Το Μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου

Το Μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου κτίστηκε γύρω στο 1904-1910, από τον Επίσκοπο Πενταπόλεως Νεκτάριο. Ο Νεκτάριος έζησε στο Μοναστήρι και πέθανε το 1920.
Το 1961 ανακηρύχθηκε Άγιος. Το Μοναστήρι βρίσκεται στο δρόμο για την Αγία Μαρίνα και απέχει 6 περίπου χλμ. από την πόλη της Αίγινας. Η εκκλησία έχει δύο ψηλά καμπαναριά και τέσσερις σειρές από παράθυρα, που για επιστέγασμα, έχουν όλα κόκκινα τόξα.
Το Μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου είναι γυναικεία Μονή και σε αυτό ζουν 14 μοναχές. Η μνήμη του Αγίου γιορτάζεται στις 9 Νοεμβρίου, οπότε

συγκεντρώνονται στο Μοναστήρι χιλιάδες πιστών, προερχόμενοι από όλα τα μέρη της Ελλάδας. Στο Μοναστήρι υπάρχουν πολλά τάματα και αφιερώματα που προέρχονται από μεγάλο αριθμό προσκυνητών.
Στον ίδιο χώρο, τα χρόνια του Βυζαντίου, υπήρχε ένα άλλο μοναστήρι αφιερωμένο στην Ζωοδόχο Πηγή στο οποίο μάλιστα, ασκήτεψε η Οσία Αθανασία. Αυτό το εγκαταλελειμμένο μοναστήρι αποφάσισε ο Άγιος Νεκτάριος, στα 1904, να αναστυλώσει και να στεγάσει την μονή της Αγίας Τριάδας. Την νεοϊδρυθείσα μονή στελέχωσαν ορισμένες από τις πνευματικές θυγατέρες του Αγίου Νεκταρίου με πρώτη και καλύτερη την μοναχή Ξένη. Την Ξένη (Χρυσάνθη Στρογγυλού) η οποία ανέλαβε καθήκοντα ηγουμένης την είχε συναντήσει στο σπίτι της οικογένειας Χαράλαμπου Ματθόπουλου, αδελφού του ιδρυτή της αδελφότητος «ΖΩΗ», Ευσέβιου Ματθόπουλου.

Οι εργασίες αναστύλωσης διήρκεσαν τρία χρόνια, από το 1904 έως και το 1907. Στην μονή αποσύρθηκε ο Άγιος Νεκτάριος ένα χρόνο αργότερα, στα 1908, όταν παραιτήθηκε από την θέση του διευθυντή της Ριζαρείου. Έτσι εκπληρώθηκε επιτέλους ο διακαής πόθος του να μονάσει. Άξιο αναφοράς είναι το γεγονός ότι ο Άγιος εργαζόταν σκληρά μαζί με τους εργάτες για το χτίσιμο των κτιρίων της μονής. Αλλά και αργότερα, πέρα από τα πνευματικά του καθήκοντα ασχολούνταν και με τις καθημερινές εργασίες του μοναστηριού. Συχνά πυκνά τον έβρισκαν να εργάζεται στον κήπο. Καμία εργασία δεν θεωρούσε κατώτερη του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι τα υποδήματα των καλογραιών τα επιδιόρθωνε ο ίδιος.

Την ίδια όμως αγάπη και φροντίδα έδειχνε και για τον υπόλοιπο πληθυσμό του νησιού. Οι καιροί ήταν δύσκολοι βρισκόμαστε στην περίοδο μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και ακόμα και το καθημερινό φαγητό ήταν ένα από τα μεγάλα προβλήματα των κατοίκων της Αίγινας. Με εντολή του Αγίου προσπαθώντας να σταθεί για άλλη μια φορά στο ποίμνιο του δεν αποθηκεύονταν τρόφιμα στην μονή παρά μοιράζονταν στον λαό. Ο Θεός θα φρόντιζε για την τροφή της επομένης ημέρας, πίστευε ο Άγιος, και έτσι γινόταν.
Όπως αναφέραμε και προηγουμένως, ο Άγιος Νεκτάριος έζησε στην μονή για 12 συναπτά έτη. Από το 1908 έως και το 1920 όπου κοιμήθηκε. Όλο αυτό το διάστημα έμενε σε ένα σπιτάκι σώζεται ως σήμερα μαζί με τα προσωπικά του είδη εκτός των ορίων της τότε μονής, μιας και το μοναστήρι ήταν γυναικείο. Ο ναός της Αγίας Τριάδας, που θεμελίωσε ο ίδιος και 

εγκαινιάστηκε στις 2 Ιουνίου του 1908 είναι βυζαντινού ρυθμού. Στις μέρες μας κολλητά σε αυτόν τον ναό υπάρχει ένας άλλος, αφιερωμένος στον Άγιο Νεκτάριο, και λίγο πιο εκεί βρίσκεται το εκκλησάκι με τον τάφο του Αγίου.
Η φήμη του Αγίου αλλά και του μοναστηριού, χρόνο με τον χρόνο αυξάνονταν. Αυτή ήταν και η αιτία που ζηλόφθονες σύγχρονοι του, τον υπέβαλαν σε νέες δοκιμασίες λες και δεν είχε περάσει αρκετά έως τότε προσπαθώντας να μειώσουν το φως που εξέπεμπε ο χαρακτήρας και οι πράξεις του. Απάντηση σε όλους αυτούς που προσπάθησαν να σταθούν εμπόδιο στο έργο του είναι η αγιοποίηση του και η εξέλιξη που είχε η μονή. Το μοναστήρι που στις μέρες μας είναι ένα από τα σημαντικότερα προσκυνήματα της ορθοδοξίας, με πλήθος πιστών να το

επισκέπτεται κάθε χρόνο αποτίνοντας φόρο τιμής στον νεότερο Άγιο της πίστης μας.
Ο Άγιος Νεκτάριος "κοιμήθηκε" στις 9 Νοεμβρίου του 1920. Το σώμα του παρέμεινε άφθαρτο για 21 ολόκληρα χρόνια. Η ανακομιδή των λειψάνων του έγινε στις 3 Σεπτεμβρίου του 1963. Αυτές είναι και οι δύο ημερομηνίες εορτασμού της μονής: στις 9 Νοεμβρίου (κοίμηση Αγίου Νεκταρίου) και στις 3 Σεπτεμβρίου (ανακομιδή Ι. Λειψάνων). Η μονή ανήκει διοικητικά στην Ιερά Μητρόπολη Ύδρας, Σπετσών, Αιγίνης, Ερμιονίδος και Τροιζηνίας.