Το νυχτοπούλι

Ετούτες τις μικρές ώρες της νύχτας, όταν καταλαγιάζουν οι θόρυβοι 
των ανθρώπων και οι ανάσες των μηχανών λιγοστεύουν, απλώνεται μια ηρεμία στο νησί μα και στο νου μου. 

Με μάτια κόκκινα από την έλλειψη ύπνου και ψάχνοντας ένα σκοπό μυστικό, κρυφό παράθυρο στον αόρατο κόσμο της ψυχής μου, απ’ όπου εισβάλλει εκείνο το σαράκι που δε μ’ αφήνει να ησυχάσω. 

Μέσα στην νύχτα ψάχνω να ακούσω τον ίδιο σκοπό.
Παράξενοι λογισμοί κάνουν την εμφάνισή τους σαν αφρόψαρα, που σπαρταρούν για μια στιγμή στον αέρα και κατόπιν χάνονται μέσα στην Θάλασσα. Εκεί, στην στιγμή, παλεύω να διακρίνω σχήμα και μορφή, περιεχόμενο, σκοπό. Είναι τόσο γρήγορα το άκουσμα του στον ουρανό .. μια κραυγή ή καλύτερα ένα κελαίδημα, περίεργο αλλά κάθε μέρα έρχεται την ίδια ώρα. Κάποια μελωδία άπιαστη ψιθυρίζει στο αυτί μου. 

Το νιώθω, το ακούω, το αισθάνομαι, μα μέχρι να γυρίσω στον ουρανό, έχει φύγει.
Αφήνει πίσω το διακριτικό ήχο της παρουσίας του και ένα ρίγος απλώνεται σαν άγνωστο συναίσθημα. 

Να το ονομάσω φόβο ? ή αγωνία? δεν ξέρω..
Το νυχτοπούλι, πάλι έφυγε μακριά… και αύριο άραγε θα έρθει? 

Το συνήθισα να το ακούω …

Τα δώρα της ζωής

Να έχετε πάντοτε τη διάθεση να γεύεστε τα δώρα της ζωής, γιατί αυτή κάθε μέρα μας χαρίζει στιγμές διαφορετικές και όμορφες.

Αυτό που ενδεχομένως δεν έχουμε σκεφτεί ποτέ, ή έστω δεν το έχουμε συνδυάσει, είναι ότι αυτή η στάση μας μαρτυρά λιγάκι και την στάση μας σε άλλα σημαντικότερα δώρα, όπως αυτά της ίδιας της ζωής.

Αναφέρομαι σε δώρα όπως η υγεία, σωματική, ψυχική και νοητική, η τροφή, επίσης, σωματική ,ψυχική, και νοητική, η στέγη, η εργασία, οι φίλοι, τα παιδιά, η ειρήνη στην πατρίδα που ζούμε και τόσα άλλα, μέχρι τη μικρή γλάστρα στο μπαλκόνι, που για άλλη μια χρονιά ανθίζει για χάρη μας.

Αυτά που κάνουν τη μέρα μας ξεχωριστή, όπως ένα υπέροχο δειλινό μπροστά στο τζάκι, ένα “καλημέρα” από το εγγόνι μας, ένα φιλί για καληνύχτα από τον αγαπημένο μας, μια ζεστή αγκαλιά από μια φίλη μας.

Τη στιγμή, λοιπόν, που θα κληθούμε να κάνουμε τον εσωτερικό απολογισμό μας από αυτή τη βροχή των δώρων, αυτό που θα νιώσουμε με μεγάλη βεβαιότητα είναι  πραγματική ευγνωμοσύνη.

Η ευγνωμοσύνη για τα δώρα της ζωής μας, είναι και αυτή μια δύναμη που επιστρέφει μέσα μας.

«Μ' αρέσει η σκέψη πως την ημέρα που γεννιέται κανείς, του χαρίζουν τον κόσμο σαν δώρο γενεθλίων. 

Ένα υπέροχο κουτί με εξαίσιες κορδέλες.

Μερικοί δεν κάνουν τον κόπο ούτε τις κορδέλες να λύσουν, όχι ν' ανοίξουν το κουτί. Κι όσοι το ανοίγουν περιμένουν να βρουν μέσα μόνο το Θαύμα, την Ομορφιά, την Έκσταση.

Ξαφνιάζονται που υπάρχει στη Ζωή και ο Πόνος και η Απελπισία, η Μοναξιά και η Σύγχυση. Κι όμως είναι όλα μέρος της Ζωής. Δεν ξέρω για σας όμως εγώ δεν θέλω να χάσω τη ζωή. Θέλω να μάθω το κάθε πραγματάκι που έχει μέσα το κουτί. 

Αυτό το μικρό κουτί λέγεται Πόνος.

Τι να κάνουμε, δικό μου είναι κι αυτό, θ ανοίξω λοιπόν τον Πόνο και θα γνωρίσω τον Πόνο. 

Κι αυτό το μικρό πακετάκι λέγεται Μοναξιά.

Ξέρετε τι συμβαίνει όταν ανοίγω το πακετάκι που λέγεται Μοναξιά;

Γνωρίζω τη Μοναξιά. Κι όταν μου λες ''Νοιώθω μοναξιά'', μπορώ να καταλάβω λιγάκι τη Μοναξιά σου και μπορούμε να καθίσουμε μαζί και να κρατήσουμε ένας το μοναχικό χέρι του αλλού.  

Θέλω να τα γνωρίσω όλα τα πράγματα μέσα στο κουτί. Γιατί ξέρω ότι έτσι θα γνωρίσω και την Έκσταση. Βρίσκεται εκεί και θα τη βρω. 

Ξέρω ότι μπόρεσα να μετατρέψω τον Πόνο σε Χαρά. Κι εσύ μπορείς να το κανείς αυτό. 

Μπόρεσα να πάρω την Αγωνιά και να την κάνω Αλήθεια. Κι εσύ μπορείς να το κανείς αυτό. 

Δεν υπάρχει τίποτε που να μπορώ να το κάνω εγώ και να μη μπορείς να το κανείς εσύ. Δεν είμαι υπεράνθρωπος. Ότι μπορώ εγώ το μπορείς κι εσύ. Και πολλά πράγματα μπορείς να τα κανείς καλύτερα. 

Αν δεν τα έχεις, δεν είναι γιατί δεν τα έχεις. Είναι γιατί δεν προσπαθείς γι αυτά. Βρίσκονται εδώ και είναι δικά σου. 

Έχουμε τη μαγική ικανότητα να μετατρέψουμε την Απελπισία σε Ελπίδα. Μπορούμε να σκουπίσουμε τα Δάκρυα και να τα αντικαταστήσουμε με Χαμόγελα.»

Ας αφήσουμε να φωτίσει η καρδιά και ας δώσουμε νόημα στη ζωή μας με μικρές πράξεις αγάπης και ευγνωμοσύνης..

Με Αγάπη και ανεξάντλητο Φως.

Δεν πρέπει να χαθεί η αφήγηση των παραμυθιών.

Ο κόσμος καλπάζει με γρήγορους ρυθμούς και ξεχνάει μικρά, απλά πράγματα, που είναι τόσο σημαντικά στην ζωή ενός παιδιού και στην δημιουργία του χαρακτήρα του.

Η εξέλιξη του χρόνου έβαλε στο περιθώριο χιλιάδες παιδικά παραμύθια ή σε βιβλιοθήκες να κιτρινίζουν οι σελίδες τους, ακόμα και ή ταινίες μικρού κύματος, σκονισμένες , πεταμένες στα ράφια ενός στούντιο ή σε αποθήκες που υφαίνουν πάνω τους οι αράχνες τον ιστό τους….

Τι κρίμα!!!

Πόσες φορές δεν ταξιδέψαμε σε τόπους μαγικούς, παρέα με νεράιδες, ξωτικά και ζώα με μαγική λαλιά, ακούγοντας γνώριμες φωνές να αφηγούνται παραμύθια;

Μια πλασμένη ιστορία, μια τεχνητά καμωμένη διήγηση ξεκινά πάντοτε με την πρόταση, «Μία φορά και έναν καιρό».

Ακόμη, και αν αυτή η εισαγωγή προϋποθέτει ταξίδι σε έναν κόσμο εξωπραγματικό, τα παραμύθια στην πραγματικότητα, αφηγούνται την παιδική ηλικία ενός παιδιού ή και την ζωή ενός ενηλίκου.

Ρωτώντας ένα παιδί σήμερα, εάν θα προτιμούσε να διαβάσει ένα παραμύθι ή να παίξει ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι, θα απαντούσε χωρίς δεύτερη σκέψη, το δεύτερο.

Τι απέγιναν ο Αλαντίν, το τζίνι και τα μαγικά χαλιά, η Κοκκινοσκουφίτσα με την αφέλειά της, και όλα εκείνα τα πλάσματα που ζωντανεύουν τις σελίδες;

Ο συνδυασμός ήχου και εικόνας κερδίζει με διαφορά, τον κόσμο του παραμυθιού, χωρίς να αφήνει πολλά περιθώρια για ανάπτυξη της φαντασίας ενός παιδιού.

Τα «παραμύθια της θείας Λένας», τα αριστουργήματα του «Χανς Κρίστιαν Άντερσεν», είναι μόνο δύο δείγματα από συλλογές παραμυθιών που γέμιζαν τις νύχτες με χρώματα και εικόνες χιλιάδων παιδιών παλιά.

Με αυτά ταξίδευαν σε τόπους μαγικούς και μυστικούς, με χαρακτήρες που έδιναν την ευκαιρία σε ένα παιδί να διαχειριστεί ασυνείδητα κομμάτια του ψυχισμού του. 

Ακόμα να μπορεί να ονειρεύεται όμορφο κόσμο, αλλά και να μπορεί να γράφει και να διατυπώνει όμορφες εκθέσεις.

Συμβολικές μορφές, αρχέτυπες εικόνες είναι ικανές να συμβολίσουν την περίοδο που περνά κάθε παιδί μέχρι να φτάσει στην ενηλικίωση. Πολλά παιδιά δεν γνωρίζουν ότι η αφήγηση ενός παραμυθιού είναι ευεργετική.

Τα παιδιά που «καληνυχτίζουν» την μέρα τους με ένα παραμύθι, έχουν καλύτερη αντίληψη και διατύπωση της γλώσσας.

Η δεκάλεπτη ανάγνωση μίας ιστορίας πριν από τον ύπνο αποδεικνύεται πως ενισχύει τις μαθησιακές ικανότητες των παιδιών, ενώ παράλληλα ενεργοποιεί την μνήμη και την φαντασία τους. Τα προφορικά ερεθίσματα, αφηγήσεις της γιαγιάς ή της μαμάς επίσης, δημιουργούν αστραπιαία αντίληψη που στηρίζεται σε έννοιες, εικόνες και σκέψεις, που προκύπτουν από το άκουσμα μίας αφήγησης.

Η φαντασία δεν αποτελεί χάρισμα, γεννιέται από τα πρώτα παραμύθια που ακούμε όταν είμαστε μικροί, και καλλιεργείται από απλά ερεθίσματα της καθημερινότητας.

Αυτή η «νοητική αναπαράσταση» είναι μια φυσική ιδιότητα που μας βοηθά να κάνουμε σταδιακά, παρομοιώσεις και μεταφορές. Αυτή η ικανότητα του εγκεφάλου να πλάθει ιστορίες μέσα από εικόνες και να ταξιδεύει νοητά σε μέρη φανταστικά είναι μοναδική αλλά και «άπιαστη».

Στο παραμύθι με τα τρία γουρουνάκια, εάν ένα παιδί σχολιάζει ότι αυτά δεν καταφέρνουν να προστατευτούν από τον κακό λύκο ή ότι εκείνος είναι ισχυρότερος από κάθε άλλη μορφή, Αυτό δυναμώνει τις εσωτερικές ανασφάλειες ως προς την συνύπαρξή του με άλλα παιδάκια ή αδέλφια, αλλά και μία εύθραυστη προσωπικότητα.

Η κακιά μάγισσα παραπέμπει πιθανότατα, σε μία απειλητική μητέρα, ο δράκος σε έναν αυταρχικό πατέρα, ο γέρος σοφός μπορεί να δηλώνει το πρότυπο ενός καλού παππού.  Το “τέρας” που πρωταγωνιστεί σε ένα παραμύθι μπορεί να συμβολίζει έναν χαρακτήρα από την πραγματική ζωή που είναι απειλητικός προς το παιδί. Μέσα από το παραμύθι και την φαντασία το παιδί αποκτά την δυνατότητα να παλέψει με το “τέρας” και να το νικήσει, κάτι που δεν θα μπορούσε ίσως να κάνει στην καθημερινότητά του.

Το παιδί ενδέχεται να ταυτίσει την ζωή του με το τέλος μιας ιστορίας και να θελήσει να αλλάξει την πλοκή.

Τα παιδιά συνήθως έχουν την δυνατότητα να ταυτιστούν με τον πιο αδικημένο ήρωα, τον ομορφότερο, τον πλουσιότερο ή τον φτωχότερο και να φανταστούν ότι θέλουν, χωρίς να απειλούνται από το εξωτερικό περιβάλλον.

Ένα παιδί μπορεί να παρηγορηθεί από τα τεχνάσματα του “Κοντορεβιθούλη”, την μεταμόρφωση του “Ασχημόπαπου”, την περιπέτεια των “Χάνσελ και Γκρέτελ”, την επιμονή της “Σταχτοπούτας”. 

Μέχρι και τα παραμύθια που έχουν κεντρικό θέμα μια μεγάλη περίοδο παθητικότητας, όπως ο παρατεταμένος ύπνος στον οποίο βυθίζεται η Ωραία Κοιμωμένη, βοηθούν το παιδί να καταλάβει ότι ως έφηβος ίσως περάσει μια ανενεργό φάση. Μαθαίνει όμως, ότι τα πράγματα εξακολουθούν να εξελίσσονται. Κάθε σελίδα μπορεί να κρύβει και ένα νόημα ζωής, μία αλήθεια κρυμμένη στο υποσυνείδητο.  Το παιδί μπορεί να είναι και να κάνει ότι θέλει μέσα σε ένα παραμύθι, αλλά το κυριότερο είναι πως έχει την δυνατότητα να συνδεθεί και να "παίξει" ή να πειραματιστεί με τον αφηγητή του. 

Τα παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς παραμύθια, δεν αναπτύσσουν το ίδιο την φαντασία τους, με εκείνα που ζωντανεύουν στο μυαλό τους ήρωες και ιστορίες.

Ακόμα και ο Άγιος Βασίλης με το έλκηθρο, την σύνταξη της επιστολής του Άγιου, είναι ένας τρόπος να έχει υπομονή και να περιμένει να ανταμειφτεί για ότι έκανε όλο τον χρόνο.

Τι κρίμα σε τόσο τρυφερή ηλικία να βιώνουν ψυχρά την παιδική τους ηλικία, περνώντας απότομα στο στάδιο της ενηλικίωσης. Και αυτές οι σκέψεις βασίζονται σε παραμύθια που παράγουν ιστορίες. "Ιστορίες για να σκεφτείς"... 

Τόσο απλά, το παραμύθι είναι ο οδηγός στο όνειρο και τον μαθαίνει να είναι τρυφερός, όχι βίαιος και να πολεμά για τα όνειρά του, να εκφράζεται σωστά και πάνω απ όλα να αγαπά να ταξιδεύει το μυαλό του.   

Η λίμνη του Αγίου Νικολάου, Κρήτης.

Η λίμνη του Αγίου Νικολάου στο κέντρο της πόλης είναι το πιο γνωστό

αξιοθέατο στον Άγιο Νικόλαο για επισκέπτες και ντόπιους.

Λένε οι μύθοι ότι στην λίμνη του Αγίου Νικολάου είναι η ίδια λίμνη όπου σύμφωνα με τη μυθολογία δροσίζονταν η θεά Αθηνά και η θεά Άρτεμις Βριτομάρτυς.

Επίσης είναι η ίδια λίμνη, που οι ντόπιοι μέχρι το 19ο θεωρούσαν «ξεπατωμένη», χωρίς πάτο δηλαδή. Πίστευαν ότι επικοινωνούσε με τα κακά πνεύματα και γι’ αυτό την είχαν συνδέσει με διάφορες δοξασίες και θρύλους. Αναφέρεται ότι στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν έφευγε ο γερμανικός 

στρατός από την Κρήτη, πέταξε στη λίμνη κανόνια και τεθωρακισμένα οχήματα που όμως εξαφανίστηκαν και δεν βρέθηκαν ποτέ.

Άλλο περίεργο περιστατικό συνέβη το 1956, όταν μετά από έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης, ξαφνικά στην επιφάνεια της λίμνης του Αγίου Νικολάου εμφανίστηκαν νεκρά ψάρια. Αυτό δημιούργησε υποθέσεις ότι η λίμνη με κάποιο τρόπο επικοινωνεί υπόγεια με την Σαντορίνη.

Ο μύθος ότι η λίμνη είναι άπατη διαψεύστηκαν, όταν το 1853 ο Άγγλος ναύαρχος Σπράτ τη βυθομέτρησε και βρήκε ότι στο κέντρο της έχει βάθος 210 πόδια (64μ.).

Η λίμνη λοιπόν του Αγίου Νικολάου αναφέρεται επίσης με το όνομα της είναι και «Βουλισμένη», όπως και με το καθόλου δελεαστικό όνομα «Βρωμολίμνη», που προέρχεται από το μακρινό παρελθόν, όταν η λίμνη ανέδυε δυσάρεστη οσμή από τα στάσιμα νερά πριν ανοιχτεί το κανάλι επικοινωνίας με τη θάλασσα το 1867. Τότε κατασκευάστηκε και η μικρή γέφυρα από τον Πασά Κωστή Αδοσίδη.

Εκ φύσεως ήταν γλυκιά, αλλά το 1867 συνδέθηκε με τη θάλασσα μ' ένα κανάλι που ανοίχτηκε προς το λιμάνι. Έχει διάμετρο 137 μέτρα και βάθος 64. Οι ντόπιοι αναφέρονται σ' αυτή τη λιμνοθάλασσα λέγοντάς τη απλά «λίμνη».

Χαρακτηριστικό της λίμνης στον Άγιο Νικόλαο είναι ότι έχει κάθετα τοιχώματα που θυμίζουν κρατήρα ηφαιστείου, γι’ αυτό κάποιοι υποστηρίζουν ότι δημιουργήθηκε από την καθίζηση ηφαιστείου.

Αυτή η θεωρία αν και ακούγεται πειστική χάνει σταδιακά έδαφος και σήμερα πιστεύεται ότι η λίμνη είναι το στόμιο εξόδου υπόγειου ποταμού.

Σήμερα η κυκλική λίμνη του Αγίου Νικολάου, αποτελεί το σήμα κατατεθέν της πόλης που γύρω της συγκεντρώνονται πολλά καφέ και εστιατόρια.

Η λίμνη με τα ακίνητα νερά της, τις πάπιες, τις ψαρόβαρκες και τις κατάφυτες πλαγιές που την περιβάλλουν είναι ένα σημείο που προσφέρει ηρεμία και όμορφες εικόνες.

Την ομορφότερη θέα προς τη λίμνη θα την έχετε αν ανέβετε στο μικρό παρκάκι που έχει δημιουργηθεί πάνω από αυτήν χαρίζοντας μια ξεχωριστή θέα.

Η ατμόσφαιρα δε που επικρατεί το Πάσχα στην περιοχή, με τον Ιούδα να καίγεται στα νερά της λίμνης, και τη νύχτα να γίνεται μέρα από τα πολύχρωμα πυροτεχνήματα, είναι κινηματογραφική.

Όπως και να 'χει όμως, η λίμνη Βουλισμένη είναι ένα αληθινό στολίδι, που ξεχωρίζει την πόλη του Αγίου Νικολάου από τις άλλες κρητικές πόλεις. Είναι αμαρτία να μην επενδύει η τοπική διοίκηση σ αυτό το μεγαλείο της φύσης.

Με μάγεψε τα χαράματα βλέποντας αντιθέσεις χρωμάτων, το δειλινό με ένα 

πέπλο μύθου και μυστηρίου να σκεπάζει τα αρυτίδωτα νερά της, σε μαγεύει από την ενέργεια που αναδύει και την ανεπιτήδευτη γοητεία της. Στο σούρουπο η πόλη καθρεπτίζεται στα νερά της, τα φώτα λαμπυρίζουν ρομαντικά και τα νυχτολούλουδα ξεχειλίζουν από αρώματα, και η ζωή σου κλείνει το μάτι, σε μία αμαρτωλή εξωτερίκευσή της. Τα βράδια τα λιγοστά φώτα των κεριών στα τραπέζια, σε ταξιδεύουν περιμένοντας τις Σειρήνες και το θρόισμα των φύλων πάνω από την λίμνη, λες και σε μαγεύει το γλυκό τραγούδι τους…

Οι μαντινάδες της Ελευθερίας

Όντε ξανοίγω θάλασσα θυμούμαι τη ζωή μου

τον Άγιο Νικόλαο, την Κρήτη το νησί μου.

Ένα κουτάλι φέρετε, τη θάλασσα να φάω

να τήνε κάμω σώπατο, στον Άγιο να πάω.

Στον Άγιο Νικόλαο θα πάω για να ζήσω

μέσα σ’ τση λίμνης τα νερά, τσι θύμησες να σβήσω.

Φουρτουνιασμένη θάλασσα μοιάζει το κοίταγμα σου

κι εγώ ‘μαι ακυβέρνητο καράβι στα νερά σου..

Θάλασσα απ' όλα τα νερά και τα ποτάμια πίνεις

πιες τα δικά μου δάκρυα πλατύτερη να γίνεις.

Η σκέψη μου θα πάει αλλού και σένα θα ξεχάσει

άμα τρυπήσει η θάλασσα και το νερό τζη χάσει.

Τρέχει νερό στον ποταμό και 'γω κλουθώ στο πλάι

το όνειρο που 'ριξα να δω στη θάλασσα αν-ε πάει.

Είσαι αέρας, θάλασσα, ήλιος, νερό και χιόνι

κάτι που φεύγει κι έρχεται, κάτι που δεν τελειώνει.

Φουρτουνιασμένη θάλασσα ήκαμες την ζωή μου

κι αναπαμό δεν έχουνε οι αναστεναγμοί μου.

Να 'ταν η θάλασσα η πλατιά τόση που να μπορέσει

τα σ' αγαπώ που σου χω πει, μέσα τση να χωρέσει.

Την ώρα που στη θάλασσα παλεύω μη με πνίξει

με ανασέρνει η μοίρα μου να με ξαναβουτήξει.

Άνοιξε τα ματάκια σου να μπω να κολυμπήσω,

μες στα γαλάζια τους νερά κι ας μην ξαναγυρίσω.