Η βροχή δεν μας σκοτώνει

Καλό βροχερό ξημέρωμα, η βροχή δεν μας σκοτώνει, μας αναγεννά.
Στάζει ο ουρανός όλη μέρα, γκρίζα σύννεφα παίρνω το όνειρό μου απ' το χέρι... Κατάφορτο το μυαλό μου με στιγμές που πρωταγωνιστούν χιλιάδες ανήμπορη στους δρόμους της Αθήνα ... Άστεγοι Έλληνες.
Βόλτα στη βροχή, σεργιάνι στους μουσκεμένους δρόμους...
Τι να φοβηθώ;
Το κρύο ζει μέσα μας...
Παγώνει η ψυχή μας ακόμα και μέσα στο πιο ζεστό κατάλυμα..
Ας βραχώ... 

Θα ξεπλυθούν τα λάθη μας, θα κυλήσουν στην βρεμένη άσφαλτο...
Θα μπερδευτούν με τις στάλες τις βροχής...
Που θα πάν; θα στεγνώσουν και θα χαθούν...
Ψάχνω το ουράνιο τόξο στο ουρανό, κάποια λύση για όλους αυτούς.. Πουθενά χρώματα... Πουθενά απαντήσεις... Μόνο το γκρίζο της βροχής. Παντού...
Δεν έχεις τις λύσεις ούτε και εσύ... Το ξέρω...
Έχεις όμως τον τρόπο να στάζεις χρώμα στις μαύρες σκέψεις σου...
Έχεις τον τρόπο να ζωγραφίζεις ήλιο στο τοπίο σου...
Γιατί? Ψέμα ή αλήθεια...

Κάνει μέρες σαν κι αυτή να μοιάζουν με μια ανοιξιάτικη εκδρομή γεμάτη φως, θεία ευλογία και ταυτόχρονα αληθινούς βρεγμένους ανθρώπους που παλεύουν να επιβιώσουν μέσα στο χάος και μέσα στην βροχή. 

Χρειάστηκε να μείνω αρκετή ώρα στο νερό της βροχής, αφού το φως εμφανίστηκε μόνο τα τελευταία λεπτά του ηλιοβασιλέματος.