Μια ελπίδα για «το δικό μας μυστικό»

Φτάνει κάποιο σημείο μέσα στο χρόνο της ζωής μας, όπου συνειδητοποιούμε ότι δεν χρειαζόμαστε χρονοδιαγράμματα, γιατί κάθε φορά που σχεδιάζουμε ένα πλάνο κάτι μετατοπίζεται.... 

Κάτι κινείται, κάτι αλλάζει στη ζωή μας.

Ενώνεις την ύπαρξή σου με άλλους για μια στιγμή, μία ώρα, μία μέρα, μία ολόκληρη ζωή. Αφήνουν ανεξίτηλα σημάδια πάνω σου, στο κορμί και την ψυχή σου. Παλεύεις να ενώσεις τη μοναξιά σου με τη μοναξιά ενός άλλου πλάσματος, όμως οι ζωές των ανθρώπων πρέπει να είναι κοινές και όχι κενές.

Όταν, από τη στιγμή που θυμάμαι τον εαυτό μου, έχω πάντα δίπλα μου άτομα που με αγαπάνε και με στηρίζουνε, απλά ζω μαζί τους καθημερινά χαρές και λύπες, δεν μου περνάει ποτέ από το μυαλό ότι κάποια μέρα δεν θα υπάρχουν στη ζωή μου.
Ή αν κατά λάθος τρυπώσει αυτή η σκέψη στα σκοτεινά σοκάκια του εγκεφάλου μου, κουνάω απελπισμένα το κεφάλι μου τόσο γρήγορα για να την διώξω πριν κατορθώσει και εγκατασταθεί εκεί και με τρελάνει.

Φτύνω τον κόρφο μου για να ξορκίσω το κακό, σαν να σηκώνω ένα αόρατο τείχος για να προστατέψω τους αγαπημένους μου, λες και μπορώ να απομακρύνω ότι μπορεί να τους πληγώσει.
Και όταν έρχεται εκείνη η ημέρα το μόνο που κάνω είναι να κάθομαι ανήμπορη και να βλέπω να ενώνονται όλοι οι άνθρωποι σε μία μαύρη και θολή φιγούρα που σου σφίγγουν το χέρι και σου ψιθυρίζουν λόγια παρηγοριάς στο αυτί.
Και μοιάζεις σαν να μην είσαι εσύ, μια άλλη έχει πάρει τη θέση μου και εγώ την κοιτώ σαν να έχω βγει από το σώμα μου.
Δεν καταλαβαίνω τι κάνω. Απλά βλέπεις ένα άνθρωπο που μιλά μηχανικά, κινείται μηχανικά, απαντά μηχανικά.

Το μόνο ίσως που την ξεχωρίζει από ένα ρομπότ είναι ότι τα δάκρυα που βγάζει είναι τα μόνα που δεν είναι μηχανικά.
Και αν μπεις στο μυαλό μου θα δεις τις σκηνές εκείνες που παίζουν συνέχεια και συνέχεια, λες και είναι μια ταινία που έχει κολλήσει και προβάλλεται ξανά και ξανά και ξανά.
Δεν θα ακούσω ποτέ το γέλιο της, την φωνούλα της, να με κοιτάζουν τα τεράστια γαλανά της μάτια. Σαν φουρτουνιασμένη θάλασσα ήταν το βλέμμα της που σκούραινε στον πυρήνα της και ξεθώριαζε στα άκρα των ματιών της. Είχε ένα αγγελικό προσωπάκι με καστανόξανθες μπουκλίτσες, λες και ζωγράφιζαν οι νεράιδες τα μονοπάτια στους ώμους της.  

Δεν θα την δω να κάθεται στην αγαπημένη της πολυθρόνα για να της διηγηθώ εκείνες τις ιστορίες που είχε ακούσει χιλιάδες φορές, και που αν και είχε βαρεθεί λίγο να τις ακούει, ποτέ δεν αντιδρούσε, γι αυτήν ήταν πάντα σαν να ήταν η πρώτη φορά. Χιλιάδες παραμύθια έλεγα, μόνο και μόνο για να δω το χαμόγελο στα χείλη της.
Δεν θα μου ψιθυρίσει ξανά στο αυτί, ότι ή νεράιδα, της έφερε σοκολάτα από εκείνη που αγαπούσε, γιατί ήταν καλό παιδί, ούτε θα ακούσω τη φωνή της να λέει: «Είναι το μυστικό μας».. ένα μυστικό που πολύ θα ζήλευαν να το ακούσουν…  

Καμιά φορά με πείραζαν και με ρωτούσαν, μα τι είναι αυτό το μυστικό σας; Και εγώ απλά απαντούσα….

Όλα θέλετε να τα μαθαίνετε εσείς; Πάντα «κλείνοντας το μάτι και  γελώντας».

Μα όσα χρόνια και να πέρασαν, αυτό το μυστικό ακόμα τα ακούω, δεν σβήνει και ποτέ δεν χάνεται… Πάντα θα υπάρχει η μικρή νεράιδα που θα στο ψιθυρίζει κάθε βράδυ στον ύπνο σου.
Μα πάνω από όλα σκέφτομαι ότι δεν πρόλαβα να δω την μικρή νεράιδα, να την χαιρετίσω, να της πω πόσα πολλά σημαίνει για μένα, πόσο πολύ την αγαπάω , πόσο πολύ θα ήθελα να ήταν εδώ.

Μα η χρυσόσκονη που άφηνε η νεράιδα στο πέρασμα της, έσβηνε το όνειρο και άρχιζε πάντα μια νέα ημέρα πιο ζεστή, πιο χαρούμενη, αφήνοντας πάντα την ελπίδα για ένα καινούριο μυστικό.. που θα είναι για πάντα «το δικό μας μυστικό».