Οι στοχασμοί και οι προσδοκίες ανθρώπων

Κάθε φορά που μπαίνει ο Δεκέμβριος θεωρητικά νοσταλγούμε την 

πολυπόθητη μέρα που θα έρθει ο Λυτρωτής για να γεννηθεί μέσα στις καρδιές μας. Ο Θεός κατεβαίνει, Ο άνθρωπος ανεβαίνει για να συναντήσει τον προσωπικό του πλέον Λυτρωτή Χριστό. Σ’ αυτήν την φρικτή και μεγαλειώδη συνάντηση κανένας δεν μπορεί να μείνει απαθής και ασυγκίνητος. Δυστυχώς όμως η φιλοσοφία του κόσμου, ο τρόπος ζωής του, οι στοχασμοί και οι προσδοκίες του δεν εστιάζονται στον πλούτο της φτώχιας της φάτνης της Βηθλεέμ. Άλλα οραματίζεται, άλλα σκέφτεται, για άλλα ενδιαφέρεται. Το πνευματικό περιεχόμενο τον αφήνει ασυγκίνητο. Αρέσκεται και είναι ευχαριστημένος με τα στολίδια και τα φώτα, με τις πλούσιες αγορές, τις ξέφρενες διασκεδάσεις και τα προγραμματισμένα ταξίδια του.

Ήταν κάποτε η γειτονιά και οι άνθρωποι ήταν απλοί, όλο καρδιά και χαμόγελα. Άνοιγαν τα παράθυρα το πρωί κι έλεγαν ο ένας στον άλλο καλημέρα. Τα παιδιά έπαιζαν ανέμελα στους δρόμους και τις αλάνες. 

Η χαρά πολλαπλασιαζόταν με τους πολλούς κι ο πόνος ήταν μικρότερος… Έφυγε η γειτονιά κι ήρθε η πολυκατοικία με τους πενήντα ή τους εκατό ίσως και διακόσιους στοιβαγμένους. Οι άνθρωποι ήρθαν πράγματι πολύ κοντά, γειτόνευσαν πόρτα με πόρτα, μα οι καρδιές τους έκαμαν φτερά και πέταξαν πολύ μακριά. Ίσως το μόνο που τους ενώνει είναι η κοινή είσοδος και έξοδος ή η πόρτα του ασανσέρ.
Να κατηγορήσουμε και τη «μηχανή» που με τα προϊόντα της πάγωσε τις οικογενειακές και προσωπικές σχέσεις. Οικογένεια; Υπάρχει ακόμη. Απόδειξη η φωτογραφία στο σαλόνι και τα πληθωρικά άλμπουμ επάνω στα τραπεζάκια έτσι απλά για να μην ξεχνιόμαστε. Παιδιά; Ένα έως κανένα. Πολλά τα δύο. Ηλικιωμένοι γονείς; Ευτυχώς που υπάρχουν τα γηροκομεία και τους παρκάραμε μόνιμα εκεί. Φιλία; Ξεπερασμένο πράμα. 

Μόνο το συμφέρον υπάρχει, άλλωστε σπάνια πλέον άνθρωπος εμπιστεύεται άνθρωπο. Κι ύστερα καυχιόμαστε για τον πολιτισμό μας, που ανελέητα έδωσε το προβάδισμα στην ύλη και ισοπέδωσε την ηθική. Εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν από πείνα μέσα σε αυτήν την υπερπαραγωγή των αγαθών και αλίμονο εκατομμύρια σκοτώνουν οι γονείς τους πριν γεννηθούν ακόμα. Όλο και πιο πολλούς άστεγους, φτωχούς, άνεργους, ναρκομανείς και πολεμοδαρμένους δημιουργεί κάθε μέρα ο πολιτισμός μας. Εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν από πείνα μέσα σε αυτήν την υπερπαραγωγή των αγαθών και αλίμονο εκατομμύρια σκοτώνουν οι γονείς τους πριν γεννηθούν ακόμα. Όλο και πιο πολλούς άστεγους, φτωχούς, άνεργους, ναρκομανείς και πολεμοδαρμένους δημιουργεί κάθε μέρα ο πολιτισμός μας. Και όμως! Εις πείσμα όλων αυτών περιμένουμε Χριστούγεννα. 

Γιατί το βρέφος που ανεκλήθη στη φάτνη της Βηθλεέμ από την Παρθένο Μητέρα του είναι ο παντέλειος Θεός. Αυτή είναι η πραγματικότητα της πίστης μας. Θαύμα τρισμέγιστο και συγκατάβαση θεϊκή. Τούτος ο στοχασμός μας οδηγεί αβίαστα στη δική μας υποχρέωση. Αν η δική μας καρδιά ταπεινωθεί και δεχθεί την ταπεινή επίσκεψη του Θεού στο σκοτεινό της σπήλαιο, τότε φωτίζεται ο νους και χαίρεται και σκιρτά. Καταλαβαίνει τότε το νου των αγγέλων, που καθώς βλέπουν την ταπείνωση του Θεού κατανοούν βαθύτερα το μεγαλείο Του και ψάλλουν τον πάντα διαχρονικό και επίκαιρο ύμνο… και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία. Περιμένουμε Χριστούγεννα…. Είναι μέρες που βιαζόμαστε πολύ, ένας ρυθμός πιο γοργός μας στροβιλίζει στους δρόμους μας, στα μονοπάτια μας. Περιμένουμε κάτι καινούριο στη ζωή μας. Πιο πολύ φως. Περισσότερη χαρά. Περιμένουμε μια αλλαγή που θα κάνει στο βίο μας λιγότερο το μόχθο, λιγότερη τη μιζέρια. 

Και έτσι όμως χαμογελάμε αμήχανα, γιατί ξεχάσαμε το δρόμο που οδηγεί στον «εν ανάγκαις» αδελφό. 

Το δρόμο της φιλανθρωπίας. Ξεχάσαμε κι Εκείνον που πρώτος μας δείχνει αυτό το φωτεινό δρόμο, καθώς φτωχαίνει για να πλουτίσει. Σαν θα έρθει να μας βρει ο Χριστός στο χτύπημα της χριστουγεννιάτικης καμπάνας και πλάι μας θα’ χουν λιγοστέψει τ’ απλωμένα χέρια, θα Τον γνωρίσουμε στο πρόσωπο των φτωχών. Και τότε μεσ’ στην γαλήνη που θα μας χαρίζει η βαθιά μετάνοια κι η μυστική παρουσία του Υιού του Θεού, θα’ μαστε πράγματι πλούσιοι, καινούργιοι, ευτυχισμένοι.
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ.