο και οικονομικό να μάθουμε μια άλλη κουλτούρα, κάτι καινούργιο αλλά χρήσιμο στην ζωή. Αυτά τα ταξίδια μας ήταν τόσο παιδικά με γέλια και χαρές, μαθαίναμε ήθη και έθιμα, βλέπαμε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους, ανακατεύαμε χάρτες και τοπικούς οδηγούς, αρκεί να μάθουμε τα πάντα από κάθε τόπο. Προσπαθούσαμε να μπούμε στο δικό τους τρόπο ζωής για να μπορέσουμε να καταλάβουμε αυτά που βλέπαμε. Όλα αυτά ήταν τόσο όμορφα και έδεναν όλα μαζί, σαν να δένει το σιρόπι από το γλυκό του κουταλιού, δένει σε σιγανή φωτιά και παίρνει τον απαιτούμενο χρόνο του. Έτσι και εμείς μάθαμε να έχουμε υπομονή, κουράγιο στην ταλαιπωρία και όρεξη να μάθουμε όλο και περισσότερα καθημερινά.
Μάθαμε από την φτώχεια που ζούσαν λαοί ορισμένων κρατών, αλλά και την πολυτέλεια, την υπερβολική σπατάλη, και τον νεοπλουτισμό τους. Πήραμε την εμπειρία να μην φωνάζουμε αλλά να κινούμαστε αθόρυβα και χωρίς να δίνουμε στόχο στους φτωχούς ή στους πλούσιους όλους τους σεβόμασταν.
Μάθαμε να κινούμαστε απολαμβάνοντας μαζί τους είτε την φτώχεια τους, είτε τα πλούτη τους. Μου έκανε τεράστια εντύπωση πως 20 ελληνικά μυαλά κατόρθωσαν να ενσωματωθούν σε ένα, να μην υπάρχουν διαφωνίες αλλά ούτε καυγάδες. Τελικά η γνώση εκπαιδεύει τον άνθρωπο και τον κάνει καλύτερο, σοφότερο και πάνω απ όλα σκεπτικό. Σ αυτά τα 30 χρόνια περάσαμε ωκεανούς , θάλασσες, ποτάμια και λίμνες, σεβαστήκαμε τα δάση τους, τα βουνά τους, τις ομορφιές του κάθε τόπου και αυτοί με την σειρά τους μας χάρισαν απλόχερα την γνώση που ψάχναμε. 

  

Θυμάμαι σε κάποιο βουνό των Φιλιππίνων περάσαμε ατελείωτες ώρες γνώσεις και μόρφωσης. Μάθαμε όσο αθόρυβα ανοίγεις τα φτερά σου, τόσο ψιλά πετάς. Δεν υπήρχαν ούτε επιδειξίες πλούτου ούτε φτώχειας. 

Απλά υπήρχε συμβίωση όμορφη και ευλογημένη.

Θα βιαστείτε όλοι να μου πείτε είχες και τα έκανες… Όχι δεν είχα τίποτα ένα πενιχρό μισθό είχαμε όλοι μας, ενοίκιο, έξοδα μεταφοράς και επιβιώσεις.  Όμως υπήρχε το όνειρο να μάθουμε και μαζεύαμε δεκάρα – δεκάρα, περνούσαμε όλοι δύσκολα όλο το χρόνο δουλεύοντας ατέλειωτες ώρες για να πάμε αυτές τις όμορφες αλλά επιμορφωτικές διακοπές. Ποτέ δεν πήραμε δανικά, ούτε σκεφθήκαμε να χαλάσουμε αυτό το όμορφο όνειρο. Με συζύγους και αργότερα με παιδιά, εντάχθηκαν όλοι στο γκρουπ της γνώσεις και ταξίδευε από χώρα σε χώρα με πολύ αγάπη, χαρά και πάνω απ όλα αξιοπρέπεια.
Σκοπός αυτής της ανάρτησης δεν είναι για να σας δείξω ότι γύρισα τον κόσμο όλο, αλλά ανοίγοντας τα φτερά μου έμαθα να ζω με απλά λυτά αλλά ουσιώδη πράγματα.

-       Να μπορώ να ζω με αξιοπρέπεια,

-       να μην ζηλεύω τα αγαθά των άλλων ανθρώπων,

-       να σέβομαι τις ιδιαιτερότητες των ανθρώπων,

-       να ακούω, να βλέπω αλλά να μην μιλάω…

Μεγάλο πράγμα να σέβεσαι τον συνάνθρωπό σου και να καταλαβαίνεις τις ανάγκες του, χωρίς να κατηγορείς ή να κακολογείς ή να παραφέρεσαι.
Η γνώση της ζωής έρχεται από το σπίτι, και το άνοιγμα των φτερών στην ζωή, είναι αποτέλεσμα που διδάχθηκε στο παιδί από την οικογένειά του. Αν έβλεπε αγάπη και στοργή, θα μοίραζε αυθόρμητα αγάπη,  αν του μάθαιναν από την αρχή ότι δεν υπάρχουν διαφορές και όλοι είμαστε στο ίδιο καζάνι της ζωής, έτσι θα μεγάλωναν χωρίς διαφορές.  Όλοι βράζουμε σ αυτή την ζωή μέχρι να δέσει το σιρόπι, ή θα γίνει γλυκό και όμορφο, ή θα γίνει πικρό και κολλημένο.
Εμείς έχουμε την ευθύνη των παιδιών μας, εμείς είμαστε ο καθρέφτης της ζωής τους. Αν βλέπουμε με σεβασμό, θα είμαστε και εμείς σεβάσμιοι στην ζωή μας. Αν βλέπουμε με αδιαφορία και επιδεικνύουμε την κάθε στιγμή της ζωής μας, αυτό θα κάνουν και τα παιδιά μας , αδιάφορα, αγενή και πολύ χειρότερα. 

 Δυστυχώς φτάσαμε σε μια εποχή που βασιλεύει η Βία, η έλλειψη σεβασμού στο πλησίον μας, Δεν μας νοιάζει αν έχει ή δεν έχει να ζήσει. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η εικόνα μας να βγει έξω με τέτοιο τρόπο ώστε να τραβήξει τα βλέμματα όλων, χωρίς να μας νοιάξει ότι γύρο μας υπάρχουν άνεργοι, ανήμποροι να ταΐσουν τα παιδιά τους. Πάντα έτοιμη να κακολογήσουμε, να ξεφτιλίσουμε άλλους ανθρώπους, χωρίς να σκεφτούμε ότι ξεφτιλίζουμε τον ίδιο τον εαυτό μας.
Αυτή δεν είναι η ΖΩΗ… η ζωή είναι μικρή, γλυκιά, γεμάτη φως και ομορφιά. Άνοιξε τα φτερά σου και δες την, δοκίμασε αυτό το γλυκό, είναι τέλειο εξισορροπημένο και ευλογημένο από τον Θεό.
Μάθε να βοηθάς, να μιλάς ευγενικά, να καταλαβαίνεις τον κόσμο και πάνω απ όλα να είσαι διακριτικός και όχι επιδειξίας δύναμης και πλούτου. Ο πλούτος δεν φέρνει την χαρά ούτε την φιλία, αντίθετα φέρνει την κακομοιριά και την έλλειψη σεβασμού. 

Μάθε να ζεις ανθρώπινα στην αγέλη των ανθρώπων, με τους δικούς της κανόνες, κανόνες της όμορφης ζωής και θα δεις την γλύκα που αφήνει στην ψυχή σας … Σαν να τρως το γλυκό του κουταλιού της γιαγιάς. -     

Με ένα καράβι, χάρτινο, ροζ, θέλω να πάω..

 

Με ένα καράβι, χάρτινο, ροζ, θέλω να πάω..

Ταξίδεψε με, πήγαινε με μακριά εκεί που ο ουρανός δροσίζεται στα νερά σου και παίζει με τα κύματα. Εκεί που ο ήλιος βυθίζεται και κολυμπά σαν παιδί.

Μου είπαν κάποιοι γλάροι που πετούσαν χαμηλά, πως ο ήλιος παρέα με τις ακτίνες του, ανακάλυψε υπόγεια ρεύματα και κρύβεται τα βράδια σε σπηλιές πειρατών με ατέλειωτες ιστορίες στους τοίχους γραμμένες.

Εκεί θέλω να πάω και μετά να φτάσω εκεί που το φεγγάρι κάνει πατητές στην νύχτα και γελά, καθήμενο λαμπρό στον θρόνο του τα βράδια.

Εγώ πιστεύω στα όνειρα. Και τα όνειρα με πρόσταξαν να μπω στο ροζ μου πλοίο, να αφήσω το χαρτί να με πηγαίνει εκεί που πρέπει και να χαμογελώ.… ήρθε η ώρα να σαλπάρω και να σας ευχηθώ Καληνύχτα και όνειρα γλυκά

Καλό βράδυ για όλους μας με υγεία, χαρές και Ειρήνη!