Θερινό ηλιοστάσιο η μεγαλύτερα ημέρα για το καλοκαίρι

Φίλοι μου Καλημέρα ... Σήμερα η μεγαλύτερη σε διάρκεια ημέρα για το 2020 καθώς εορτάζεται το θερινό ηλιοστάσιο.
Μπορεί ο καιρός να μην θυμίζει και τόσο καλοκαίρι μέχρι στιγμής σε ορισμένα σημεία του πλανήτη μας, ωστόσο από σήμερα το καλοκαίρι «βάζει τη σφραγίδα του» με το θερινό ηλιοστάσιο, το οποίο κάνει την 21η Ιουνίου, την μεγαλύτερη ημέρα του χρόνου.
Συγκεκριμένα το βράδυ 21:44 ώρα Ελλάδος θα λάβει χώρα το θερινό ηλιοστάσιο με την μεγαλύτερη σε διάρκεια ημέρας του έτους, που θα εγκαινιάσει και τυπικά την έναρξη του καλοκαιριού στο βόρειο ημισφαίριο όπου ανήκει και η Ελλάδα.

Ο βόρειος πόλος της Γης θα βρίσκεται στραμμένος προς τον Ήλιο και έτσι στο βόρειο ημισφαίριο, ο Ήλιος θα βρεθεί στο υψηλότερο σημείο του στον ουρανό και η μέρα θα έχει την μεγαλύτερη διάρκεια του έτους.
Την ίδια στιγμή, το νότιο ημισφαίριο καλωσορίζει το χειμώνα, αφού ο Νότιος Πόλος θα βρίσκεται στο πιο απομακρυσμένο σημείο από τον Ήλιο.
Έτσι λοιπόν από σήμερα και μετά, οι μέρες θα αρχίσουν σιγά - σιγά να μικραίνουν, ώσπου σχεδόν να εξισωθούν με τις νύχτες κατά την φθινοπωρινή ισημερία, ενώ στο χειμερινό ηλιοστάσιο του Δεκεμβρίου υπάρχει πια η μικρότερη μέρα.

Η ημέρα του ηλιοστασίου είναι η μεγαλύτερη το Καλοκαίρι - Θερινό ηλιοστάσιο, η μικρότερη το Χειμώνα - Χειμερινό ηλιοστάσιο, μέρα του έτους για όλες τις περιοχές της Γης, εκτός από αυτές που βρίσκονται εντός των Τροπικών.

Πολλοί πολιτισμοί γιόρταζαν ή γιορτάζουν ακόμα, τόσο το χειμερινό όσο και το θερινό ηλιοστάσιο, όπως και τις ισημερίες.

Οι τρεις μεγάλες γιορτές του Χριστιανισμού είτε είναι Ορθόδοξοι, Καθολικοί και οι Προτεστάντες γιορτάζουν τη γέννηση του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή στις 23 ή στις 24 Ιουνίου, γνωστή στην Ελλάδα ως γιορτή του «Αϊ - Γιάννη του Φανιστή», αρκετά σημαντική ώστε σε κάποια μέρη ολόκληρος ο Ιούνιος να αναφέρεται ως “Αϊγιαννίτης”. 

Η 24η Ιουνίου είναι από τις μεγαλύτερες καλοκαιρινές γιορτές της ελληνικής

παράδοσης, αφού η γιορτή του «Αϊ Γιάννη του Κλήδονα» συνοδεύεται από το παραδοσιακό έθιμο με το πέρασμα πάνω από τις φωτιές.

“Κλήδονας” προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη “κλήδων” που σημαίνει προγνωστικός ήχος και χρησιμοποιούνταν για να περιγράψει τον συνδυασμό των τυχαίων και ασυνάρτητων λέξεων κατά τη διάρκεια μαντικής τελετής. Ουσιαστικά ο “Kλήδονας” σχετίζεται με μια λαϊκή μαντική διαδικασία, η οποία λέγεται ότι αποκαλύπτει στις άγαμες κοπέλες την ταυτότητα του μελλοντικού τους συζύγου.

Σύμφωνα με το έθιμο, την παραμονή του Αϊ - Γιαννιού, οι ανύπαντρες κοπέλες

μαζεύονται σε ένα από τα σπίτια του χωριού και μία από αυτές πηγαίνει στο πηγάδι να φέρει το “αμίλητο νερό” και στη διαδρομή μέχρι το σπίτι δεν πρέπει να μιλήσει σε κανέναν.

Στο σπίτι το νερό μπαίνει σε πήλινο δοχείο, στο οποίο η κάθε κοπέλα ρίχνει ένα προσωπικό της αντικείμενο, τα λεγόμενα ριζικάρια. Στη συνέχεια σκεπάζουν το δοχείο με κόκκινο ύφασμα και το δένουν ενώ παράλληλα προσεύχονται στον 

Αϊ Γιάννη και τοποθετούν το δοχείο σε ανοιχτό χώρο, όπου μένει όλη νύχτα.

Την ίδια εκείνη νύχτα λέγεται ότι τα κορίτσια θα δουν στα όνειρά τους το μελλοντικό τους σύζυγο.

Παράλληλα, την παραμονή της γιορτής του Αϊ Γιάννη, αναβιώνει και το γνωστό έθιμο με τις φωτιές. 

Στη πλατεία του χωριού στήνεται μια μεγάλη φωτιά πάνω από την οποία πηδάνε όλοι οι κάτοικοι του χωριού. 

Σύμφωνα με την παράδοση, η φωτιά, επιφέρει την κάθαρση και οι άνθρωποι απαλλάσσονται από το κακό.

Η ημέρα του Θερινού Ηλιοστασίου γιορτάζεται από αρχαιοτάτων χρόνων, προς τιμή στον φωτοδότη και ζωοδότη Ήλιο.

Οι Δρυίδες των αρχαίων Κελτών γιόρταζαν το θερινό Ηλιοστάσιο στο

Stonehenge, με επίκεντρο το μεγαλιθικό μνημείο, που κατασκευάστηκε μεταξύ του 2500 π.χ. και του 2000 π.χ.

Εκεί λοιπόν η ανατολή του θερινού ηλιοστασίου εμφανίζεται στον ορίζοντα σε ευθυγράμμιση με την ογκώδη κύρια πέτρα του μνημείου.

Στη Ρώμη γιόρταζαν τα “Βεστάλια”, μια γιορτή προς τιμήν της θεάς Βεστά, που είναι η Ελληνική Εστία, και αυτές οι γιορτές της φωτιάς διαρκούσαν μια ολόκληρη εβδομάδα.

Οι Γαλάτες γιόρταζαν την Επόνα, μια θηλυκή θεότητα που την απεικόνιζαν συνήθως να καβαλά μια φοράδα. Αυτή η θεότητα ήταν η προσωποποίηση της.

Οι Κέλτες της Ευρώπης υποδέχονταν και εκείνοι με φωτιές το καλοκαίρι, τη νύχτα του Ηλιοτρόπιου. Νεαρά ζευγάρια πηδούσαν πάνω από τις φωτιές και πίστευαν πως όσο πιο ψηλά πηδήσουν πάνω από τις φλόγες, τόσο πιο πολύ θα μεγάλωναν τα σπαρτά.

Στην αρχαία Κίνα αυτή η νύχτα ήταν αφιερωμένη στις θηλυκές δυνάμεις της Γης, τις Γιν δυνάμεις.

Οι ιθαγενείς φυλές της Αμερικής όπως οι Natchez έκαναν την γιορτή της πρώτης συγκομιδής.

Τι κρύβεται πίσω από το θερινό ηλιοστάσιο;

Κάθε μια από αυτές τις σημαδιακές ημέρες είχε σε όλους τους λαούς τη δική της ξεχωριστή σημασία. 

Στο παρελθόν, τότε που οι άνθρωποι ζούσαν πιο κοντά στη φύση και μπορούσαν να αντιλαμβάνονται τις μεταβολές της οι 4 αυτές ημέρες είχαν εξέχουσα μαγικοθρηκευτική σημασία καθώς σήμαιναν άλλοτε τη νίκη του φωτός και του πνεύματος άλλοτε την νίκη του σκότους και της ύλης κι άλλοτε την ισορροπία ανάμεσα στις δυο αυτές αντίρροπες δυνάμεις. 

Οι δραματικές μεταβολές φωτός - σκότους δεν διέφυγαν της προσοχής των Αρχαίων Ελλήνων. Τις μετέτρεψαν σε μια κωδικοποιημένη γλώσσα η οποία είναι εγγεγραμμένη στην αρχιτεκτονική των ναών και στους προσεκτικά επιλεγμένους τόπους όπου κτίζονταν.

Από τους Δελφούς στον Όλυμπο

Αυτή η κωδικοποιημένη γλώσσα ονομάστηκε «Ιερή Γεωμετρία» και αποκαλύπτεται από τις θέσεις των ιερών που συνδέονται μεταξύ τους με τρίγωνα και κύκλους όπως αποδεικνύεται αν κοιτάξει κανείς σ’ ένα χάρτη και σημειώσει την ακριβή θέση των Αρχαίων ναών. 

Πρόκειται για μια μυστική διασύνδεση που όταν μια μέρα αποκωδικοποιηθεί πλήρως ίσως αποκαλύψει αναπάντεχα πράγματα. Θα μπορούσε να πει κανείς πως κάθε ναός είναι μια λέξη. Όμως, εφ όσον συνδέεται με άλλους ναούς σε ομάδες

τριγώνων, κύκλων κλπ όλες αυτές οι «λέξεις» σχηματίζουν μια πρόταση. 

Ποιο μυστικό άραγε να αποκαλύπτει αυτή η πρόταση; 

Τι θα έχει να διηγηθεί για το φως και το σκοτάδι, για τη γη και τον έναστρο ουρανό, για τον Θεό και τον άνθρωπο;

Προφανώς υπήρξαν μεγάλοι δάσκαλοι, ή απώτατη γνώση που είχε διασωθεί από τους κατακλυσμούς, βάσει της οποίας επιλέχθηκαν οι τόποι όπου κατασκευάστηκαν οι Αρχαίοι ναοί. Όμως, με το πέρασμα του χρόνου οι αληθινοί λόγοι ξεχάστηκαν. Παρ’ όλα αυτά, δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι ναοί και τα ιερά σχετίζονταν με κάτι αστρονομικό. 

Η μυστική τους διασύνδεση ήταν ο ουρανός. 

Σημαντικό ρόλο σ’ αυτό έπαιζαν οι Ισημερίες και τα Ηλιοστάσια που στην Αρχαιότητα συνέπιπταν με διαφορετικές αστρονομικές θέσεις από τις σημερινές.

Η εαρινή Ισημερία καθοριζόταν από τον Ταύρο και η φθινοπωρινή από τον Αετό ή Σκορπιό ενώ το θερινό ηλιοστάσιο ήταν στον Λέοντα και το χειμερινό στον Υδροχόο. Όμως, από τότε υπήρξε μια μετατόπιση της εκλειπτικής κι έτσι σήμερα η εαρινή ισημερία καθορίζεται από τον Κριό, η φθινοπωρινή από τον Ζυγό ενώ το θερινό και το χειμερινό ηλιοστάσιο σχετίζονται αντίστοιχα με τον Καρκίνο και τον Αιγόκερω. 

Όλα αυτά αποτελούν στίγματα για τη χαρτογράφηση των Αρχαίων ιερών. 

Μας δείχνουν για άλλη μια φορά πως τίποτα δεν είναι ξεκομμένο και μοναχικό και ότι όλα είναι αλληλοσυνδεδεμένα πάνω σε ένα παγκόσμιο γεωδαιτικό δίχτυ. 

Σαν αυτό που απεικονίζεται στον ομφάλιο λίθο των Δελφών.

Οι Δελφοί είχαν άμεση σχέση με τον κοσμικό άξονα που συνδέει την γη με τον ήλιο. 

Ο Απόλλων θεωρείτο φύλακας των Πυλών και των Δρόμων των Ηλιοστασίων. Πού βρίσκονταν αυτές οι πύλες για άλλες διαστάσεις; 

Σύμφωνα με Αρχαίες παραδόσεις η πύλη απ όπου ανέβαιναν οι ψυχές στον ουρανό ήταν η κορυφή του Ολύμπου. Είναι η πόρτα των θεών. Όσοι έχουν μελετήσει την Οδύσσεια θα βρουν δυο αντίστοιχες πύλες στη σπηλιά της Ιθάκης, εκεί όπου πρωτοφτάνει ο Οδυσσέας ύστερα από τις περιπλανήσεις του. Από τη μια είσοδο έμπαιναν οι θνητοί και από την άλλη οι θεοί.

Όσο για τις Αρχαίες πύλες της ισημερίας τοποθετούνται:

Η νότια στο Ταίναρο, αντιπροσωπεύοντας την είσοδο για τον Άδη ενώ η βόρεια τοποθετείτο στον Όλυμπο. Οι Δελφοί βρίσκονταν στην διασταύρωση των αξόνων του ζωδιακού ανάμεσα στις ισημερίες και τα ηλιοστάσια. Αυτό που συμβαίνει όμως με τα αρχιτεκτονήματα έχει την αντιστοιχία του και στο ανθρώπινο σώμα. 

Αντίστοιχα, ο κάθετος άξονας βορά – νότου συμβολίζει τον κορμό και το όρθιο σώμα ενώ ο οριζόντιος Ανατολής- Δύσης αντιστοιχεί στο διάφραγμα. 

Το χειμερινό ηλιοστάσιο ταυτίζεται με το βορά, το θερινό με το νότο, η εαρινή ισημερία με την ανατολή και τη φθινοπωρινή με τη δύση. Έτσι, ο κάθετος άξονας, είναι τα ηλιοστάσια και ο οριζόντιος οι ισημερίες.

Όμως, όχι μόνο ισημερίες και ηλιοστάσια αλλά και ολόκληροι αστερισμοί είναι «απεικονισμένοι» στις θέσεις και στην αρχιτεκτονική των Αρχαίων ναών επιβεβαιώνοντας πως η Ιερή Γεωμετρία δεν είναι ένα ανθρώπινο εφεύρημα αλλά μια ανακάλυψη. Υπάρχει παντού γύρω, έξω και μέσα μας.

Εμείς απλώς την ανακαλύπτουμε ενώ οι Αρχαίοι Έλληνες προσπάθησαν να την σεβαστούν, αντίθετα από το σημερινό πολιτισμό που χτίζει τα κτίρια του ως έτυχε δίχως σοφία και γνώση και δίχως αναφορά στο συμπαντικό.