Τα διαχρονικά αρχαία Ελληνικά έθιμα " Ηλιούγεννα "

Του Αγίου Σπυρίδωνα (12 Δεκεμβρίου). ... 

Ένα σημαντικό έθιμο να σπείρουν το υπόλοιπο σιτάρι, τις φακές και άλλα όσπρια, ..... ένα κρεμμύδι, ένα σκόρδο, ένα κεχρί, καρπό βαμβακιού κι ένα τσαμπί σταφύλι.
Ένα έθιμο για το καλό του χρόνου να σπείρουμε στο σπίτι για να μας βρει ο καινούργιος χρόνος με ευλογία και να είναι έφορο το σπίτι μας με όλα τα αγαθά.
Τα υλικά που χρειαζόμαστε, τα έχουμε όλα στο σπίτι μας! Δεν είναι τίποτα περίπλοκο

Υλικά
Ένα πλαστικό κεσεδάκι από γιαούρτι ή ένα πήλινο
Βαμβάκι
Φακές ή φασόλια ή σιτάρι
Νερό
Και καθημερινή φροντίδα
Διαδικασία
Παίρνουμε ένα κεσεδάκι από γιαούρτι και κόβουμε τόσο βαμβάκι ώστε να καλύψει τον πάτο του.

Αφού πατήσουμε καλά με το χέρι μας το βαμβάκι, έτσι ώστε να κάτσει λίγο, το βρέχουμε με λίγο νερό.
Παίρνουμε μερικές φακές και τις διασκορπίζουμε πάνω στο βρεγμένο βαμβάκι.
Ύστερα ξανα-ποτίζουμε ώστε το βαμβάκι να έχει αρκετό νερό, αλλά να μην καλύπτει τις φακές (κοινώς να μην γίνει μπλουμ μπλουμ!
Αφήνουμε τις φακές στο παράθυρο και ποτίζουμε μέρα παρά μέρα ή όταν βλέπουμε ότι το βαμβάκι δεν είναι υγρό.
Μετά από τουλάχιστον 3-4 μέρες, οι φακές μας θα αρχίσουν να βγάζουν κλωναράκια.
Τέλος, μην ξεχάσετε να βάλετε ένα χαρτάκι πάνω στο κεσεδάκι με το όνομα σας , για να δούμε ποιός φύτεψε πιο ωραία και θα είναι ο τυχερός της χρονιάς.

Η παράδοση θέλει τους Κερκυραίους την παραμονή της γιορτής του Αγίου Σπυρίδωνα, να κάνουν το βεγιόνι, (την ολονυχτία στην εκκλησία Του).
Για να αντιμετωπιστεί, λοιπόν, η κούραση, η νύστα και η ταλαιπωρία της αγρύπνιας, οι ντόπιοι και οι επισκέπτες τρώνε λουκουμάδες (τις τηγανίτες τ’ Αγίου). Το έθιμο αυτό τηρείται από την γιορτή του Αγίου Δημητρίου (26/10) μέχρι τις 11 του Δεκέμβρη, παραμονή της γιορτής του Αγίου Σπυρίδωνα. 

Όλες αυτές τις μέρες τα καντούνια πλημμύριζαν από το λαχταριστό άρωμα των φρέσκων λουκουμάδων! 

Οι λουκουμάδες είναι ένα γλύκισμα του οποίου η ονομασία προέρχεται από την τούρκικη λέξη «lokma» και οι ρίζες του χάνονται στα βάθη των αιώνων και γενικώς του χρόνου και πιθανόν το πρώτο τέτοιου είδους γλυκό να το έφτιαξαν οι Ρωμαίοι, και να του έδωσαν το όνομα “scribita”.