Η λίμνη Τουονέλα της Σκανδιναβίας.

Κάποτε, σε ένα μακρινό μέρος της Σκανδιναβίας, στα βάθη των φινλανδικών δασών, βρισκόταν η λίμνη Τουονέλα. 

Η λίμνη αυτή φιλοξενούσε πολλά είδη πουλιών και υδρόβιων φυτών καθώς και πολλά βατραχάκια.

Ήταν ένα γαλήνιο μέρος, όπου με το πρώτο φως της μέρας όλα τα πλάσματα της λίμνης ξυπνούσαν, κελαηδούσαν και κολυμπούσαν και με το πρώτο φως του φεγγαριού όλα ξεκουράζονταν και το μόνο που ακουγόταν κάπου – κάπου ήταν οι ψίθυροι του ανέμου που νανούριζαν τα δέντρα. 

Εκεί ζούσε κι ένα ζευγάρι κατάλευκων κύκνων, που πριν λίγες μόνο ημέρες είχε αποκτήσει τρία μικρά πουλάκια. Το χρώμα των νεογέννητων πτηνών ήταν ακόμα γκρίζο και ο λαιμός τους κοντός.

Τη μέρα οι γονείς τους, τους μάθαιναν να κολυμπάνε και να πετάνε και το βράδυ κοιμόντουσαν όλοι μαζί σε μια περιποιημένη φωλίτσα μέσα σε μια μικρή 

σπηλιά της λίμνης.

Ο καιρός περνούσε γρήγορα. Μετά το καλοκαίρι, ήρθε το μελαγχολικό φθινόπωρο. Τα χρώματα της λίμνης σκούρυναν, τα φύλλα έγιναν πορτοκαλί και καφέ, τα βουνά στον ορίζοντα πλημμύρισαν ομίχλη.

Και μετά ήρθε ο χειμώνας πιο βαρύς και παγερός από ποτέ. Χιονοθύελλες μαστίγωναν τα δέντρα, τα ζωάκια της λίμνης κρύφτηκαν σε λαγούμια και γούβες και οι κύκνοι μας μέσα στη μικρή σπηλιά τους προσπαθούσαν να βρουν τρόπους να προστατευθούν από το τσουχτερό κρύο.

Μια από εκείνες τις παγωμένες μέρες, εμφανίστηκε ένα πουλάκι κατάμαυρο με κίτρινο ράμφος στη λίμνη. 

Τα ζωάκια ξεμύτισαν λιγάκι για να περιεργαστούν τον καινούριο επισκέπτη.

Οι Κάτοικοι της λίμνης Τουονέλα θαύμαζαν το κελαίδημα του, άρχισε το μαυροπούλι να μιλάει, είμαι ο κότσυφας και πετάω προς το ζεστό Νότο.

Είδα τα σύννεφα του Βορρά στον ερχομό μου και σας προειδοποιώ: ο χειμώνας που έρχεται θα είναι ο πιο βαρύς χειμώνας που θα έχουν δει τα μάτια μας. Πετάξτε μαζί μου! 

Όσο πιο πολλοί είμαστε, τόσο μεγαλύτερες οι πιθανότητες να τα καταφέρουμε.

Όλα τα πετούμενα της λίμνης άρχισαν να κουβεντιάζουν προβληματισμένα. Άλλα δίσταζαν να αφήσουν τη λίμνη και να ρισκάρουν τέτοιο επικίνδυνο ταξίδι, άλλα συμφωνούσαν πως το κρύο ήταν αφόρητο και έπρεπε να μεταναστεύσουν τουλάχιστον για κάποιο διάστημα σε πιο ζεστούς τόπους.

Εμείς οι πέντε σίγουρα θα έρθουμε μαζί σου, ακούστηκε πρώτος ο μπαμπάς κύκνος, τα μικρά δεν ξέρω πόσο ακόμα θα αντέξουν τέτοια κακοκαιρία, συμπλήρωσε αποφασιστικά και κοίταξε τα άλλα πουλιά της λίμνης.

Θα ακολουθήσουμε κι εμείς, βροντοφώναξαν κάποιες φωνές πουλιών από διάφορες γωνιές της λίμνης.

Έτσι λοιπόν, με οδηγό τον μαύρο κότσυφα, κάποια από τα πτηνά της Τουονέλα, αφού χαιρέτισαν αυτούς που έμειναν πίσω και τους ευχήθηκαν «καλή αντάμωση», κίνησαν για πιο ζεστούς τόπους. 

Πέταξαν πάνω από χιονισμένες βουνοκορφές και κάτασπρα λιβάδια, πάνω από γκρίζες πόλεις και παρατημένα χωράφια και τελικά μετά από πολλές μέρες ταξίδι, έφτασαν σε ένα πανέμορφο νησί.

Η οικογένεια των κύκνων ανυπομονούσε να εξερευνήσει όλες τις γωνιές του ηλιόλουστου αυτού τόπου.

Σε λίγο φτάνουμε στον τελικό προορισμό μας, τη λίμνη με τα παιχνιδιάρικα φλαμίνγκο. Ετοιμαστείτε για προσγείωση, φώναξε ο κότσυφας στα υπόλοιπα πουλιά που τον ακολουθούσαν.

Και τότε είδαν εκείνη την πανέμορφη λίμνη. 

Ανάμεσα στις συστάδες των δέντρων και πίσω από φουντωτούς θάμνους ξεπρόβαλλαν έξι φλαμίνγκο για να τους καλωσορίσουν.

Τα ροζ πουλιά χάρηκαν πάρα πολύ για την παρέα που βρήκαν.

Οι κύκνοι μας προσγειώθηκαν απαλά πάνω στα νερά της λίμνης και άρχισαν το κολύμπι. Τα μικρά είχαν μεγαλώσει πια και κανείς δεν έφτανε τη χάρη τους, έτσι καθώς χόρευαν στα ρηχά. 

Τα φλαμίνγκο, που αγαπούσαν κι αυτά πολύ τον χορό, άρχισαν να κολυμπάνε ρυθμικά μαζί τους.

Οι γονείς των μικρών ήταν πολύ περήφανοι. 

Θα ξαναγύριζαν σε λίγους μήνες στη λίμνη Τουονέλα σίγουρα. 

Αλλά προς το παρόν, θα έμεναν για λίγο καιρό σε αυτό το ζεστό νησί, όπου πλέον ένιωθαν γαλήνη και ασφάλεια και μοσχομύριζαν τα όμορφα πολύχρωμα λουλούδια.