Σφυρίζει το τρένο της ζωής και θα το χάσεις

 Αναλογίζομαι πολλές φορές πως περνάνε έτσι γρήγορα τα χρόνια, σαν αστραπή φεύγουν… Πότε ήμασταν ανέμελα παιδιά με τις ποδιές του σχολείου, πότε φτάσαμε επαναστατικοί έφηβοι που τρέχαμε από εδώ και από εκεί να ρουφήξουμε το νέκταρ της ζωής, πότε τελειώσαμε πανεπιστήμια ή σχολές ή ότι άλλο διάλεξε ο καθείς από εμάς..

 Και αυτός ο χρόνος πάντα μα πάντα έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα, λες και αν σταμάταγε λίγο θα έχανε το τρένο. Κι όμως πέρασαν όμορφα, αγνά και με πολλές όμορφες αναμνήσεις από τα παλιά..
Γι αυτό όλοι κολλάμε στο χθες, δεν είναι τυχαίο, υπάρχει μια λογική.
Αν περάσεις όμορφα το μυαλό αυτόματα κάνει ένα μπακάπ και το κρατάει στον σκληρό δίσκο του μυαλού μας για πάντα. Αυτό όμως γίνεται και με το ακριβώς αντίθετο, αν κάποιο άτομο πέρασε κάτι δύσκολο σφραγίζει το μυαλό του και το αποθηκεύει για πάντα…

Τι είναι αυτό που μας έκανε τόσο μα τόσο ευτυχισμένους, ώστε να κρατήσει ο εγκέφαλος μας παλιές μνήμες;  Τι άλλο από την απλότητα, παιδικές παρέες, παιχνίδια , γέλια, εκδρομές με χαμόγελα, εγκάρδιες αγκαλιές και σεβασμός ο ένας στον άλλο.
Δεν είχαμε τότε κινητά , ούτε πανάκριβα αυτοκίνητα, ούτε καταθέσεις σε τραπεζικούς λογαριασμούς, αλλά ούτε κρουαζιέρες στην Καραϊβική. Είχαμε αυτό που θέλουμε όλοι για τα παιδιά μας σήμερα. Τι είναι αυτό;

 Ειλικρινές φιλίες με σεβασμό και αγάπη, όμορφες αναμνήσεις από την παιδική ζωή τους, να σέβονται και να εκτιμούν τα απλά όμορφα δώρα της ζωής και πάνω απ όλα να αγαπάνε και σέβονται τους ανθρώπους… Τι πιο όμορφο αν όλα τα παιδιά μάθαιναν ότι ένα κινητό δεν προσφέρει τίποτα περισσότερο από μια όμορφη φιλική παρέα. Να συναντιούνται, να χορεύουν, να μιλάνε να είναι κοινωνικά και με ήθος.
Τι θα προσφέρει αυτή η άψυχη οθόνη που φτάσαμε να λέμε την καλημέρα και τα χρόνια πολλά με ένα άψυχο μήνυμα; 

 Δεν ήταν πιο όμορφα τα χρόνια που τρέχαμε να πούμε τα χρόνια πολλά στα σπίτια των φίλων μας, λέγαμε καλημέρα και τσιρίζαμε από ζωντάνια, σήμερα, βαριούνται να την πούνε την καλημέρα, ούτε καν να την γράψουν.
Τους μαγεύει η ξελογιάστρα οθόνη και απομονώνονται ώρες μόνα τους, παίζοντας αυτά τα ηλεκτρονικά παιχνίδια και άλλα πολλά και χάνουν το τρένο της ζωής.. 

Τρέχει σαν τρελός ο χρόνος και κλέβει τα χρόνια τους, μόνο που αυτά δεν έχουν όμορφες αναμνήσεις να θυμηθούν, ότι απόμεινε από το λίγο χρόνο που έκλεψαν τρέχοντας.
Σημασία έχει να εφαρμόζουμε στη ζωή μας το «μέτρον άριστον» όλα χρειάζονται, αλλά πάνω απ όλα μην ξεχνάμε την αθωότητα της ηλικίας, το χρόνο που μας δίνει να μάθουμε κάποια πράγματα σοφά και ευλογημένα, γιατί αυτά τα δώρα δεν επιστρέφουν ποτέ… Δώρα ανεκτίμητα από την ζωή…

«Φιλίες ανεκτίμητες με σεβασμό και ειλικρίνεια,  αγάπη χωρίς αντάλλαγμα, σεβασμός στους μεγάλους αλλά και στους μικρούς, πίστη στον εαυτό τους και στις δυνάμεις τους, αξιοπρέπεια στην ζωή, εργατικότητα με ψιλά το κεφάλι, να κάνουν όνειρα και να πασχίζουν να τα πραγματοποιήσουν, να παίζουν απλά μαζικά παιχνίδια και όχι μόνοι πίσω από μια οθόνη, να μην είναι εγωιστές και να μάθουν να ακούν, να κρίνουν και να αποφασίζουν με λογική και συναίσθημα. »

 

Το μυαλό μόνο του είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του εαυτού μας, μας βάζει σε δρόμους άβατους, ενώ, το μυαλό και καρδιά είναι το ανεκτίμητο δίδυμο δεν πέφτεις ποτέ έξω, σκέφτεται με το μυαλό και το επεξεργάζεται η καρδιά δίνοντας το ομορφότερο αποτέλεσμα…

 Ποτέ δεν είναι αργά να κλείσουμε τα κινητά και να τρέξουμε να τα πούμε από κοντά, να βλέπουμε ζωγραφισμένα πρόσωπα γελαστά και ανθρώπινα. 

 Για να γελάσουμε και λίγο τι όμορφα που ήμασταν χωρίς τα κινητά; Δεν μπορούσε κανείς να μας εντοπίσει, « η χαρά των παντρεμένων 😅» .. Τι Οθόνες και πράσινα άλογα, όμορφη η οθόνη για λίγο, κάνε την δουλειά σου και φύγε τρέχοντας γιατί σφυρίζει το τρένο της ζωής και θα το χάσεις .-  

           

Ένας όμορφος κόσμος της Θάλασσας τα «Δελφίνια»

 Είναι από τα ομορφότερα θαλάσσια πλάσματα που λατρεύει ο άνθρωπος αλλά και αυτά το άνθρωπο.

 Τα δελφίνια θεωρούνται τα πιο έξυπνα απ' όλα τα ζώα. Συγκριτικά, ένα δελφίνι είναι τόσο έξυπνο, όσο ένα δίχρονο παιδί. Είναι ζώα κοινωνικά και ζουν κατά αγέλες έως δώδεκα ατόμων. Σε περιοχές όπου αφθονεί η τροφή, μπορεί να ενωθούν πολλές αγέλες και ο συνολικός πληθυσμός της ομάδας να φτάσει τα χίλια άτομα. Πηδούν πάνω από την επιφάνεια του νερού και κάνουν ακροβατικές φιγούρες. 

 Οι επιστήμονες δεν είναι σίγουροι για το σκοπό αυτής της  συμπεριφοράς. Ίσως προσπαθούν να εντοπίσουν κοπάδια ψαριών, κοιτώντας από ψηλά τα σημάδια στο νερό. Το παιχνίδι παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή τους και συχνά έχουν παρατηρηθεί να παίζουν με φύκια ή μεταξύ τους. Επίσης, έχουν παρατηρηθεί να "πειράζουν" άλλα πλάσματα, όπως θαλάσσιες χελώνες και θαλασσοπούλια.  Γνωστή είναι η εικόνα δελφινιών να συνοδεύουν πλοία, τρέχοντας παράλληλα με αυτά μπροστά από την πλώρη. Για αιώνες οι ναυτικοί παρακολουθούν τα υπέροχα αυτά θηλαστικά να τους συνοδεύουν στα ταξίδια τους.  Η συγκεκριμένη συμπεριφορά των δελφινιών δεν έχει απόλυτα εξηγηθεί. Πολλοί υποστηρίζουν πως ο σκοπός τους είναι κατά κάποιο τρόπο ωφελιμιστικός. Η κίνηση του καραβιού μέσα στο νερό προσφέρει μια χωρίς προσπάθεια μετακίνηση στα δελφίνια, επιτρέποντας τους να διατηρούν τις δυνάμεις τους.  Ωστόσο τα δελφίνια ποτέ δεν παραμένουν, για πολύ ώρα, μπροστά από την πλώρη των καραβιών, γεγονός που ενισχύει την άποψη πως απλά «παίζουν» και έχουν μεγάλη περιέργεια... κυρίως για τους ανθρώπους. 

 Ζουν σε "ανοικτές" και όχι σε "κλειστές" κοινωνίες. Σχηματίζουν συμμαχίες, "συμμορίες" που κάνουν μακρινά ταξίδια, όπου συχνά συναντούν ξένα δελφίνια, απέναντι στα οποία υιοθετούν διάφορες στρατηγικές ομαδικής άμυνας και επίθεσης. Οι σχέσεις μεταξύ των δελφινιών, κατά τους επιστήμονες, θυμίζουν περισσότερο τα πολύπλοκα δίκτυα της μαφίας, παρά την κάθετη ιεραρχία των χιμπατζήδων. Γενικότερα, το "ανοικτό" κοινωνικό σύστημα των δελφινιών θεωρείται μοναδικό μεταξύ των θηλαστικών του πλανήτη.

 Τα δελφίνια επικοινωνούν μεταξύ τους χρησιμοποιώντας σφυρίγματα, πλαταγίσματα και άλλους ήχους. Το γεγονός αυτό είχε επισημάνει ήδη ο Αριστοτέλης, ο οποίος γράφει: «Η φωνή των δελφινιών στον αέρα ακούγεται σαν τη φωνή ενός ανθρώπου που αναπαράγει με ευκολία κάθε συνδυασμό από φωνήεντα αλλά έχει μεγάλες δυσκολίες να προφέρει τα σύμφωνα». Επίσης, χρησιμοποιούν υπέρηχους για ηχοεντοπισμό. Είναι κοινά αποδεκτό ότι τα δελφίνια επικοινωνούν μεταξύ τους, κυρίως με μελωδικά σφυρίγματα. Η μητέρα επαναλαμβάνει στο νεογνό επί μήνες ολόκληρους μια συγκεκριμένη μελωδία, διαφορετική από κάθε άλλη, που το μικρό αποτυπώνει μέσα του και την κρατάει στην υπόλοιπη ζωή του, σαν προσωπικό δικό του χαρακτηριστικό, κάτι σαν όνομα, υπογραφή ή ταυτότητα. Τα δελφίνια είναι εξαιρετικά κοινωνικά πλάσματα. Δεν αντέχουν την μοναξιά και όταν αποκλείονται από τη συντροφιά των άλλων δελφινιών, βρίσκονται σε πραγματικά απελπιστική κατάσταση. Όταν κάτι τέτοιο συμβεί, τότε προσπαθούν να προσκολληθούν σε οτιδήποτε ή οποιονδήποτε. Έχουν αναφερθεί, όμως, και αρκετές περιπτώσεις δελφινιών που αφήνουν τον εαυτό τους να πεθάνει.

Τα μέλη των ομάδων μπορεί να εναλλάσσονται μεταξύ τους, όμως τα δελφίνια μπορούν να οικοδομήσουν ισχυρούς προσωπικούς δεσμούς. Έτσι, θα μείνουν με τα άρρωστα ή τραυματισμένα μέλη της ομάδας, βοηθώντας τα ορισμένες φορές να κολυμπήσουν.  Τα δελφίνια είναι πολύ συναισθηματικά ζώα, ευαίσθητα και ευάλωτα, ίσως περισσότερο από εμάς. Η αλτρουιστική συμπεριφορά τους δεν περιορίζεται μόνο στο είδος τους. Ιστορίες δελφινιών που έχουν βοηθήσει ανθρώπους στη θάλασσα, και τους έχουν σώσει από πνιγμό ή από καρχαρίες, κάνοντας κύκλους γύρω τους είναι γνωστές σε όλους, καθώς και ιστορίες δελφινιών που βοηθούν τις φάλαινες που έχουν εξοκείλει να ξαναβρούν το δρόμο προς τα ανοιχτά.  Αρκετοί επιστήμονες εξηγούν πως η προσπάθεια ενός δελφινιού να κρατήσει έναν άνθρωπο στην επιφάνεια για να μην πνιγεί οφείλεται στην τάση του να σπρώχνει προς τα πάνω κάθε αντικείμενο που επιπλέει, αφαιρώντας έτσι, την συναισθηματική ή την συγκινησιακή ορμή του δελφινιού. 

 Γιατί όμως, ένα δελφίνι που όταν ο σύντροφος του, σε συνθήκες αιχμαλωσίας πέθανε, εκείνο επίμονα κρατούσε το πτώμα του στην επιφάνεια για να μην βυθιστεί, και πως μπορεί να εξηγηθεί η συμπεριφορά ενός άλλου που για πάνω από μια εβδομάδα κρατούσε το πτώμα ενός υγροκαρχαρία στην επιφάνεια, και αντιστεκόταν σε κάθε προσπάθεια να του το απομακρύνουν, το άφησε τελικά όταν αυτό είχε αρχίσει να αποσυντίθεται;  Τα δελφίνια είναι πολύ περίεργα και συχνά παρακινούνται από την περιέργεια τους για τον άνθρωπο. Συχνά, δύτες έχουν αντικρίσει δελφίνια κατάματα. Το βλέμμα τους δεν έχει την παγερή σταθερότητα που έχει το βλέμμα ενός καρχαρία, είναι ένα βλέμμα με μια απροσδόκητη λάμψη, που όλοι μαγεύονται από αυτό και από την επικοινωνία που αισθάνονται πως έχουν μαζί με τα δελφίνια, λες και αυτά είναι έτοιμα να τους αποκαλύψουν επιτέλους το μεγάλο μυστικό για το μυστήριο που τα καλύπτει. 

 Τα ζώα αυτά δείχνουν και πολιτιστική συμπεριφορά, κάτι έως τώρα θεωρούνταν ότι είναι αποκλειστικότητα του ανθρώπου. Το 2005 στην Αυστραλία ανακαλύφθηκε ότι το είδος Ινδίας και Ειρηνικού (Tursiops aduncus) διδάσκει στα νεαρά δελφίνια τη χρήση εργαλείων, συγκεκριμένα κομματιών θαλάσσιου σπόγγου που τοποθετούν στο ρύγχος τους προκειμένου να το προστατέψουν κατά το κυνήγι. Άλλο ένα τέτοιο παράδειγμα παρατηρήθηκε στα ποταμίσια δελφίνια της Βραζιλίας, όπου μια μελέτη διαπίστωσε πως τα αρσενικά δελφίνια κουβαλούν κλαδιά και κομμάτια φυτών για να εντυπωσιάσουν τα θηλυκά.

 Τα δελφίνια διαθέτουν επίσης και επιθετικότητα, που εκδηλώνεται κυρίως μεταξύ των αρσενικών δελφινιών, συχνά για τους ίδιους λόγους που εμφανίζεται και στους ανθρώπους, όπως διαφωνίες μεταξύ συντρόφων ή ανταγωνισμό για κάποιο θηλυκό. Έχει παρατηρηθεί πως ο χαμένος μιας διαμάχης μπορεί να φύγει σε εξορία, αφήνοντας την ομάδα στην οποία ανήκε. Τα αρσενικά δελφίνια του είδους ρινοδέλφινα είναι επίσης γνωστό πως σκοτώνουν τα μικρά τους. 

 Η αιχμαλωσία αποτελεί φοβερό πλήγμα για ένα δελφίνι, σωματικά και ψυχολογικά. Έχουν αναφερθεί πάρα πολλές περιπτώσεις αιχμαλωτισμένων δελφινιών που μόλις τα έβαλαν σε δεξαμενές, σκοτώθηκαν, κολυμπώντας με όλη τους τη δύναμη και χτυπώντας στους τοίχους της δεξαμενής. Σε κάθε περίπτωση ήταν ακατόρθωτο για τους ανθρώπους να τα συγκρατήσουν και να τα ηρεμήσουν. Υπάρχουν, όμως, και δελφίνια που προσαρμόζονται πιο εύκολα. Όταν όμως δεν έχουν συντροφιά, είναι δυστυχισμένα. Πέφτουν σε λήθαργο και παραμένουν αδρανή. Αλλά μόλις βρουν σύντροφο ένα άλλο δελφίνι ή έναν άνθρωπο, ξαναπηδούν στη ζωή.

 

Νέα τάση μόδας για τους άνδρες.

 Τον τελευταίο χρόνο παρατηρούμε όλο και περισσότερους άντρες να περνούν από το στάδιο του «επιμελώς αξύριστου» σε αυτό του… μουσάτου τύπου, που θυμίζει περισσότερο τον παπά της ενορίας ή καλύτερα τον Αφγανό μετανάστη.

Είναι άποψη; Είναι μόδα; Υπάρχει κάποιο «μυστικό μήνυμα» κρυμμένο πίσω από το μούσι ενός άντρα;
Εναλλακτικοί, γιάπηδες, χίψτερ με παράξενα γυαλιά, τύποι με φόρμες, τύποι με γραβάτες, τύποι με στριφτά τσιγάρα που βλέπουν το μέλλον στα μάτια των ταλιμπάν…
Εννιά στους δέκα άντρες κάτω των σαράντα πέντε έχουν τσακωθεί με το ξυραφάκι, και ο τσακωμός διαρκεί άλλοτε κάποιες μέρες κι άλλοτε χρόνια ολόκληρα.
Έξω αρχίζει να είναι τόσο έντονο το φαινόμενο. Οι Έλληνες ως γνωστόν κουβαλάμε ένα ανείπωτο κόμπλεξ με την αρρενωπότητα μας κι έτσι τα γένια όλο και πληθαίνουν. Λίγο ο στρατός που κάποτε καταπίεσε ανεπανόρθωτα, λίγο η βαρεμάρα του πρωινού ritual, λίγο το προγούλι που πρέπει να κρυφτεί και λίγο αυτή η ανερμήνευτα ακαταμάχητη γοητεία ενός τριχωτού προσώπου; Εκατοντάδες χιλιάδες αντρών ακολουθούν την τάση, την μαζικότερη όπως εξελίσσεται αντρική τάση των 10’s.

 Η τάση αποδίδεται τόσο στη μόδα όσο και στο κόστος του ξυρίσματος, αν δεν έχεις μία, κόβεις από παντού, ενώ έχει αυξηθεί και η ανεκτικότητα των επιχειρήσεων στο αξύριστο στυλ και στα tattoo. Επιπλέον, η εξέλιξη της τεχνολογίας βελτιώνει τις λεπίδες ώστε να μη χρειάζονται τόσο συχνά αλλαγή, αν δεν έχεις μία, αργείς να αλλάξεις και λεπίδα. Μέχρι «ιδρύθηκε BAS» το Beard Appreciation Society να καταπολεμήσει τον ρατσισμό απέναντι στα μούσια.

Έλεος δηλαδή λύσαμε όλα τα προβλήματά μας και ασχολούμαστε με τις τρίχες. Για μένα είναι θέμα αισθητικής, υγιεινής και πάνω απ όλα να μην είμαι ένα άτομο που με σέρνει το ρεύμα, είτε μου πάει είτε όχι…

1-    Το μούσι προσθέτει τουλάχιστον 10 χρόνια στο πρόσωπο, όσο και να το περιποιηθεί δεν τα μαζεύει, χάνει το Baby face.

2-   Θέμα αισθητικής, τρώτε και οι σάλτσες , ψίχουλα, καφέδες λερώνουν το μούσι.. Πόσο άσχημο να τρως σ ένα εστιατόριο και να μην καταλαβαίνεις ότι γίνεσαι θέαμα αν δεν προλάβεις με κάθε μπουκιά να σκουπίζεσαι. 

3-   Καθόλου υγιεινό δεν είναι, δεν αναπνέουν οι πόροι του προσώπου, μολύνετε το δέρμα, ιδρώνει, θέλει συνέχεια πλύσιμο σε κάθε γεύμα, ρόφημα κλπ… τρέχα να προλάβεις

4-   Το πρόσωπό σου απλά θα Αγριέψει… 

Και άλλα πολλά που βαριέμαι να τα γράψω.

Το ρεύμα της μόδας είναι πάντα μα πάντα κουτό, δεν μπορούν μερική άσχετη να βγάζουν μόδα για κάτι, που σίγουρα μειώνει την προσωπικότητά όλων που ακολουθούν. Ξύπνησαν κάποιοι πρωί -πρωί και αποφάσισαν να κάνουν τους άνδρες ταλιμπάν και τις γυναίκες ναζί, άντε και πιο κομψό να το πω.  Δεν ήμαστε όλες Supermodel Naomi Campbell φοράμε ότι λανσάρουν, ούτε είστε από το Afghanistan, o Karanjee …
Το να βλέπω ένα ρεύμα ανδρών από τα 20 – 80 σήμερα όλο και πληθαίνει στο να αφήνουν μούσια με ξεπερνά. Υπάρχουν και καθρέφτες που καθρεφτίζουν το πραγματικό είδωλο που στέκεται μπροστά … δες αν σου πάει; Το υποστηρίζεις σωστά; Ή απλά γίνεσαι ένα με τους κάφρους που πουλάν αγριάδα στον κόσμο και εμείς τους δίνουμε και σημασία τόσο πολύ , που γινόμαστε σαν αυτούς…

Για να γελάσουμε και λίγο….

Εάν ένα πούλμαν πάει για πικ-νικ στην έρημο και μείνει από βενζίνη, ξέρεις ποιος θα πεθάνει τελευταίος; Ο μουσάτος! Ξέρεις γιατί;
Γιατί έχει ψιχουλάκια και σάλτσες στα μούσια ή στο μουστάκι, προς άμεση κατανάλωση.
Η πραγματική μόδα είναι αυτή που αναδεικνύει το πρόσωπό σου, που υποστηρίζει το σώμα σου, που χαρίζει γοητεία στα πόδια σου, δεν είναι αυτό που υιοθέτησαν όλα τα ανεγκέφαλα κοπάδια ανθρώπων και απλά τους μεταμορφώνει. Μην με ρωτήσετε σε τι; Υπάρχουν καθρέφτες και γυαλιά μυωπίας….

Για μένα δεν υπάρχει μόδα, απλά υπάρχει αυτονόητο « μου χαρίζει; Με κολακεύει;» αν ναι είναι η δική μου μόδα και το δικό μου στυλ. Όχι σαν παπαγαλάκι στον όχλο ….