Άκου την ψυχής σου.

Στην πορεία της ζωής μας, υπάρχουν εκείνοι οι ελάχιστοι άνθρωποι που άλλοτε φωτίζουν ως μικροί ήλιοι τα σκοτάδια που χύνονται στο μονοπάτι μας, άλλοτε η λάμψη τους τρεμοπαίζει, σαν την πεταλούδα που κουνά άρρυθμα κι ακαθόριστα τα φτερά της.

Αυτοί οι άνθρωποι, δεν μπορούν παρά να είναι ένας ή το πολύ δύο, στον κύκλο της ζωής μας. Γιατί θ' αγαπήσουμε πολλούς, φίλους, συγγενείς, συντρόφους, μα οι άνθρωποι , που θα είναι αστέρια στη ζωή μας είναι ένα δώρο που χαρίζεται φειδωλά κι εκλεκτά, κι όταν χαριστεί δεν επιστρέφεται .

Σε αυτούς τους ανθρώπους δε θα μπορέσεις να δώσεις όνομα ή να βάλεις ταμπέλα, δε θα μπορέσεις να βαφτίσεις τη σχέση σου μαζί τους δίνοντας απτούς ορισμούς και φόρμες, ότι αισθάνεσαι γι' αυτούς πάντα θα ξεπερνάει τα ανθρώπινα όρια. 

Κι όσο κι αν το θελήσεις να λησμονήσεις αυτούς τους ανθρώπους, εκείνοι  θα σε συντροφεύουν πεισματικά, ανυποχώρητα σε κάθε σου στιγμή. Κι όπου κι αν στραφείς, πάντοτε μαζί τους θα ζητάς να μοιραστείς της ψυχής σου το ''ξεροκόμματο'' σου.. Μην σας εκπλήσσει αυτό. Είναι πολύ λιγοστές φορές που θα το συναντήσει κάποιος στην ζωή του, αλλά αν του τύχει θα είναι το Θείο δώρο.  

Κι όσο η φυσική τους απουσία από τη ζωή σου απαιτεί την σιωπή, τόσο εκκωφαντικά η ψυχή του ανθρώπου, που κάποτε ονομάτισες ''δικό σου άνθρωπο'', ''συγγενή της ψυχής σου'', θα φλυαρεί αδιάκοπα στης καρδιάς σου το δώμα, το τόσο μικρό, το τόσο ταπεινό, που χωρά ελάχιστους, που χωρά τους ''ακριβούς'' σου και μόνο.
Ένα νήμα συνεχές, περασμένο στις δυο άκρες του ουρανού, που μας ενώνει με τους συγγενείς της ψυχής μας, ακόμη κι αν είναι μακριά μας.

 Ένα νήμα που τροφοδοτεί την καρδιά με την ζέστη της θαλπωρής και της ανεξήγητης έγνοιας, σαν να βρισκόμαστε μέσα σε μία ζεστή αγκαλιά, τόσο απέραντη, που διαπερνά αποστάσεις, θάλασσες, βουνά, κοιλάδες...

Όπου και να πας θα είναι μαζί μας νοερά στο πρωινό, στο δειλινό , ακόμα και στα όνειρά μας σαν μια ψυχή.

Τι είναι αυτό που δεν μπορείς να συγχωρέσεις?
Το μέτριο δόσιμο, την άχαρη συμπεριφοράς απέναντι στην αγάπη. Αγάπα ολοκληρωτικά ή μην αγαπάς καθόλου.

Αν μπορούσες να είχα μια υπερφυσική ιδιότητα , θα ήθελα να μπορούσα να σβήσω τον φόβο των ανθρώπων απέναντι στην αγάπη. Για να μπορούν όλοι οι άνθρωποι να αγαπούν άφοβα, άδολα, ανεπιτήδευτα, σαν μικρά παιδιά.

Αυτοί οι άνθρωποι, όσα χρόνια κι αν περάσουμε μακριά τους, θα μας συντροφεύουν, ως το τέλος της ζωής μας, νοερά, αγκιστρωμένοι στης ψυχής μας το κατάρτι, αιώνιοι συγγενείς, συγγενείς της ψυχής μας...

Μπορεί όμως ο άνθρωπος που αγαπάμε να μην είναι έτοιμος να δεχτεί την αγάπη αυτή... Αλλά μπορεί ακόμη να μην δει ποτέ την αυθεντικότητα των συναισθημάτων μας. Να μείνουμε στο μυαλό του ως κάτι αδιάφορο,  ή ακόμη ως κάτι ψεύτικο...

Ψεύτικο , ναι, μπορεί ακόμη κι αυτό...!

Δεν χρειάζεται να λυπούμαστε γι' αυτή την άδικη υστεροφημία,  

με την οποία μας στολίζουν ενίοτε οι αγαπημένοι μας...

Το είπαμε... Ο άνθρωπος δεν είναι πάντοτε έτοιμος να δεχτεί την αγάπη...

Ο άνθρωπος συχνά παγιδεύεται σε λαβυρίνθους.

Η αγάπη όμως που δώσαμε θα φωλιάζει πάντοτε μέσα του, ανεπαίσθητα, αθόρυβα, άδηλα, 

να φωτίζει τις σκιερές γωνιές της ψυχής του...

Κι ας μείνουμε στο έξω του μυαλό ως κάτι κάλπικο.

Αρκεί που εμείς ξέρουμε...

Αρκεί που εμείς βιώσαμε με αυθεντικότητα την αγάπη μας  για εκείνον...

Αρκεί κι αυτό...