Ένα ταξίδι όνειρο στο Rio de Janeiro.

Ίσως ένας από τους καλύτερους και λίγο διαφορετικούς τρόπους για να 

ανακαλύψετε τις διάφορες γωνιές και γειτονιές του κόσμου είναι να παίρνεις μια βαλίτζα , ένα εισιτήριο και να βάζεις το δάχτυλο τυχαία στον χάρτη.

Από μικρή μου άρεσε να εξερευνώ τον κόσμο και να γνωρίζω χώρες, ήθη και έθιμα των κρατών.

Ήταν Φεβρουάριος του 2000 όταν αποφάσισα να ανοίξω τον παγκόσμιο χάρτη και να κλείσω τα μάτια αφήνοντας για άλλη μια φορά τον δείκτη του χεριού μου να μου δείξει που θα έκανα διακοπές.

Αχ Βραζιλία η χώρα της Σάμπας και με την μεγαλύτερη αμμώδη παραλία της Copacabana.

Θυμάμαι τον πατέρα μου που έλεγε:

Λοιπόν η κόρη μου δεν μπορεί να καθίσει ήσυχα και κάθε χρόνο ψάχνει τον πλανήτη να βρει σε ποιους τοίχους θα σκαρφαλώσει και όταν λέμε τοίχους μιλάμε για μεγάλους τοίχους.

Το κακό είναι ότι όταν αυτή δεν ησυχάζει, βάζοντας τέτοιους στόχους, συνήθως χάνω και εγώ την ησυχία μου.

Πατέρα «Βρήκα κάτι μεγάλους γρανιτένιους τοίχους», του είπα από το τηλέφωνο. «Βρίσκονται λίγο μακριά, στην ... Βραζιλία κοντά στο Rio de Janeiro». Προς στιγμή νόμιζε πως τον κορόιδευα. 

- «Από ότι ξέρω, στη Βραζιλία και ειδικά στο Ρίο ντε Τζανέιρο, ο κόσμος πηγαίνει για άλλα πράγματα και όχι για να αναρριχηθεί σε μεγάλους τοίχους». Ναι μπαμπά... «Μπορεί να μην γνώριζα για ποιο λόγο πηγαίνουν οι άλλοι στη Βραζιλία», εγώ θέλω να πάω να αναρριχηθώ στους μεγάλους τοίχους και από εδώ και πέρα αυτός θα είναι ο στόχος μου». 

Να βλέπω τα περίεργα , όχι τα απλά Τουριστικά θέρετρα.

Ο Κόσμος από ψιλά είναι διαφορετικός , σου χαρίζει ολόκληρη την φύση στο πιάτο. Έτσι με λίγη σκέψη και με ένα σάκο στην πλάτη έφτασα το Rio de Janeiro. Όταν έφτασα , άλλαξα γνώμη με μάγεψε η φύση και ξέχασα τους μεγάλους τοίχους και τις αναρριχήσεις. 

Το άγαλμα του Χριστού του Λυτρωτή Christ the Redeemer να απλώνει τα χέρια του σαν να ευλογεί τους ντόπιους (cariocas) και τους επισκέπτες του Ρίο ή σαν να τους συγχωρεί που ενδίδουν στους πειρασμούς της πόλης. 

Το Ρίο ντε Τζανέιρο είναι κολασμένο και ενάρετο μαζί. 

Μαγικές παραλίες, ξέφρενη νυχτερινή ζωή, αίθουσες τέχνης, αριστοτεχνική σύγχρονη αρχιτεκτονική, μπάλα και σάμπα. 

Το μέρος της Γης με την υψηλότερη συγκέντρωση όμορφων ανθρώπων. 

Η πόλη που τρέφεται από τα πάθη της, που εξακολουθεί να ζει και να αναπνέει με πάθος κόντρα στα πολιτικοοικονομικά σκάνδαλα, τις φαβέλες, την εγκληματικότητα και τη διαφθορά.

Σύγχρονα κτίρια με επώνυμες αρχιτεκτονικές υπογραφές, μουσεία και γκαλερί, εστιατόρια που την κάνουν δημοφιλή γαστρονομικό προορισμό, ενημερωμένη αγορά, πολυτελή ξενοδοχεία. 

Το Ρίο τα έχει όλα, σε ισόποσες σχεδόν δόσεις. Βρωμιά και χλιδή. Σκληρή πραγματικότητα και ονειρικό παραμύθι. Καλλίγραμμα κορίτσια και παιδική εγκληματικότητα.

Αυθεντικό βραζιλιάνικο ξενύχτι στην μποέμικη Lapa, extreme sports στο δάσος Tijuca, αυτοσχέδιο 5x5 στην πολυτραγουδισμένη Ipanema, πρωινό στο κοσμικό Confeitaria Colombo.

Έχει φρέσκα ψάρια από τον Αμαζόνιο, όστρακα και καλομαγειρεμένο κρέας.

Το Ρίο είναι μια πολύ όμορφη αλλά ταυτόχρονα επικίνδυνη πόλη, αν κάποιος δεν είναι προσεκτικός. 

Στις περισσότερες παραλίες της υπάρχουν γήπεδα beach soccer (futebol de arena), βόλεϊ ή ποδοβόλεϊ (redetenis). Οι διασημότερες και πιο όμορφες είναι oι Copacabana, Ipanema, Barra da Tijuca και Arpoador. Η τελευταία νομίζω ότι έχει τα ωραιότερα νερά και προσωπικά την προτιμώ. 

Αν κάποιος θέλει ξαπλώστρες και ομπρέλα, θα πρέπει να πληρώσει ακριβά.

Το πιο σύνηθες είναι να φέρνει ο καθένας τη δική του ομπρέλα. Τα παιχνίδια στην παραλία ξεκινούν έτσι, από το πουθενά, και καταλήγουν ντόπιοι και τουρίστες να παίζουν όλοι μαζί, οπότε μη διστάσετε να ζητήσετε την μπάλα», έτσι έκανα και εγώ 😂.

Το Ρίο προσφέρει ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς, να απολαύσετε την ανατολή ή το ηλιοβασίλεμα από την κορυφή του Pedra da Gávea, στο δάσος Tijuca. Από εδώ απογειώνονται τα ανεμόπτερα και η θέα στην πόλη είναι

μοναδική. Αν έχετε δει το animation “Rio”, αυτό είναι το μέρος όπου τα μπλε μακάο κάνουν οτοστόπ σε ένα αιωρόπτερο. Με λίγη τύχη μπορεί να δείτε και εσείς κάποια εξωτικά πουλιά.

Ανάμεσα στις μυθικές παραλίες της Ipanema και της Copacabana, εδώ συγκεντρώνονται πολλοί cariocas δηλαδή ντόπιοι, για να απολαύσουν το ηλιοβασίλεμα. Μόλις η φύση ολοκληρώσει την παράστασή της, ρίχνεις μια βουτιά, πίνεις νερό καρύδας και περπάτησε από την Ipanema προς το Leblon. Κάποιοι λένε πως είναι το μέρος της Γης με τους ομορφότερους ανθρώπους. 

Αν αγαπάτε τη φωτογραφία, το Ρίο θα αποδειχτεί η πόλη σας. Όπου κι αν κοιτάξετε, θα ανακαλύψετε έναν μαγικό συνδυασμό πόλης και φύσης η πόλη φιλοξενεί το Tijuca, το μεγαλύτερο αστικό δάσος του κόσμου.

Προτίμησα το τελεφερίκ, που θα με πάει στην κορυφή Sugar Loaf. 

Μην με ρωτήσετε το γιατί, απλά λάτρευα να βλέπω από ψιλά την ομορφιά της 

φύσης. Επισκέφθηκα τη λίμνη Lagoa Rodrigo de Freitas ή σκέτο Lagoa. 

Υπάρχουν πολλά εστιατόρια εδώ με θέα το λόφο Corcovado, όπου βρίσκεται το άγαλμα του Χριστού του Λυτρωτή (Christ the Redeemer).Για μένα είναι το θαύμα, πως μπορεί μια τόσο απελευθερωμένη χώρα να πιστεύει τόσο πολύ; ώστε να υψώσει το άγαλμα του Θεανθρώπου πάνω στο βουνό και να βλέπει  την πόλη; πως 

συνδυάζει την εγκληματικότητα με την πίστη; Τελικά μετά από 18 μέρες εκεί κατάλαβα ότι ζουν την στιγμή λες και δεν θα υπάρχει αύριο, η ταξική διαφορά

στους δρόμους αναγκάζει τον φτωχό να αρπάξει από τον πλούσιο, αναγκάζει να γελούν όλη μέρα για να μην πάθουν κατάθλιψη, χορεύουν τον πόνο και την χαρά... Απλά περνάν ωραία χωρίς σκέψεις και γκρίνιες, μια φιλοσοφία μακριά από την δύση, θα έλεγα ακαταλαβίστικη , γιατί δεν είναι αληθινή χαρά ή έμφυτο γέλιο καρδιάς, είναι αυτό το μαρμάρινο γέλιο κάτω από την όμορφη 

ζωγραφισμένη μάσκα προσώπου, είναι κριμένος ο πόνος κάτω από το όμορφο ηλιοκαμένο σοκολατένιο δέρμα. Είναι σαν το κύμα στην θάλασσα που παίζει και αφρίζει απλά στην παραλία και ξαφνικά ξεσπά το μπουρίνι και καταπίνει ότι βρει μπροστά του... 

Τελικά περπάτησα και έκανα τα ψώνια μου σε δρόμους και στενά, και όχι σε κλιματιζόμενα malls, η Feira da Praça XV. Στο τεράστιο υπαίθριο παζάρι βρήκα ξεχωριστές και σπάνιες αντίκες σε καλές τιμές.

Εμπειρίες που απόλαυσα το Ρίο σαν γνήσιοι cariocas είναι:

Αγόρασα caipirinha , μπίρα από τα κιόσκια στην παραλία της Ipanema.

Αγόρασα ένα διάσημο βραζιλιάνικο μπικίνι και σαγιονάρες Havianas.

Απόλαυσα γνήσιο βραζιλιάνικο μεσημεριανό στου Mariu’s.

Έκανα πτήση με ανεμόπτερα από τις πλαγιές του Pedra da Gavea και Pedra Bonita. Όχι μόνη μου φυσικά αλλά με τον δάσκαλο μαζί. 😂

Απόλαυσα το γύρο των νησιών Arraial do Cabo και Mangaratiba (στην πραγματικότητα είναι ακρωτήρια). Ένα θέαμα που πραγματικά με αποζημίωσε .

Απόλαυσα αυθεντικό βραζιλιάνικο καφέ στο παραδοσιακό Confeitaria Colombo.

Απόλαυσα το μονοπάτι που ενώνει την Copacabana με την Ipanema και με 40^ο βαθμούς θερμοκρασία με δρόσισε το νερό καρύδας (coco verde).

Απόλαυσα την διαμονή μου στο κομψό ξενοδοχείο Belmond Copacabana Palace που βρίσκεται στην παραλία Κοπακαμπάνα του Ρίο ντε Τζανέιρο με πανοραμική θέα στον ωκεανό. Μαγεία να βλέπεις από την βεράντα σου τον ήλιο να ανατέλει αλλά και να δύει νωχελικά στον ρυθμό των κυμάτων.

Είδα και τους καταρράκτες του Ιγκουασού 

Τελικά πιστεύω ότι άξιζε που πούλησα το όνειρο μου και δεν σκαρφάλωσα 

στους μεγάλους τοίχους της Βραζιλίας, κέρδισα όλα αυτά που δεν θα τα έβλεπα ποτέ...

Καλό μήνα φίλοι μου σας ταξίδεψα μακριά στην μαγική λάτιν χώρα που μας ταξιδεύει στους ρυθμούς της σάμπας.