Αγάπη και Τρέλα

Απλά σήμερα ήθελα να σας πω ένα Ιταλικό παραμύθι που μου το έλεγε κάθε μέρα η γιαγιά μου…

Η ζωή, λένε, είναι παραμύθι.

Δεν αντιλέγω.

Μόνο που... πώς να σας το πω να το καταλάβετε...

Να, απλώς καμιά φορά δε βρίσκεται εύκολα η γιαγιά να μας το διηγηθεί...
Κάποτε, σε κάποιο μέρος της γης είχαν μαζευτεί όλα τα χαρακτηριστικά και τα αισθήματα των ανθρώπων.
Όταν η Βαρεμάρα παρουσιάστηκε για τρίτη φορά η Τρέλα της πρότεινε να παίξουμε κρυφτό. 

Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι του και η Περιέργεια μη μπορώντας να αντισταθεί ρώτησε:
«Κρυφτό; Τι είναι αυτό;»
«Είναι ένα παιχνίδι, εξήγησε η Τρέλα, στο οποίο εγώ κλείνω τα μάτια μου και μετράω μέχρι το 1000000 ενώ εσείς πρέπει να πάτε κάπου και να κρυφτείτε; Όταν τελειώσω το μέτρημα ψάχνω να σας βρω όλους και ο πρώτος που θα βρω θα πάρει την θέση μου για να συνεχιστεί το παιχνίδι».
Ο Ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία. Η Χαρά χοροπηδούσε ώσπου στο τέλος έπεισε όχι μόνο την Αμφιβολία αλλά και την Απάθεια, την οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα… στο τέλος όλοι ήθελαν να παίξουνε. 

Η Αλήθεια προτίμησε να μην κρυφτεί. Γιατί άλλωστε, αφού τελικά πάντα όλοι την ανακαλύπτουν; Η Υπεροψία σκεφτόταν πως επρόκειτο για ένα χαζό παιχνίδι, κατά βάθος αυτό που την ενοχλούσε ήταν το ότι δεν ήταν δική της ιδέα και η Δειλία προτιμούσε να μην ρισκάρει.

«ΕΝΑ, ΔΥΟ, ΤΡΙΑ…» άρχισε να μετράει η Τρέλα.
Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά η οποία πήγε πίσω από την πρώτη πέτρα που βρήκε μπροστά της. Η Πίστη πέταξε στον ουρανό και η Ζήλια κρύφτηκε στην σκιά του Θριάμβου ο οποίος με τις δυνάμεις του είχε καταφέρει να σκαρφαλώσει στο ψηλότερο δέντρο. Η Γενναιότητα σχεδόν δεν κατόρθωνε να κρυφτεί. Κάθε μέρος που έβρισκε ήταν ιδανικό για κάποιον από τους φίλους της.
Τι να πεις για την κρυστάλλινη λίμνη; Ιδανική για την Ομορφιά.
Την σκιά ενός δέντρου; Τέλειο για την Ντροπή.
Τα φτερά μιας πεταλούδας; Το καλύτερο για την Θέληση.
Ένα φύσημα του ανέμου? 

Υπέροχο για την Ελευθερία.
Έτσι η Γενναιότητα κατέληξε να κρυφτεί σε μια ηλιαχτίδα. 

Αντίθετα ο Εγωισμός βρήκε αμέσως κρυψώνα, με πολύ αέρα, άνετο και όλο δικό του. Η Ψευτιά κρύφτηκε στο βάθος του ωκεανού, ψέματα, πίσω από το ουράνιο τόξο πήγε. Το Πάθος και η Επιθυμία στο κέντρο των ηφαιστείων. Η Λησμονιά …δεν θυμάμαι …που;
Όταν η Τρέλα έφτασε να μετράει 999999, η Αγάπη δεν είχε βρει ακόμη ένα μέρος να κρυφτεί γιατί τα έβρισκε όλα πιασμένα; Μέχρι που κατάφερε να δει ένα μπουκέτο από τριαντάφυλλα και αποφάσισε να κρυφτεί ανάμεσα στα λουλούδια.
«Ένα εκατομμύριο!» μέτρησε η Τρέλα. Και ξεκίνησε να ψάχνει.

Η πρώτη που φάνηκε ήταν η Τεμπελιά στα τρία βήματα από μια πέτρα. Μετά άκουσε την Πίστη που συνομιλούσε με τον Θεό για θρησκευτικά θέματα, όπως ένιωσε και τον σεισμό του Πάθους και της Επιθυμίας από το βάθος των ηφαιστείων. Κατά τύχη βρήκε την Εμπάθεια και έτσι γρήγορα ανακάλυψε που βρίσκονταν ο Θρίαμβος.
Τον Εγωισμό δεν κατάφερε να τον βρει: Έφυγε από την κρυψώνα του μόλις κατάλαβε πως εκεί υπήρχε και μια σφηκοφωλιά.
Ύστερα από πολύ περπάτημα, η Τρέλα δίψασε και πλησίασε στην λίμνη να πιει νερό όπου είδε και την Ομορφιά.

Με την Αμφιβολία ήταν ακόμη ευκολότερα τα πράγματα, την είδε να κάθεται σε έναν φράχτη χωρίς να έχει αποφασίσει από ποια μεριά έπρεπε να κρυφτεί.
Σιγά - σιγά τους βρήκε σχεδόν όλους: Το Ταλέντο στο πράσινο χορτάρι, το Άγχος σε μια σκοτεινή σπηλιά, τη Ψευτιά πίσω από το ουράνιο τόξο όπως και την Λησμονιά που είχε ήδη ξεχάσει ότι έπαιζαν κρυφτό.
Μόνο η Αγάπη δεν φαινόταν πουθενά.
Η Τρέλα έψαξε πίσω από όλα τα δέντρα, κάθε πέτρα, στις κορυφές των βουνών και ενώ ήταν έτοιμη να παραιτηθεί είδε το μπουκέτο με τα τριαντάφυλλα και άρχισε να ψάχνει ανάμεσά τους.
Ξαφνικά, άκουσε ένα ουρλιαχτό από πόνο: 

Τα αγκάθια είχανε πληγώσει τα μάτια της Αγάπης.
Η Τρέλα δεν ήξερε τι να κάνει για να εξιλεωθεί : έκλαψε, παρακάλεσε, ζήτησε συγχώρεση και στο τέλος της υποσχέθηκε πως θα γινόταν ο οδηγός της.
Από τότε, που για πρώτη φορά στην γη παίχτηκε το κρυφτό, η Αγάπη είναι τυφλή και η Τρέλα πάντα την οδηγεί…