Μάθε να πετάς τα σκουπίδια από μέσα σου.

Καλησπέρα Φίλες και Φίλοι μου,
Βροχερή όπως πάντα η Αθήνα, έκλαιγαν όλη νύχτα οι ουρανοί σιωπηλά, με μπόλικα δάκρυα και ασταμάτητα για πάνω από 9 ώρες …

Τι και αν κλαις ουρανέ;

Τι και αν καθαρίζεις την Αθήνα από μικρόβια και λάσπη;

Τι και Τι;

Και αν έβρεχε ασταμάτητα δεν μου άλλαξε την διάθεση να κατηφορίσω προς την παραλιακή και να αντικρίσω την θάλασσα. Βλέπεται για μένα η Θάλασσα είναι τόπος που αγναντεύω, ξεκαθαρίζω και ρίχνω από μέσα μου όλα τα σκουπίδια που συσσωρεύονται όλη την εβδομάδα, κάτι σαν καθαρτικό ψυχής. Αυτό ξέρω και αυτό μπορώ να διανοηθώ με το φτωχό μου μυαλό.

Βλέπω γύρο μου μαραζωμένα πρόσωπα, σκυθρωπές φιγούρες, αλλά και άτομα με ψυχικά προβλήματα να περικυκλώνουν στενά το χώρο μας.

Όλοι μας πονάμε, όλοι περνάμε δύσκολα, όλοι κάτι κρύβει η στέγη μας και δεν το βγάζουμε παρακάτω…

Μα θέλεις να το πεις αξιοπρέπεια, μα θέλεις να το ονομάσω εγωισμός, μα θέλεις να το λες υπερηφάνεια, ότι και να το βαφτίσω για μένα είναι ένας και μοναδικός ο λόγος …

«Τα έχουμε παίξει όλοι μας εδώ στην Ελλάδα αλλά και παντού στον κόσμο»…

Ο κάθε ένας για το δικό του τρόπο και λόγο.

Άλλος γιατί έχει αρρώστιες στο σπιτικό του, άλλος γιατί έχασε αγαπημένα πρόσωπα από την ζωή του και βρέθηκε μόνος, άλλος γιατί η μοναξιά του κτύπησε την πόρτα, άλλος γιατί είναι άνεργος και οι υποχρεώσεις τρέχουν και δεν μας αφήνουν σε ησυχία ποτέ, άλλος γιατί χώρισε και δεν ξέρει που να ξεσπάσει και γιατί άλλαξε η συνηθισμένη ζωή του .. κλπ.. κλπ…

Πάλι καταλήγω ξανά στον ίδιο παρανομαστή.

Τι φταίει; Γιατί; Τι λάθος υπάρχει;

Τα κύματα και οι αφροί πάνε και έρχονται αλλά απάντηση μηδέν, η βροχή εξακολουθεί να πέφτει, αλλά και πάλι δεν καθάρισε το τοπίο.

Έτσι αποφάσισα να μπω στην θέση του κάθε ενός από εμάς και να καταλάβω τι κουβαλάει μέσα στο μυαλό του, τι κρύβει και φτάνει στο στάδιο αυτό να κάνει σπασμωδικά και αδιόρθωτα λάθη στα άτομα γύρο του.. 

Τελικά υπάρχει πόνος στις καρδιές των ανθρώπων, υπάρχει τρέλα και ψύχωση από τα προβλήματα του κάθε ενός μας, υπάρχει εγωισμός και έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων, υπάρχει το λεγόμενο δεν βαριέσαι εγώ να είμαι καλά και ας καεί όλος ο κόσμος, «ωχαδερφισμός» θα το έλεγα, αλλά ταυτόχρονα υπάρχουν και άτομα αντίθετα με υπερβολικό ζήλο για την ζωή, με χιούμορ και χορούς, με υπερβολικές ζωντανές εικόνες χλιδής και άνετης ζωής, αδιαφορώντας για το σύνολο γύρο τους. Υπάρχουν και άλλη που στην μοναξιά τους χάνουν την αίσθηση της αξιοπρέπειας και του σεβασμού, αλλά και άλλη που είναι έτοιμη σαν αρπακτικά να αρδεύσουν ευκαιρίες τέτοιες και να κάνουν τους σκοπούς τους πραγματικότητες. Γενικά όπως διαβάσατε ένας αχταρμάς συναισθημάτων.

Τι να καθαρίσει μια βροχή ή ένα κύμα;

Καζάνια βράζουν γύρο μας και εμείς χαμπάρι δεν πήραμε από τις φωτιές που ανάβουν… Θεωρούμε μακριά την φωτιά από το σπίτι μας, αλλά αυτή παραμονεύει να τρυπώσει και θα το κάνει να είστε σίγουροι γι αυτό.

Τώρα όλοι σας αναρωτιέστε το γιατί τα γράφω όλα αυτά;

Απλά όταν καθαρίζεις εσωτερικά και πετάς σκουπίδια από τα εσώψυχα σου, βρίσκεις την δύναμη να δεις στο καθρέφτη το είδωλο και την σκιά που ζωγραφίζεται… Τότε και μόνο τότε μπορείς να δεις την γυμνή αλήθεια της ζωής, και τους πραγματικούς ανθρώπους γύρο σου. Τότε μπορείς να φωνάξεις χιλιάδες αλήθειες που συμβαίνουν γύρο μας , αλλά αδιαφορούμε για όλα αυτά.

Φίλοι μου, σήμερα ανακάλυψα ξανά τα ίδια μικρά πράγματα στην ζωή που φέρνουν αληθινές χαρές.

-       Η αληθινές φιλίες και ο σεβασμός.

-       Η βοήθεια στον πλησίον μου και ας μην μπορώ.

-       Ο αυτοσεβασμός της προσωπικότητάς μου και του χώρου μου.

-       Η ειλικρίνεια σαν άνθρωπος με ότι κόστος μπορεί να με χρεώσει.

-       Η παιδεία, τα πιστεύω και οι θεσμοί ανθρωπίνων σχέσεων.

-       Το βασικότερο η υγεία και η πίστη.

Όλα αυτά είναι μόνα τους σελίδες ζωής, μαθήματα που πήραμε στην πορεία μας εδώ στον μάταιο κόσμο που ήρθαμε.

Δεν χρειάζονται πανεπιστήμια και σχολές, ούτε ομορφιά και σέξι εμφανίσεις, καλλίγραμμα σώματα, ωραία και επιβλητικά ρούχα και σπίτια..

Ο άνθρωπος, σαν οντότητα γεννήθηκε μόνος, του χαρίστηκε η συντροφικότητα με ανταλλάγματα, « σεβασμού και αξιοπρέπειας» με «ανθρώπινη συμπεριφορά και όχι κτηνωδίες», με «λίγα για να ζήσει αξιοπρεπείς και χωρίς παραχωρήσεις», γενικά με λίγο σεβασμό στην μητέρα φύση που μας αγκαλιάζει και την ξεχνάμε καθημερινά.

Δεν είναι ντροπή να αγαπάς, ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν είχε κανόνες πρέπει και γιατί, απλά εμείς τοποθετήσαμε ανθρώπινες ετικέτες για να έχουμε να σχολιάσουμε.  Δεν είναι ντροπή και αμάρτημα να μην έχεις παιδί ή να το έχεις χάσει ή να φρόντισαν άλλοι να καταστρέψουν αυτό.. Πάντα υπάρχει η λύση, η υιοθεσία, χιλιάδες παιδιά περιμένουν σε οργανισμούς, ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά και μια οικογένεια. Δεν είναι ντροπή να είσαι άνεργος, αν δεν το κάνεις από τεμπελιά, σίγουρα δεν είναι ντροπή, ο μισός πλανήτης σήμερα είναι άνεργοι, «Αλλά» υπάρχει και ο άλλος μισός που προσπαθεί να βοηθήσει, να μιλήσει να βρουν δουλειές, να κάνει ότι είναι ανθρώπινο για τον συνάνθρωπό του, για να βρουν μια ανθρώπινη δουλειά και αυτοί.

Δεν είναι ντροπή να μπαίνεις στου φίλου σου το σπίτι και να είσαι τυφλός, κουφός και ξεχασιάρης … Όλες οι πόρτες θα σε φιλοξενούν και θα σέβονται. 

Τι πιο όμορφο για ένα ανθρώπινο όν να επισκέπτεται το σπιτικό των φίλων και..

-       Να ακούει τα προβλήματα τους … αλλά σαν να μην τα άκουσε να μην τα συζητά πουθενά…

-       Να βλέπει ένα όμορφο σπίτι ή οικογένεια, αλλά μην βλέπει τίποτα όταν βγαίνει από την πόρτα τους…

-       Να βλέπει, να ακούει αλλά να ξεχνάει τα πάντα όταν φεύγει από εκεί.

Τι ωραίο συναίσθημα, δεν μεταφέρεις κακοήθειες, δεν προκαλείς καυγάδες, δεν είσαι άτομο που πας και φέρνεις τα εμπιστευτικά λόγια ενός σπιτιού, αλλά και δεν κατηγορείς κανέναν για τίποτα.

Τι πιο όμορφο στον χώρο που εργάζεσαι να πεις μια καλή κουβέντα για ένα συνάνθρωπό σου, ώστε και αυτός να βρει μια δουλειά.

Έχω ακούσει χιλιάδες δικαιολογίες, (Θα μου πάρει την θέση, θα είναι αχάριστος,  θα με κάνει ρεζίλη κλπ…) απλές υπεκφυγές ανθρωπίνων αδυναμιών. Τίποτα δεν μπορεί να σου κάνει αν εσύ το κάνεις με αγάπη και ανθρωπιά, τίποτα αν πεις στον κάθε εργοδότη να τον ελέγξει και αν του κάνει, του κάνει .. τι είχες, τι έχασες.

Πάμε και σ ένα κεφάλαιο που λέγεται «έρωτας και αγάπη», «ζήλια και στέρηση ελευθερίας».. Μεγάλο θέμα και πολλά κρύβει μέσα του. 

Απλά εγώ θα πάρω μόνο τα απλά ανθρώπινα συναισθήματα.

Ο άνθρωπος δεν επιλέγει ποιόν ή ποιαν θα αγαπήσει.  Είναι τυφλός, κουφός και αδύναμος, και προκαλεί το συναίσθημα της ζήλιας και του φθόνου.

Η αγάπη είναι πάνω απ' όλα τα θέματα. Να βρει κανείς την αγάπη στον άλλον είναι ευτυχία... Να αγαπήσει και να αγαπηθεί, να δώσει και να δοθεί σε μία σχέση, σχέση ζωής. 

Αναρωτιέμαι, λοιπόν....

Αν δεν αγαπήσουμε τον εαυτό μας, το σώμα μας, την ψυχή μας, τις αδυναμίες μας, πώς μπορεί να μας αγαπήσει κάποιος άλλος;

Το να έχουμε ανάγκη έναν άνθρωπο, να μας δέχεται και να μοιραζόμαστε μαζί του τα πάντα δεν υποδεικνύει αδυναμία, ούτε είναι κακό πράγμα. 

Όμως, για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο, πρέπει πρώτα να νιώσουμε καλά με τον εαυτό μας και να περιμένουμε να αγαπηθούμε για όλα αυτά που ήμαστε και αξίζουμε και όχι να ψάχνουμε κάποιον να μας αγαπήσει για να νιώσουμε καλά. Όταν ήμαστε καλά με τον εαυτό μας, τότε μπορούμε να μοιραστούμε τα θετικά συναισθήματα που ήδη νιώθουμε, να δώσουμε αγάπη «σαν κι αυτή που ήδη νιώθουμε». Δεν υπάρχει αγάπη με το ζόρι, δεν υπάρχει αγοράζω την αγάπη, γιατί δεν πουλιέται. Αν υπάρχει πραγματική αγάπη η ζήλια ποτέ δεν υπάρχει. Η ζήλια είναι αποτέλεσμα αρρωστημένης ψυχής , ελλείψεις σεβασμού και αγάπης στον ίδιο τον εαυτό μας.

Αν ο ή η σύντροφος μας νιώθει ότι δίνει αλλά δεν παίρνει, αισθάνεται την ανασφάλεια και την συναισθηματική ανεπάρκεια του συντρόφου και επέρχεται σύγκρουση. Ακόμα και αν βρεθεί ο «ιδανικός» σύντροφος που θα νιώθει την ανάγκη να φροντίζει κάποιον για τη δική του προσωπική ευχαρίστηση, η σχέση είναι καταδικασμένη να μην κρατήσει πολύ.

Άρα και εδώ τερματίζουν σχέσεις και αγάπες που βλέπουμε ότι είναι ωραίες και υγιής , αλλά στην ουσία είναι εγωιστικές και μονοδρομείς σχέσεις, αποβλέπουν και αποβλέπανε πάντα στο Εγώ και όχι στο Εμείς.

Αγαπήστε πρώτα το εγώ σας και θα έρθει μόνος του ο ομορφότερος έρωτας και η αγάπη που θα ξεκινάει με πλατωνικά συναισθήματα και θα φτάνει στο ένα, και απλά τα δύο άτομα θα γίνουν μια ανάσα, μια ψυχή και για μια ολόκληρη ζωή.

Έτσι ξανά και ξανά γυρνάμε στο ίδιο συμπέρασμα, την ίδια διαπίστωση.

Να μάθουμε να αγαπάμε αυτό που είμαστε, όλες τις εμπειρίες μας που μας έκαναν σήμερα αυτό που είμαστε... Είναι η πιο ασφαλής οδός για να βρούμε και να γίνουμε σωστή άνθρωποι, αφού πρώτα αγαπήσουμε και εκτιμήσουμε εμείς τον δικό μας εαυτό.

Αγαπώ αυτό που είμαι, σημαίνει αποδέχομαι τον εσωτερικό μου κόσμο, τις σκέψεις μου, τα συναισθήματα μου και τα ελαττώματα μου, χωρίς να κατηγορώ τον εαυτό μου και να δίνω ταυτότητα σε αυτά «εγώ είμαι ανίκανος, εγώ είμαι λάθος» κλπ. Το να βοηθάς συνανθρώπους σου είναι ανωτερότητα, το να κρατάς χαμηλό προφίλ είναι ανωτερότητα, το να σέβεσαι και να συντελείς να βοηθήσεις συνανθρώπους σου είναι ανωτερότητα, το να ξέρεις να λύνεις προβλήματα και να βοηθάς στην επίλυση τους και χωρίς να κοκορεύομαι είναι ανωτερότητα, να ξέρω να αγαπώ χωρίς αντάλλαγμα είναι ανωτερότητα, γενικά όλες οι πράξεις μας να είναι μετρημένες, για να είμαστε ο εαυτός μας. 

Και στο κάτω κάτω, δεν αγαπάμε τα ίδια τα παιδιά μας; 
Η ποσότητα αγάπης μπορεί να είναι ίδια, αλλά οι λόγοι που τους αγαπάμε είναι συνήθως διαφορετικοί ανάλογα με τις πράξεις τους.

Στο τέλος αφήνω το πιο σοβαρό ανθρώπινο συναίσθημα που διαφέρει από τα άλλα όντα της Γης και αυτό είναι η πίστη και τα πιστεύω μας.

Δεν μπορεί να γεννιέσαι και να μεγαλώνεις με τα πιστεύω και έθιμα της οικογένειάς σου και ξαφνικά να τα αλλάζεις για κάποιο σταθμό στην ζωή σου.. Άρα ποτέ δεν πίστευες και δεν σεβάστηκες τους ανθρώπους και την χώρα που μεγάλωσες. Πουλάω το πιστεύω μου και την πίστη μου σημαίνει απλά πουλάω τον εαυτό μου και αυτούς που θυσιάστηκαν να σε μεγαλώσουν.

Σημάδια και παραδείγματα υπάρχουν γύρο μας πολλά και εμφανή.

Πολλές φορές τους απλοϊκούς συνανθρώπους μας τους θεωρούμε άξεστους και χωριάτες επειδή κρατούν τα ήθη και τα έθιμα του τόπου τους, αλλά δεν σκεφτόμαστε τους ίδιους τους εαυτούς μας, που μ’ ένα μικρό λοξοδρόμισμα ξεφεύγουμε από τις αρχές και τα πιστεύω της οικογένειάς μας.

Η πίστη, η θρησκεία είναι το μεγαλύτερο αγαθό που κληρονομείς από την μητέρα φύση. Εάν δεν πιστέψεις δεν εξελίσσεσαι δεν φτάνεις στο τέλειο για τους κανόνες της φύσης. Ούτε το υπερβολικό, ούτε το χαλαρό είναι βιώσιμο. 

Ο άνθρωπος έχει το μυαλό, έχει την σοφία να μπορεί να εξελίσσεται και να μην παρασέρνεται από την μάζα και από τα βλαβερά στοιχεία που μας τριγυρίζουν.

Για μένα αυτά είναι τα σκουπίδια που πετάω στην θάλασσα τους πειρασμούς που προσπαθούν να αλλοιώσουν εμένα, την σκέψη μου, την πίστη μου αλλά και την ανθρωπιά μου.