Ο Φρεντ Αστέρ είχε πει κάποτε

Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να συναναστρέφεσαι με ένα κακότροπο και κακομαθημένο άνθρωπο.
Ο Φρεντ Αστέρ είχε πει κάποτε ότι η πιο δύσκολη δουλειά για τα παιδιά σήμερα είναι να μάθουν καλούς τρόπους χωρίς να τους βλέπουν πουθενά. Τα παιδιά σήμερα είναι αγενή επειδή οι μεγάλοι είμαστε αγενείς. Δεν μπορείς να ζητάς από ένα εξάχρονο να λέει «ευχαριστώ», «παρακαλώ» και «ορίστε» όταν δεν έχει ακούσει ποτέ κάποιον να χρησιμοποιεί αυτές τις λέξεις στην καθημερινότητά του.
Ούτε μπορείς να το αναγκάσεις να τρώει με μαχαίρι και πιρούνι όταν σπάνια βλέπει πώς συμπεριφέρονται οι γονείς του στο φαγητό, αφού είναι ελάχιστες οι φορές πλέον που στα σπίτια στρώνεται «οικογενειακό τραπέζι».
Όπως καταλάβατε είναι άδικο να ζητάμε καλή συμπεριφορά, αν τα ως άνω δεν έγιναν στην ώρα τους.
Έλλειψη ευγένειας, καλών τρόπων, αναίδεια, απρέπεια, αναγωγή, αδιακρισία, ανυπαρξία κανόνων καλής συμπεριφοράς και αγωγής, αδιακρισία, αδιαφορία και χίλια κοσμητικά επίθετα θα μπορούσαν να στολίσουν αυτά που γράφω.
Πως σ’ ένα σύνολο ανθρώπων έχουμε την απαίτηση της καλής και φιλικής συμπεριφοράς? Αφού μόνο εμείς ευθυνόμαστε για την καλή συμπεριφορά μας για την υγεία μας την ψυχική και την σωματική.
Δεν πρέπει να έχουμε απαίτηση λοιπόν να αλλάξουν τα πράγματα αν δεν προσπαθήσουμε εμείς οι ίδιοι να αλλάξουμε πρώτα τον εαυτό μας.

Δόξα το Θεό

Κάποτε υπήρχε μια φτωχή γυναίκα που για ότι καλό της συνέβαινε με το 

παραμικρό έλεγε «Δόξα το Θεό».
Κοντά της όμως ζούσε ένας πλούσιος, ο οποίος κάθε φορά που περνούσε μπροστά από το σπίτι της την άκουγε να λέει «Δόξα το Θεό, ευχαριστώ Κύριε» και κάθε φορά εκνευριζόταν.

Ώσπου μια μέρα λέει στο υπηρέτη του...
- Πήγαινε στην αγορά πάρε δυο καρότσια τρόφιμα και πήγαινε τα σ΄αυτήν την γυναίκα... Και όταν σε ρωτήσει ποιος τα έφερε να της πεις ο Διάβολος τα έφερε.
Πράγματι λοιπόν την άλλη μέρα χτυπάει το κουδούνι της γυναίκας και καθώς ανοίγει βλέπει τα δυο καρότσια με τα τρόφιμα και τον υπηρέτη από πίσω.
- «Δόξα το Θεό, ευχαριστώ Κύριε» λέει εκείνη λάμποντας από χαρά.
- Δεν θέλετε να μάθετε ποιος σας έφερε τα καρότσια; ρώτησε ανυπόμονα ο υπηρέτης.
- Όχι παιδί μου, δεν έχει σημασία, γιατί όταν ο Θεός θέλει, ακόμη και ο διάβολος τον υπηρετεί…

Είπε η γυναίκα και μπήκε μέσα χαρούμενη με τα καρότσια ....

Διαδικτιακή ιστορία και πολύ διδακτική

Δυο φίλοι περπατούν στην έρημο.

Κάποια στιγμή τσακώθηκαν και ο ένας από τους δυο έδωσε χαστούκι στον άλλο.
Αυτός ο τελευταίος, πονεμένος αλλά χωρίς να πει τίποτα, έγραψε στην άμμο:
«ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΕ.»
Συνέχισαν να περπατούν μέχρι που βρήκαν μια όαση όπου αποφάσισαν να

κάνουν μπάνιο.

Αλλά αυτός που είχε φάει το χαστούκι παραλίγο να πνίγει και ο φίλος του τον έσωσε.
Όταν συνήλθε, έγραψε πάνω σε μια πέτρα:
«ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗ ΖΩΗ»
Αυτός που τον είχε χαστουκίσει και στη συνέχεια του έσωσε την ζωή, τον ρώτησε.

Όταν σε χτύπησα έγραψες πάνω στην άμμο, και τώρα έγραψες πάνω στην πέτρα.
Γιατί;
Ο άλλος φίλος απάντησε:
« Όταν κάποιος μας πληγώνει πρέπει να το γράφουμε στην άμμο, όπου οι άνεμοι της συγγνώμης μπορούν να το σβήσουν. Αλλά όταν κάποιος κάνει κάτι καλό για μας, πρέπει να το χαράζουμε στην πέτρα, όπου κανένας άνεμος δεν μπορεί να το σβήσει.»
«ΜΑΘΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΡΑΖΕΙΣ ΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ.»

Η ιστορία ενός μικρού κεριού

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα μικρό κεράκι που βρισκόταν σε ένα δωμάτιο

μαζί με πολλά άλλα κεριά. 

Τα περισσότερα απ’ αυτά όμως ήταν πολύ μεγαλύτερα και πολύ ομορφότερα από αυτό.
Μάλιστα, μερικά ήταν δεμένα με κορδέλες πολύχρωμες και τραβούσαν την προσοχή όλων. Δεν ήξερε τον λόγο που βρισκόταν εκεί, και τα άλλα μεγάλα κεριά το έκαναν να αισθάνεται μικρό και ασήμαντο.
Όταν έπεσε ο ήλιος και σκοτείνιασε το δωμάτιο, είδε έναν άνθρωπο να μπαίνει μέσα στο δωμάτιο… Έρχονταν προς το μέρος του κρατώντας ένα αναμμένο σπίρτο. Κατάλαβε τότε ότι θα του έβαζε φωτιά.
Μη!!! φώναξε, σε παρακαλώ μη!

Όμως επειδή ήξερε ότι δεν μπορούσε να ακουστεί, ετοιμάστηκε να υποφέρει τον πόνο, που ήταν σίγουρο ότι θα ακολουθούσε.
Μα, τότε, προς μεγάλη του έκπληξη, το δωμάτιο γέμισε με φως! 

Αναρωτήθηκε από που έρχεται το φως, αφού ο άνδρας είχε σβήσει το σπίρτο. Κατάλαβε ότι προερχόταν από τον εαυτό του!
Ύστερα ο άνδρας πήρε αυτό το μικρό κεράκι και άναψε κι όλα τα άλλα κεριά τριγύρω. Και τότε όλα τα κεριά έδιναν το ίδιο φως με εκείνο!
Καθώς περνούσαν οι ώρες, το κερί άρχισε να λιώνει. Κατάλαβε ότι σύντομα θα πέθαινε. Με την παρατήρηση αυτή, ανακάλυψε και τον λόγο που είχε δημιουργηθεί.–

Ίσως ο λόγος που βρίσκομαι στη Γη, είναι για να δίνω φως μέχρι να πεθάνω, ψιθύρισε.
Κι αυτό έκανε…