Άραγε τον γνωρίζουν?
Πιστεύω όχι…
Ούτε ποτέ ακούστηκαν αυτοί οι ήρωες που με το θάρρος τους κυματίζει ελεύθερη η γαλανόλευκη.
Καπετάνιε μου, μια συγνώμη ταπεινή δεν
φτάνει, ούτε ένα ευχαριστώ, γιατί για μένα αυτοί οι ήρωες, οι Έλληνες οι
πραγματικοί Έλληνες που θυσίασαν την ζωή τους για μια ελεύθερη Ελλάδα, αξίζουν
σεβασμό και να μάθουν γι αυτούς τα παιδιά μας, την αληθινή ιστορία μας και τους
αληθινούς ήρωες της Ελληνικής επανάστασης. Χρέος μου και τιμή μου να το αναρτήσω
στο μπλοκ μου, να μαθευτεί απ όλους τους Έλληνες, να εκτιμούν και να σέβονται τους
« αληθινούς ήρωες » της πατρίδας μας, για να μπορούν να ξεχωρίζουν τους προδότες
που ξεπουλάν την Ελεύθερη Ελλάδα που άλλοι έχυσαν το αίμα τους για να κυματίζει ελεύθερη η γαλανόλευκη και να ζούμε
ελεύθεροι…
Για μένα αυτή είναι η ταπεινή
αλλά εγκάρδια συγνώμη μου και σαν ευχαριστώ για το έργο σου οφείλω να το διαδώσω για
να μάθουν την αλήθεια...
Το διάβασα και ανατρίχιασε το σώμα
μου …
Ακόμα ένα μελανό σημείο της ιστορίας
μας.
Έτος 1843...
Ο Νικηταράς ζητιανεύει στον Πειραιά.
Του είχαν δώσει το «δικαίωμα» να
ζητιανεύει μια φορά την εβδομάδα έξω από τον Ι.Ν της Ευαγγελιστρίας, έτσι πληρώνει η Ελληνική Πολιτεία
τους αγωνιστές της! (Και στην Μαντώ Μαυρογένους δεν
έδωσαν ούτε σύνταξη αγωνιστή.)
Ο Νικηταράς, ο ΤΟΥΡΚΟΦΑΓΟΣ... ένας
"αμόρφωτος" στην άκρη του δρόμου με κατεβασμένο το κεφάλι από ντροπή
κι απλωμένο το χέρι στο διαβάτη.
Τον έβγαλαν στην επαιτεία οι
προύχοντες και οι "μορφωμένοι" Δανδήδες.
Η κόρη του δεν άντεξε να βλέπει σε
άθλια κατάσταση τον πατέρα της και έχασε τα λογικά της, την έκλεισαν στο
τρελάδικο.
Ο Νικηταράς, ο ΤΟΥΡΚΟΦΑΓΟΣ,
αυτουνού που με δυσκολία πήραν το
σπαθί από το χέρι του μετά την καταστροφή του Δράμαλη.
Αυτουνού του ήρωα χρειάστηκαν 201
χρόνια για να γίνει (με ιδιωτική πρωτοβουλία) ένα κενοτάφιο δίπλα στον
Κολοκοτρώνη.
Και ο τάφος του χαμένος στο χρόνο
και κανείς δεν τον αναζήτησε.
"Κατέληξε" μοναχός του
στην άκρη του δρόμου και κανείς δεν τον υπερασπίστηκε στο τέρμα της ζωής του, ενώ
εκείνος μας υπερασπίστηκε όλους, όλες τις γενιές κι εκείνες, και τις τωρινές
και εκείνες που θα έρθουν.
Πρέπει ως Έλληνες να ζητήσουμε
συγγνώμη, να πούμε ένα ευχαριστώ γιατί μας προσέφερε την δυνατότητα να ζούμε
και να σκεφτόμαστε ελεύθερα.
"Συγνώμη καπετάνιο μου... Και
σε ευχαριστώ!
(ΠΗΓΗ... dinfo.gr)
