Tο φθινόπωρο

Καλημέρα στην παρέα , να έχετε μια όμορφη ηλιόλουστη ημέρα..

Αχ πόσο μου έλειψε το φθινόπωρο…

Σε κάθε κανόνα υπάρχει και μια εξαίρεση και σε κάθε μεγάλη κατηγορία επιλογών υπάρχουμε και εξαιρέσεις που αποτελούν το 2% μιας κατηγορίας. Είμαστε εκείνοι που όταν ακούσουμε πως κάποιος συμφωνεί μαζί μας ενθουσιαζόμαστε και ξαφνιαζόμαστε συνάμα, μιας και δε μας συμβαίνει και πολύ συχνά να ταυτιζόμαστε. Κάπως έτσι γίνεται και όταν πρόκειται να μιλήσω για την αγαπημένη μου εποχή του  χρόνου. Τα ζυγιάζω από εδώ, τα μετράω από εκεί και τελικά παρόλη την αναποφασιστικότητα που με διακατέχει βρίσκομε να πω και κάτι καλό για την πιο παρεξηγημένη εποχή του χρόνου, που είναι το «φθινόπωρο».

Τα πεσμένα φύλλα δημιουργούν ένα υπέροχο χαλί, αφού πρώτα πάρουν χιλιάδες, χρυσές, κόκκινες και καφέ αποχρώσεις πάνω στα κλαδιά των δέντρων. Τα σύννεφα συνωστίζονται στον ουρανό, οι μπόρες κάνουν όλο και περισσότερο συχνά της παρουσίας τους και η ομίχλη κάνει τα δάση να φαίνονται πιο περιπετειώδη. Μερικά φθινοπωρινά τοπία που μοιάζουν με έργα κάποιου ιδιαίτερα ταλαντούχου ζωγράφου.
Ιδανικά, για να παρακολουθούνται με μια κούπα ζεστή σοκολάτα, δίπλα σε ένα τζάμι στολισμένο από ψιχάλες και για μουσική, τι άλλο; Από τον ήχο της βροχής. 

Και σε ανύποπτο χρόνο έρχεται η στιγμή που όλοι οι φίλοι μου θα γκρινιάξουν για τη βροχή που τους μούσκεψε και εγώ σαν μικρή λάτρη του φθινοπώρου θα μπω μέσα στο καφέ που συχνάζω και με έναν ωραίο ενθουσιασμό θα αναφωνήσω…

Αχ τη όμορφη μέρα, άρχισε να ρίχνει τις πρώτες ψιχάλες του φθινοπώρου.

Τότε δυστυχώς λίγοι είναι αυτοί που θα συμμεριστούν τη χαρά μου και τον ενθουσιασμό μου, μιας και βλέπουν κάποια πράγματα με τελείως διαφορετική σκοπιά. Και η αλήθεια είναι ότι το φθινόπωρο είναι τόσο παρεξηγημένο που τελικά η πλειοψηφία το βλέπει με κακό μάτι.

Όλοι οι μουρτζούφληδες θα αρχίσουν να μου πιπιλάνε το μυαλό με τη γκρίνια τους… Για το πόσο μουντός είναι ο καιρός, για το πόσο κουραστικό είναι που πρέπει να κουβαλάνε ζακέτα και που πλέον δε ξέρουν με τι να βγουν από το σπίτι και πόσο σιχαίνονται που στα καλά καθούμενα βρέχει και μένουν χωρίς ομπρέλα και χίλια δυο άλλα ανούσια πράγματα που για εσένα δε σημαίνουν τίποτε.

Άλλωστε εκεί που αυτοί βλέπουν την εποχή της σήψης και της μούχλας εγώ απλά βλέπω κύκλους που κλείνουν. 

Και ναι, μου αρέσουν τα κιτρινισμένα φύλλα των δέντρων και μου αρέσουν αυτές οι άπειρες αποχρώσεις που μπορούν να πάρουν και για το ρομαντισμό που αποπνέουν αυτή την εποχή.

Μου αρέσει και εκείνο το φθινοπωρινό αεράκι που μου θυμίζει από τη μια πως έρχεται ο χειμώνας και από την άλλη μου φέρνει ακόμη μαζί του τις μυρωδιές του καλοκαιριού.

Χαζεύω ακόμη μέχρι και τα σχέδια που κάνουν τα σύννεφα στον ουρανό όταν προμηνύουν τη βροχή που θα ξεσπάσει.

Είναι πολύ όμορφη μετάβαση το φθινόπωρο!

Έχει ένα μοναδικό τρόπο να θυμίζει αρχή και τέλος. Και ξέρετε κάτι; Βρίσκω ότι έχει την κυκλοθυμία ορισμένων νευρικών ανθρώπων, εκεί που βγάζει τον ήλιο του ζεστό, μουδιάζει, αλλάζει γνώμες και μυαλά και φέρνει καταιγίδες.

Είναι και αρκετά αλλόκοτο ή και απρόβλεπτο όπως είναι και όλοι οι νευρικοί μου φίλοι, για αυτό και τους ταυτίζω με το φθινόπωρο. 

Κρύβει ομορφιά, μα την κρατά κρυμμένη γιατί δεν του αρέσουν οι φαμφάρες του καλοκαιριού ούτε οι εντυπωσιασμοί του χειμώνα. Ίσως το φθινόπωρο να θέλει να είναι λίγοι οι θαυμαστές του γιατί έχει μάθει να μην ανοίγεται σε πολλούς.

Όσο για τις βροχές του, αυτές που κάποιοι μισούν, είμαστε και εμείς που τις αγαπάμε. Οι βροχές του φθινοπώρου κρύβουν μια λύτρωση, ίσως να ξεπλένουν από πάνω μας τη ραστώνη του καλοκαιριού και να μας προετοιμάζουν για την εγρήγορση του χειμώνα, μα ίσως και να υπάρχουν απλώς για να μας κάνουν να αισθανόμαστε μια ανεξήγητη μελαγχολία που φέρνει αρώματα από ζεστές κούπες καφέ να αχνίζουν. 

Όπως και να έχει το φθινόπωρο μου θυμίζει πως οφείλω να αλλάζω κάποιες συνήθειές μου. Με φέρνει και πάλι στα χέρια της προτίμησης μου, σ’ ένα ζεστό καφέ και μου θυμίζει πόσο πολύ λατρεύω το χουχουλιάρικο καφέ με την κόζι ατμόσφαιρα.

Τόσα και άλλα τόσα δε φτάνουν για να περιγράψω πόσο βαθιά όμορφη είναι αυτή η εποχή. Είναι ρομαντική εποχή, σαν ένα ασπρόμαυρο ρομάντζο από παλιό φιλμάκι ή άτακτη σαν τα φύλλα που πέφτουν με τα πρώτα αεράκια.  Άλλωστε το φθινόπωρο είναι εκείνο που θα κάνει τις σκέψεις να αράξουν σε μαύρα σύννεφα του δειλινού και τα λόγια της βροχής του είναι εκείνα που θα σκουριάσουν, και πάνω τους θα βλέπεις τα χρόνια να περνούν, και τότε θυμάσαι… του φθινοπώρου τα φιλιά..

Όπως έχει πει και κάποιος λάτρης της εποχής, «ο χειμώνας είναι έργο χαρακτικής, η άνοιξη ακουαρέλας, το καλοκαίρι είναι μια ελαιογραφία, ενώ το φθινόπωρο είναι ένα μωσαϊκό όλων των παραπάνω».

Τα χρυσοκίτρινα φύλλα πεσμένα στο έδαφος που μυρίζει βροχή, ακόμη και ο ήχος τους όταν τα πατάμε είναι από τα πιο όμορφα, απλά αλλά γοητευτικά (οπτικοακουστικά) θεάματα που μας προσφέρει η φύση.
Ξεφορτωνόμαστε τον καύσωνα του καλοκαιριού, δεν υποφέρουμε από τις αλλεργίες της άνοιξης και δεν τουρτουρίζουμε από το κρύο του χειμώνα.

Αυτή την περίοδο κάνουμε… αποτοξίνωση. Το δέρμα μας επιτέλους αναπνέει μετά από ατελείωτα sessions ηλιοθεραπείας και συσσώρευσης UVA, τα καθημερινά φαγοπότια των διακοπών αραιώνονται και ηρεμούμε μετά από μια έντονη περίοδο.

Καλημερούδια…