Το χρώμα της σιωπής

Το χρώμα της σιωπής είναι αμφιλεγόμενο...
Είναι κόκκινο όταν σωπαίνεις, σωπαίνεις, σωπαίνεις, ενώ θα ήθελες να ουρλιάξεις!
Μοιάζει με κόκκινη, γυάλινη μπάλα, που, όταν φύγει από τα χέρια σου κάνει απίστευτο θόρυβο καθώς σπάει.. Και τα γυαλιά της πληγώνουν θύτες και θύματα.
«Αργυρό το μίλημα και χρυσό το σιώπα» λένε...
Αλλά το χρυσό χρώμα αλλάζει , γίνεται βρώμικο σαν γίνεται το χρώμα της συνενοχής. Όταν δεν μιλάς είσαι συμμέτοχος...
H σιωπή, πάλι, είναι γαλάζια, όταν πάει βόλτα με τη μοναχικότητα για να ξεκουραστεί η ψυχή.
Είναι διάφανο κρύσταλλο όταν κοιτάζεις τον έρωτά σου και χωρίς λόγια τα λες όλα.

'Έχει το ασημί χρώμα του δίκοπου μαχαιριού:
Στραφταλίζει….
Όταν δεν μπορούμε να μιλήσουμε για όλα και μένουμε σιωπηλοί, όταν ανάμεσα στο ψέμα και την αλήθεια επιλέγουμε το δρόμο της σιωπής.
Μα είναι και το χρώμα που δίνει ο καθένας στην απόλαυση, γιατί οι μεγάλες, ουσιαστικές απολαύσεις είναι σιωπηλές.
Ντυμένες με εκκωφαντική σιωπή.
Η σιωπή έχει το χρώμα του αυτοσεβασμού, της απόσυρσης, του να μιλάς με τον εαυτό σου περισσότερο παρά με τους άλλους.
Γιατί δεν μάθαμε να μιλάμε με το μέσα μας αποφεύγουμε τη συζήτηση με την αλήθεια μας, δεν αντέχουμε την κουβέντα με τον εαυτό μας, φλυαρούμε για τους άλλους και με τους άλλους.

Άλλα η σιωπή έχει και το χρώμα του χρυσού, πολύτιμο μέταλλο η αλήθεια!!!!
Αλλά και πόσες φορές η αλήθεια σιωπά όταν μιλάει ο χρυσός?
Η αλήθεια σιωπά όταν μιλάνε τα αργύρια…
Η σιωπή έχει το χρώμα της ομορφιάς, όταν την κρατάνε στα χέρια τους, οι μη ακούοντες, ( οι κωφοί για μας...) με νοήματα και χειρονομίες ( που έμαθαν από τα γεννοφάσκια τους)
γελάνε, μιλάνε, μαθαίνουν, ερωτεύονται, γεννούν παιδιά, λάμπουν τα μάτια τους. Με τα λόγια της σιωπής πορεύονται υπέροχα…
Την επόμενη φορά
που θα δείτε « μη ακούοντες » προσέξτε τη ματιά τους…
Λάμπει… Πολύ, πολύ περισσότερο από το χρυσάφι…
Πολλά είπα. Ας σωπάσω. «Η Σιωπή είναι χρυσάφι »