Μελωδία Ζωής.

Μελωδική και αισιόδοξη, διώχνοντας τα μαύρα σύννεφα.

Σαν τα πουλιά που φτερουγίζουν ψηλά ελεύθερα αψηφώντας τις δυνατές ριπές του ανέμου για να πάνε εκεί που ο ήλιος είναι κυβερνήτης και οι ακτίνες του εισχωρούν στα πιο υγρά σημεία και τα στεγνώνουν.

Εκεί που ο άνεμος γίνεται μουσική σύνθεση από σένα με μια μελωδία που ζει για πάντα και σε κάνει να μετατρέπεις το θρήνο σε τραγούδι , το θάνατο σε ζωή, τη νύχτα να χαράζει πρωινά με χρυσοκέντητες κλωστές.

Και συ να ταξιδεύεις μέσα στα βάθη του νου.

Να βουτάς βαθειά μέσα στις θάλασσες των πιο κρυφών σου θέλω,

σκορπίζοντας όλες τις σκοτεινές σκέψεις και σκιές που σε ταλανίζουν και να φέρνεις στην επιφάνεια μυστικά και όνειρα που είχες κρυμμένα και λησμονημένα σε ξεχασμένους τομείς της ψυχής και του νου..

Μόνο έτσι θα ξαστερώσει μέσα σου και θα δεις τον ήλιο πιο λαμπερό και τα σύννεφα όμορφα χωρίς ξεσπάσματα βροχής και καταιγίδας, αρμενίζοντας πάνω σε ένα καράβι που θα αντέχει στα κύματα και σε μια μελωδία που στο χρόνο θα αντηχεί χαρμόσυνα…

Να αγαπάς τη ζωή....
Εσύ, που το κεφάλι σκύβεις κάθε που αλλάζουν οι καιροί, κάθε φορά που ο βοριάς την πόρτα σου χτυπάει.

Αυτό είναι μάτια μου η ζωή…
Βοριάδες κι αστραπόβροντα και θύελλες που μπορεί να δοκιμάζουν την ψυχή που το Θεό ζητάει.
Μα σαν υψώσεις το κορμί με θάρρος να τη δεις, θα δεις πως κάθε εποχή την ομορφιά της έχει.
Κι αν τη λιακάδα λαχταράς κι η άνοιξη να ‘ρθει, θυμήσου, τα ανθολούλουδα το χιόνι πως τα θρέφει …