Δεν πρέπει να χαθεί η αφήγηση των παραμυθιών.

Ο κόσμος καλπάζει με γρήγορους ρυθμούς και ξεχνάει μικρά, απλά πράγματα, που είναι τόσο σημαντικά στην ζωή ενός παιδιού και στην δημιουργία του χαρακτήρα του.

Η εξέλιξη του χρόνου έβαλε στο περιθώριο χιλιάδες παιδικά παραμύθια ή σε βιβλιοθήκες να κιτρινίζουν οι σελίδες τους, ακόμα και ή ταινίες μικρού κύματος, σκονισμένες , πεταμένες στα ράφια ενός στούντιο ή σε αποθήκες που υφαίνουν πάνω τους οι αράχνες τον ιστό τους….

Τι κρίμα!!!

Πόσες φορές δεν ταξιδέψαμε σε τόπους μαγικούς, παρέα με νεράιδες, ξωτικά και ζώα με μαγική λαλιά, ακούγοντας γνώριμες φωνές να αφηγούνται παραμύθια;

Μια πλασμένη ιστορία, μια τεχνητά καμωμένη διήγηση ξεκινά πάντοτε με την πρόταση, «Μία φορά και έναν καιρό».

Ακόμη, και αν αυτή η εισαγωγή προϋποθέτει ταξίδι σε έναν κόσμο εξωπραγματικό, τα παραμύθια στην πραγματικότητα, αφηγούνται την παιδική ηλικία ενός παιδιού ή και την ζωή ενός ενηλίκου.

Ρωτώντας ένα παιδί σήμερα, εάν θα προτιμούσε να διαβάσει ένα παραμύθι ή να παίξει ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι, θα απαντούσε χωρίς δεύτερη σκέψη, το δεύτερο.

Τι απέγιναν ο Αλαντίν, το τζίνι και τα μαγικά χαλιά, η Κοκκινοσκουφίτσα με την αφέλειά της, και όλα εκείνα τα πλάσματα που ζωντανεύουν τις σελίδες;

Ο συνδυασμός ήχου και εικόνας κερδίζει με διαφορά, τον κόσμο του παραμυθιού, χωρίς να αφήνει πολλά περιθώρια για ανάπτυξη της φαντασίας ενός παιδιού.

Τα «παραμύθια της θείας Λένας», τα αριστουργήματα του «Χανς Κρίστιαν Άντερσεν», είναι μόνο δύο δείγματα από συλλογές παραμυθιών που γέμιζαν τις νύχτες με χρώματα και εικόνες χιλιάδων παιδιών παλιά.

Με αυτά ταξίδευαν σε τόπους μαγικούς και μυστικούς, με χαρακτήρες που έδιναν την ευκαιρία σε ένα παιδί να διαχειριστεί ασυνείδητα κομμάτια του ψυχισμού του. 

Ακόμα να μπορεί να ονειρεύεται όμορφο κόσμο, αλλά και να μπορεί να γράφει και να διατυπώνει όμορφες εκθέσεις.

Συμβολικές μορφές, αρχέτυπες εικόνες είναι ικανές να συμβολίσουν την περίοδο που περνά κάθε παιδί μέχρι να φτάσει στην ενηλικίωση. Πολλά παιδιά δεν γνωρίζουν ότι η αφήγηση ενός παραμυθιού είναι ευεργετική.

Τα παιδιά που «καληνυχτίζουν» την μέρα τους με ένα παραμύθι, έχουν καλύτερη αντίληψη και διατύπωση της γλώσσας.

Η δεκάλεπτη ανάγνωση μίας ιστορίας πριν από τον ύπνο αποδεικνύεται πως ενισχύει τις μαθησιακές ικανότητες των παιδιών, ενώ παράλληλα ενεργοποιεί την μνήμη και την φαντασία τους. Τα προφορικά ερεθίσματα, αφηγήσεις της γιαγιάς ή της μαμάς επίσης, δημιουργούν αστραπιαία αντίληψη που στηρίζεται σε έννοιες, εικόνες και σκέψεις, που προκύπτουν από το άκουσμα μίας αφήγησης.

Η φαντασία δεν αποτελεί χάρισμα, γεννιέται από τα πρώτα παραμύθια που ακούμε όταν είμαστε μικροί, και καλλιεργείται από απλά ερεθίσματα της καθημερινότητας.

Αυτή η «νοητική αναπαράσταση» είναι μια φυσική ιδιότητα που μας βοηθά να κάνουμε σταδιακά, παρομοιώσεις και μεταφορές. Αυτή η ικανότητα του εγκεφάλου να πλάθει ιστορίες μέσα από εικόνες και να ταξιδεύει νοητά σε μέρη φανταστικά είναι μοναδική αλλά και «άπιαστη».

Στο παραμύθι με τα τρία γουρουνάκια, εάν ένα παιδί σχολιάζει ότι αυτά δεν καταφέρνουν να προστατευτούν από τον κακό λύκο ή ότι εκείνος είναι ισχυρότερος από κάθε άλλη μορφή, Αυτό δυναμώνει τις εσωτερικές ανασφάλειες ως προς την συνύπαρξή του με άλλα παιδάκια ή αδέλφια, αλλά και μία εύθραυστη προσωπικότητα.

Η κακιά μάγισσα παραπέμπει πιθανότατα, σε μία απειλητική μητέρα, ο δράκος σε έναν αυταρχικό πατέρα, ο γέρος σοφός μπορεί να δηλώνει το πρότυπο ενός καλού παππού.  Το “τέρας” που πρωταγωνιστεί σε ένα παραμύθι μπορεί να συμβολίζει έναν χαρακτήρα από την πραγματική ζωή που είναι απειλητικός προς το παιδί. Μέσα από το παραμύθι και την φαντασία το παιδί αποκτά την δυνατότητα να παλέψει με το “τέρας” και να το νικήσει, κάτι που δεν θα μπορούσε ίσως να κάνει στην καθημερινότητά του.

Το παιδί ενδέχεται να ταυτίσει την ζωή του με το τέλος μιας ιστορίας και να θελήσει να αλλάξει την πλοκή.

Τα παιδιά συνήθως έχουν την δυνατότητα να ταυτιστούν με τον πιο αδικημένο ήρωα, τον ομορφότερο, τον πλουσιότερο ή τον φτωχότερο και να φανταστούν ότι θέλουν, χωρίς να απειλούνται από το εξωτερικό περιβάλλον.

Ένα παιδί μπορεί να παρηγορηθεί από τα τεχνάσματα του “Κοντορεβιθούλη”, την μεταμόρφωση του “Ασχημόπαπου”, την περιπέτεια των “Χάνσελ και Γκρέτελ”, την επιμονή της “Σταχτοπούτας”. 

Μέχρι και τα παραμύθια που έχουν κεντρικό θέμα μια μεγάλη περίοδο παθητικότητας, όπως ο παρατεταμένος ύπνος στον οποίο βυθίζεται η Ωραία Κοιμωμένη, βοηθούν το παιδί να καταλάβει ότι ως έφηβος ίσως περάσει μια ανενεργό φάση. Μαθαίνει όμως, ότι τα πράγματα εξακολουθούν να εξελίσσονται. Κάθε σελίδα μπορεί να κρύβει και ένα νόημα ζωής, μία αλήθεια κρυμμένη στο υποσυνείδητο.  Το παιδί μπορεί να είναι και να κάνει ότι θέλει μέσα σε ένα παραμύθι, αλλά το κυριότερο είναι πως έχει την δυνατότητα να συνδεθεί και να "παίξει" ή να πειραματιστεί με τον αφηγητή του. 

Τα παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς παραμύθια, δεν αναπτύσσουν το ίδιο την φαντασία τους, με εκείνα που ζωντανεύουν στο μυαλό τους ήρωες και ιστορίες.

Ακόμα και ο Άγιος Βασίλης με το έλκηθρο, την σύνταξη της επιστολής του Άγιου, είναι ένας τρόπος να έχει υπομονή και να περιμένει να ανταμειφτεί για ότι έκανε όλο τον χρόνο.

Τι κρίμα σε τόσο τρυφερή ηλικία να βιώνουν ψυχρά την παιδική τους ηλικία, περνώντας απότομα στο στάδιο της ενηλικίωσης. Και αυτές οι σκέψεις βασίζονται σε παραμύθια που παράγουν ιστορίες. "Ιστορίες για να σκεφτείς"... 

Τόσο απλά, το παραμύθι είναι ο οδηγός στο όνειρο και τον μαθαίνει να είναι τρυφερός, όχι βίαιος και να πολεμά για τα όνειρά του, να εκφράζεται σωστά και πάνω απ όλα να αγαπά να ταξιδεύει το μυαλό του.