Η ζωή μας μια επιλογή με απλές στιγμές χαράς ή λύπης.

Ποιός από όλους εμάς ποτέ σκέφτηκε να κρατήσει την ζυγαριά και να τα

ζυγίσει με γνώμονα την αλήθεια? Πρέπει δηλαδή μια είδηση μιας σοβαρής αρρώστιας ή ενός αιφνίδιου θανάτου, να μας ταρακουνήσει ή ακόμα να μας παγώσει, να μας προβληματίσει, να μας φέρνει αντιμέτωπους με τη σύντομη παρουσία μας σ’ αυτή τη θεατρική σκηνή… αλλά μάλλον και πάλι δε μας συνετίζει. Μας βγάζει για λίγο «εκτός τροχιάς» αλλά είμαστε τόσο απορροφημένοι που μετά από μια-δυο βδομάδες, άντε θες μήνα για αυτούς που θέλουν λίγο χρόνο παραπάνω, επιστρέφουμε στην ίδια τρελή, ανούσια, μάταιη πορεία μας. Μέχρι μια άλλη είδηση παρόμοιου τύπου να μας κάνει ‘poke’ και φτου κι από την αρχή τα ίδια.

Δύο φίλες και αυτές της ζωής η Λύπη και η Χαρά, δύο διαφορετικά πρόσωπα και διαφορετική χαρακτήρες. Η μία σκοτεινή, σκυθρωπή, αγέλαστη, μονότονη στην ζωή της, μίζερη , ζηλιάρα, κακιά και πάνω απ’ όλα εγωίστρια ή άλλη έξω καρδιά , όμορφη στην ψυχή, γελαστή , γεμάτη κατανόηση, πάθος για την ζωή , ειλικρινή, ανοιχτή καρδιά και το κυριότερο έχει πολύ αγάπη…
Έτσι αποφάσισα να δώ με τα μάτια της λογικής και όχι της καρδιάς ποιά θέλω να είμαι στην ζωή.. άραγε εσείς τι θα θέλατε ?? 

Θέλω να δεις κάποια πράγματα για σένα και τη ζωή σου… Μπορεί και να μη δεις τίποτα βέβαια. Μπορεί όμως και να δεις κάτι … Αυτό που κατάλαβα σήμερα είναι πως δε χρειάζεται να αφήνω στιγμή να περνά, γιατί αύριο μπορεί να είναι αργά… πολύ αργά. Τα αισθήματα είναι για να τα εκφράζουμε, χωρίς δήθεν κι εγωισμούς, σήμερα, τώρα όχι στο επόμενο πενταετές πρόγραμμα. Η συγγνώμη είναι λυτρωτική όταν τη δίνεις ή την εισπράττεις ειλικρινά.
Αδικίες θα μου πεις συμβαίνουν κάθε μέρα, μία πάνω, μία κάτω… Σήμερα είσαι εσύ, αύριο κάποιος άλλος… Όχι, όμως, αυτό είναι πολύ άδικο... Είναι από αυτά τα γεγονότα που όταν συμβαίνουν, είναι σαν «χαστούκια» στο μάγουλο για τη ζωή που έχουμε πάρει δεδομένη, για τα μικρά και ασήμαντα που την κατακλύζουν και μας εμποδίζουν να δούμε τα σημαντικά, για τα μίση και τα πάθη μας, για τις μικροπρέπειές μας, τα μπλοκαρίσματά μας, για τους τρελούς ρυθμούς στους οποίους λειτουργούμε χωρίς να ξέρουμε κι εμείς το γιατί.
Πόσες φορές έχετε αναρωτηθεί τι είναι η δυστυχία και τι η ευτυχία .. και πιο μπορεί να επικρατήσει στην ζωή μας? 

Ας αρχίσουμε με τα άσχημα σαν τα παραμύθια να κλίσω με «Happy end».
Ζούμε σε μια κοινωνία όπου η προσφορά είναι μεγαλύτερη της ζήτησης. Τα αγαθά υπάρχουν γύρω μας σε αφθονία, σε ποικιλία .
Μπορούμε να ικανοποιήσουμε τις εκάστοτε ανάγκες μας μέσα από πληθώρα επιλογών, ανάλογα με το γούστο μας, τα κέφια μας, τις ορέξεις μας και τις δυνατότητες μας, φυσικά... Αλλά … αυτό το αλλά είναι η μαγεία και η χρυσόσκονη στην ζωή.

Αυτό το αλλά που θα χρωματίσει όλο το είναι σου.

Άλλη πάλι φοβούνται αν τινάξουν κάτι που έχτισαν τι θα γίνουν τα παιδιά; Μόνο που ποτέ δεν σκέφτηκαν τα ίδια τα παιδιά.
Αυτά είναι κομμάτι από την ζωή μας όπου και να πάς είναι μαζί σου και το καταλαβαίνουν, ποτέ δεν κατάλαβαν και δεν έμαθαν την αγάπη γιατί απλά δεν υπάρχει.. ποτέ δεν άνοιξαν τα φτερά γιατί και εμείς τα κόψαμε τα φτερά μας όταν έπρεπε να πετάξουμε, έμαθαν να φοβούνται την αλήθεια από τα δικά μας μάτια...

Η ζωή είναι σαν ένα παπούτσι αν σε βολέψει το φοράς και πετάς αν όχι σε πονάει σε κάθε βήμα στην πορεία σου, και τρέχεις να το βγάλεις … καμιά φορά αψηφάς και όταν γυρίζεις το βράδυ .. πονάς, φουσκαλιάζεις και μπορεί για δύο – τρείς μέρες να κουτσαίνεις.
Έτσι και εμείς φοβισμένη από την ζωή της μοναξιάς φοράμε αυτό που καμιά φορά είναι η καταδίκη της ελευθερίας μας, της χαράς μας και πιο πολύ του ίδιου του εαυτού μας.
Η λύπη και μοναξιά σαν πρώτες ξαδέλφες πάνε πακέτο στην ζωή μας. Αχώριστες , κορσές πάνω μας , εκεί που γελάς εκεί σε τραβάει στα τάρταρα της λύπης. Πόσες μα πόσες φορές δεν έχουμε αναρωτηθεί τι είναι τελικά ευτυχία. Οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια περνάνε και εμείς πάντα αναλογιζόμαστε το ίδιο. Είμαστε τελικά ευτυχισμένοι;
Και στο κάτω, κάτω ποιος ορίζει την ευτυχία; Και γιατί πρέπει να καταδικαστώ και να την στερηθώ; 
Ευτυχία δε σημαίνει λεφτά, δόξα, επιτυχίες. Είναι τυχαίο που οι περισσότεροι διάσημοι είναι κενοί και δυστυχείς; Είναι τυχαίο που έχουν πολυμελή οικογένεια και είναι μόνοι τους; Πώς μπορεί ένας μοναχικός να είναι ευτυχισμένος;
Ερωτήματα πολλά, απάντηση θέλω… πώς; Μα πως;
Ευτυχία σημαίνει απλότητα, σημαίνει απλές, καθημερινές, μικρές στιγμές. Ευτυχία σημαίνει να έχεις ένα άνθρωπο να σε αγαπάει, να σε νοιάζεται, να σου μιλάει όμορφα, να θέλει να περνάει τον ελεύθερο χρόνο του μαζί σου, να ξυπνάς δίπλα του, να σου αρκεί απλά να είσαστε μαζί έστω και από μακριά και ας μην κάνετε απολύτως τίποτα.
Να ξέρει τι θέλεις, να σκέφτεται αυτό που εσύ ακόμα δεν σκέφτηκες, να αναλώνετε για σένα χωρίς να γκρινιάζει, να χαίρεται και να καμαρώνει για την χαρά σου, για την επιτυχία σου, να σε αφήνει ελεύθερο να αναπνεύσεις, να σέβεται αυτό που εσύ αγαπάς, να θυσιάσει την χαρά του για να σε βλέπει να γελάς... κλπ.
Ευτυχία είναι να απολαμβάνεις μια ζεστή κούπα καφέ ενώ έξω έχει κρύο, να πηγαίνεις μια βόλτα δίπλα στη θάλασσα, να αναπνέεις τον καθαρό αέρα, να παίζεις σαν παιδί, να μη σε νοιάζει τι θα πει ο κόσμος, να δίνεις, να νιώθεις, να ζεις ελεύθερος, να μη φοβάσαι, να ρισκάρεις.

Ευτυχία είναι όλες οι μικρές στιγμές χαράς μαζί αλλά και χωριστά. Η ζωή εξάλλου δεν είναι τίποτα άλλο από μικρές στιγμές. Μη ζητάτε τα πολλά, μην κοιτάτε τα αρνητικά. Δεν οδηγεί πουθενά.
Καμιά φορά ο πλούτος της ψυχής είναι σαν διαμάντι, με πολλές – πολλές γωνίες και πλευρές στην ζωή. Αστράφτει σαν να λούστηκε από τον ήλιο με την χρυσόσκονη και την ζεστασιά του.. Τι ψάχνεις από την ζωή;
1- Να είσαι μαζί με μια συντροφιά και να σου λείπουν όλα αυτά; αλλά να ζεις σε πλούτη, σε μια κρυστάλλινη έπαυλη ονείρων ασφυκτικά πνιγμένη/ος; Τι να κάνω τα κέντρα γύρο μου, τα λεφτά, την άπονη αγκαλιά ή ακόμα όλα τα χρυσάφια του κόσμου. Όταν δεν είμαι ευτυχισμένη/ος...
2- Να είσαι μόνος αλλά γεμάτος από όλα αυτά τα συναισθήματα χαράς... γιατί απλά πόσοι μα πόσοι οι σύντροφοι τους ταξιδεύουν πολλή, ή πρέπει να βρίσκεται αλλού, αλλά σου χαρίζει όλα αυτά ώστε ζεις την μαγεία της ζωής. Μπορεί να σ’ έχει σε μικρό σπιτάκι αλλά απλόχερα σου χαρίζει το όνειρο. 
Δεν έχεις γύρο σου κέντρα και κόσμο, αλλά ζεις την μαγεία της χαράς σε μικρές στιγμές που δεν της έχει ονειρευτεί κανείς και είσαι ευτυχισμένος...

Όταν γνώρισα ένα τυφλό μοναχικό , ευτυχισμένο στην ζωή του αναρωτήθηκα. Πώς μπορεί να είναι ευτυχισμένος όταν δεν βλέπει, είναι μόνος στην ζωή του; Ζήστε αυτή την Μαγεία από τα μάτια του τυφλού και απλά θα καταλάβεις ποιά είναι η χαρά και ποια η λύπη.
Ζήστε, στηριχτείτε στα θετικά της ζωής και δεχτείτε, όλα αυτά τα μαθήματα της, θα τα πάρετε από αυτά τα μάτια...