Η Αθήνα του χθες, του Σήμερα και δεν γνωρίζω μέχρι πότε ….

 Στην γειτονιά μου έχουμε ένα συσσίτιο που έχει περίπου 230 μερίδες φαγητό

και 12 η ώρα κάθε μεσημέρι μοιράζεται στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Ορισμένοι βέβαια παίρνουν φαγητό για ολόκληρες οικογένειες.
Αυτό γίνεται κάθε μέρα, όλο τον χρόνο.

Το 2000 ξεκινήσαμε στον Άγιο Δημήτριο Λουμπαρδιάρη. Στην αρχή ήταν για 20-30 αστέγους. Στον Άγιο Νικόλαο Φιλοπάππου υπήρχε συσσίτιο από πολύ παλιά για μικρό αριθμό ανθρώπων. Όταν όμως η κρίση γιγαντώθηκε, έγιναν πολύ περισσότεροι οι άνθρωποι και η βοήθεια πήρε τις διαστάσεις που έχει σήμερα. Τα δύο συσσίτια σήμερα έχουν ενοποιηθεί.
Είναι συγκεκριμένοι άνθρωποι που έρχονται κάθε μέρα στα συσσίτια του Κουκακίου, τους ξέρουν οι υπεύθυνοι των εκκλησιών. Τους έχουν δώσει στοιχεία για να επιβεβαιώσουν ότι είναι άποροι.
Η μεγάλη κατηγορία είναι άστεγοι, άνεργοι και μικροσυνταξιούχοι.
Άνθρωποι που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε ένα πιάτο φαγητό.
Και το κυριότερο άνθρωποι της διπλανής πόρτα μας.

Έχετε αναρωτηθεί οι άστεγοι αυτοί πού κοιμούνται;
Στην καρδιά της Αθήνας, Πολλοί στον λόφο του Φιλοπάππου, άλλοι στην Βεΐκου , άλλοι στην Δράκου, αλλά και σε άλλες περιοχές γύρο γύρο. Μες την ζέστη ή μέσα στο χιονιά το κρεβάτι τους ένα χαρτόνι. Ο ένας με τον άλλο μαζεύτηκαν στο συσσίτιό για να πάρουν ένα πιάτο φαγητό και ζητούν βοήθεια για την επιβίωση.

Οι εγγεγραμμένοι στο συσσίτιο και άλλοι άνθρωποι ζητούν οικονομική βοήθεια για να πάρουν τα πιο απλά πράγματα, όπως είδη προσωπικής καθαριότητας.
Άλλοι άνεργοι και οικογενειάρχες ζητούν βοήθεια για να πληρώσουν το ενοίκιο, τους λογαριασμούς, τη συμμετοχή για φάρμακα κ.λ.π. Για το τελευταίο ευτυχώς υπάρχει συνεργασία με ένα φαρμακείο της περιοχής και αναλαμβάνουν αυτές τις περιπτώσεις, που είναι ζωτικής σημασίας.

Ποιες άλλες δράσεις αναπτύσσετε στην ενορία μας;

Έχουν το πρόγραμμα της διανομής πακέτων τροφίμων που οργανώνει η Αποστολή και συμμετέχουμε ενεργά, με 100 δέματα τον μήνα.
Επίσης δίνουνε τρόφιμα με ένα πρόγραμμα της Αρχιεπισκοπής, όπου οι ίδιοι πάνε και βρίσκουν τους αστέγους την νύχτα στο κέντρο της Αθήνας για να τους βοηθήσουνε.
Δική μας σειρά να βοηθήσουμε όλους αυτούς στην ενορία μας με ότι μπορούμε, με ότι διαθέτη το σπιτικό μας. Το σπίτι του Θεού αγκαλιάζει όλους πάντα και βρίσκεται σε κάθε πρόβλημα εκεί.
Εκτός της αγάπη για τους άστεγους δημιουργήθηκαν Νεανικές συνάξεις που κάθε Τρίτη βράδυ στο Λουμπαρδιάρη συναντιούνται και έχουν αποκτήσει τόσο μεγάλη φήμη.
Το 1997 που χειροτονήθηκε ο πάτερ Γεώργιος δειλά δειλά ξεκίνησαν μια προσπάθεια να συναντιούνται με τους νέους κάθε εβδομάδα για μία ώρα στον Άγιο Νικόλαο Φιλοπάππου. Ορίσανε ως ημέρα την Τρίτη.
Επί Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου τον μετέθεσαν στον Άγιο Δημήτριο Λουμπαρδιάρη, όπου συνεχίστηκε η δειλή προσπάθεια.
Γύρω στο 2000 οι νέοι που συμμετείχαν ήταν 30. Με τη βοήθεια του Θεού πλέον μαζεύονται περίπου 300 νέοι κάθε Τρίτη στις 9 το βράδυ. Δεν κάνουν κάτι ιδιαίτερο που δεν γίνεται αλλού, απλά μαθεύτηκε περισσότερο.
Είναι πάντως ένα ωραίο κλίμα.
Συνήθως κάποιος αναπτύσσει ένα θέμα και ακολουθεί διάλογος.
Πρέπει να πω ότι η παρουσία της νεανικής σύναξης βοήθησε να έχουν αυτό το μεγάλο συσσίτιο και τις φιλανθρωπικές δράσεις, αφού ο κύριος όγκος των εθελοντών είναι οι νέοι των συνάξεων. Τα ψώνια, τη διανομή και ό,τι χρειάζεται τα κάνουν οι νέοι.

Τελικά μια εικόνα γεμάτη δάκρυ να βλέπεις σε μια μικρή συνοικία στην καρδιά της Αθήνας στο Κουκάκι να μετρά 300 ανήμπορους συνανθρώπους μας να μην μπορούν να επιβιώσουν. Για σκεφτείτε και αναλογιστείτε πόσα τέτοια συσσίτια και χώροι βοηθείας σ όλοι την Ελλάδα;
Μια Ελλάδα με σύνολο κατοίκους 10.000.000 , πόσοι τελικά εργάζονται;
Είναι πιο εύκολο από το να αναρωτηθώ πόσοι άνεργοι υπάρχουν;
Πόσοι άστεγοι στο δρόμο;
Μια εικόνα ντροπής για το 2020.