Tο φθινόπωρο

Καλημέρα στην παρέα , να έχετε μια όμορφη ηλιόλουστη ημέρα..

Αχ πόσο μου έλειψε το φθινόπωρο…

Σε κάθε κανόνα υπάρχει και μια εξαίρεση και σε κάθε μεγάλη κατηγορία επιλογών υπάρχουμε και εξαιρέσεις που αποτελούν το 2% μιας κατηγορίας. Είμαστε εκείνοι που όταν ακούσουμε πως κάποιος συμφωνεί μαζί μας ενθουσιαζόμαστε και ξαφνιαζόμαστε συνάμα, μιας και δε μας συμβαίνει και πολύ συχνά να ταυτιζόμαστε. Κάπως έτσι γίνεται και όταν πρόκειται να μιλήσω για την αγαπημένη μου εποχή του  χρόνου. Τα ζυγιάζω από εδώ, τα μετράω από εκεί και τελικά παρόλη την αναποφασιστικότητα που με διακατέχει βρίσκομε να πω και κάτι καλό για την πιο παρεξηγημένη εποχή του χρόνου, που είναι το «φθινόπωρο».

Τα πεσμένα φύλλα δημιουργούν ένα υπέροχο χαλί, αφού πρώτα πάρουν χιλιάδες, χρυσές, κόκκινες και καφέ αποχρώσεις πάνω στα κλαδιά των δέντρων. Τα σύννεφα συνωστίζονται στον ουρανό, οι μπόρες κάνουν όλο και περισσότερο συχνά της παρουσίας τους και η ομίχλη κάνει τα δάση να φαίνονται πιο περιπετειώδη. Μερικά φθινοπωρινά τοπία που μοιάζουν με έργα κάποιου ιδιαίτερα ταλαντούχου ζωγράφου.
Ιδανικά, για να παρακολουθούνται με μια κούπα ζεστή σοκολάτα, δίπλα σε ένα τζάμι στολισμένο από ψιχάλες και για μουσική, τι άλλο; Από τον ήχο της βροχής. 

Και σε ανύποπτο χρόνο έρχεται η στιγμή που όλοι οι φίλοι μου θα γκρινιάξουν για τη βροχή που τους μούσκεψε και εγώ σαν μικρή λάτρη του φθινοπώρου θα μπω μέσα στο καφέ που συχνάζω και με έναν ωραίο ενθουσιασμό θα αναφωνήσω…

Αχ τη όμορφη μέρα, άρχισε να ρίχνει τις πρώτες ψιχάλες του φθινοπώρου.

Τότε δυστυχώς λίγοι είναι αυτοί που θα συμμεριστούν τη χαρά μου και τον ενθουσιασμό μου, μιας και βλέπουν κάποια πράγματα με τελείως διαφορετική σκοπιά. Και η αλήθεια είναι ότι το φθινόπωρο είναι τόσο παρεξηγημένο που τελικά η πλειοψηφία το βλέπει με κακό μάτι.

Όλοι οι μουρτζούφληδες θα αρχίσουν να μου πιπιλάνε το μυαλό με τη γκρίνια τους… Για το πόσο μουντός είναι ο καιρός, για το πόσο κουραστικό είναι που πρέπει να κουβαλάνε ζακέτα και που πλέον δε ξέρουν με τι να βγουν από το σπίτι και πόσο σιχαίνονται που στα καλά καθούμενα βρέχει και μένουν χωρίς ομπρέλα και χίλια δυο άλλα ανούσια πράγματα που για εσένα δε σημαίνουν τίποτε.

Άλλωστε εκεί που αυτοί βλέπουν την εποχή της σήψης και της μούχλας εγώ απλά βλέπω κύκλους που κλείνουν. 

Και ναι, μου αρέσουν τα κιτρινισμένα φύλλα των δέντρων και μου αρέσουν αυτές οι άπειρες αποχρώσεις που μπορούν να πάρουν και για το ρομαντισμό που αποπνέουν αυτή την εποχή.

Μου αρέσει και εκείνο το φθινοπωρινό αεράκι που μου θυμίζει από τη μια πως έρχεται ο χειμώνας και από την άλλη μου φέρνει ακόμη μαζί του τις μυρωδιές του καλοκαιριού.

Χαζεύω ακόμη μέχρι και τα σχέδια που κάνουν τα σύννεφα στον ουρανό όταν προμηνύουν τη βροχή που θα ξεσπάσει.

Είναι πολύ όμορφη μετάβαση το φθινόπωρο!

Έχει ένα μοναδικό τρόπο να θυμίζει αρχή και τέλος. Και ξέρετε κάτι; Βρίσκω ότι έχει την κυκλοθυμία ορισμένων νευρικών ανθρώπων, εκεί που βγάζει τον ήλιο του ζεστό, μουδιάζει, αλλάζει γνώμες και μυαλά και φέρνει καταιγίδες.

Είναι και αρκετά αλλόκοτο ή και απρόβλεπτο όπως είναι και όλοι οι νευρικοί μου φίλοι, για αυτό και τους ταυτίζω με το φθινόπωρο. 

Κρύβει ομορφιά, μα την κρατά κρυμμένη γιατί δεν του αρέσουν οι φαμφάρες του καλοκαιριού ούτε οι εντυπωσιασμοί του χειμώνα. Ίσως το φθινόπωρο να θέλει να είναι λίγοι οι θαυμαστές του γιατί έχει μάθει να μην ανοίγεται σε πολλούς.

Όσο για τις βροχές του, αυτές που κάποιοι μισούν, είμαστε και εμείς που τις αγαπάμε. Οι βροχές του φθινοπώρου κρύβουν μια λύτρωση, ίσως να ξεπλένουν από πάνω μας τη ραστώνη του καλοκαιριού και να μας προετοιμάζουν για την εγρήγορση του χειμώνα, μα ίσως και να υπάρχουν απλώς για να μας κάνουν να αισθανόμαστε μια ανεξήγητη μελαγχολία που φέρνει αρώματα από ζεστές κούπες καφέ να αχνίζουν. 

Όπως και να έχει το φθινόπωρο μου θυμίζει πως οφείλω να αλλάζω κάποιες συνήθειές μου. Με φέρνει και πάλι στα χέρια της προτίμησης μου, σ’ ένα ζεστό καφέ και μου θυμίζει πόσο πολύ λατρεύω το χουχουλιάρικο καφέ με την κόζι ατμόσφαιρα.

Τόσα και άλλα τόσα δε φτάνουν για να περιγράψω πόσο βαθιά όμορφη είναι αυτή η εποχή. Είναι ρομαντική εποχή, σαν ένα ασπρόμαυρο ρομάντζο από παλιό φιλμάκι ή άτακτη σαν τα φύλλα που πέφτουν με τα πρώτα αεράκια.  Άλλωστε το φθινόπωρο είναι εκείνο που θα κάνει τις σκέψεις να αράξουν σε μαύρα σύννεφα του δειλινού και τα λόγια της βροχής του είναι εκείνα που θα σκουριάσουν, και πάνω τους θα βλέπεις τα χρόνια να περνούν, και τότε θυμάσαι… του φθινοπώρου τα φιλιά..

Όπως έχει πει και κάποιος λάτρης της εποχής, «ο χειμώνας είναι έργο χαρακτικής, η άνοιξη ακουαρέλας, το καλοκαίρι είναι μια ελαιογραφία, ενώ το φθινόπωρο είναι ένα μωσαϊκό όλων των παραπάνω».

Τα χρυσοκίτρινα φύλλα πεσμένα στο έδαφος που μυρίζει βροχή, ακόμη και ο ήχος τους όταν τα πατάμε είναι από τα πιο όμορφα, απλά αλλά γοητευτικά (οπτικοακουστικά) θεάματα που μας προσφέρει η φύση.
Ξεφορτωνόμαστε τον καύσωνα του καλοκαιριού, δεν υποφέρουμε από τις αλλεργίες της άνοιξης και δεν τουρτουρίζουμε από το κρύο του χειμώνα.

Αυτή την περίοδο κάνουμε… αποτοξίνωση. Το δέρμα μας επιτέλους αναπνέει μετά από ατελείωτα sessions ηλιοθεραπείας και συσσώρευσης UVA, τα καθημερινά φαγοπότια των διακοπών αραιώνονται και ηρεμούμε μετά από μια έντονη περίοδο.

Καλημερούδια…

Αγάπη.

«Αγάπα για να ζήσεις, ζήσε για ν’ αγαπάς» (Διονύσιος Σολωμός,

 Ελεύθεροι Πολιορκημένοι).

Αυτό που οι περισσότεροι ονομάζουν αγάπη, δεν είναι παρά αυτό που νιώθουν οι ερωτευμένοι. Δεν είναι κάτι που διάλεξαν ή κανόνισαν να τους συμβεί, όμως ήρθε, και φυσικά ήταν καλοδεχούμενο. Όμως όπως ήρθε, είναι σίγουρο ότι αργά ή γρήγορα, απότομα ή μη, θα εξασθενίσει, θα φθαρεί και θα χαθεί. Η πραγματική αγάπη όμως είναι αυτό που συμβαίνει μία φορά και μοναδική. Επειδή η θυσία δεν γίνεται τυχαία, 

επειδή δεν είναι αποτέλεσμα ψυχοσωματικών διεργασιών αλλά αποτέλεσμα ελεύθερης θέλησης και αυταπάρνησης, είναι πανίσχυρη και άφθαρτη στο χρόνο. Ό,τι είναι αληθινό κρατάει για πάντα. Και το μόνο αληθινό που υπάρχει σ’ αυτόν τον κόσμο και δεν είναι απ’ αυτόν τον κόσμο είναι η αγάπη.

Αγάπη είναι να βλέπεις στα μάτια κάποιου ολόκληρο τον κόσμο.

Αγάπη είναι να είσαι πρόθυμος να θυσιάσεις ακόμα και τον εαυτό σου για αυτόν που αγαπάς.

Αγάπη είναι να μπορείς να κατανοείς και να σέβεσαι τον άλλο και τις αποφάσεις του.

Αγάπη είναι να βλέπεις κάποιον που είναι λάθος και εσύ να του δείξεις τον σωστό δρόμο. 

Αγάπη είναι να αγαπάς κάποιον και να θες το καλό του και μόνο. 

Όταν δεν μπορείς να τον έχεις κι όμως γνωρίζεις πως ο άλλος είναι καλά κι ευτυχισμένος και να είσαι και εσύ μαζί του γιατί θες το καλό του και δεν βάζεις τον εγωισμό σου πάνω απ’ όλα.

Αγάπη είναι να κάθεσαι σε ένα παγκάκι με τον συνάνθρωπό σου μετά από χρόνια και να κουβεντιάζεις ήρεμα και να έχεις να πεις τόσα πολλά σαν να μην πέρασε ο χρόνος.

Αγάπη είναι, πάνω απ’ όλα να χαρίζεις τον εαυτό σου και να μην περιμένεις αντάλλαγμα.

Τελικά αν κάποια απ αυτά πέρασαν απ την ζωή μας, είμαστε τυχεροί, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που δεν έζησαν αυτό το συναίσθημα σ ολόκληρη την ζωή τους.

Ο χρόνος δεν είναι σύμμαχος της αγάπης, αλλά παιδικός της φίλος. Παίζει και ονειρεύεται σαν μικρό παιδί.

Εσύ έχεις το χρόνο στα χέρια σου, εσύ τον αφήνεις να σε ξεπερνά, εσύ κάθεσαι κουρασμένος στο παγκάκι της ζωής, αυτός τρέχει, πετά στα σύννεφα μόνος...

Αν μπορείς ακολούθα το ταξίδι του, δεν θα χάσεις αλλά ούτε θα μείνεις μόνος… έχεις φίλο το χρόνο.

Ζήσε τον ουρανό στη Γή κι όταν χορτάσεις ομορφιά, πλάγιασε στα σύννεφα σου, γιατί θα έχεις βρει την αγάπη σου.

Η αγάπη φωτίζει με τη λάμψη του παραμυθιού την καθημερινότητα μας και όλοι σαν παιδιά χρειαζόμαστε αυτό το μικρό παραμύθι, το παραμύθι της γιαγιάς ζωής, πασπαλισμένο με μπόλικη χρυσόσκονη και με το μαγικό ραβδάκι της ομορφαίνει την ζωή μας. 

 Ο Ύμνος της Αγάπης

“Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμι. Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι. Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία. Πάντα στέργει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. 

Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. Είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται. 

Είτε γλώσσαι, παύσονται. Είτε γνώσις, καταργηθήσεται. Εκ μέρους δε γιγνώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν. Οταν δε έλθη το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται. Οτε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην. Οτε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου. Βλέπομεν γαρ άρτι δι` εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον. Αρτι γιγνώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην. Νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα. Μείζων δε τούτων η αγάπη”

Το Jukebox

Δεν πιστεύω να μην θυμάστε που ψάχναμε τα κέρματα για να ακούσουμε το αγαπημένο μας κομμάτι και να το χορέψουμε χαχαχα. Ήταν πάντα το αγαπημένο μου μαγικό κουτί που με ταξίδευε σε μαγικούς ρυθμούς.

Όπου Jukebox και εγώ μ ένα κέρμα στο χέρι να λικνίζω το όνειρο μου σε μαγικούς ρυθμούς το 60 – 70.

Αλλά τι είναι αυτό το μαγικό κουτί και από πού προήλθε ?
Το Jukebox είναι ένα ημιαυτόματο μηχάνημα αναπαραγωγής μουσικής. Πήρε τ' όνομά του από την λέξη jook ή juke, που στην αφροαμερικάνικη αργκό σημαίνει χορός, πανδαιμόνιο, και τη λέξη box, που σημαίνει κουτί.
Δημιουργός του ήταν ο Λούις Γκλας, ένα τοπικό στέλεχος της General Electric.

Μέσα σε ξύλινο κουτί τοποθέτησε ένα φωνογράφο Έντισον με 4 ακουστικούς σωλήνες και μία υποδοχή για νομίσματα. Ο καθένας με 5 σεντς μπορούσε να ακούσει το αγαπημένο του τραγούδι. Το πρώτο τζουκ-μποξ τοποθετήθηκε στις 23 Νοεμβρίου 1889 σ' ένα σαλούν του Σαν Φρανσίσκο, εντυπωσιάζοντας τους θαμώνες του. Στις αρχές του 20ου αιώνα οι κύλινδροι αντικαθίστανται από πλάκες γραμμοφώνου και αργότερα με δίσκους 45 στροφών. Το 1927 γίνεται ηλεκτρικό.
Το τζουκ-μποξ γνώρισε μεγάλη άνθηση στις ΗΠΑ την εποχή της Ποτοαπαγόρευσης και της Μεγάλης Ύφεσης τη δεκαετία του '30. 

Το συναντάμε σε εστιατόρια, μπαρ (νόμιμα και παράνομα) και κλαμπ, όπου ο κόσμος μπορούσε να ακούσει τις αγαπημένες του επιτυχίες, να χορέψει και να ξοδέψει.
Στις μέρες μας, το τζουκ-μποξ είναι συλλεκτικό αντικείμενο, ιδιαίτερα τα Βούρλιτζερ, που είναι αληθινά έργα τέχνης. 

Στην αγορά κυκλοφορούν τζουκ μποξ, που παίζουν CD, ακόμη και MP3.
Το τζούκμποξ είναι ταυτισμένο στο λαϊκό υποσυνείδητο με την έκρηξη του Rock 'n' Roll και στη χώρα μας με τους λαϊκούς καημούς της δεκαετίας του '50 και του '60.

Στην πάντα να περάσει η παρέα μας ..

Τελικά όλα στη ζωή μας είναι θέμα προτεραιοτήτων.
Προτεραιοτήτων και επιλογών!
Όλοι μας βρεθήκαμε κάποια στιγμή, σαν τον Ηρακλή, μπροστά σε ένα σταυροδρόμι, μη ξέροντας ποιο δρόμο να ακολουθήσουμε.
Την επιλογή όμως πρέπει να την κάνει ο καθένας μόνος του!
Κι εδώ μπαίνει το ερωτηματικό:
- Πόσες από τις επιλογές που έχουμε κάνει είναι δικές μας, όλο δικές μας;
- Σε πόσες από αυτές βάλαμε ως προτεραιότητα τον εαυτό μας;

Αν γυρίσουμε όλοι πίσω, θα δούμε ότι ελάχιστες ήταν οι φορές
που επιλέξαμε κάτι με βασικό γνώμονα τις δικές μας ανάγκες.
Όχι...
Δεν μιλάω για το αδηφάγο τέρας του εγωισμού που ζει μέσα σε όλους παρασιτικά. Πάντα έπρεπε και πρέπει να σκεφτούμε κάτι άλλο, κάποιους άλλους. Τις πραγματικές μας επιλογές, τα αληθινά μας θέλω τα έχουμε στοιβάξει στη μεγάλη ντουλάπα του μυαλού μας.  

Εκεί, στο πίσω μέρος, στη σκοτεινή μεριά του φεγγαριού.... Και τελικά χάσαμε επίτηδες το κλειδί!
Μπορεί όμως πραγματικά να κρυφτεί κάποιος από τον εαυτό του;
Για τον καθένα έρχεται η στιγμή που θα ανοίξει τη παλιά ντουλάπα και θα βρεθεί αντιμέτωπος με τα στοιβαγμένα και σκονισμένα θέλω του.

Ας φροντίσουμε τουλάχιστον, οι προτεραιότητες που έχουμε βάλει να είναι σωστές και να μας έχουν οδηγήσει πιο κοντά σε αυτά που πραγματικά θέλουμε και στα όνειρά μας.

Διότι, αν καταπιεστούμε ακόμη και σε αυτό, τότε το μόνο σίγουρο είναι πως θα έχουμε χάσει το δρόμο της ζωής μας.

Διότι, εθελοτυφλώντας στις ίδιες σου τις επιλογές, οδηγείς τον εαυτό σου σε δρόμους που ούτε έχεις σκεφτεί και τελικά ούτε θέλεις να ζήσεις.

Η τύχη μας παίζει πολλά παιχνίδια, αλλά δεν είναι αυτή που θα καθορίσει τη ζωή μας.

Οι επιλογές, θα μας οδηγήσουν εκεί που θέλουμε!

Απλά και μόνο τότε φωτίζει το μυαλό, αλλά και φύση.

Ξημερώνοντας ο ήλιος θα φωτίσει τον ουρανό με χίλια χρώματα.. Η θάλασσα θα πάρει το χρώμα του ουρανού και μέσα στο χρώμα αυτό πλέει το πειρατικό. 

Στην πάντα να περάσει η παρέα μας ... Η δική μας παρέα από τα παλιά..

Χρώματα του Ήλιου, χρώματα της παρέας, χρώματα των πειρατών μόνο δικά τους κατά δικά τους.
Μια γραμμή από χρώμα βάζει ρότα.
Ακλουθούμε το χρώμα του Ήλιου και όπου μας βγάλει, ακόμα και στην άλλη άκρη της Γης. 

Κάνουμε όνειρα, τρέφουμε ελπίδες, μερικές φορές τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα, μερικές φορές μόνον ελπίζεις, αλλά κι αυτό είναι κινητήρια δύναμη για να συνεχίσεις.
Ζούμε μέσα σε ένα διαρκή αγώνα επιβιώσεις, στον έξω κόσμο, στον μέσα μας κόσμο.

Μεγαλώνουμε αποκτάμε εμπειρίες μαθαίνουμε μέσα από τα λάθη μας και τις επιτυχίες μας, μέσα από τις καλές στιγμές και τις κακές στιγμές, μέσα από τις δυσκολίες και τις χαρές. 

Δεν το βάζουμε κάτω, λυγίζουμε απλώς μερικές φορές για να μην σπάσει ο άνεμος και προχωράμε. Ζούμε...
Μερικές φορές φυτοζωούμε αλλά κι αυτό είναι μέσα στα μαθήματα που παίρνουμε για να αντέξουμε να μάθουμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
Σαλπάρουμε, φεύγουμε?
Και πάμε όπου μας βγάλει?
Οι πειρατές δεν έχουν προορισμό, πάνε όπου υπάρχει περιπέτεια, όπου 

υπάρχει θησαυρός, όπου υπάρχει το άγνωστο. Τα γνωστά μέρη γίνονται βαρετά.
Η ανακάλυψη είναι η χαρά, είναι ίδια η ζωή.
Το δικό μας όνειρο της δικής μας ζωής.
Καλό ξημέρωμα Φίλοι μου και 

Καλή Κυριακή.