Ο χορός της βροχής.

Είναι μέρες που ο ουρανός φορτώνετε με γκρι χρώμα, το χρώμα της βροχής.
Λατρεύω τη βροχή και τα λόγια της, τις όμορφες εικόνες της, δεν σας κρύβω ότι με κάνει να νιώθω όμορφα, περίεργα στον ήχο της. Η φωνή του ανέμου είναι μια φωνή θυμού και αυτή του νερού ενός τραγουδιού. Η φωνή της βροχής δεν φθάνει να γίνει ποτέ οργή, ούτε παράπονο. Κάνει επίκληση μόνο και αφηγείται σ όλους εμάς χιλιάδες μικρές ιστορίες, απλά πρέπει να της ακούς προσεκτικά.
Η βροχή σαν επίμονο θηλυκό δυναμώνει και καλύπτει τους δρόμους και τα πεζοδρόμια με αστραφτερά στρώματα νερού.
Είναι σαν την ματιά της γυναίκας, την θυμωμένη γυναίκα έτοιμη να εκραγεί με τις αστραπές και τις βροντές εναλλάξ να σχίζουν τον ουρανό. Σαν μια ιστορία αγάπης είναι η βροχή, πού πάντα θυμάται τα λόγια του αγαπημένου της..

 Της το είχε πει, πως όταν θα λείπει, τα λόγια του θα γίνονται χέρια που θα την αγκαλιάζουν και θα την χαϊδεύουν τρυφερά.

Όμορφες σαν μικρά διαμάντια... Ρέουν στις φλέβες της.

Εκείνη, σιωπηλή και πανέμορφη στέκεται στην άκρη του και προσπαθεί να κρατήσει μέσα στην παλάμη της όλο το γκρι του ουρανού... Σαν ένα κάλεσμα για ένα αισθησιακό χορό…
Και τότε η βροχή ξεκινά...

Ο ήχος από το νερό που πέφτει από τις οροφές μοιάζει τόσο παράταιρα κατευναστικός...
Σαν μια επαναλαμβανόμενη αγαπημένη σονάτα, που οι νότες του σε κιτρινισμένο χαρτί από τον χρόνο στέκονται, και τα υγρά δάχτυλα να 

παίζουν τα πλήκτρα του πιάνου και να ακούγεται αχνά στο ουρανό η απλή μελωδία της βροχής...
Η βροχή σαν επίμονο θηλυκό δυναμώνει και καλύπτει τους δρόμους και τα πεζοδρόμια με αστραφτερά στρώματα νερού...
Η ματιά της γυναίκας ταξιδεύει μέσα στο γκρίζο και καθώς μια αστραπή προετοιμάζει το έδαφος για την εκκωφαντική βροντή που πρόκειται να ακολουθήσει, το μυαλό της ανασύρει τα λόγια του...
«Μην φοβάσαι τα αστραπόβροντα... Να γελάς ... Να σκέφτεσαι ότι δημιουργούνται από παιχνίδια των αγγέλων...»
Ένα μικρό δάκρυ κύλησε στο μάγουλο της καθώς θυμήθηκε τις μέρες που είχε κρυμμένες κάτω από το μικρό της κρεβάτι...

Της το είχε πει, πως όταν θα λείπει, τα λόγια του θα γίνονται χέρια που θα την αγκαλιάζουν και την χαϊδεύουν τρυφερά...
Καθησυχάζοντας κάθε της φόβο...
Ξανακοίταξε την βροχή με άλλα μάτια ...
Αυτό που κάποτε φοβόταν, είχε εξελιχθεί σε έρωτα και η αιτία ήταν αυτός ...
Αυτός και τα λόγια του....

«Μην φοβάσαι την βροχή... Η βροχή κουβαλάει συναισθήματα... Ένας καταρράχτης χαράς η ένας χείμαρρος λύπης ...Όλα διαδίδονται μέσα από τις σταγόνες της... Ξεσπάνε και ποτίζουν την ρίζα

που με κρατά κοντά σου... Μου κάνουν συντροφιά... Μέχρι την στιγμή που θα δώσουν την θέση τους στον ιδρώτα των ματιών σου... 

 Να αγαπάς τις σταγόνες τις βροχής ... Εγώ τις αγαπώ... Κοίτα... Κρατώ μια στην άκρη του δάχτυλου μου... Όμορφες σαν μικρά διαμάντια... Ρέουν στις φλέβες μου... Καθαρίζουν την ψυχή μου... Ουράνια δάκρυα που τραγουδούν μέσω της βροχής κάθε μου παράπονο... Μην φοβάσαι την βροχή... Να την αντιμετωπίζεις και να την αγαπάς όπως την ζωή... 

Γιατί η ζωή είναι μέσα στην βροχή...»

Άλλα θα αφήσω στο μικρό σου δωμάτιο τα μάτια της ψυχής μου...

Για να δουν την στιγμή που θα αντικρίσεις το δώρο σου...
Την στιγμή που θα χαμογελάσεις...
Γιατί για αυτές τις στιγμές αξίζει να ζει κάνεις ...
Όταν χαμογελάς αισθάνομαι σαν μου χαρίζεται ένα κομμάτι ουρανού...
Που κανένα από τα άσχημα του κόσμου δεν μπορεί να το λερώσει...