«Είσαι η μούσα μου»

«Για μένα ο ζωγράφος πρέπει να παρατηρεί και να καταγράφει, γενικά να συλλέγει εικόνες από την ζωή και να ζωγραφίζει»… 

Η μοναξιά και η αγάπη είναι σύμμαχοι μου. Λατρεύω δύο λέξεις από την ζωή… την ησυχία και τον έρωτα. Ένας έρωτας ζωής γεμάτος χρώμα και παραστάσεις, στιγμές ανεπανάληπτες φωτινές που δεν έχει σχέση με τον ανθρώπινο έρωτα. Αλλά με στιγμές που συλλαμβάνει η κόρη του ματιού μου και με ταξιδεύει. Άπιαστο όνειρο, μούσα μου «ο πρίγκιπας των ονείρων μου».   

Η αναγέννηση του έρωτα

Πολλοί άνθρωποι, καλλιτέχνες και μη, έχουν χρησιμοποιήσει τη φράση «είσαι η μούσα μου», εννοώντας το άτομο , φυσικά όχι απαραίτητα την γυναίκα, άλλα πως να το πεις για έναν άντρα;

Η μούσα του ζωγράφου δεν είναι αντικείμενο. Είναι ο σπόρος που πέφτει στο καρπερό χωράφι. 

Ο ζωγράφος είναι η μήτρα. 

Οι σκέψεις του, οι ιδέες του είναι τα ωάρια. Η μούσα είναι το σπέρμα. Η μούσα γονιμοποιεί τις ιδέες του καλλιτέχνη. Είναι το σπίρτο που πυροδοτεί την εικόνα στο μυαλό και ο ζωγράφος την εκτελεί με χρώματα και ψυχική διάθεση.

Η μούσα δεν έχει φύλο, αλλά ορίζεται απ’ τον έρωτα. Για να γίνει κάποιος/α μούσα σου πρέπει να τον ερωτευτείς.

Ο έρωτας τρέφει τη ζωή και την τέχνη, τη σκέψη και την επιθυμία.

Πίσω από πολλά αριστουργήματα κρύβεται ένα πρόσωπο, μια μούσα που το 

Η μουσική είναι έρωτας

πρόσωπό της είναι πολλές φορές πιο αναγνωρίσιμο από τα πρόσωπα των καλλιτεχνών. 

Μούσα είναι ένας άντρας, μια γυναίκα, μια ερωμένη, πρόσωπα αξιομνημόνευτα που ενέπνευσαν μεγάλους καλλιτέχνες και μεγάλα έργα τέχνης.

Όλες οι μούσες είχαν ερωτική σχέση με τους δημιουργούς τους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήταν απαραίτητα εραστές, απλά πολλές φορές η ερωτική τους σχέση ήταν φαντασιακή, γιατί όπως κατά καιρούς έχουν υποστηρίξει μερικοί, τέχνη χωρίς έρωτα δεν υπάρχει. Και για να δημιουργήσει κανείς τέχνη πρέπει να αγαπά, να το βλέπει, να το θεοποιεί, να αποτελεί την απόλυτη πηγή έμπνευσής του. Έτσι και οι Ζωγράφοι που ακολουθούν λάτρεψαν τις δικές τους μούσες. 

Συνάδελφος από τα 22 και έως τα 50 ταξιδέψαμε σ όλο τον 

κόσμο μέχρι που το τελευταίο ταξίδι της το έκανε μόνη.

Οι Μούσες στην αρχαία ελληνική μυθολογία ήταν εννέα θεότητες Νύμφες. 

Ο Απόλλων τις καθοδηγούσε, ήταν ο «Μουσηγέτης» τους. Αρχικά οι θεότητες αυτές ήταν Νύμφες του βουνού και των νερών. Ο Ησίοδος στη Θεογονία αφηγείται: 

«Η Μνημοσύνη κοιμήθηκε στην Πιερία με το γιο του Κρόνου και γέννησε αυτές τις παρθένες που μας κάνουν να ξεχνάμε τα βάσανά μας και απαλύνουν τους πόνους μας. Εννιά νύχτες συνέχεια ο συνετός Δίας ανεβαίνοντας στο ιερό κρεβάτι του, κοιμότανε δίπλα στη Μνημοσύνη, μακριά απ’ όλους τους αθανάτους. Ύστερα από ένα χρόνο, όταν οι εποχές και οι μήνες είχαν συμπληρώσει τον κύκλο τους κι όταν πέρασαν πολλές μέρες η Μνημοσύνη γέννησε εννιά κόρες, που όλες τις μάγευε η μουσική». 

Τα ονόματα που αποδίδονται στις Μούσες είναι: «Κλειώ, Ευτέρπη, Θάλεια, Μελπομένη, Τερψιχόρη, Ερατώ, Πολυμνία, Ουρανία, Καλλιόπη».

Σήμερα, ο όρος «μούσα» χρησιμοποιείται συχνά για να δείξει ότι κάποιος ή κάποια, εμπνέει τον καλλιτέχνη στα έργα τέχνης που ζωγραφίζει, σχεδιάζει ή και φωτογραφίζει. Μάλιστα, ο ορός αυτός χρησιμοποιείται και στα ομηρικά έπη, καθώς ο Όμηρος ισχυρίζεται ότι η Μούσα είναι η έμπνευσή του.

Έρως και Ψυχή = όσα η ψυχή ερωτεύεται.. από τον ορφικό ύμνο Μουσών.

Αφού εννόησε τα έργα ο Πατρικός Νους, ο αυτογέννητος, εις όλα έσπειρε τον δεσμό του Έρωτος, που είναι γεμάτος από Πυρ και πρόσθεσε την αιτίαν, δια να παραμένουν τα πάντα εις ατελείωτων χρόνων ερωτευμένα, μήτε να χωρισθούν τα υπό του Πατρός υφασμένα νοερώς με Φως. Διότι εξ αιτίας αυτού του Έρωτος τα πάντα συνενώθηκαν μεταξύ των αρμονικός, δια να παραμένουν τρέχοντα τα στοιχεία του κόσμου εις τον Έρωτα.

Αχ τελικά πρίγκιπα μου είσαι «η μούσα μου» και δεν σε αλλάζω με τίποτα, γιατί με έμαθες να δημιουργώ και να ζω.