Τα βέλη του φτερωτού Θεού

Ο Θεός του Έρωτα και της Αγάπης έχει την τιμητική του. Η πόλη φόρεσε πολύχρωμα στολίδια, σ΄ όλα τα καταστήματά της φόρεσε τα γιορτινά της. Στολίδια που στολίζουν με φτερωτούς μικρούς θεούς του έρωτα τις βιτρίνες τους με κατακόκκινες καρδιές, με πανέμορφα χρυσά και λευκόχρυσα κοσμήματα για να υποδεχθούν την αγάπη, αλλά και τα ανθοπωλεία γέμισαν με τα κατακόκκινα τριαντάφυλλα. Το κόκκινο χρώμα του πάθους γέμισε παντού σε κάθε πέρασμα και σε κάθε σπίτι.
«Οι άνθρωποι ονόμασαν τον έρωτα φτερωτό γιατί έχει φτερά. Οι Θεοί τον ονόμασαν έτσι γιατί δίνει απλά, φτερά».
Για τον χαρακτήρα, την ψυχοσύνθεση  ή την κατάσταση των δυο ανθρώπων, στους οποίους ρίχνει τα βέλη του, παιδί είναι, τι ξέρει απ αυτά; Ούτε  νοιάζεται για το αν ο έρωτας που βάζει στις καρδιές τους  θα τους οδηγήσει στην κόλαση ή στον παράδεισο.
Γι' αυτό πολλοί είναι εκείνοι που φοβούνται μήπως τους βάλλει στόχο και άλλοι τόσοι κοιμούνται και ξυπνάνε με το όνειρο να τους λαβώσει..
Αχ Έρωτα φτερωτέ που στο πέρασμά σου λαβώνεις ανυποψίαστους ανθρώπους και φεύγεις. Εσύ έρωτα τυφλέ, γιατί διαλέγεις καρδιές που δεν ξέρουν να κτυπούν;
Θυμήθηκα μια ιστορία που αποδεικνύει το καταστροφικό πέρασμα του.
Ο Άνεμος συνάντησε ένα όμορφο Λουλούδι και το αγάπησε. Όταν εκείνος τρυφερά χάιδευε το Λουλούδι, εκείνο απαντούσε με πιο μεγάλη αγάπη που εκφραζόταν με πιο έντονα χρώματα και δυνατό άρωμα.
Όμως ο Άνεμος ήταν αχόρταγος και σκέφτηκε. Εάν δώσω στο Λουλούδι όλη μου τη δύναμη και την ισχύ, αυτό θα μου χαρίσει κάτι πολύ ωραίο και μεγάλο.
Η αναπνοή της αγάπης του ήταν τόσο δυνατή, ώστε το Λουλούδι δεν άντεξε αυτό το πάθος και λύγισε. Ο άνεμος απεγνωσμένα προσπαθούσε να το σηκώσει και να το αναστήσει, αλλά δε μπόρεσε.
Τότε ηρέμησε και με την τρυφερή ανάσα της αγάπης, προσπάθησε να αναζωογονήσει το Λουλούδι, αλλά εκείνο μαραινόταν μπροστά στα μάτια του.
Τότε ο Άνεμος φώναξε με οργή.
Εγώ σου έδωσα όλη τη δύναμη της αγάπης μου, αλλά εσύ δεν έχεις δυνάμεις να μου απαντήσεις με το ίδιο πάθος. Εσύ απλά δε μ' αγαπούσες.
Όμως το Λουλούδι δεν απάντησε, γιατί ήταν πλέον νεκρό.

Τελικά αναρωτιέμαι …

Είναι λάθος; Λάθος είναι να μισείς όλα τα τριαντάφυλλα επειδή πόνεσες από ένα αγκάθι; Να εγκαταλείψτε όλα τα όνειρα επειδή ένα από αυτά δεν πραγματοποιήθηκε; Να μισείς όλους τους φίλους σου αν ένας από αυτούς σας πρόδωσε; Να μην πιστεύουμε στην αγάπη, εξαιτίας ενός άνθρωπου που δεν μας υπολόγισε σαν άνθρωπο ή καλύτερα σαν καρδιά που αγαπά;

Οι άνθρωποι λένε ότι αγαπούν τη βροχή, αλλά όλοι τους ανοίγουν ομπρέλες όταν βρέχει, γιατί;
Οι άνθρωποι λένε ότι αγαπούν τον ήλιο, αλλά επιδιώκουν την σκιά όταν ο ήλιος βγαίνει, γιατί;
Οι άνθρωποι λένε ότι αγαπούν τον άνεμο , αλλά όταν ο άνεμος φυσάει τα παράθυρα είναι όλα κλειστά, γιατί;
Γι' αυτό κι εγώ  χαμογελώ όταν ακούω τους ανθρώπους να μου λένε ότι μ' αγαπάνε ...

Απλά σκέφτομαι οι γονείς του Έρωτα, η Αφροδίτη και ο Άρης σύμφωνα με μία από τις μυθολογικές εκδοχές για την καταγωγή του, γιατί δεν τον μαζεύουν;
Γιατί τον αφήνουν να προκαλεί τόση φασαρία και δράματα στο διάβα του; Και οι υπόλοιποι θεοί, γιατί δεν του αφαιρούν το τόξο και τα βέλη, ώστε να γλυτώσουν τους ανθρώπους από τυχόν βάσανα και ταλαιπωρίες;

Θα μου πείτε απλά, μα γιατί οι θεοί ξέρουν καλύτερα από εμένα.

Αυτοί άλλωστε του έδωσαν τα  φτερά και το δικαίωμα να οπλοφορεί.
Αυτοί τον ονόμασαν φτερωτό θεό, όχι όμως γιατί έχει φτερά αλλά για να δίνει στους ανθρώπους φτερά.

Οι θεοί ξέρουν ότι τα μεγάλα ταξίδια της ζωής μόνο με τα φτερά του έρωτα μπορείς να τα κάνεις. Ξέρουν απλά πως ο έρωτας είναι η μεγαλύτερη κινητήριος δύναμη στη φύση,  πως χρειάζεσαι τα φτερά του για να κάνεις την ανατροπή και την υπέρβαση, για να πιστέψεις στη δύναμή σου, για να ονειρευτείς και για να δεις τη ζωή ζωγραφισμένη με τα πιο όμορφά της χρώματα. Ξέρουν πως ο έρωτας είναι αυτός που σε κάνει να νιώθεις ότι η ζωή σου έχει νόημα, η ύπαρξή σου απλά προορισμό, και προπαντός για να μπορέσεις να νιώσεις το μεγαλείο της ταύτισης, την ανεπανάληπτη και μοναδική αίσθηση ότι όχι μόνο τα σώματα έσονται εις σάρκαν μία, αλλά και οι δυο ψυχές που τα κατοικούν.

Οι θεοί ξέρουν ότι πετώντας με τα φτερά του έρωτα, γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος.

Ακόμα και αν ο έρωτας κάποια στιγμή σε οδηγήσει στην κόλαση, μέχρι να φτάσεις εκεί, σου έχει δώσει την ευκαιρία να ζήσεις ουσιαστικά, να γευτείς τη χαρά, την ευδαιμονία, την απόλυτη ευτυχία, να ανακαλύψεις  γύρω σου και μέσα σου καινούρια πράγματα, να πλουτίσεις σε εμπειρίες να εξελιχτείς ως άνθρωπος. Ακόμα και ο πόνος του έρωτα, η τόσο οδυνηρή μαχαιριά του, είναι κάτι που αξίζει να το ζήσεις. Γιατί όπως η μεγάλη χαρά έτσι και ο μεγάλος πόνος, αφυπνίζει και οξύνει τις αισθήσεις και το πνεύμα μας.

Δεν το πιστεύετε;
Προφανώς δεν έχετε ερωτευτεί ποτέ αληθινά. Γιατί αυτό το άτακτο παιδί κτυπά με το βέλος του μία φορά και μοναδική και εσύ και η τύχη σου που θα πέσεις. 

Σας εύχομαι λοιπόν να σας βάλλει σύντομα στο στόχο του ο φτερωτός θεός.

Μέχρι τότε όμως, απλά πάρτε μυρωδιά κοιτώντας τα λαμπερά μάτια των ερωτευμένων γύρο σας. «Έρως ανίκατε μάχαν…» έτσι απλά θα καταλάβετε τα παιχνίδια του φτερωτού μικρού θεού του έρωτα.