Σ ευχαριστώ Θεέ μου που υπάρχω.

Καλό μεσημέρι Κυριακής…

Σήμερα αποφάσισα να γράψω κάτι που με βασάνιζε μέρες τώρα. 

Φίλοι μου, ευχαριστώ που υπάρχετε γύρο μου και μιλάμε έστω μέσα από ένα φίλτρο τεχνολογίας.

Είναι η εποχή που όλοι δοκιμαζόμαστε για την κάθε πράξη μας, δεν έχουμε κάτι διαφορετικό απ όλο τον κόσμο, όλοι είμαστε ευάλωτη μπροστά στην δύναμη του. Γι αυτό δεν έχουμε παρά να πούμε την λέξη σ ευχαριστώ που υπάρχω και που ζω σήμερα.

Ελπίζω αυτή η δοκιμασία να μας κάνει πιο ανθρώπινους, πιο σωστούς απέναντι στις οικογένειές μας, στους φίλους μας αλλά και στους γύρο μας.

Μια απλή δοκιμασία μας έδειξε πόσο Θεϊκό χάρισμα είναι η Ζωή, ή ελευθερία, η αγάπη των οικείων μας, τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας και οι φιλίες μας.

Έπρεπε να φτάσουμε να μας βρει ο ιός για να καταλάβουμε τι θα πει ζωή;

Μέχρι σήμερα ποτέ δεν στεφτήκαμε τι σημαίνει η διπλανή μας πόρτα.

Δεν είχαμε το χρόνο να πούμε Θεέ μου σ ευχαριστώ που είμαι καλά.

Διαγράφαμε τόσο απλά τους φίλους μας χωρίς κανένα λόγο.

Τους γονείς μας ποτέ δεν τους είχαμε σε πρώτη γραμμή στην ζωή μας.

Το σπίτι του Θεού δεν σκεφθήκαμε να πάμε να ανάψουμε ένα κερί.

Άνεργοι γύρο μας και δεν σκεφθήκαμε να βάλουμε το χέρι μας να τους βρούμε μια δουλειά ή να τους σταθούμε ψυχολογικά.

Βουλευτές τσακώνονταν για τις τσέπες τους και τώρα; Τι θα τα κάνουν;

Γιατροί με φακελάκια αγνοούσαν τους αρρώστους αν έχουν ή όχι; τώρα κληθήκατε όλοι εσείς να είστε στην πρώτη γραμμή. 

Τελικά αυτός ο ιός ήρθε να μας δείξει πόσο απλό είναι και δεν δείχνει διαφορετική συμπεριφορά σε πλούσιο, σε φτωχό, σε μικρό ή μεγάλο, σε Έλληνα ή σε ξένο, σε χριστιανό ή σε μουσουλμάνο…

Τελικά πόσο χυδαία συμπεριφορά είχα προς το Θείο Δώρο της Ζωής, όταν γύρο μου βλέπω χιλιάδες 

κάσες να αγκαλιάζονται από τα φτωχά χώματα της φύσης, γυμνά από πλούτη, μόνο με τα φτωχικά ρούχα τους και παίρνοντας μαζί τους μια λέξη, το γιατί; Γιατί εγώ; Χωρίς καμία διαφορά αν ήταν μεγάλος, μικρός, πλούσιος ή φτωχός.

Έπρεπε να έρθεις εσύ ιέ εδώ, την ωραιότερη εποχή της άνοιξης, και αντί να βλέπουμε να ανθίζουν τα λουλούδια σου, απλώνετε το χρώμα του πένθους.

Τι και αν μαύρισε η ψυχή μας με τόσους θανάτους, αντί να αγκαλιάσουμε τους

οικείους μας που τόσο καιρό ήταν κλεισμένη πάνω σε ένα κινητό ή σ ένα τάμπλετ και δεν είχαμε το χρόνο επαφής μαζί τους, γκρινιάζουμε, τώρα τους δίνεται ο χρόνος να καθίσουν να τα πούνε μαζί σαν ένα χέρι, να παίξουνε παιδικά αθώα παιχνίδια, να δημιουργήσουν πράγματα που ο χρόνος τους πίεζε, να χαρούν ο ένας τον άλλο. 

Τελικά τι ζητάμε βρε παιδιά; Δεν ξέρουμε ούτε εμείς τι θέλουμε.

Άρρωστες ψυχές γύρο μου βλέπω, μόνο με το Εγώ να βασιλεύει… 

Έβλεπα μόνο ανθρώπους με τεράστιο Εγώ... Που πήγα, τι αγόρασα, τι έφαγα, να χορέψω, να περάσω καλά κ.α. χωρίς να σκεφτώ τον δίπλα μου αν έχει να φάει, αν κοιμάται σε σπίτι, αν είναι ορφανό κλπ… έλεος.

Θυμηθήκαμε τον Θεό σήμερα; 

Μα ο ουρανός είναι σ όλη την υφήλιο γαλάζιος, με άσπρα σύννεφα, ο ίδιος 

ουρανός απλώνεται πάνω απ όλα τα κράτη. 

Γιατί λοιπόν δεν χαιρόμαστε το θείο δώρο του την Ζωή; 

Γιατί δεν σεβόμαστε την φύση; 

Γιατί δεν βοηθάμε τον άστεγο με ένα πιάτο φαγητό που σ όλους μας περισσεύει, ή με ένα ρούχο να ζεσταθεί;

Γιατί όλες οι επιχειρήσεις κλαίνε ότι τους έκλεισε ο ιός;

Εσείς δεν κλείσατε χιλιάδες σπίτια, εσείς δεν απολύσατε ανελέητα το προσωπικό σας, χωρίς κανένα οίκτο; Τώρα σας έκλεισε ο ιός για να δοκιμάσετε και εσείς την θεία δίκη.

Βουλευτές, πρόεδροι κομμάτων, γραμματείς και φαρισαίους τρέχανε να κλείσουν δουλειές, να αρπάξουν το βίο της χώρας τους, να ξεπουληθούν για την τσέπη τους κλπ… 

Τώρα τρέχουν να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα και μυαλό δεν βάζουν.. Ακόμα λάθη, λάθη, λάθη. 

Γιατί ρε φίλε μου δεν μαθαίνεις από τα λάθη σου; 

Γιατί δεν πονάς την πατρίδα που ζεις; 

Γιατί πουλάς χιλιάδες όνειρα ανθρώπων που σας εμπιστεύτηκαν; 

Γιατί βρέ άνθρωπε… Γιατί…

Τελικά δεν ξέρω αν είμαι χαρούμενη που ήρθε ο ιός για να με ξυπνήσει; 

Ή να λυπηθώ για τους υπερβολικούς θανάτους που σκορπά γύρο μου;

Αυτό που ξέρω σίγουρα από αυτή την δοκιμασία είναι:

Συγνώμη για τα λάθη μου. 

Σ ευχαριστώ Θεέ μου που υπάρχω.

Έμαθα Θεέ μου από τα λάθη μου.

Σ ευχαριστώ που έχω την οικογένειά μου.

Σ ευχαριστώ που μου ξεχώρισες τους φίλους μου.

Υπάρχεις και θα υπάρχεις πάντα στην ζωή μου, για να πράττω το καλό.

Ας είναι το πέρασμα του ιού ένα μάθημα για όλους εμάς, για μια όμορφη νέα αληθινή, ανθρώπινη ζωή μετά το πέρασμα του... 

Και μην ξεχάσουμε ποτέ αυτά που περνάμε…