Χριστούγεννα…

Χριστούγεννα… Αφήστε την αγάπη να τρυπώσει στις καρδιές σας.

Δε θα μπορέσω ποτέ να καταλάβω τους ανθρώπους που παθαίνουν μελαγχολία τα Χριστούγεννα.

Τι τους φοβίζει και κλείνονται στο καβούκι τους κάθε χρόνο τέτοιες μέρες; 

Οι φωτισμένοι δρόμοι; 

Οι στολισμένες βιτρίνες; 

Οι γιορτινές μυρωδιές από φρεσκοψημένα μελομακάρονα; 

Η χαρά των ανθρώπων; 

Η προσμονή και ο παιδικός ενθουσιασμός για τη βραδιά των Χριστουγέννων; Τα δώρα και οι εκπλήξεις; Τα όμορφα, οικογενειακά δείπνα;
Μάλλον είναι όλα αυτά μαζί. 

Οι άνθρωποι που δεν έχουν «οικογένεια» είναι θλιμμένοι. 

Μόνο που η «οικογένεια» δεν είναι απαραίτητα ο σύζυγος, τα παιδιά ή τα συγγενικά πρόσωπα. Η «οικογένεια» είναι αυτοί που αγαπούμε και μας αγαπούν πραγματικά. Μακριά από αυτούς και τα πιο ιδανικά Χριστούγεννα είναι απογοήτευση και θλίψη.
Η μοναξιά όταν δεν την επιλέγεις μοιάζει με αρρώστια. 

Σε κάνει αντικοινωνικό, σε κάνει να ζηλεύεις την θαλπωρή και την συντροφικότητα των άλλων, σε βυθίζει σε μόνιμη θλίψη. Και τότε όλα σου φαίνονται μαύρα, σκοτεινά, βαρετά, αντιπαθητικά.
Μόνο που τα Χριστούγεννα, μία λέξη, με πολλά συναισθήματα και ακόμα περισσότερες αναμνήσεις. Γιατί ας το παραδεχτούμε, υπάρχουν πολλές γιορτές εκεί έξω, αλλά σαν τα Χριστούγεννα δεν υπάρχει άλλη. 

Λίγο που τελειώνει ο χρόνος και θες να κάνεις καλύτερες έστω και τις 

τελευταίες μέρες του, λίγο το κρύο που μας φέρνει πιο κοντά, όλα εκεί έξω σε προσκαλούν να συμμετέχεις κι εσύ στη μεγαλύτερη γιορτή του χρόνου. 

Σήμερα θα αναπολήσουμε τις γιορτές της παιδικής μας ηλικίας και γιατί όχι; θα θυμηθούμε όλα εκείνα τα πράγματα που αγαπάμε τα Χριστούγεννα.
Ο καθένας από εμάς έχει διαφορετικές αναμνήσεις από την παιδική του ηλικία, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Όλοι, όμως, έχουν να θυμούνται έστω και μία χρονιά που ζήσανε τα «τέλεια Χριστούγεννα». 

Ναι, όταν είσαι παιδί, είναι πολύ πιο εύκολο να εντυπωσιαστείς και να ενθουσιαστείς με οτιδήποτε κι αν δεις και επομένως νιώθεις ότι έχεις τη χαρά στο τσεπάκι σου ανά πάσα στιγμή… Γι’ αυτό και είναι πολύ δύσκολο να βρεις κάτι που να ξεπερνάει αυτό το συναίσθημα. Αποτέλεσμα; Μια γλυκιά νοσταλγία που σε κατακλύζει τις γιορτές και σου θυμίζει όλα εκείνα τα πράγματα που σου λείπουν από τα Χριστούγεννα της παιδικής σου ηλικίας… Θυμάμαι αυτά τα λίγα … σαν όνειρο, Χριστούγεννα στο χωριό του Αϊ Βασίλη, σε ένα ταξίδι μοναδικής αξίας ... 

Ο Αϊ Βασίλης θα φτάσει με το έλκηθρο και τον πιστό του τάρανδο για να μοιράσει δώρα ... Αναπολώ, αλλά έτσι θυμάμαι σαν παραμύθι τα Χριστούγεννα.
Χριστουγεννιάτικοι στολισμοί
Θα μου πεις γιατί μόνο στην παιδική μας ηλικία βλέπαμε χριστουγεννιάτικους στολισμούς; Και θα σου απαντήσω αμέσως πως έχεις δίκιο, αλλά όταν είσαι παιδί τα χιλιάδες λαμπιόνια, το χριστουγεννιάτικο δέντρο και οι εορταστικά στολισμένες βιτρίνες αποκτούν άλλη (παραμυθένια) διάσταση στα παιδικά σου μάτια.
Τα Δώρα των Χριστουγέννων
Δε λέμε ότι δεν παίρνεις δώρα και τώρα, αλλά τίποτα δε συγκρίνεται με το τσούρμο των δώρων που παίρναμε μικροί… Αυτοκινητάκια, κούκλες, επιτραπέζια, βιβλία, καρουζέλ, ποτέ δεν ήξερες τι θα σου φέρουν οι αγαπημένοι σου θείοι ή τι θα βάλουν κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο οι γονείς σου. Το σίγουρο ήταν ότι ο Άγιος Βασίλης ερχόταν πάντα περισσότερο από μία φορά κι εσύ δεν μπορούσες να κρατηθείς μέχρι την παραμονή της Πρωτοχρονιάς για να δεις τα νέα σου παιχνίδια.

Τα Χριστουγεννιάτικα κάλαντα.
Θυμάσαι όταν ξυπνούσες από τα χαράματα και με το τριγωνάκι σου αγκαλιά, συναντούσες τους κολλητούς και ξεκινούσατε το σεργιάνι στη γειτονιά, με την ελπίδα ότι μόλις τελειώσει η μέρα θα ήσασταν πλούσιοι; Ε, ναι λοιπόν, τα κάλαντα είναι ένα μέρος της ιεροτελεστίας των Χριστουγέννων που όσο και αν θες να επαναλάβεις, κατά βάθος ξέρεις ότι δε θα μπορέσεις ποτέ. Τι να κάνουμε; Πρέπει και η νεότερη γενιά να παραλάβει τη σκυτάλη…

Χριστουγεννιάτικες διακοπές.
Ναι, όταν ήμασταν μικροί κάναμε διακοπές με όλη τη σημασία της λέξης. Βοηθούσε και το σχολείο που έκλεινε για δύο εβδομάδες, βέβαια, κι έτσι είχαμε περισσότερο χρόνο να βγούμε να παίξουμε χιονοπόλεμο, να δούμε όλο το πρόγραμμα με τα παιδικά στην τηλεόραση και να ζητήσουμε από τους γονείς μας να μας πάνε στο λούνα παρκ, στις κούνιες και όπου αλλού τραβούσε η όρεξή μας…

Χριστουγεννιάτικο Τραπέζι.
Μπορεί να μεγαλώσαμε και να μαζεύουμε τη δική μας παρέα πλέον για το χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν, αλλά τίποτα δε συγκρίνεται με το μεγαλείο που επικρατούσε στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι των παιδικών μας χρόνων. Το σπίτι έλαμπε από τα κάθε λογής φωτάκια, οι μυρωδιές από τα φαγητά της μαμάς πλημμύριζαν τα δωμάτια απ’ άκρη σ’ άκρη και όλοι οι συγγενείς μαζευόμασταν για τη πιο σημαντική μέρα του χρόνου. Καθισμένοι όλοι γύρο – γύρο από το τραπέζι και με όλα τα αγαθά να πλημυρίζει το σπίτι με αγάπη και κέφι, γέλιο και τραγούδια.

Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν. Ανοίξτε τις καρδιές σας και αφήστε την αγάπη να τρυπώσει στις καρδιές σας. Γίνετε πάλι παιδιά…
Κάντε δώρα και φιλανθρωπίες. Ξέρω δεν είναι εποχές τώρα, αλλά με λίγη θέληση και καλό λόγο όλα γίνονται. Πιστέψτε με θα νιώσετε τόσο όμορφα. Είναι η ευκαιρία να πάρετε ένα δώρο και στον εαυτό σας. 

Δουλέψατε σκληρά, αποζημιώστε τον. Κάντε βόλτες στην στολισμένη πόλη, Φάτε κάστανα και πιείτε ζεστή σοκολάτα, αγκαλιάστε αυτούς που αγαπάτε και πείτε τους «σ’ αγαπώ».
Είναι τόσο ωραία η καλοσύνη!
Η καλοσύνη και η ζεστή καρδιά είναι πόλος έλξης για όλους. 

Δε θα ξανανιώσετε ποτέ μόνος. Και τότε τα Χριστούγεννα θα είναι και για εσάς η πιο όμορφη γιορτή του χρόνου. 

Η ζεστή φάτνη που αγκάλιασε τον Χριστό και τον ζέστανε από την παγωνιά του χειμώνα.
Να έχετε όμορφες και ζεστές γιορτές.

Πως εννοεί ο άνθρωπος την αγάπη ;

Ο άνθρωπος είναι ο μόνος που παρερμηνεύει την αγάπη.
Ήταν ένας γεωργός που αγαπούσε πολύ τις ελιές του, αλλά πιο πολύ μια ελιά, μια μικρούλα ελιά που του θύμιζε την πρώτη του αγάπη κοντή και στρουμπουλή.
Της είχε φτιάξει ένα λευκό περιδέραιο με πέτρες, είχε μια παλιά πολυθρόνα από κάτω, καθότανε τα βράδια και κουβέντιαζε τις αναμνήσεις και τα όνειρά του μαζί της.
Η ελιά για πρώτη χρονιά φορτώθηκε καρπό. 
Ομόρφυνε, λύγισε τα κλαδιά της.
Κάποια στιγμή τον Νοέμβρη, έρχεται ο γεωργός, βάζει από κάτω τα πανιά, παίρνει μια βέργα, ανεβαίνει πάνω στο δένδρο, πάνε οι ελιές, πάνε τα φύλλα, πάει η ομορφιά της.
Εκείνη άρχισε να κλαίει.

-Μα πως εννοεί ο άνθρωπος την αγάπη ;
-Μ’ αγαπούσε έλεγε, και μου χάλασε την ομορφιά μου ;
Τότε ακούει μια μαργαρίτα από κάτω να της λέει.
-Τον άνθρωπο μην τον παρεξηγείς.
Είναι ο μόνος, είναι ο μόνος που δεν ξέρει την αγάπη.
Κοίταξε έμενα, που μια ζωή με μαδάει για να μάθει αν τον αγαπά….

Το χρώμα της σιωπής

Το χρώμα της σιωπής είναι αμφιλεγόμενο...
Είναι κόκκινο όταν σωπαίνεις, σωπαίνεις, σωπαίνεις, ενώ θα ήθελες να ουρλιάξεις!
Μοιάζει με κόκκινη, γυάλινη μπάλα, που, όταν φύγει από τα χέρια σου κάνει απίστευτο θόρυβο καθώς σπάει.. Και τα γυαλιά της πληγώνουν θύτες και θύματα.
«Αργυρό το μίλημα και χρυσό το σιώπα» λένε...
Αλλά το χρυσό χρώμα αλλάζει , γίνεται βρώμικο σαν γίνεται το χρώμα της συνενοχής. Όταν δεν μιλάς είσαι συμμέτοχος...
H σιωπή, πάλι, είναι γαλάζια, όταν πάει βόλτα με τη μοναχικότητα για να ξεκουραστεί η ψυχή.
Είναι διάφανο κρύσταλλο όταν κοιτάζεις τον έρωτά σου και χωρίς λόγια τα λες όλα.

'Έχει το ασημί χρώμα του δίκοπου μαχαιριού:
Στραφταλίζει….
Όταν δεν μπορούμε να μιλήσουμε για όλα και μένουμε σιωπηλοί, όταν ανάμεσα στο ψέμα και την αλήθεια επιλέγουμε το δρόμο της σιωπής.
Μα είναι και το χρώμα που δίνει ο καθένας στην απόλαυση, γιατί οι μεγάλες, ουσιαστικές απολαύσεις είναι σιωπηλές.
Ντυμένες με εκκωφαντική σιωπή.
Η σιωπή έχει το χρώμα του αυτοσεβασμού, της απόσυρσης, του να μιλάς με τον εαυτό σου περισσότερο παρά με τους άλλους.
Γιατί δεν μάθαμε να μιλάμε με το μέσα μας αποφεύγουμε τη συζήτηση με την αλήθεια μας, δεν αντέχουμε την κουβέντα με τον εαυτό μας, φλυαρούμε για τους άλλους και με τους άλλους.

Άλλα η σιωπή έχει και το χρώμα του χρυσού, πολύτιμο μέταλλο η αλήθεια!!!!
Αλλά και πόσες φορές η αλήθεια σιωπά όταν μιλάει ο χρυσός?
Η αλήθεια σιωπά όταν μιλάνε τα αργύρια…
Η σιωπή έχει το χρώμα της ομορφιάς, όταν την κρατάνε στα χέρια τους, οι μη ακούοντες, ( οι κωφοί για μας...) με νοήματα και χειρονομίες ( που έμαθαν από τα γεννοφάσκια τους)
γελάνε, μιλάνε, μαθαίνουν, ερωτεύονται, γεννούν παιδιά, λάμπουν τα μάτια τους. Με τα λόγια της σιωπής πορεύονται υπέροχα…
Την επόμενη φορά
που θα δείτε « μη ακούοντες » προσέξτε τη ματιά τους…
Λάμπει… Πολύ, πολύ περισσότερο από το χρυσάφι…
Πολλά είπα. Ας σωπάσω. «Η Σιωπή είναι χρυσάφι »

Απόφαση της γερμανικής κυβέρνησης που καταργεί τη Συνθήκη Σένγκεν.

Το υπουργείο Εσωτερικών της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας εξέδωσε διάταγμα που θέτει σε ειδικό καθεστώς τους επιβάτες των πτήσεων από την Ελλάδα, από τις 12 Νοεμβρίου έως τις 11 Μαΐου 2018. 

Σύμφωνα με το διάταγμα, οι επιβάτες των συγκεκριμένων πτήσεων θα περνούν από πολύωρο εξονυχιστικό έλεγχο σε ειδικές αίθουσες που θα διαμορφωθούν στα γερμανικά αεροδρόμια.

Το Βερολίνο επικαλείται ότι υπάρχει αυξημένη προσέλευση χωρίς θεώρηση Σέγκεν, ατόμων που έχουν τα χαρακτηριστικά προσφύγων ή μεταναστών.

Ουσιαστικά, η απόφαση της γερμανικής κυβέρνησης καταργεί τη Συνθήκη Σένγκεν, καθώς θέτει υπό αμφισβήτηση την ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων από χώρες-μέλη της Ε.Ε. 

Τα μέτρα που λαμβάνει η γερμανική κυβέρνηση είναι τόσο σκληρά, που οι επιβάτες από την Ελλάδα δεν θα μπορούν να χρησιμοποιήσουν τη γνωστή «φυσούνα» και τα αεροπλάνα θα προσγειώνονται σε ειδικούς χώρους, ενώ οι επιβάτες θα μεταφέρονται σε χώρους ελέγχου, οι οποίοι ενεργοποιούνται για πρώτη φορά. 

Οι επιβάτες, πριν ακόμα φτάσουν στο σημείο παραλαβής αποσκευών ή στον χώρο επιβίβασης της επόμενης πτήσης τους εάν ο τελικός προορισμός τους δεν είναι το συγκεκριμένο αεροδρόμιο, θα περνούν στις ειδικές αίθουσες, όπου θα ανακρίνονται από τη γερμανική αστυνομία.

Σύμφωνα με δημοσίευμα της “Καθημερινής” η Αθήνα έχει προβεί σε διάβημα προς το Βερολίνο για αυτή την απόφαση.

Παρακαλώ για να μην ταλαιπωρηθείτε σε μια χώρα που δεν γνωρίζει και άλλες γλώσσες εκτός από την μητρική τους, καλό θα είναι να μην προγραμματίσετε κανένα ταξίδι προς την Γερμανία για το έτος 2018. Και αυτό φυσικά εξυπακούεται και για τους Γερμανούς εδώ θα τους αντιμετωπίσουμε σαν επιβάτες από χώρες εκτός σένγκεν. 

Καλά Χριστούγεννα στην Γερμανία από την μικρή Ελλάδα...