Μικροί και μεγάλοι μαθαίνουν από τους πρωταγωνιστές μίας ιστορίας

Ένας γλάρος πετούσε πάνω από μια παραλία στη Μαύρη Θάλασσα, όταν είδε ένα ποντίκι. 
Πέταξε γρήγορα προς το τρωκτικό, και όταν πλησίασε κοντά το ρώτησε «Πού είναι τα φτερά σου.»
Ο γλάρος και το ποντίκι δεν μιλούσαν την ίδια γλώσσα, οπότε το ποντίκι δεν κατάλαβε τι είπε ο γλάρος. Όμως παρατήρησε ότι το ζώο που στεκόταν κοντά του, είχε δύο μεγάλα παράξενα πράγματα που ξεπρόβαλαν από το σώμα του.
« Θα πρέπει να υποφέρει από κάποια σοβαρή ασθένεια», σκέφτηκε το ποντίκι.

Ο γλάρος παρατήρησε ότι το ποντίκι κοίταζε με έκπληξη τα φτερά του και ψιθύρισε:
«Το καημένο»... 
Μάλλον του επιτέθηκαν τέρατα, το άφησαν κουφό και επιπλέον λήστεψαν τα φτερά του.
Αισθανόμενος οίκτο ο γλάρος, πήρε το ποντίκι στο ράμφος του και πέταξε για μια βόλτα στον ουρανό.
«Σίγουρα θα χαρεί αφού θα ξυπνήσουν αναμνήσεις από τα παλιότερα χρόνια όταν μπορούσε να πετάξει», σκέφτηκε ο γλάρος ενώ πετούσε όλο και ψηλότερα.

Όταν τελείωσε την βόλτα, άφησε προσεκτικά το ποντίκι πίσω στο έδαφος.
Για αρκετούς μήνες το ποντίκι ήταν πολύ στεναχωρημένο, αφού είχε πετάξει ψηλά στον ουρανό και είχε την ευκαιρία να δει έναν τεράστιο και όμορφο κόσμο.
Αλλά καθώς ο χρόνος περνούσε, όλο περισσότερο αποδεχόταν και συνήθιζε στο ότι είναι ένα ποντίκι με συγκεκριμένες δυνατότητες. Πίστευε πια ότι το θαύμα που συνέβη στη ζωή του ήταν απλά ένα όνειρο. Τελικά αξίζει να στεναχωριόμαστε για ένα όνειρο και να παραδοθούμε; ή να προσπαθήσουμε να το ζήσουμε με όλες τις δυνάμεις μας; Εγώ θα σας αφήσω να σκεφτείτε μόνη σας , όμως η ζωή χωρίς όνειρα δεν είναι ζωή... Καληνύχτα σας.