Μην φοβάσαι να ΝΙΩΣΕΙΣ.

Μην φοβάσαι να νιώσεις είσαι άνθρωπος με αισθήματα.

Πόνος, αγάπη, υπομονή.
Ολόκληρη η ζωή μέσα σε τρεις μικροσκοπικές λέξεις... 

Δυο, τρεις, τέσσερις συλλαβές. 

Πέντε αιωνιότητες. 

Έξι αισθήσεις, μαζεύουν τα φτερά τους για να πάρουν φόρα, να χτυπήσουν τα τείχη που ύψωσε η ατυχία, που γκρέμισε η παλίρροια. Και κάθε βράδυ περνάει, και κάθε πρωί απ' την αρχή.

Ο πόνος δεν είναι ΚΑΤΑΡΑ !!!
Δεν γεννηθήκαμε για να περνάμε ΜΟΝΟ καλά ...
Όλα τα συναισθήματα έχουν το μεγαλείο τους ...
Φύλαξε τον πόνο σου ... 

Γιατί απλά θα μάθεις τις αντοχές σου και την δύναμη σου ...
Μην φοβάσαι να ΝΙΩΣΕΙΣ ...
ΜΗΝ ΤΟ ΦΟΒΗΘΕΙΣ ΠΟΤΕ !!!
Γιατί τότε και μόνο θα γίνεις Άνθρωπος.

Είναι αλήθεια πως σήμερα υπάρχει άφθονος σω­ματικός και ψυχικός πόνος. Άλλοτε ευθύνεται γι' αυ­τόν ο άνθρωπος και άλλοτε όχι. Σημασία έχει την ώ­ρα του πόνου κάποιος να τον συνδράμει. Να μη τον α­φήσει ν' απογοητευθεί, να πνιγεί στη μοναξιά, να πο­νέσει ακόμη πιο πολύ.

Αλλά ας δούμε αναλυτικά τις τρεις λεξούλες που απαρτίζεται η ζωή μας.

Ο πόνος δεν ακούγεται, δεν γρατζουνάτε, δε ματώνει, δεν αναστενάζει. Φυτρώνει και ριζώνει βαθιά, σε μέρη που δεν ξέραμε ούτε οι ίδιοι ότι έχουμε, μέρη σκοτεινών παραμυθιών, εκείνων με τα μαύρα μήλα και τα δηλητήρια μιας κακιάς ύπαρξης που τρομάζει τα παιδιά των σωθικών μας τα βράδια.

Ταρακουνάει τα θεμέλια, ξεσκίζει στήθια, καρδιές και ξεριζώνει τ´ άστρα που μαζέψαμε όταν ακόμη κανείς δε μας είχε πει ότι πιο πολλή ζωή πονάς παρά παίζεις ανέμελα στις αλάνες. 

Κι όμως ξεχνιέται κι αποκοιμιέται με το μακρινό νανούρισμα της αγάπης.

Η αγάπη δεν έζησε ποτέ. 

Δεν άνοιξε τα μάτια, δεν περπάτησε στα σοκάκια όπου αντρώθηκαν οι ήρωες, δεν είναι σοφή σαν το Νέστορα, μήτε πολυμήχανη σαν τον Οδυσσέα.

Είναι ιδέα, πανοπλία της καρδιάς, που φορώντας τη δε θα σταματήσει να χτυπά ποτέ.

Ο νους παλεύει να καταπατήσει αυτό που ξέρει η καρδιά. Μα ξεχνά πως δεν υπάρχει νους αν εκείνη δεν προστάξει το αίμα να δώσει την πνοή του στο κορμί.

Πολλοί δεν αγαπούν γιατί δεν ξέρουν πώς, και γιατί. Πολλοί φοβούνται, υποκύπτοντας στη φοβέρα του νου. Οι λίγοι που αγαπούν, όμως, πεθαίνουν με το αιώνιο χαμόγελο που τους χαρίστηκε από μια προηγούμενη ζωή, και ξαναζούν αγκαλιά με τον Πήγασο στην επόμενη. Η καρδιά δε συγχωρεί το νου, μονάχα τον λυπάται. Και κάνει υπομονή.

Η υπομονή καλεί τον πόνο και την αγάπη. Τους συμβουλεύει, κρατώντας το μυστικό, βάλσαμο του πληγωμένου σύννεφου και της πικρής κοιλάδας με τα μαραμένα χρυσάνθεμα.

Ο πόνος ακούει με προσοχή, και κλαίει για πρώτη και τελευταία φορά πριν χαθεί στα άδυτα της υποκρισίας και της ψεύτικης πραγματικότητας.

Η αγάπη κλείνει τα μάτια, κρατώντας αγκαλιά τη φωτογραφία Εκείνου, λουσμένη με ηλιαχτίδες, πορφυρά φιλιά κι αρμυρά δάκρυα και ψιθυρίζει ένα σιωπηλό "θα σε περιμένω", που αντηχεί πέρα από τις κορφές των κόσμων που αποχαιρετούν τις ώρες αγκαλιά, γεμάτοι ελπίδα, προσμονή και σμαράγδια.

Στρέψου και μην λησμονείς τον Κύριο.

Ζήτα του ενίσχυση και υπομονή.

Έχοντας υπόψη σου ότι ποτέ ο Θεός δεν μας εγκαταλείπει, γιατί η αγάπη Του είναι άπειρη και η Πρόνοιά Του για όλον τον κόσμο, κυρίως δε για τον άνθρωπο και μάλιστα τον πιστό, δεδομένη.

Πρέπει να μάθεις να κάνεις υπομονή. 

Όχι απλώς να λες τη λέξη αυτή στους άλλους, «κάνε υπομονή», ούτε μόνο να τη διαβάζεις σε βιβλία κι ομιλίες, αλλά να ‘ναι κυρίως το προσωπικό σου βίωμα, το χαρακτηριστικό σου. Αξίζει για μερικά πράγματα να περιμένεις. Είναι ανάγκη να περιμένεις. Εργάζεται ο Θεός. Μόνο που έχει τους δικούς του ρυθμούς .Ο Θεός εργάζεται πολύ υπομονετικά. Κι η φύση το ίδιο κάνει. Ένα λουλουδάκι θ’ ανθίσει όταν έρθει η ώρα του. Δες ακόμα την αλλαγή των εποχών. Παρατήρησε επίσης πώς μεγαλώνει το σώμα μας.

Όλα αυτά αλλάζουν, αλλά σε πολύ διαφορετικούς ρυθμούς απ’ αυτούς που μας έχει συνηθίσει η τρελή κοινωνία μας. Αυτό το τρέξιμο, αυτός ο πανικός η ταραχή που μας κάνει όλους τόσο πολύ βιαστικούς, αφήνουν τον Θεό αμέτοχο. Ο Θεός δεν μπαίνει σ’ αυτούς τους τρελούς ρυθμούς μας. Κινείται στους ρυθμούς της δικής του αγάπης και της δικής του υπομονής. Ο Κύριος δεν έχει άγχος, ο Κύριος κινείται ήρεμα.

Μάθε το κι εσύ. Όλα να γίνονται ήρεμα. Ηρέμησε και μάθε να περιμένεις και να μη βιάζεσαι.

Πόσο δύσκολο είναι στις μέρες μας κάποιος να απαρνηθεί τα πλούτη και τα χρυσάφια. Μια ζωή γεμάτη με όλα τα κοσμικά, επίγεια πλούτη, μια ζωή που σίγουρα κάποιος θα ζήλευε να αποκτήσει. Και όμως, η Αγία και θαυματουργή Υπομονή τα άφησε όλα πίσω της και επέλεξε το μοναχικό βίο. Έναν βίο που θα γέμιζε την ψυχή Της με την αλήθεια.

Είναι πραγματικότητα πως όλοι στην ζωή μας έχουμε ανάγκη την Αγία Υπομονή διότι δίχως αυτή τη μεγάλη αρετή της υπομονής μπορεί να πορευόμαστε προς το λάθος. Όμως όταν θα κάνουμε υπομονή τότε ο Θεός θα μας δείξει το σωστό. Γι' αυτό δεν πρέπει να είμαστε ανυπόμονοι και να βιαζόμαστε αλλά να περιμένουμε και η κατάλληλη στιγμή που είναι προορισμένη για εμάς θα έρθει. Να περιμένουμε πριν πάρουμε την τελική απόφαση, να περιμένουμε πριν απογοητευτούμε, να περιμένουμε μέχρι να δούμε με τα μάτια μας τα Θαύματα. 

Γιατί στο τέλος εκείνος που πιστεύει και υπομένει, ο Θεός τον ελεεί.