Το νυχτοπούλι

Ετούτες τις μικρές ώρες της νύχτας, όταν καταλαγιάζουν οι θόρυβοι 
των ανθρώπων και οι ανάσες των μηχανών λιγοστεύουν, απλώνεται μια ηρεμία στο νησί μα και στο νου μου. 

Με μάτια κόκκινα από την έλλειψη ύπνου και ψάχνοντας ένα σκοπό μυστικό, κρυφό παράθυρο στον αόρατο κόσμο της ψυχής μου, απ’ όπου εισβάλλει εκείνο το σαράκι που δε μ’ αφήνει να ησυχάσω. 

Μέσα στην νύχτα ψάχνω να ακούσω τον ίδιο σκοπό.
Παράξενοι λογισμοί κάνουν την εμφάνισή τους σαν αφρόψαρα, που σπαρταρούν για μια στιγμή στον αέρα και κατόπιν χάνονται μέσα στην Θάλασσα. Εκεί, στην στιγμή, παλεύω να διακρίνω σχήμα και μορφή, περιεχόμενο, σκοπό. Είναι τόσο γρήγορα το άκουσμα του στον ουρανό .. μια κραυγή ή καλύτερα ένα κελαίδημα, περίεργο αλλά κάθε μέρα έρχεται την ίδια ώρα. Κάποια μελωδία άπιαστη ψιθυρίζει στο αυτί μου. 

Το νιώθω, το ακούω, το αισθάνομαι, μα μέχρι να γυρίσω στον ουρανό, έχει φύγει.
Αφήνει πίσω το διακριτικό ήχο της παρουσίας του και ένα ρίγος απλώνεται σαν άγνωστο συναίσθημα. 

Να το ονομάσω φόβο ? ή αγωνία? δεν ξέρω..
Το νυχτοπούλι, πάλι έφυγε μακριά… και αύριο άραγε θα έρθει? 

Το συνήθισα να το ακούω …