Παραμονή Χριστουγέννων

Το πρωί της Παραμονής των Χριστουγέννων τα παιδιά σκορπίζονται στους δρόμους σε ομάδες και κρατώντας τα τρυγονάκια τους πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι και τραγουδούν τα κάλαντα. Κάλαντα είναι ένα τραγούδι που αναφέρεται στο χαρμόσυνο μήνυμα της γέννησης του Χριστού. Αφού τραγουδήσουν τα κάλαντα οι σπιτονοικοκύρηδες τους δίνουν χρήματα και γλυκά. Οι νοικοκυρές στα σπίτια από το πρωί ετοιμάζουν κάθε λογής λιχουδιές: ετοιμάζουν πολλά παραδοσιακά γλυκά, όπως μελομακάρονα, κουραμπιέδες και δίπλες.
Τα μελομακάρονα είναι σαν μεγάλα κουλούρια μελωμένα και πασπαλισμένα με καρύδια, κανέλα και γαρύφαλλο. Οι κουραμπιέδες είναι 

μέσα σε ζάχαρη άχνη και μοσκοβολάνε φρέσκο βούτυρο και καβουρδισμένο αμύγδαλο. Οι δίπλες είναι σαν τηγανίτες πασπαλισμένες με μέλι και καρύδια. Το ελληνικό παραδοσιακό φαγητό της Παραμονής των Χριστουγέννων είναι το ψητό γουρουνόπουλο συνήθως με πατάτες στο φούρνο, τα τελευταία χρόνια έχει επικρατήσει να μαγειρεύουνε γαλοπούλα στο φούρνο με ρύζι, κουκουνάρια κάστανα ή σταφίδες.
Το βράδυ της Παραμονής συγκεντρώνεται όλη η οικογένεια στο γιορτινό τραπέζι και τρώνε και διασκεδάζουν για να υποδεχτούν την γέννηση του Χριστού. Το δέντρο είναι στολισμένο με πολύχρωμες μπάλες και λαμπάκια και από κάτω είναι η φάτνη η οποία είναι μία αναπαράσταση της Θείας Γέννησης του Χριστού. Βέβαια, το πατροπαράδοτο έθιμο στην Ελλάδα είναι ο στολισμός καραβιού αλλά για κάποιους λόγους έχει επικρατήσει το δέντρο...
«Να τα πούμε;»

Η ομορφιά του να λέει ένα παιδί τα κάλαντα.
Τα κάλαντα είναι ένα έθιμό ιδιαίτερα αγαπητό από τα παιδιά που μεταφέρεται παραδοσιακά από γενιά σε γενιά. Όσοι μεγαλώσαμε σε επαρχιακές πόλεις, είχαμε τη χαρά να ζήσουμε την όμορφη αυτήν εμπειρία. Την παραμονή των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, ορίζαμε το σημείο και την ώρα συνάντησης, παίρναμε τα τρυγονάκια μας, βάζαμε τα γιορτινά σκουφάκια και ξεχυνόμασταν στους δρόμους. 
Δεν υπήρχε ντροπή, δεν μας ένοιαζε που τραγουδούσαμε σε αγνώστους, θέλαμε απλά να νιώσουμε εκείνη τη συγκεκριμένη, αισιόδοξη διάθεση που νιώθουμε μόνο αυτές τις μέρες του χρόνου.
Περιπλανιόμασταν για ώρες ατελείωτες και δεν αφήναμε κανέναν παραπονεμένο. Κανένα σπίτι και κανένα μαγαζί. 
Η χαρά που αποτυπωνόταν στα πρόσωπα όσων επισκεπτόμασταν, ήταν εμφανής και εμείς αισθανόμασταν περήφανοι που ευθυνόμασταν για αυτό.