Ο άνθρωπος είναι ο μόνος που παρερμηνεύει την αγάπη.

Ήταν ένας γεωργός που αγαπούσε πολύ τις ελιές του, αλλά πιο πολύ μια ελιά.

Μια μικρούλα ελιά που του θύμιζε την πρώτη του αγάπη κοντή και στρουμπουλή.
Της είχε φτιάξει ένα λευκό περιδέραιο με πέτρες, είχε μια παλιά πολυθρόνα από κάτω, καθότανε τα βράδια και κουβέντιαζε τις αναμνήσεις και τα όνειρά του μαζί της.
Η ελιά για πρώτη χρονιά φορτώθηκε καρπό, ομόρφυνε, λύγισε τα κλαδιά της.
Κάποια στιγμή τον Νοέμβρη, έρχεται ο γεωργός και βάζει από κάτω από την 

ελιά τα πανιά. Παίρνει μια βέργα, ανεβαίνει πάνω στο δένδρο και αρχίζει να την χτυπά αλύπητα, πάνε οι ελιές, πάνε τα φύλλα, πάει η ομορφιά της.
Εκείνη άρχισε να κλαίει και αναρωτήθηκε.
-Μα πως εννοεί ο άνθρωπος την αγάπη;
-Μ’ αγαπούσε έλεγε, και σήμερα μου χάλασε την ομορφιά μου;
Τότε ακούει μια μαργαρίτα από κάτω στην γη να της λέει.

-Τον άνθρωπο μην τον παρεξηγείς.
Είναι ο μόνος που δεν ξέρει την έννοια της αγάπης.
Κοίταξε έμενα, που μια ζωή με μαδάει για να μάθει αν τον αγαπούν;

Τελικά αυτή είναι η αλήθεια , όλοι εμείς παρεξηγήσαμε την έννοια της αγάπης και την παρερμηνεύσαμε στα δικά μας μέτρα και στα δικά μας θέλω.

Η πραγματική αγάπη είναι πάντοτε συνυφασμένη με την προσφορά, τη θυσία, την ανιδιοτέλεια. 

Αγάπη είναι να χαίρεσαι με αυτόν που χαίρεται και να λυπάσαι με αυτόν που πονά. Αυτός που αγαπά ανέχεται τον άλλο με τις ατέλειές του χωρίς να τον περιφρονεί, χωρίς καν να τον κάνει να νιώθει άσχημα για αυτό που είναι. 

Όταν αγαπάς ενδιαφέρεσαι τι θα γίνει ο άλλος, χωρίς όμως αυτό το ενδιαφέρον να γίνεται καταπίεση και επιβολή. Χωρίς καν να περιμένεις και αντάλλαγμα πολλές φορές, απλά αγαπάς. Και αυτό, διότι η πραγματική αγάπη εμπεριέχει τον σεβασμό της ελευθερίας του άλλου, την εκτίμηση προς την προσωπικότητά του. Παρεξηγημένη αγάπη είναι όταν ο άλλος γίνεται το αντικείμενο με το οποίο ικανοποιώ εγώ τις ανάγκες και τις επιθυμίες μου. 

Κάτι τέτοιο μάλλον προσκόλληση και αδυναμία πρέπει να ονομάζεται παρά αγάπη. Καταντούμε σε αυτή την παρεξηγημένη κατάσταση είτε όταν είμαστε φίλαυτοι, δηλαδή, εγωιστές, είτε όταν πάσχουμε από κοινωνική ανασφάλεια. Σε αυτή την δεύτερη περίπτωση, ο φόβος μη τυχόν και μας απορρίψουν οι άλλοι μας κάνει να απαιτούμε συνεχώς επιβεβαίωση.

«Πες μου ότι με αγαπάς …»

«Μα μόλις τώρα σου το είπα».

Η ανασφάλεια, με τις απαιτήσεις που προτάσσει, μας εμποδίζει από το να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε τον άλλο για αυτό που πραγματικά είναι, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που μας εμποδίζουν οι απαιτήσεις που προτάσσει ο εγωισμός.

Η αληθινή αγάπη μέσα στην ψυχή ενός ανθρώπου είναι σαν ένα δέντρο που σιγά – σιγά μεγαλώνει, και σκεπάζει όλο και περισσότερους ανθρώπους κάτω από την δροσερή σκιά του.

Από εμάς το μόνο που απαιτείται είναι να φροντίσουμε λίγο για την καλλιέργειά της, καθώς επίσης να την προστατεύσουμε από αυτά που θα μπορούσαν να την ξεριζώσουν από την καρδιά.  Αυτό το αναφέρει και η Αγία Γραφή, 

«ο Θεός Αγάπη εστί».

Δηλαδή όταν λέμε Αγάπη εννοούμε τον Παντοδύναμο Θεό και η λέξη ΑγαπΩ αρχίζει από το Α και τελειώνει στο Ω, δηλαδή αρχή και τέλος, όταν αγαπάς έχεις μέσα σου περικλείσει όλη τη σοφία και την Αγιότητα.