Η Αθήνα του χθες, του Σήμερα και δεν γνωρίζω μέχρι πότε ….

 Στην γειτονιά μου έχουμε ένα συσσίτιο που έχει περίπου 230 μερίδες φαγητό

και 12 η ώρα κάθε μεσημέρι μοιράζεται στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Ορισμένοι βέβαια παίρνουν φαγητό για ολόκληρες οικογένειες.
Αυτό γίνεται κάθε μέρα, όλο τον χρόνο.

Το 2000 ξεκινήσαμε στον Άγιο Δημήτριο Λουμπαρδιάρη. Στην αρχή ήταν για 20-30 αστέγους. Στον Άγιο Νικόλαο Φιλοπάππου υπήρχε συσσίτιο από πολύ παλιά για μικρό αριθμό ανθρώπων. Όταν όμως η κρίση γιγαντώθηκε, έγιναν πολύ περισσότεροι οι άνθρωποι και η βοήθεια πήρε τις διαστάσεις που έχει σήμερα. Τα δύο συσσίτια σήμερα έχουν ενοποιηθεί.
Είναι συγκεκριμένοι άνθρωποι που έρχονται κάθε μέρα στα συσσίτια του Κουκακίου, τους ξέρουν οι υπεύθυνοι των εκκλησιών. Τους έχουν δώσει στοιχεία για να επιβεβαιώσουν ότι είναι άποροι.
Η μεγάλη κατηγορία είναι άστεγοι, άνεργοι και μικροσυνταξιούχοι.
Άνθρωποι που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε ένα πιάτο φαγητό.
Και το κυριότερο άνθρωποι της διπλανής πόρτα μας.

Έχετε αναρωτηθεί οι άστεγοι αυτοί πού κοιμούνται;
Στην καρδιά της Αθήνας, Πολλοί στον λόφο του Φιλοπάππου, άλλοι στην Βεΐκου , άλλοι στην Δράκου, αλλά και σε άλλες περιοχές γύρο γύρο. Μες την ζέστη ή μέσα στο χιονιά το κρεβάτι τους ένα χαρτόνι. Ο ένας με τον άλλο μαζεύτηκαν στο συσσίτιό για να πάρουν ένα πιάτο φαγητό και ζητούν βοήθεια για την επιβίωση.

Οι εγγεγραμμένοι στο συσσίτιο και άλλοι άνθρωποι ζητούν οικονομική βοήθεια για να πάρουν τα πιο απλά πράγματα, όπως είδη προσωπικής καθαριότητας.
Άλλοι άνεργοι και οικογενειάρχες ζητούν βοήθεια για να πληρώσουν το ενοίκιο, τους λογαριασμούς, τη συμμετοχή για φάρμακα κ.λ.π. Για το τελευταίο ευτυχώς υπάρχει συνεργασία με ένα φαρμακείο της περιοχής και αναλαμβάνουν αυτές τις περιπτώσεις, που είναι ζωτικής σημασίας.

Ποιες άλλες δράσεις αναπτύσσετε στην ενορία μας;

Έχουν το πρόγραμμα της διανομής πακέτων τροφίμων που οργανώνει η Αποστολή και συμμετέχουμε ενεργά, με 100 δέματα τον μήνα.
Επίσης δίνουνε τρόφιμα με ένα πρόγραμμα της Αρχιεπισκοπής, όπου οι ίδιοι πάνε και βρίσκουν τους αστέγους την νύχτα στο κέντρο της Αθήνας για να τους βοηθήσουνε.
Δική μας σειρά να βοηθήσουμε όλους αυτούς στην ενορία μας με ότι μπορούμε, με ότι διαθέτη το σπιτικό μας. Το σπίτι του Θεού αγκαλιάζει όλους πάντα και βρίσκεται σε κάθε πρόβλημα εκεί.
Εκτός της αγάπη για τους άστεγους δημιουργήθηκαν Νεανικές συνάξεις που κάθε Τρίτη βράδυ στο Λουμπαρδιάρη συναντιούνται και έχουν αποκτήσει τόσο μεγάλη φήμη.
Το 1997 που χειροτονήθηκε ο πάτερ Γεώργιος δειλά δειλά ξεκίνησαν μια προσπάθεια να συναντιούνται με τους νέους κάθε εβδομάδα για μία ώρα στον Άγιο Νικόλαο Φιλοπάππου. Ορίσανε ως ημέρα την Τρίτη.
Επί Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου τον μετέθεσαν στον Άγιο Δημήτριο Λουμπαρδιάρη, όπου συνεχίστηκε η δειλή προσπάθεια.
Γύρω στο 2000 οι νέοι που συμμετείχαν ήταν 30. Με τη βοήθεια του Θεού πλέον μαζεύονται περίπου 300 νέοι κάθε Τρίτη στις 9 το βράδυ. Δεν κάνουν κάτι ιδιαίτερο που δεν γίνεται αλλού, απλά μαθεύτηκε περισσότερο.
Είναι πάντως ένα ωραίο κλίμα.
Συνήθως κάποιος αναπτύσσει ένα θέμα και ακολουθεί διάλογος.
Πρέπει να πω ότι η παρουσία της νεανικής σύναξης βοήθησε να έχουν αυτό το μεγάλο συσσίτιο και τις φιλανθρωπικές δράσεις, αφού ο κύριος όγκος των εθελοντών είναι οι νέοι των συνάξεων. Τα ψώνια, τη διανομή και ό,τι χρειάζεται τα κάνουν οι νέοι.

Τελικά μια εικόνα γεμάτη δάκρυ να βλέπεις σε μια μικρή συνοικία στην καρδιά της Αθήνας στο Κουκάκι να μετρά 300 ανήμπορους συνανθρώπους μας να μην μπορούν να επιβιώσουν. Για σκεφτείτε και αναλογιστείτε πόσα τέτοια συσσίτια και χώροι βοηθείας σ όλοι την Ελλάδα;
Μια Ελλάδα με σύνολο κατοίκους 10.000.000 , πόσοι τελικά εργάζονται;
Είναι πιο εύκολο από το να αναρωτηθώ πόσοι άνεργοι υπάρχουν;
Πόσοι άστεγοι στο δρόμο;
Μια εικόνα ντροπής για το 2020.

    

Ένα θαύμα της Φύσης που αξίζει να ταξιδέψεις, έστω διαβάζοντας.

 Όταν μιλάμε για δάση περνά από το μυαλό μας σκοτεινά και μυστηριώδη, με

μια επιβλητική ομορφιά, φέρνουν στο νου εικόνες μυθικών πλασμάτων και ξωτικών.
Τα δάση έχουν μια γοητεία που τραβάει τα βλέμματα. Κι όχι άδικα.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που πολλοί επιλέγουν μια βόλτα στο δάσος για να ξεφύγουν από τη  δύσκολη καθημερινότητα. Ο καθαρός αέρας, η φύση, οι μυρωδιές και η απόλυτη ησυχία μπορούν να σας χαλαρώσουν από το άγχος και το στρες. Θαύματα της φύσης, πολύχρωμοι καμβάδες από δέντρα και λουλούδια, επιβλητικοί καταρράκτες και γαλαζοπράσινες λίμνες συνθέτουν τα πιο μαγευτικά τοπία που συναντάμε στα πιο όμορφα δάση. Από στριφογυριστά έλατα μέχρι μεγαλοπρεπή κωνοφόρα το πινέλο του Παντοδύναμου Δημιουργού, τα ζωγράφισε ανά τον κόσμο, δίκαιες μοιρασιές. Άλλως πήρε λίμνες, άλλως πήρε δάση, άλλος νησιά κλπ… 

 

Ζωγράφισε τον πίνακα του κόσμου με τόσο πολύχρωμα χρώματα που δεν μπορούμε να το φανταστούμε.
Χιλιάδες όμορφα δάση στολίζουν τον κόσμο, πηγές ζωής και ομορφιάς για τον επισκέπτη (αρκεί να το σεβαστεί).

Έτσι αρχίζει το ταξίδι στην πανέμορφη Κόστα Ρίκα
Ένας παράδεισος με χιλιάδες άγρια ζώα και τροπική βλάστηση.
Φυσικά η Κόστα Ρίκα έχει πολλές άλλες ομορφιές και είναι σίγουρα από τα ομορφότερα μέρη του πλανήτη. Μη ξεχνάτε επίσης ότι εδώ και πενήντα χρόνια δε διαθέτει στρατό με αποτέλεσμα να επενδύουν περισσότερο στην υγεία και στην παιδεία. Είναι επίσης μια πολύ ασφαλής χώρα, η ασφαλέστερη της κεντρικής Αμερικής για την ακρίβεια.

Το σύνθημα των κατοίκων της και συνάμα ευχή είναι το PURA VIDA= Αγνή ζωή. Η Κόστα Ρίκα είναι το «διαμάντι» της Κεντρικής Αμερικής. Μια όαση ηρεμίας ανάμεσα στους «ανήσυχους» γείτονές της, αποτελεί παράδειγμα οικολογικού τουρισμού. Με τεράστια ακτογραμμή, από την ανατολική πλευρά στην Καραϊβική και από τη δυτική στον Ειρηνικό ωκεανό, συγκαταλέγεται στα καλύτερα μέρη για να επισκεφτεί κανείς στους Τροπικούς, καθώς, εκτός από τα

δάση και τα εθνικά πάρκα, προσφέρει επίσης ευκαιρίες για σερφ, θαλάσσια καγιάκ, καταδύσεις, snorkeling, εξορμήσεις με καταμαράν, κ.ά.
Η επίσημη γλώσσα είναι τα ισπανικά, όμως όλοι σχεδόν μιλούν αγγλικά καλά.
Οι Κοσταρικανοί ονομάζονται χαϊδευτικά «Ticos» και είναι ένας πολύ φιλόξενος λαός. Δεν έχουν στρατό, καταργήθηκε το 1948 με συνταγματική απόφαση και το επίπεδο αλφαβητισμού τους είναι υψηλότερο από ό,τι στις ΗΠΑ. Δύο στοιχεία που κάνουν την Κόστα Ρίκα το κράτος με τη μεγαλύτερη πολιτική σταθερότητα στη Λατινική Αμερική. Δεν είναι τυχαίο ότι την αποκαλούν «Ελβετία της Λατινικής Αμερικής». Λόγω του τροπικού κλίματος έχει μόνο δύο εποχές, της βροχής από Ιούνιο μέχρι Νοέμβριο και της ξηρασίας από Δεκέμβριο μέχρι Μάιο. Ανάλογα με την περιοχή και το υψόμετρο, που σε κάποια σημεία ξεπερνά τα 3.000 μ., η θερμοκρασία έχει μεγάλες αυξομειώσεις κατά τη διάρκεια ενός εικοσιτετραώρου. Η εναλλαγή αυτή στο μικροκλίμα είναι ο λόγος που ετούτη η χώρα έχει χιλιάδες διαφορετικά είδη δέντρων και φυτών, πουλιών και θηλαστικών, κάποια γηγενή.
Τρία από τα πιο αντιπροσωπευτικά μέρη της χώρας είναι το ηφαίστειο Arenal και το τροπικό δάσος της περιοχής, το ορεινό χωριό και το δάσος του Monteverde, καθώς και την παραλία και το Εθνικό Πάρκο Manuel Antonio στον Ειρηνικό ωκεανό.  Η πρωτεύουσα της είναι τον San José.

Έφτασα αρκετές ώρες πριν από τη φίλη μου και έτσι βγήκα να γνωρίσω την πόλη του San José, πρωτεύουσα της Κόστα Ρίκα.
Οι δρόμοι του ήταν γεμάτοι κόσμο, πλανόδιους πωλητές και μια σκεπαστή κεντρική αγορά, όπου πουλούσαν από φρούτα και λαχανικά, ψάρια, κρέας και συσκευασμένα τρόφιμα κάθε λογής μέχρι ρούχα, είδη για το σπίτι και παιχνίδια. Εκεί ήπια έναν εξαιρετικό εσπρέσο από φρεσκοαλεσμένους κόκκους ποικιλίας Arabica από το Τarrazu, που θεωρείται ο καλύτερος της χώρας. Από την εποχή της ανακάλυψης της Κόστα Ρίκα από τον Κολόμβο μέχρι περίπου το 1800 οι συναλλαγές γίνονταν με κόκκους καφέ, γεγονός που καταδεικνύει την αξία αυτού του υπέροχου φυτού. Δεν έχει πολλά αξιοθέατα, αυτό που αξίζει να δείτε είναι το εξαιρετικής αρχιτεκτονικής Εθνικό Θέατρο, όπου ανεβαίνουν υψηλής ποιότητας παραστάσεις.

Εθνικό Πάρκο Arenal και Zip Lining

Στη La Fortuna, μια μικρή πόλη κάτω από το ηφαίστειο Arenal. Η περιοχή είναι από τις πιο τουριστικές της χώρας, καθώς από εδώ ξεκινά η διαδρομή για το διάσημο ηφαίστειο της Κόστα Ρίκα και το ομώνυμο τροπικό δάσος.
Το ηφαίστειο είναι ένα από τα έξι της χώρας που θεωρούνται ακόμα ενεργά.
Οι ντόπιοι αναφέρονται συχνά στην έκρηξη του 1968, όπου σκοτώθηκαν 89 άνθρωποι, εκατοντάδες ζώα και άλλαξε η μορφολογία του μέρους.

Η πεζοπορία στο Εθνικό Πάρκο Arenal ξεκινά από τη δυτική πλευρά του ηφαιστείου, ακολουθώντας ένα μονοπάτι που διασχίζει το δάσος και περνά από μια περιοχή καλυμμένη με λάβα. Και τι δεν αντικρίζουμε σε αυτή τη διαδρομή, βραδύποδες να κοιμούνται πάνω στα δέντρα, μαϊμούδες να πηδούν από το ένα

κλαδί στο άλλο, καφεόδεντρα και κακαόδεντρα, θάμνους ανανά, τεράστια πετρώματα από λάβα και χιλιάδες διαφορετικά είδη φυτών και δέντρων, όλα τροπικά και άγνωστα σ’ εμάς. Από την κορυφή του λόφου βλέπουμε με κάποια δυσκολία, λόγω βροχής, το ηφαίστειο και τη λίμνη του Arenal στους πρόποδες του ηφαιστείου. Εδώ ο καιρός αποτελεί πάντα ένα στοίχημα, καθώς μπορεί να αρχίσει να βρέχει ξαφνικά και τα σύννεφα να κατέβουν χαμηλά, μειώνοντας αισθητά την ορατότητα.

Επιστρέφοντας στα πεδινά, σταματάμε στην περιοχή Tabacon, όπου τα θερμά λουτρά είναι πολύ δημοφιλή και η φύση γύρω συγκλονιστική. Μπορείς να κάνεις μπάνιο στις φυσικές ζεστές πηγές, που είναι άφθονες, ως αποτέλεσμα της ηφαιστειακής δραστηριότητας της περιοχής. 

Διασχίζουμε σχεδόν τρία χιλιόμετρα εντυπωσιακού δάσους πάνω σε οκτώ διαφορετικές γραμμές, δεμένες με σχοινιά και κρεμασμένες από συρματόσχοινα, απόλυτα ασφαλείς. 

Τι πιο διασκεδαστικό από το να πετάς πάνω από το τροπικό δάσος και να παριστάνεις ότι είσαι ο Ταρζάν. Κάτω από τα πόδια μας, σε βάθος πολλών μέτρων, απλώνεται το ασύλληπτο οικοσύστημα που αποτελεί το τροπικό δάσος.

Ανάβαση στο Monteverde

Η Κόστα Ρίκα δεν φημίζεται για το οδικό της δίκτυο, οπότε, για να κόψουμε δρόμο, φτάνουμε οδικώς μέχρι την όχθη της τεχνητής λίμνης Arenal η οποία αποτελεί έναν εκπληκτικό υδροβιότοπο, τη διασχίζουμε με βαρκάκι και συνεχίζουμε με λεωφορείο προς το ορεινό Monteverde.

Διανύσαμε μια διαδρομή τριών ωρών, η οποία, αν κινούμασταν περιμετρικά της λίμνης, θα διαρκούσε τουλάχιστον έξι. Ξεπερνά τα 1.400 μ. υψόμετρο, νιώθουμε το κλίμα να αλλάζει. Η τροπική υγρασία μειώνεται και η θερμοκρασία πέφτει αισθητά.

Το δάσος χάνεται μέσα στα σύννεφα. Διασχίζουμε το περίφημο Cloud Forest μέσα από χωμάτινα μονοπάτια και κρεμαστές γέφυρες, μια μοναδική αίσθηση αιώρησης ανάμεσα στα πανύψηλα δέντρα. Από κάποια σημεία του μπορούμε να δούμε τον Ειρηνικό ωκεανό στο βάθος. Τα είδη πουλιών που συναντάμε είναι εντυπωσιακά, μερικά από τα οποία γηγενή. Είναι παράδεισος για όσους ασχολούνται με την παρατήρηση πουλιών. Λέγεται, επίσης, ότι από την περιοχή έγινε η αρχή για το σημαντικό οικοτουριστικό κίνημα που έχει εξαπλωθεί παντού στη χώρα. Κι αν συμπεράνω από τις μηδαμινές συσκευασίες μιας χρήσης που συναντήσαμε, την έλλειψη κλιματιστικών στα ξενοδοχεία, είχαν ανεμιστήρες οροφής και τα φυσικά υλικά δόμησης στα σπίτια και στα ξενοδοχεία, είναι προφανές ότι η προστασία του περιβάλλοντος αποτελεί εδώ τρόπο ζωής.

Manuel Antonio, εθνικό πάρκο

Η κατάβαση από το βουνό στη θάλασσα είναι μια ξεχωριστή εμπειρία.
Ο χωματόδρομος είναι γεμάτος πέτρες και καταλαβαίνουμε το νόημα της έκφρασης «κοσταρικανό μασάζ», που σημαίνει την αίσθηση που νιώθεις όταν το αυτοκίνητο κινείται πάνω σε ανώμαλο οδόστρωμα. Το τοπίο και το κλίμα αλλάζουν ταχύτατα. Από τους ορεινούς κατάφυτους όγκους βρισκόμαστε δίπλα στη θάλασσα.

Κάνουμε μια στάση πάνω στον αυτοκινητόδρομο, στην Crocodile Bridge, για να δούμε τους κροκόδειλους μέσα στο ποτάμι που κυλάει από κάτω. Αν τους ρίξεις φαγητό, τρέχουν όλοι μαζί με εντυπωσιακή ταχύτητα. Η διαδρομή μέχρι το Manuel Antonio είναι μακρά, γι’ αυτό κάνουμε ένα ακόμα διάλειμμα στη Hermosa. Μια παραλία με χιλιόμετρα σκουρόχρωμης άμμου και τροπική
βλάστηση μέχρι την ακτή.

Το μικρό χωριό Manuel Antonio, πλάι στο ομώνυμο εθνικό πάρκο. Ξεκινάμε την περιήγησή μας, ένα τοπίο αυθεντικής άγριας ομορφιάς, γεμάτο πουλιά και ζώα. Στο τέλος του περιπάτου μας φτάνουμε στην παραλία του Manuel Antonio, έναν μικρό κόλπο με εντυπωσιακά γαλάζια νερά και τροπική βλάστηση.

Εδώ κολυμπούν όχι μόνο οι τουρίστες, αλλά και οι ντόπιοι, ειδικά οικογένειες με παιδιά, διότι τα νερά είναι ήρεμα, καθαρά και προστατευμένα, τη συγκαταλέγουν στις καλύτερες παραλίες του κόσμου. Ξεκινώντας από τη μαρίνα Pez Vela με καταμαράν, σε απόσταση δέκα λεπτών από το Manuel Antonio, αφήνουμε πίσω μας την ακτή και ανοιγόμαστε στη θάλασσα.

Η ακτογραμμή φαίνεται μαγευτική, το τροπικό δάσος φτάνει έως το νερό, πουλιά πετούν παντού και το κρώξιμό τους είναι το μόνο που ακούγεται.
Η μέρα είναι υπέροχη και ο ουρανός πεντακάθαρος, βρισκόμαστε κοντά στον Ισημερινό.

Ένα ζευγάρι φάλαινες φαίνονται από μακριά. Το καταμαράν τις πλησιάζει προσεκτικά, χαμηλώνει τις μηχανές και εμείς αφηνόμαστε στη μαγεία του θεάματος, καθώς τα υπέροχα κήτη κολυμπούν δίπλα μας για λίγα λεπτά.

Πλησιάζοντας πάλι την ακτή, βρίσκουμε το ιδανικό σημείο για βουτιές με μάσκα. Η θερμοκρασία του νερού είναι τέλεια. Γύρω μας, μια πανδαισία χρωμάτων και σχημάτων από τα εκατοντάδες ψάρια, αλλά και μια θαλάσσια χελώνα. Επιστρέφοντας, απολαύσαμε ένα συγκλονιστικό ηλιοβασίλεμα και μια ηρεμία που έμοιαζε απόκοσμη. Αν μπορούσα να ξεχωρίσω μια στιγμή από όλο τα ταξίδι, νομίζω ότι θα ήταν αυτό το τελευταίο απόγευμα.
Αυτό που αντηχεί στα αυτιά μου είναι το «Pura Vida», ένας χαιρετισμός που οι Κοσταρικανοί απευθύνουν σε όλους σαν υπενθύμιση ότι «η ζωή είναι ωραία, παρά τις αλλαγές του καιρού και τα προβλήματα». Το «Pura Vida» είναι η εμπειρία της χώρας αυτής συμπυκνωμένη σε δύο λέξεις, οι οποίες σφυρίζουν στα αυτιά σου σε ολόκληρο το μακρινό ταξίδι.
Pura Vida λοιπόν φίλοι μου.

Του Σταυρού αύριο.. Η μεγάλη γιορτή της Χριστιανοσύνης βοήθειά μας.

 

Φίλοι μου η δύναμη του Τιμίου Σταυρού φάνηκε στο θαυμαστό όραμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, στα 312, ενώ βάδιζε εναντίον του Μαξεντίου κοντά στη Ρώμη. Οι ιστορικοί της εποχής αναφέρουν ότι...

Ο αυτοκράτορας είδε στον ουρανό, ημέρα μεσημέρι, το σημείο του σταυρού, σχηματισμένο με αστέρια, και την επιγραφή «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ», επίσης σχηματισμένη με αστέρια.
Ήταν η 28η Οκτωβρίου 312. Από εκείνη την ώρα έδωσε διαταγή το σημείο αυτό να γίνει το σύμβολο του στρατού του.
Ο εχθρός κατατροπώθηκε και ο Κωνσταντίνος έγινε μονοκράτωρ του απέραντου κράτους.
Δεν είχε καμιά αμφιβολία ότι η δύναμη του Σταυρού του είχε χαρίσει αυτή την περήφανη νίκη, γι’ αυτό προσέγγισε τον χριστιανισμό.
Του Σταυρού:
Η εύρεση του Τιμίου Σταυρού
Το 326 αναχώρησε για τους Αγίους Τόπους η ευσεβής χριστιανή μητέρα του αγία Ελένη, όπου άρχισε το κτίσιμο λαμπρών ναών.
Επίκεντρο ήταν ο Πανάγιος Τάφος του Κυρίου.
Στο σημείο εκείνο ο αυτοκράτορας Αδριανός είχε κτίσει το 135, κατά τη δεύτερη καταστροφή της Ιερουσαλήμ, ναό της Αφροδίτης.
Η μετέπειτα Αγία Ελένη οδηγήθηκε στην εύρεση του Τιμίου Σταυρού από ένα αρωματικό φυτό που φύτρωνε στο μέρος εκείνο, τον γνωστό μας βασιλικό.
Ύστερα από επίπονες ανασκαφές βρέθηκαν τρεις σταυροί, του Κυρίου και των δύο ληστών.
Η συγκίνηση υπήρξε μεγάλη, αλλά ποιος από τους τρεις ήταν του Κυρίου; Τότε ο επίσκοπος Ιεροσολύμων Μακάριος με αρκετούς Ιερείς, αφού έκανε δέηση, άγγιξε στους σταυρούς το σώμα μιας ευσεβέστατης κυρίας που είχε πεθάνει.
Όταν ήλθε η σειρά και άγγιξε τον τρίτο σταυρό, που ήταν πραγματικά του Κυρίου, η γυναίκα αμέσως αναστήθηκε.
Η είδηση διαδόθηκε σαν αστραπή σε όλα τα μέρη της Ιερουσαλήμ. Πλήθη πιστών άρχισαν να συρρέουν για να αγγίξουν το τίμιο ξύλο.
Επειδή, όμως, συνέβησαν πολλά δυστυχήματα από το συνωστισμό, ύψωσαν τον Τίμιο Σταυρό μέσα στο ναό σε μέρος υψηλό, για να μπορέσουν να τον δουν και να τον προσκυνήσουν όλοι.
Η πιστή βασιλομήτωρ, με δάκρυα στα μάτια παρέδωσε τον Τίμιο Σταυρό στον Πατριάρχη Μακάριο, ο οποίος στις 14 Σεπτεμβρίου του έτους 335 τον ύψωσε στον Γολγοθά και τον τοποθέτησε στον ναό της Αναστάσεως, τον οποίο είχε ανεγείρει η αγία πάνω από τον Πανάγιο Τάφο και ο οποίος σώζεται ως σήμερα.
Του Σταυρού: Η επανάκτηση του Τιμίου Σταυρού
Την αγία αυτή ημέρα εορτάζουμε και την δεύτερη ύψωση Τιμίου Σταυρού. Στα 613 οι Πέρσες κυρίεψαν την Παλαιστίνη, λεηλάτησαν και κατέστρεψαν τα ιερά προσκυνήματα και πήραν ως λάφυρο τον Τίμιο Σταυρό και τον μετέφεραν στη χώρα τους.
Λόγω των θαυμάτων που επιτελούνταν χάρη στον Τίμιο Σταυρό οι Πέρσες τον θεώρησαν μαγικό και γι’ αυτό τον φύλασσαν και τον προσκυνούσαν, χωρίς να γνωρίζουν την πραγματική του φύση και ιδιότητα!
Ο αυτοκράτορας Ηράκλειος μετά την νίκη του εναντίον των Περσών παρέλαβε τον Τίμιο Σταυρό και τον μετέφερε στην Ιερουσαλήμ. Ο Πατριάρχης Ζαχαρίας τον ύψωσε εκ νέου στο ναό της Αναστάσεως. Ήταν 14 Σεπτεμβρίου του 626.
Η εκκλησία των Ιεροσολύμων θεώρησε ότι ο Σταυρός του Χριστού ανήκει σε όλη την χριστιανοσύνη και γι’ αυτό αποφάσισε να τεμαχίσει το Τίμιο Ξύλο και να το διανείμει σε όλη την Εκκλησία.
Έτσι διασώθηκαν μέχρι σήμερα πολλά τεμάχια, τα οποία φυλάσσονται ως τα πολυτιμότερα κειμήλια.
Του Σταυρού: Ο βασιλικός και ο Τίμιος Σταυρός. Λαϊκός θρύλος.
Όλοι γνωρίζουμε πως τον Χριστό μας τον σταύρωσαν. Τον κάρφωσαν δηλαδή πάνω σ’ ένα ξύλινο σταυρό, κι εκεί ξεψύχησε.
Τον ξύλινο σταυρό οι Χριστιανοί τον έθαψαν βαθιά στο χώμα για να μην τον βρουν οι ειδωλολάτρες και τον μολύνουν. Έτσι ο Τίμιος Σταυρός έμεινε χρόνια πολλά θαμμένος μέσα στη γη.
Όταν έπειτα από καιρό επικράτησε ο Χριστιανισμός, η Αγία Ελένη αποφάσισε να βρει και να ξεθάψει τον Τίμιο Σταυρό και να τον στήσει μέσα στην εκκλησία στα Ιεροσόλυμα για να τον προσκυνούν οι Χριστιανοί.
Πήγε λοιπόν η ίδια στα Ιεροσόλυμα και ζήτησε να μάθει σε ποιο μέρος ήταν θαμμένος ο Σταυρός.
Όμως κανένας Χριστιανός δεν ήξερε να της πει.
Εκείνοι που πριν από πολλά χρόνια τον είχαν θάψει βαθιά στο χώμα, είχαν πια πεθάνει. Έβαλε λοιπόν η Αγία Ελένη χιλιάδες εργάτες κι άρχισαν να σκάβουν όλα τα χωράφια εκεί γύρω.
Είχε ακλόνητη πίστη πως κάπου θα τον έβρισκε. Πολλούς μήνες δούλευαν οι εργάτες χωρίς αποτέλεσμα. Κάποια μέρα, καθώς η Αγία Ελένη βάδιζε μέσα σ’ ένα χωράφι, πάτησε ένα χορτάρι και αμέσως μια γλυκιά μυρωδιά γέμισε τον αέρα.
«Τι ωραία μυρωδιά είναι αυτή», είπε από μέσα της η Αγία Ελένη.
«Από που να χύνεται αυτή η γλυκιά μοσχοβολιά;».
Καθώς κοίταξε γύρω της έσκυψε κι έκοψε ένα κλαδάκι απ’ το φυτό που πάτησε, το μύρισε και τότε κατάλαβε πως το χορτάρι εκείνο ήταν που σκορπούσε την γλυκιά ευωδιά.
Μεμιάς ο νους της φωτίστηκε, φώναξε έναν εργάτη και του είπε να σκάψει σ’ εκείνο το μέρος.
Σε λίγο, τι θαύμα! Ο εργάτης βρήκε εκεί τον Τίμιο Σταυρό όπου επάνω ξεψύχησε ο Χριστός μας.
Από εκείνη τη στιγμή, το μυρωδάτο αυτό φυτό λέγεται βασιλικός, γιατί φύτρωσε στο σημείο που ήταν θαμμένος ο Σταυρός, όπου είχε σταυρωθεί ο βασιλιάς του κόσμου.
Γι’ αυτό μοιράζουν βασιλικό στις εκκλησίες στη γιορτή της Ύψωσης του Τιμίου Σταυρού, στις 14 Σεπτεμβρίου.

 

 

Καλησπέρα σας.. Το αφιερώνω σε φίλους και φίλες μου, που ακόμα δεν έμαθαν να γελάνε στην ζωή

Το αφιερώνω σε φίλους και φίλες μου που ακόμα δεν έμαθαν να γελάνε στην ζωή και να την παίρνουν στα αστεία.
Μην νομίζεται ότι και εγώ δεν έχω προβλήματα... αλλά μου αρέσει να τριγυρνώ ξανά και ξανά, σε παλιές γειτονιές, σε παλιά στέκια.
Μου αρέσει να διαβάζω ξανά και ξανά όλα εκείνα που κάποτε, κάπως μοιράστηκα εδώ μέσα με παιδικούς συμμαθητές αλλά και αγνώστους συμπατριώτες, κάποιοι από αυτούς κάποτε έγιναν γνωστοί.
Όλο αυτό το διάστημα συνέβησαν πολλά στη ζωή μου. Ανακατατάξεις, αλλαγές, τροποποιήσεις και τόσα πολλά, άλλα, η ζωή, ελπίζω να τη γνωρίζετε, μου έδωσε και μου πήρε πολλά. Μου έδωσε κάτι που πάντα ήθελα. Για την ακρίβεια δεν έφταναν τόσο ψηλά τα όνειρά μου, ζητώ απλά πράγματα... μου στέρησε μια συνήθεια πολλών χρόνων και πήρε από κοντά μου δύο πολύ αγαπημένα μου πρόσωπα. Έτσι δε γίνεται πάντα; Κάτι σε τροφοδοτεί με στιγμές ευτυχίας και κάτι άλλο σε κάνει να πενθείς λόγω κάποιας απώλειας, προσώπου ή και κατάστασης.
Θα μου πεις βέβαια πως ότι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό.
Ναι, συμφωνώ, αλλά με ρώτησε κανείς αν θέλω να γίνω πιο δυνατή;
Άλλωστε το αν και το πόσο είμαι δυνατή, το ξέρω μόνο εγώ. Θα μου πεις επίσης, ότι η ζωή μας δίνει και τις δυσκολίες ώστε να μπορούμε μέσα από αυτές να αναγνωρίζουμε την αξία των ευτυχισμένων στιγμών.
Όπως και να έχει, εγώ έχω αλλάξει πολύ μέσα μου. Δεν είμαι η ίδια πλέον. Ξαφνικά σαν να μεγάλωσα, ή μάλλον, σαν να ωρίμασα απότομα.
Όχι πως άλλαξα συνήθειες, απλώς κάθε μου κίνηση και ενέργεια φιλτράρεται τις περισσότερες φορές από πολλές σκέψεις.
Μην πάει ο νους σας ότι πλέον δεν είμαι αυθόρμητη. Ίσως απλά να είμαι σε θέση να διακρίνω τί πραγματικά έχει σημασία και τί είναι λιγότερο σημαντικό στην ζωή μου.
Μου έχει λείψει η ανυπομονησία κάθε πρωί όταν ξυπνάω με λαχτάρα να βλέπω τα μηνύματα μου. Θυμάμαι πόσες φορές είχα ξενυχτήσει γράφοντας όσες σκέψεις είχα. Πολλές φορές αφορούσαν την καθημερινότητά μου και κάποιες άλλες ήταν απλά σκέψεις, ταξιδάκια του μυαλού και της ψυχής μου. Και ήταν τόσο ωραία… δεν σας κρύβω, αυτά είναι και το νόημα της ζωής, αυτές οι μικρές στιγμές με κάνουν ευτυχισμένη, μα πολύ ευτυχισμένη.
Άλλωστε ήξερα από τότε ότι θα επιστρέψω, σε αυτό το καταφύγιο που μπορώ με απλότητα και ειλικρίνεια να ξεδιπλώνω τις σκέψεις μου, να τις μοιράζομαι, να τσαλακώνομαι εγώ η ίδια, να γελάω, να κλαίω, να μελαγχολώ, να νοσταλγώ και να ονειρεύομαι, αλλά και να χαίρομαι με όλους τους συμμαθητές μου.
Γι αυτό να χαμογελάτε και να μην αφήνετε τίποτα καλό για αύριο , ποτέ δεν επιστρέφει αυτή η στιγμή…. Καλό Βράδυ.

Ευχαριστώ πολύ ...