Καλό μήνα

Το φθινόπωρο μας καλωσορίζει με τον πρώτο μήνα του, τον Σεπτέμβριο.

Απ' τον πατέρα Φθινόπωρο
και τη μαμά βροχή
γεννήθηκε πρώτο παιδί

Σεπτέμβρης τ' όνομα του
κι ήρθε σαν δροσιά
απ' τ' ουρανού την αγκαλιά.

Μαζί του ήρθε του τρύγου η χαρά
σταφύλια κόκκινα γλυκά και ζουμερά
Μύρισε ο μούστος έτρεξε κρασί
ο Διόνυσος και οι νύμφες του
χορέψανε τρελά ως την αυγή

 

Φίλους είχε μονάχα δύο
τα γκρίζα σύννεφα
και τον άνεμο

Μαζί του ήρθε του τρύγου η χαρά
σταφύλια κόκκινα γλυκά και ζουμερά
Μύρισε ο μούστος έτρεξε κρασί
ο Διόνυσος και οι νύμφες του
χορέψανε τρελά ως την αυγή

Καλό μήνα με υγεία και χαρές.

Καλώς ήρθες και με το καλό να φύγεις.

Απ’ όλους του μήνες του χρόνου ο Σεπτέμβρης είναι από τους πιο περίεργους. Το έχετε παρατηρήσει κι εσείς?

Αν όχι, πάμε να το αναλύσουμε μαζί.

Ο Σεπτέμβρης λοιπόν, είναι ο μήνας που φέρνει το τέλος σε ένα υπέροχο καλοκαίρι που όλοι κάθε χρόνο περνάμε σαν φοιτητές, αλλά κάθε τέλος είναι μια αρχή δεν λένε?

Μια αρχή για μια δεύτερη προσπάθεια σε όλα τα επίπεδα!

Βέβαια θα μου πείτε πότε οι φοιτητές έχουν όρεξη για εξεταστική? Τον Ιούνιο μας παρασέρνει η άνοιξη, ο ήλιος και η ζέστη, τον Φεβρουάριο είμαστε ακόμα μπουκωμένοι με μελομακάρονα και κουραμπιέδες, αλλά ας μην ξεφεύγουμε και μην εμπλεκόμαστε σε πονεμένες ιστορίες με μαθήματα!
Αρχή λοιπόν για τα σχολεία, τη νέα φοιτητική χρονιά, αλλά και εποχή που επιστρέφουμε στην απλά ρουτίνα …

Δουλειά, η μέρα σιγά – σιγά μικραίνει , ο ουρανός αρχίζει να φοράει τα πάλ χρώματα του γκρι.

Ο Σεπτέμβριος, ή Σεπτέμβρης, ή Σταυρίτες (ποντιακά), είναι ο ένατος μήνας του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο και πρώτος μήνας του Φθινοπώρου. Περιλαμβάνει 30 ημέρες.

Ο Σεπτέμβριος ήταν ο 7ος μήνας του Ρωμαϊκού ημερολογίου εξ ου και η ονομασία του. 

Ο λαός μας συνηθίζει να λέει πως:

«Από Μάρτη καλοκαίρι κι από Αύγουστο χειμώνας».

Oι καιρικές, όμως, συνθήκες που επικρατούν συνήθως τον Σεπτέμβριο δεν μας επιτρέπουν να το πιστέψουμε!

Γιατί, παρ’ όλο που υποτίθεται ότι με την έλευση του Σεπτεμβρίου αρχίζει το φθινόπωρο, κάθε χρόνο φαίνεται ότι ακόμη και σε όλη τη διάρκεια του μήνα το καλοκαίρι καλά κρατεί. 

Ο καιρός όμως σιγά-σιγά αρχίζει ν’ αλλάζει και να μας προετοιμάζει για τον επερχόμενο χειμώνα. Στο τελευταίο δεκαήμερο του Σεπτεμβρίου, άλλωστε, ξεκινάει επίσημα και το φθινόπωρο, με την άφιξη του Ήλιου στο φθινοπωρινό ισημερινό σημείο της τροχιάς του στις 22 του μήνα.

Από τις αρχές, άλλωστε, του 4ου αιώνα μ.Χ. ο Σεπτέμβριος καθιερώθηκε ως η αρχή του εκκλησιαστικού αλλά και του πολιτικού έτους, επειδή η 1η Σεπτεμβρίου συνέπιπτε με την αρχή της ινδικτιώνος. Ακόμη και σήμερα, άλλωστε, η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία εξακολουθεί να εορτάζει την 1η Σεπτεμβρίου ως «αρχή της ινδίκτου».

«Η λέξη ινδικτιών σημαίνει κατ’ αρχήν τον προσδιορισμό του ετήσιου ποσού που έπρεπε να καταβάλλουν οι Ρωμαίοι πολίτες ως φόρο. Συνεκδοχικά, πήρε τη σημασία της οικονομικής χρονιάς, και όταν οι φόροι ρυθμίζονταν με βάση μια περίοδο περισσοτέρων ετών, ινδικτιών ονομάστηκε το σύνολο αυτών των ετών… Κατέληξε έτσι να σημαίνει ένα θεσμοθετημένο κύκλο 15 ετών, συνεχώς επαναλαμβανόμενο (όπως η εβδομάδα ή ο μήνας), που χρησιμοποιήθηκε για τη χρονολόγηση πράξεων και γεγονότων… που τελικά παγιώθηκε ως το δημοφιλέστερο σύστημα χρονολόγησης για τους Βυζαντινούς, και η 1η Σεπτεμβρίου ως η αρχή του έτους τους».

Γι’ αυτό, άλλωστε, σε ορισμένες περιοχές της χώρας μας η 31η Αυγούστου ονομάζεται «κλειδοχρονιά» επειδή «κλειδώνει» (τελειώνει) ο προηγούμενος χρόνος, ενώ η 1η Σεπτεμβρίου ονομάζεται «αρχιχρονιά».
Ο Σεπτέμβριος, όμως, έχει κι άλλες ονομασίες, όπως «Σταυριάτης» ή «Σταυρίτης» λόγω της μεγάλης γιορτής της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού στις 14 του μήνα.

Κυρίως, όμως, ο Σεπτέμβριος είναι γνωστός με την ονομασία «Τρυγομηνάς» ή «Τρυγητής».
 Ο τρυγητός των αμπελιών και η δημιουργία του κρασιού είναι, άλλωστε, μια πανάρχαια διαδικασία που ανάγεται στην περίοδο της γεωργικής επανάστασης πριν από περίπου 7.000 χρόνια, ενώ και οι αρχαίοι Έλληνες ασχολήθηκαν με την οινοποιία τουλάχιστον από το 1700 π.Χ. Η σχετική μάλιστα μυθολογία για το κρασί, και η σύνδεσή του με το θεό Διόνυσο, είναι ιδιαίτερα πλούσια. Γιατί το κρασί αντιμετωπιζόταν ανέκαθεν όχι μόνο ως βασικό συστατικό της διατροφής, αλλά και της θρησκείας, αφού οι Έλληνες πίστευαν ότι το αίμα του σταφυλιού είναι αίμα του θεού Διονύσου και ότι πίνοντας κρασί μεταλαμβάνουν από το αίμα του θεού.
Η λατρεία του Διονύσου συνάντησε αρκετές δυσκολίες. Αρχικά, μάλιστα, και μια κάποια καχυποψία απέναντι στο κρασί, όπως αποτυπώνεται σε πολλούς σχετικούς μύθους. Πάρτε, για παράδειγμα, έναν αττικό μύθο που συνδέει τον αστερισμό της Παρθένου με το κρασί. Σύμφωνα με το μύθο αυτό, ο αστερισμός της Παρθένου αντιπροσωπεύει την Ηριγόνη, την κόρη του Ικάριου που πρώτος υποδέχτηκε τον Διόνυσο στην Αττική και από τον οποίο έμαθε την τέχνη να φτιάχνει το κρασί. Στον τόπο που έγινε η συνάντηση εκείνη φυτεύτηκε το πρώτο αμπέλι και η περιοχή ονομάστηκε από τότε Διόνυσος.

Καλό Σεπτέμβρη λοιπόν σε όλους, και σας εύχομαι να πετύχουμε όλοι τους στόχους μας και να έχουμε υγεία, χαρές και ανθρωπιά.

 

Το ταξίδι είναι σαν το γάμο.

Για μερικούς τα ταξίδια είναι μια στοίβα από ψηφιακά εκτυπωμένες φωτογραφίες, για άλλους μια ακόμα σφραγίδα στο διαβατήριο, ενώ πολλοί θεωρούν το «ταξίδι» ένας λόγος που ερχόμαστε σε αυτή τη γη.
Το ταξίδι, που άλλοτε μας γοήτευε, έμοιαζε τώρα μακρύ και αβάσταχτο, μια δουλειά με χρώματα χωρίς ψυχή και ουσία, ένα κυνήγι φαντασμάτων πίσω από τις σκιές των ονείρων μας. 

Κάθε πόλη, έχει ένα φύλο και μια ηλικία που δεν έχουν να κάνουν με τα δημογραφικά της στοιχεία. 

Η Ρώμη είναι γυναίκα. 

Το ίδιο και η Οδησσός, το Λονδίνο είναι ένας σκανταλιάρης έφηβος και αυτό ισχύει ακόμα από την εποχή του Ντίκενς. Το Παρίσι, είναι ένας άντρας, γύρω στα είκοσι, ερωτευμένος με μια γυναίκα μεγαλύτερή του…. κλπ. κλπ...
Το ιδανικότερο είναι να νιώθεις σαν στο σπίτι σου, οπουδήποτε και παντού. Αναρωτιόμουν πάντα, με το άγχος μου να γιγαντώνεται, για ποιο λόγο ήμουν εδώ και τι ακριβώς ήταν αυτό που έπρεπε να σκεφτώ και γιατί διάλεξα εδώ.

Ποιο είναι εκείνο το συναίσθημα, όταν μπαίνεις στο αεροπλάνο και απομακρύνεσαι σιγά-σιγά από τους ανθρώπους, μέχρι οι φιγούρες τους να γίνουν στίγματα; 

Είναι το συναίσθημα, ενός τεράστιου κόσμου, που σε καταβάλει και είναι και το συναίσθημα του αποχωρισμού. Το ταξίδι είναι σαν το γάμο. Ο σίγουρος τρόπος για να αποτύχει, είναι η εντύπωση ότι μπορείς να τον ελέγξεις. 

Το ταξίδι είναι πάντα ένας επιτυχημένος τρόπος διαφυγής. 

Από την πρώτη κιόλας στιγμή που επιβιβάστηκα στο αεροπλάνο, η ζωή έμοιαζε τόσο ανούσια εδώ. Όταν θα ανάψει η ένδειξη για τις ζώνες ασφαλείας, «έσβησαν» τα προβλήματά.

Το χαλασμένο μπράτσο της θέσης στο αεροπλάνο, θα έμοιαζε σημαντικότερο από κάθε τι. Μέχρι το αεροπλάνο να φτάσει στους αιθέρες, θα ξεχάσεις παντελώς και διαπαντός την Ελλάδα και τα προβλήματα της. Όλα τα ταξίδια «σχηματίζουν» ένα κύκλο. Άλλωστε το ταξίδι, δεν είναι παρά ένας ακόμα τρόπος επιστροφής στο νέο σπίτι. Προορισμός…., σε μια άγνωστη χώρα, όπου δεν θα υπάρχει πια παρελθόν και όπου θα γεννηθείς ξανά, με νέα όψη και με μια νέα ζωή. Τα σύνορα μιας χώρας είναι κάτι παραπάνω από το κουβούκλιο του τελωνείου και τον ελεγκτή των διαβατηρίων. 

Η ζωή δεν θα είναι ποτέ ίδια από τη στιγμή που θα περάσεις τα σύνορα και το διαβατήριό σου θα έχει σφραγιστεί. 

Το ταξίδι είναι σαν ένα κόρτε στη ζωή. Είναι σαν να λες, «Θα έμενα εδώ μαζί σου να σε αγαπήσω, αυτή είναι η στάση που κατεβαίνω».
Μια μίξη άγνοιας και αδικαιολόγητη αυτοπεποίθηση, που είναι αυτό ακριβώς που νιώθει εκείνος που ξεκινά το ταξίδι στο όνειρο, οδεύοντας προς έναν άγνωστο ορίζοντα.
Καληνύχτα Φίλοι μου και ελπίζω το τελείωμα του καλοκαιριού να μας ταξιδέψει στον Σεπτέμβρη φέροντας όλα τα καλά. 

Οι άνθρωποι που έχουν διδακτορικό στο να χαλάνε την ζωή μας.

Οι άνθρωποι που έχουν διδακτορικό στο να χαλάνε κάθε στιγμή των συνανθρώπων γύρος τους…

Αυτή ήταν η συζήτησή μου σήμερα σε δύο ώρες πτήση.

Παρ όλη την ταλαιπωρία μου σήμερα καλέστηκα να λάβω θέση και να πω την γνώμη μου σ αυτό το θέμα ….

Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν βιώσει δύσκολα παιδικά χρόνια και τους στοιχειώνουν όλη τους τη ζωή.. Υπάρχουν άνθρωποι που κουβαλάνε στην ψυχή τους κάποιο βαρύ τίμημα το οποίο τους έχει μείνει απωθημένο. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι γεμάτοι απωθημένα, αχαριστία και μιζέρια.

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν μάθει πώς να συμπεριφέρονται ή ακόμα νομίζουν ότι όλος ο κόσμος κλίνεται γύρο από αυτούς.

Γεμίζει η ψυχή τους απωθημένα, ζήλια και μίσος με μοναδικό στόχο την εύρεση ενός ανθρώπου για να ρίξουν τα καρφιά πάνω του.

Διαρκώς ψάχνονται, σκαλίζουν να βρουν αιτίες , καταπιάνονται με λέξεις , με σύμφωνα και φωνήεντα για να βρουν αφορμή να δηλητηριάσουν ανθρώπινες στιγμές. Σαν να θέλουν να πληρώσει εκείνος το τίμημα που κουβαλά τόσα χρόνια μέσα του. Να πληρώσει αυτά που δεν του αναλογούν ή καλύτερα που δεν ευθύνεται. Ακόμα και τον κόσμο όλο να σου τάξει εσύ πάλι θα παραμένεις ένας αχάριστος άνθρωπος γεμάτος οργή για αυτόν / αυτήν και πάντα θα βρίσκει στίγματα μαύρα να σε δηλητηριάσει.

Ο άνθρωπος σαν ελεύθερο όν , γεννήθηκε με ένα σκοπό στην ζωή αυτή.

-       Να σέβεται τον εαυτό του και την ελευθερία του.

-       Να μην κάνει κακό στην ψυχή του γιατί δεν του ανήκει, η ψυχή του ανθρώπου από την ώρα που γεννιέται είναι καθαρή, γεμάτη από αγάπη και ωραία συναισθήματα για τους συνανθρώπους της.

-       Να έχει καθαρή σκέψη για τους συνανθρώπους γύρο του.

-       Να μην είναι ζηλόφθονοι, να μην είναι μίζεροι,  τοξικοί, κοντόφθαλμοι, αχάριστοι και πάνω απ όλα εγωιστές.

-       Να προσπαθεί να κλέψει το βιός άλλου, να προκαλεί εντάσεις χωρίς λόγο, να καταστρέφει ανθρώπινες ψυχές χωρείς αιτίες, να καταπατάει παιδικά όνειρα, να μην σέβεται τρόπους ζωής γενικά.

Ως πότε λοιπόν αυτή την μιζέρια, το μίσος, τον πόνο θα τα βγάζεις πάνω σε συνανθρώπους γύρο σου;

Ως πότε αυτοί οι άνθρωποι θα βάζουν τον εγωισμό τους πάνω από τον συνάνθρωπο τους;

Τελικά αναρωτιέμαι αξίζει να χάνουμε μέρος από την ζωή μας για αυτούς τους μίζερους ανθρώπους;

Για μένα όχι «ξύλο απελέκητο» , καμία προσπάθεια δεν θα αλλάξει αυτούς τους ανθρώπους … Φύγε έλεγε η γιαγιά μου όσο είναι νωρίς…

Ο Θεός μας χαρίζει χίλια δώρα την ημέρα, αν δεν μπορούμε να τα δούμε και να τα ανταποδώσουμε , τότε δεν έχουμε λόγους να προσπαθούμε να ενταχθούμε στην κοινωνία αυτή, δεν υπάρχει λόγος να κάνουμε σταυρούς και μετάνοιες, όταν εμείς  οι ίδιοι δεν καταλαβαίνουμε τα Θεία δώρα της ζωής.

Ξέρετε φίλοι μου, έχω και εγώ ένα σωρό απωθημένους ουρανούς, μα δεν σκοτώνω άστρα.
Δεν τα βάζω με φίλους και φίλες γιατί ο Θεός τους χάρισε κάτι παραπάνω από εμένα.

Δεν πιάνομαι να ζηλεύω για το καλό των φίλων μου.

Απλό παράδειγμα, αν πήρε ένα ωραίο αυτοκίνητο, αν αγόρασε ένα σπίτι, αν ταξιδεύει με την φίλη του, αν αγαπάει τον κόσμο όλο…

Αντίθετα , χαίρομαι με την χαρά του, αγαπάω με την αγάπη του, σέβομαι τον κόπο που απέκτησε τα αγαθά του.

Μα αυτοί προτίμησαν να είναι άνθρωποι που θα γεμίσουν με μιζέρια και ζήλια τους συνανθρώπους τους, μα αυτοί θα καταπιαστούν με την χαρά των συνανθρώπων τους και τελικά θα πληρώσουν τον «σταυρό» που κουβαλάς.
Σαν λαβωμένο ξωτικό γεμάτο οργή αναζητάς την λύτρωση , μα η λύτρωση δεν είναι η γύρο σου, αλλά θα πρέπει να την ψάξεις στην ψυχή σου.

Τι θα γίνει όμως όταν συνειδητοποιήσεις πως είσαι μόνος στην ζωή;

Σε άφησαν οι γύρο σου γιατί δεν έχεις την δύναμη να μοιραστείς τα δώρα τα Θεϊκά;

Αναρωτιέσαι τι είναι τα δώρα που μας στέλνει ο Θεός κάθε μέρα;

-       Ότι ξύπνησες το πρωί καλά, και μαγεύεσαι με τις ηλιαχτίδες του ουρανού.

-       Ότι έχεις την υγεία σου και δεν υποφέρεις σ ένα νοσοκομείο.

-       Ότι έχεις τα αγαθά να βάλεις ένα πιάτο φαγητό να φας, ενώ άλλοι ψάχνουν στα σκουπίδια ένα παρατημένο ξεροκόμματο.

-       Ότι έχεις την οικογένειά σου καλά ή αν δεν έχεις, έχεις μερικούς φίλους που ρωτάν για σένα ή νοιάζονται για σένα.

-       Ότι έχεις την δουλειά σου και παίρνεις ένα μισθό, ενώ άλλη ζουν χωρίς να έχουν ελπίδα να δουλέψουν.

-       Ότι έχεις την δύναμη να προσευχηθεί στο Θεό που πιστεύεις , ενώ άλλη ούτε μπορούν , αλλά και πληρώνουν με την ζωή τους για να κάνουν τον Σταυρό τους.

-       Ότι έχεις την ελευθερία σου να χαρείς το φως του ήλιου, τα άστρα και το φεγγάρι. Την Θάλασσα και τις αμμουδιές… Ενώ υπάρχουν συνάνθρωποι που δεν έχουν ούτε αυτές τις μικρές χαρές που ζωγράφισε ο Μεγαλοδύναμος.

-       Ότι έχεις τον άνδρα σου ή την γυναίκα σου, ακόμα το φλερτ σου , ή καλύτερα τους φίλους και τις φίλες να σε ακούσουν, να βγεις να γελάσεις, να φας, να ξεχάσεις την δυσκολία της ημέρας.

Και χιλιάδες δώρα , άπειρα που δεν γεμίζει το μάτι σου , αλλά εσύ προτιμάς την μιζέρια,  την ζήλια, την κακία γιατί αυτός και όχι εγώ.

Εγώ, Εγώ , Εγώ….

Ποιος είσαι εσύ που τολμάς να λες το «Εγώ»…

Ο άνθρωπος είναι ένα τίποτα αν δεν βρει την ψυχική ισορροπία του, αν δεν χαίρετε με την χαρά του συνανθρώπου του, αν δεν ξέρεις να ζεις την χαρά και την λύπη του φίλου σου. Τι να κάνεις την ζήλια, την μιζέρια και την κακία ; Όταν δεν ξέρεις το πραγματικό νόημα της αγάπης; Τίποτα δεν αγοράζεται σ αυτή την ζωή, ούτε η αξιοπρέπεια, ούτε η αγάπη, ούτε η ελευθερία, ούτε τα συναισθήματα. Όλα με κόπο στην ζωή αποκτούνται, αφού πρώτα μάθεις να σέβεσαι τον άνθρωπο, την θρησκεία σου, την ανθρώπινη ελευθερία και πάνω απ όλα τον ίδιο τον εαυτό σου.

Άνθρωποι οι οποίοι τους κυριεύει, τους θολώνει η ζήλια, η κακία , η μικροπρέπεια , δεν έχουν την δύναμη να ζήσουν τις χαρές της ζωής και δυστυχώς χάνουν αυτά τα Θεϊκά δώρα που τόσο απλόχερα μοιράζει ο Παντοδύναμος στην ζωή μας.

Άνθρωποι γύρο μας χρειάζονται αγάπη, χρειάζονται δεκανίκια να κρατηθούν στην ζωή από αρρώστιες και αληθινές κακουχίες, χρειάζονται ένα χαμόγελο να πάρουν δύναμη στην ζωή να παλέψουν με τα κύματα της μοίρας, ορφανά να μεγαλώσουν, πεινασμένοι να βρουν ένα πιάτο ζεστό φαγητό , αληθινή αγάπη ζητάει ο πλησίον σου  όχι ζήλια, φιλία όχι κακία, έρωτα όχι πορνεία, ένα ψίθυρο κατανόηση όχι εκμετάλλευση, εμπιστοσύνη όχι κλεψιά, ελευθερία όχι κατοχή συναισθημάτων, ειρήνη όχι πόλεμο. Όλα τα όμορφα έχουν και την αξία τους, μόνο το «Εγώ» δεν έχει ούτε αξία αλλά ούτε υπόληψη σ αυτή την ζωή.

Η ζωή δεν έχει όρια και ημερομηνία λήξεως αναγραμμένοι στα δεφτέρια μας,  δεν γνωρίζουμε πότε και για πόσο η ζωή θα μας αφήνει να είμαστε επισκέπτες στα χωράφια της.  

Τελικά το συμπέρασμα σήμερα ήταν…

«Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι δύσκολες. Είναι δύσκολες γιατί είναι περίπλοκες, περίπου σαν να φτιάχνεις παζλ. Δεν ταιριάζουν όλα τα κομμάτια μεταξύ τους και κάθε κομμάτι κολλάει διαφορετικά με ένα άλλο, δημιουργώντας το δικό τους τμήμα του συνόλου. Επειδή λοιπόν οι σχέσεις είναι περίπλοκες και οι άνθρωποι που τις απαρτίζουν ακόμα περισσότερο, είναι σημαντικό να θέτουμε όρια .» 

Καληνύχτα φίλοι μου , απλά μοιράστηκα μαζί σας μία συζήτηση που είχα σήμερα ... Ελπίζω να μην σας κούρασα.