Το ταξίδι είναι σαν το γάμο.

Για μερικούς τα ταξίδια είναι μια στοίβα από ψηφιακά εκτυπωμένες φωτογραφίες, για άλλους μια ακόμα σφραγίδα στο διαβατήριο, ενώ πολλοί θεωρούν το «ταξίδι» ένας λόγος που ερχόμαστε σε αυτή τη γη.
Το ταξίδι, που άλλοτε μας γοήτευε, έμοιαζε τώρα μακρύ και αβάσταχτο, μια δουλειά με χρώματα χωρίς ψυχή και ουσία, ένα κυνήγι φαντασμάτων πίσω από τις σκιές των ονείρων μας. 

Κάθε πόλη, έχει ένα φύλο και μια ηλικία που δεν έχουν να κάνουν με τα δημογραφικά της στοιχεία. 

Η Ρώμη είναι γυναίκα. 

Το ίδιο και η Οδησσός, το Λονδίνο είναι ένας σκανταλιάρης έφηβος και αυτό ισχύει ακόμα από την εποχή του Ντίκενς. Το Παρίσι, είναι ένας άντρας, γύρω στα είκοσι, ερωτευμένος με μια γυναίκα μεγαλύτερή του…. κλπ. κλπ...
Το ιδανικότερο είναι να νιώθεις σαν στο σπίτι σου, οπουδήποτε και παντού. Αναρωτιόμουν πάντα, με το άγχος μου να γιγαντώνεται, για ποιο λόγο ήμουν εδώ και τι ακριβώς ήταν αυτό που έπρεπε να σκεφτώ και γιατί διάλεξα εδώ.

Ποιο είναι εκείνο το συναίσθημα, όταν μπαίνεις στο αεροπλάνο και απομακρύνεσαι σιγά-σιγά από τους ανθρώπους, μέχρι οι φιγούρες τους να γίνουν στίγματα; 

Είναι το συναίσθημα, ενός τεράστιου κόσμου, που σε καταβάλει και είναι και το συναίσθημα του αποχωρισμού. Το ταξίδι είναι σαν το γάμο. Ο σίγουρος τρόπος για να αποτύχει, είναι η εντύπωση ότι μπορείς να τον ελέγξεις. 

Το ταξίδι είναι πάντα ένας επιτυχημένος τρόπος διαφυγής. 

Από την πρώτη κιόλας στιγμή που επιβιβάστηκα στο αεροπλάνο, η ζωή έμοιαζε τόσο ανούσια εδώ. Όταν θα ανάψει η ένδειξη για τις ζώνες ασφαλείας, «έσβησαν» τα προβλήματά.

Το χαλασμένο μπράτσο της θέσης στο αεροπλάνο, θα έμοιαζε σημαντικότερο από κάθε τι. Μέχρι το αεροπλάνο να φτάσει στους αιθέρες, θα ξεχάσεις παντελώς και διαπαντός την Ελλάδα και τα προβλήματα της. Όλα τα ταξίδια «σχηματίζουν» ένα κύκλο. Άλλωστε το ταξίδι, δεν είναι παρά ένας ακόμα τρόπος επιστροφής στο νέο σπίτι. Προορισμός…., σε μια άγνωστη χώρα, όπου δεν θα υπάρχει πια παρελθόν και όπου θα γεννηθείς ξανά, με νέα όψη και με μια νέα ζωή. Τα σύνορα μιας χώρας είναι κάτι παραπάνω από το κουβούκλιο του τελωνείου και τον ελεγκτή των διαβατηρίων. 

Η ζωή δεν θα είναι ποτέ ίδια από τη στιγμή που θα περάσεις τα σύνορα και το διαβατήριό σου θα έχει σφραγιστεί. 

Το ταξίδι είναι σαν ένα κόρτε στη ζωή. Είναι σαν να λες, «Θα έμενα εδώ μαζί σου να σε αγαπήσω, αυτή είναι η στάση που κατεβαίνω».
Μια μίξη άγνοιας και αδικαιολόγητη αυτοπεποίθηση, που είναι αυτό ακριβώς που νιώθει εκείνος που ξεκινά το ταξίδι στο όνειρο, οδεύοντας προς έναν άγνωστο ορίζοντα.
Καληνύχτα Φίλοι μου και ελπίζω το τελείωμα του καλοκαιριού να μας ταξιδέψει στον Σεπτέμβρη φέροντας όλα τα καλά.