Καλησπέρα σας.. Το αφιερώνω σε φίλους και φίλες μου, που ακόμα δεν έμαθαν να γελάνε στην ζωή

Το αφιερώνω σε φίλους και φίλες μου που ακόμα δεν έμαθαν να γελάνε στην ζωή και να την παίρνουν στα αστεία.
Μην νομίζεται ότι και εγώ δεν έχω προβλήματα... αλλά μου αρέσει να τριγυρνώ ξανά και ξανά, σε παλιές γειτονιές, σε παλιά στέκια.
Μου αρέσει να διαβάζω ξανά και ξανά όλα εκείνα που κάποτε, κάπως μοιράστηκα εδώ μέσα με παιδικούς συμμαθητές αλλά και αγνώστους συμπατριώτες, κάποιοι από αυτούς κάποτε έγιναν γνωστοί.
Όλο αυτό το διάστημα συνέβησαν πολλά στη ζωή μου. Ανακατατάξεις, αλλαγές, τροποποιήσεις και τόσα πολλά, άλλα, η ζωή, ελπίζω να τη γνωρίζετε, μου έδωσε και μου πήρε πολλά. Μου έδωσε κάτι που πάντα ήθελα. Για την ακρίβεια δεν έφταναν τόσο ψηλά τα όνειρά μου, ζητώ απλά πράγματα... μου στέρησε μια συνήθεια πολλών χρόνων και πήρε από κοντά μου δύο πολύ αγαπημένα μου πρόσωπα. Έτσι δε γίνεται πάντα; Κάτι σε τροφοδοτεί με στιγμές ευτυχίας και κάτι άλλο σε κάνει να πενθείς λόγω κάποιας απώλειας, προσώπου ή και κατάστασης.
Θα μου πεις βέβαια πως ότι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό.
Ναι, συμφωνώ, αλλά με ρώτησε κανείς αν θέλω να γίνω πιο δυνατή;
Άλλωστε το αν και το πόσο είμαι δυνατή, το ξέρω μόνο εγώ. Θα μου πεις επίσης, ότι η ζωή μας δίνει και τις δυσκολίες ώστε να μπορούμε μέσα από αυτές να αναγνωρίζουμε την αξία των ευτυχισμένων στιγμών.
Όπως και να έχει, εγώ έχω αλλάξει πολύ μέσα μου. Δεν είμαι η ίδια πλέον. Ξαφνικά σαν να μεγάλωσα, ή μάλλον, σαν να ωρίμασα απότομα.
Όχι πως άλλαξα συνήθειες, απλώς κάθε μου κίνηση και ενέργεια φιλτράρεται τις περισσότερες φορές από πολλές σκέψεις.
Μην πάει ο νους σας ότι πλέον δεν είμαι αυθόρμητη. Ίσως απλά να είμαι σε θέση να διακρίνω τί πραγματικά έχει σημασία και τί είναι λιγότερο σημαντικό στην ζωή μου.
Μου έχει λείψει η ανυπομονησία κάθε πρωί όταν ξυπνάω με λαχτάρα να βλέπω τα μηνύματα μου. Θυμάμαι πόσες φορές είχα ξενυχτήσει γράφοντας όσες σκέψεις είχα. Πολλές φορές αφορούσαν την καθημερινότητά μου και κάποιες άλλες ήταν απλά σκέψεις, ταξιδάκια του μυαλού και της ψυχής μου. Και ήταν τόσο ωραία… δεν σας κρύβω, αυτά είναι και το νόημα της ζωής, αυτές οι μικρές στιγμές με κάνουν ευτυχισμένη, μα πολύ ευτυχισμένη.
Άλλωστε ήξερα από τότε ότι θα επιστρέψω, σε αυτό το καταφύγιο που μπορώ με απλότητα και ειλικρίνεια να ξεδιπλώνω τις σκέψεις μου, να τις μοιράζομαι, να τσαλακώνομαι εγώ η ίδια, να γελάω, να κλαίω, να μελαγχολώ, να νοσταλγώ και να ονειρεύομαι, αλλά και να χαίρομαι με όλους τους συμμαθητές μου.
Γι αυτό να χαμογελάτε και να μην αφήνετε τίποτα καλό για αύριο , ποτέ δεν επιστρέφει αυτή η στιγμή…. Καλό Βράδυ.

Ευχαριστώ πολύ ...