Αγάπη.

«Αγάπα για να ζήσεις, ζήσε για ν’ αγαπάς» (Διονύσιος Σολωμός,

 Ελεύθεροι Πολιορκημένοι).

Αυτό που οι περισσότεροι ονομάζουν αγάπη, δεν είναι παρά αυτό που νιώθουν οι ερωτευμένοι. Δεν είναι κάτι που διάλεξαν ή κανόνισαν να τους συμβεί, όμως ήρθε, και φυσικά ήταν καλοδεχούμενο. Όμως όπως ήρθε, είναι σίγουρο ότι αργά ή γρήγορα, απότομα ή μη, θα εξασθενίσει, θα φθαρεί και θα χαθεί. Η πραγματική αγάπη όμως είναι αυτό που συμβαίνει μία φορά και μοναδική. Επειδή η θυσία δεν γίνεται τυχαία, 

επειδή δεν είναι αποτέλεσμα ψυχοσωματικών διεργασιών αλλά αποτέλεσμα ελεύθερης θέλησης και αυταπάρνησης, είναι πανίσχυρη και άφθαρτη στο χρόνο. Ό,τι είναι αληθινό κρατάει για πάντα. Και το μόνο αληθινό που υπάρχει σ’ αυτόν τον κόσμο και δεν είναι απ’ αυτόν τον κόσμο είναι η αγάπη.

Αγάπη είναι να βλέπεις στα μάτια κάποιου ολόκληρο τον κόσμο.

Αγάπη είναι να είσαι πρόθυμος να θυσιάσεις ακόμα και τον εαυτό σου για αυτόν που αγαπάς.

Αγάπη είναι να μπορείς να κατανοείς και να σέβεσαι τον άλλο και τις αποφάσεις του.

Αγάπη είναι να βλέπεις κάποιον που είναι λάθος και εσύ να του δείξεις τον σωστό δρόμο. 

Αγάπη είναι να αγαπάς κάποιον και να θες το καλό του και μόνο. 

Όταν δεν μπορείς να τον έχεις κι όμως γνωρίζεις πως ο άλλος είναι καλά κι ευτυχισμένος και να είσαι και εσύ μαζί του γιατί θες το καλό του και δεν βάζεις τον εγωισμό σου πάνω απ’ όλα.

Αγάπη είναι να κάθεσαι σε ένα παγκάκι με τον συνάνθρωπό σου μετά από χρόνια και να κουβεντιάζεις ήρεμα και να έχεις να πεις τόσα πολλά σαν να μην πέρασε ο χρόνος.

Αγάπη είναι, πάνω απ’ όλα να χαρίζεις τον εαυτό σου και να μην περιμένεις αντάλλαγμα.

Τελικά αν κάποια απ αυτά πέρασαν απ την ζωή μας, είμαστε τυχεροί, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που δεν έζησαν αυτό το συναίσθημα σ ολόκληρη την ζωή τους.

Ο χρόνος δεν είναι σύμμαχος της αγάπης, αλλά παιδικός της φίλος. Παίζει και ονειρεύεται σαν μικρό παιδί.

Εσύ έχεις το χρόνο στα χέρια σου, εσύ τον αφήνεις να σε ξεπερνά, εσύ κάθεσαι κουρασμένος στο παγκάκι της ζωής, αυτός τρέχει, πετά στα σύννεφα μόνος...

Αν μπορείς ακολούθα το ταξίδι του, δεν θα χάσεις αλλά ούτε θα μείνεις μόνος… έχεις φίλο το χρόνο.

Ζήσε τον ουρανό στη Γή κι όταν χορτάσεις ομορφιά, πλάγιασε στα σύννεφα σου, γιατί θα έχεις βρει την αγάπη σου.

Η αγάπη φωτίζει με τη λάμψη του παραμυθιού την καθημερινότητα μας και όλοι σαν παιδιά χρειαζόμαστε αυτό το μικρό παραμύθι, το παραμύθι της γιαγιάς ζωής, πασπαλισμένο με μπόλικη χρυσόσκονη και με το μαγικό ραβδάκι της ομορφαίνει την ζωή μας. 

 Ο Ύμνος της Αγάπης

“Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμι. Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι. Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία. Πάντα στέργει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. 

Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. Είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται. 

Είτε γλώσσαι, παύσονται. Είτε γνώσις, καταργηθήσεται. Εκ μέρους δε γιγνώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν. Οταν δε έλθη το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται. Οτε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην. Οτε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου. Βλέπομεν γαρ άρτι δι` εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον. Αρτι γιγνώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην. Νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα. Μείζων δε τούτων η αγάπη”